Howl of the Lone Wolf [Louise Bluebonnet]

Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?

Hevig in de weer met een geruite theedoek en een van de porseleinen borden, probeerde Louise het servies zo grondig mogelijk droog te maken. Op momenten als deze -wanneer ze nog uren na het avondeten bezig was met het opruimen ervan- vroeg ze zich af waarom Ymbryne's er geen andere bijzonderheden bij hadden gekregen die het huishouden wat dragelijker maakten. Of wellicht waren de vrouwen van haar soort over het algemeen gewoon vaker gesteld op taken als deze. Louise in ieder geval niet. Het was niet dat ze er niet van hield als alles spik en span was -in tegendeel zelfs- maar met zoveel aan haar hoofd was het gewoonweg frustrerend dat ze ook nog ruimte in moest passen om wel... borden af te drogen. Ze had natuurlijk allang geprobeerd haar bijzonderheid te gebruiken om het proces waarbij de borden vanzelf opdroogde vele malen te versnellen, maar Louise was nu eenmaal een perfectionist, en borden die nog vochtig waren, kon ze simpelweg niet in haar keukenkast terugzetten. Ze was in ieder geval opgelucht dat haar bijzonderheid zijn werk nog enigszins deed, na het voorval van een paar dagen terug. Ze had haar kinderen willen beschermen van de Hollow die Jinn in zijn tentakels had gehad, maar het was alsof haar gave haperde. Meerdere keren had ze geprobeerd de tijd te manipuleren en haar gesmeekt het moment terug te draaien waarop ze de controle had verloren, maar het weigerde. En vervolgens had Jeremy die taak van haar overgenomen. Hij had een Hollow uitgeschakeld. Alsof het niets was. Nog altijd wekte dat bewust moment een ongekende frustratie op. Het was een emotie die ze niet vaak voelde. Louise was immers een vergevingsgezind persoon. Dit was echter anders. Ze wist dat de man niet te vertrouwen was, dat hij gevaarlijk was.

Wat driftig blies ze wat uit haar opgestoken rode lokken van haar voorhoofd. Ze merkte pas te laat dat ze, compleet in gedachten verzonken, ontzettend ongecontroleerd bezig was. Pats. Het bord kletterde op de keukenvloer alvorens het in honderden stukken uiteen spatte. Even bleef ze naar de scherven staren. Toen zuchtte ze, trok haar jurk een stukje op en boog zich voorover om de scherven bijeen te rapen. Op hoop van zegen dat ze geluk brachten...

Ze was zojuist klaar met veger en blik de vloer van glas vrij te maken, toen een klein stemmetje haar deed opkijken. Het zien van het kleine meisje bracht een zachte glimlach op haar gelaat. Nuala woonde al lange tijd in haar lus, en teruggetrokken als ze ook mocht zijn, Louise kreeg het idee dat ze de ymbryne steeds meer als moederfiguur toeliet. In het begin had ze haar vooral getroffen in haar gedaante als hertenjong, maar naarmate ze een beetje opener werd, leek ze zich ook comfortabeler te voelen in haar mensenhuid. Nu was dat echter duidelijk niet het geval. Al voor ze zich had omgedraaid, had ze aan kunnen voelen dat er een vlaag van angst de sfeer was komen binnenrollen. Het meisje was, als ze zich het kon herinneren niet al te lange tijd geleden gaan slapen, maar er was iets wat haar dat had verhinderd. Aan de donkere kringen onder haar ogen te zien was het goed mogelijk dat dit iets was wat zich had herhaald de afgelopen nachten. Louise liet de veger voor wat het was, schoof van haar zittende positie op haar hurken en gunde haar een bezorgde blik. 'Are you alright?' Haar blik verplaatste zich even naar Nuala's blote voeten, waarna ze een stukje naar voren schuifelde zodat ze de kans zo klein mogelijk was dat ze in een van de door Louise gemiste splinters zou gaan staan. Plotseling herkende ze de blik op haar gezicht. 'Did you have a nightmare?'