Hidden treasure

Victor maakte al jarenlang meer slapeloze dan goede nachten mee, dus waren de nachtmerries en wakkere uren die hij vannacht meegemaakt had niet als een verrassing gekomen. De dromen hadden hem in bed verlamd, maar toen de eerste zonnestralen zich een weg door het venster naar binnen maakten, gooide Victor de dekens van hem af. Het begin van een nieuwe dag leek de dromen van de nacht van hem af te gooien, maar ze waren duidelijk nog aanwezig in de wallen onder zijn ogen en zenuwachtige manier waarop hij af en toe over zijn schouder keek.

De trap naar beneden was lang, maar eenmaal buiten maakte de frisse lucht de inspanning weer goed. Even bleef Victor zo staan: zijn ogen gesloten, gezicht naar de wind gekeerd, diep in en uit ademend. Geblaf verstoorde de rust van de vroege ochtend. Victor opende zijn ogen en zag iemand die nog veel harder geschrokken was dan hij. Een hert dat in blinde paniek door een hek vloog. Victor rende naar het dier toe. Van veraf had het er pijnlijk uitgezien, en van dichtbij kon hij bloed over haar poten zien lopen, maar het leek er minder erg uit te zien dan hij eerst had gedacht.

Victor boog zich over het dier. Van dichtbij kon hij voelen dat het niet zomaar een hert was, daar was de energie die hij van haar kon voelen veel te groot voor. Wat het dier dan wel was kon hij niet zeggen. Misschien een bijzonder dier? Of een mens die in een hert kon veranderen? Victor stak zijn hand naar haar uit om te helpen, maar trok het direct terug toen hij zag dat hij zijn handschoenen vergeten was. Geen probleem, hij kon dit ook zonder handschoenen. Hij had al zo lang zonder gedaan, nu zou het ook lukken, probeerde hij zichzelf gerust te stellen. Hij richtte zich op het dier: “Hey, je bent nogal geschrokken. Maar alles is oké.” Hij keek naar de wonden op de poten van het hert. Als hij zich concentreerde, kon hij ze genezen. “Ik kan je helpen met je wonden.” Hij wist niet of hij haar om toestemming moest vragen, maar bleef toch op afstand en wachtte of ze iets van antwoord zou geven.

Trillend op haar poten stond het dier voor hem, en Victor kon niets anders doen dan naar haar kijken; bang dat, mocht hij bewegen, hij haar opnieuw angst aan zou jagen en ze op de vlucht zou slaan. Het dier zag er nog zeer jong uit. Ze had een bruine rug en lange, witte poten. Bruine oren staken uit boven haar witte gezicht, en heldere blauwe ogen keken bang naar beneden.

Dan gebeurde er iets raars. De grote blauwe ogen van het dier werden bleker langs de randen en donkerder in het midden. Victor maakte oogcontact met het hert en het was alsof hij in mensenogen keek; donkerbruine, verdrietige, mensenogen. En dan waren ze weer blauw, waarna ze opnieuw van kleur veranderden. Er was iets mis. De wonde, of de paniek, had meer gedaan dan het hert verwonden alleen. Meest waarschijnlijke hypothese: ze was een gedaanteverwisselaar en probeerde terug naar haar menselijke vorm te gaan, maar door de verwonding, of door emotionele uitputting, ging dat niet.

Wankelend kwam ze dichter bij hem en staarde hem met haar grote ogen aan, waarna ze haar hoofd tegen zijn borst drukte. Victor nam scherp adem. De plotse aanraking was onverwachts gekomen. Even bleef hij het dier gewoon aanstaren. Er was iets speciaals aan een dier dat zo dichtbij kwam, ook al wist Victor dat ze niet echt een hert was. Even wist hij niet wat te doen, maar al snel haalde zijn intelligentie hem in en ging hij over tot actie.

Hij haalde diep adem, hiervoor moest hij zich concentreren. De wonden waren klein en ze was geen groot dier dus haar genezen mocht geen groot probleem zijn. Zeker sinds het voornamelijk zijn eigen mentale en fysieke toestand waren die zijn gave oncontroleerbaar maakten; en die waren niet al te verschrikkelijk op het moment. Hij legde zijn hand op haar schouder en concentreerde zich op de energie. Zachtjes voelde hij zijn eigen energie in haar lichaam stromen. Hij opende zijn ogen en zag de wonden genezen. Zodra hij voelde dat al haar wonden genezen waren, trok hij zijn hand terug en keek hij haar aan. Nu was het afwachten hoe zij zou reageren.

Het was een speciaal gevoel: iemand genezen. Hoe de kracht door zijn lichaam stroomde en door de huid van zijn hand in haar overging om zich naar de wonden te verplaatsen die zich dan langzaamaan dichten en genazen. Zijn huid was een beetje als een celmembraan: semipermeabel, zodat het enkel de energie uit en in zijn lichaam kon laten stromen. En terwijl de energie hem verliet en de wonden van het hert genazen, voelde Victor de vermoeidheid toeslaan. Hoe langer hij het contact onderhield, hoe zwaarder zijn ledematen en oogleden voelden. Hierna zou hij lang mogen slapen om zich weer beter te voelen.

Zodra hij zag dat de wonden helemaal genezen waren, haalde Victor zijn hand van haar schouder af. Even kon hij een geeuw niet onderdrukken en moest hij zijn hand voor zijn mond houden, waarna hij zijn armen weer dicht bij zijn lichaam naast zich hield. Ondertussen was het hert beginnen veranderen. De blauwe ogen werden nu permanent bruin en hoewel het er moeizaam aan toe leek te gaan stond er niet veel later een meisje voor hem.

Ze zag er jong uit. Haar grote ogen keken hem angstig aan. Ze leunde tegen het hek aan en sprak: ‘Bedankt.’ Ze had een glimlach op haar gezicht, maar Victor hoorde de trilling in haar stem. “Graag gedaan,” sprak hij zacht; automatisch nam hij hetzelfde stemvolume als zij aan. Hij had genoeg ervaring met zieken en gewonden om met hen om te kunnen gaan; hij had nu soort van zijn dokterspersoonlijkheid opgezet. “Hoe voel je je?” Hij wilde niet teveel vragen in een keer stellen zodat ze niet overweldigd zou geraken, en hield zijn vragen dus ook kort. “Heb je nog ergens pijn?” Hij hield zijn handen nog bij zich, maar was al klaar om haar te helpen indien het nodig was.

De vermoeidheid drong dieper in zijn lichaam en het werd moeilijker om niet te geeuwen. Het toonde maar weer eens hoe weinig hij zijn gave recent gebruikt had. De beste vergelijking waar hij aan kon denken was een sporter die jarenlang niet getraind had. Hij kon nog wel iets doen, maar marathons waren niet meer voor hem weggelegd. En het zou ook weer een tijd duren voor hij zijn bijzonderheid weer helemaal onder controle en getraind had. Het meisje leek ook vermoeid. Waarschijnlijk de stress en de transformatie concludeerde Victor. Ze zei dat ze geen pijn meer had, en zag er ook zo uit. Het enige geneesmiddel dat hij nu kon voorschrijven was rust.

Victor zat nog altijd op zijn knieën op de grond. Vanuit deze positie moest hij iets omhoog kijken om haar aan te kunnen kijken, maar zo zorgde hij ervoor dat hij niet intimiderend over kwam. Ze was heel erg geschrokken; hij wou haar niet nog meer schrik aanjagen. Hun ogen ontmoeten elkaar voor ze vroeg: 'Denk je dat Louise nog wat te eten en drinken heeft voor ons?' Victor glimlachte naar haar. Ze had goed ingeschat wat ze beiden konden gebruiken. Hij dacht terug naar een week geleden toen hij na het ontbijt de keuken in was gekomen. Toen had hij gezien dat er altijd wel iets van eten aanwezig was. “Ja, in de keuken zal er wel nog iets te eten zijn.” Hij kwam wat rechter, maar voor ze konden vertrekken vroeg hij nog: “Wat is jouw naam? Ik ben Victor.”

Victor merkte meteen op dat Nuala zwalkte toen ze een kleine stap zette. Zijn wenkbrauwen trokken samen. Zou ze wel veilig tot aan de keuken geraken? Wat als ze op de grond viel zodra ze meer dan twee stappen van het hek weg zette? Voorlopig besloot hij om af te wachten en pas te helpen wanneer het haar te moeilijk werd. Hij was dichtbij genoeg om haar te kunnen vangen mocht ze effectief vallen. Nadat Nuala zich voorgesteld had stond Victor op. En met recht te komen voelde hij dat hij zelf ook niet al te stevig op zijn benen stond. Hij wankelde niet, maar voelde wel dat zijn lichaam zwaarder leek dan anders door de vermoeidheid. Uit ervaring wist hij dat vandaag nog zou meevallen; morgen pas zou het tekort aan energie echt toeslaan. Hij richtte zich weer op Nuala, hield in de gaten of alles okay was met haar. "Zal het lukken om naar de keuken te gaan?" De weg naar het huis was niet al te lang en als het moest zou hij haar kunnen ondersteunen—of zelfs dragen. Maar ze moest zelf beslissen of het zou lukken. “Ik kan je helpen als je wilt?” Misschien schatte hij het meisje verkeerd in, maar ze zag er niet uit alsof ze hem zomaar ging vertrouwen om haar te helpen en daarom vroeg hij dus zelf maar of ze hulp nodig had.

Victor had wat er net gebeurd was niet verwacht toen hij nog niet zo lang geleden naar buiten ging, maar hier stond hij nu dus. Zijn handen uitgestrekt zodat hij het meisje zou kunnen opvangen mocht ze vallen. Ze waren allebei duidelijk vermoeid, maar zij leek het toch moeilijker te hebben. Waarschijnlijk door de plotse transformatie en de angst, bedacht Victor. En de wonde zou er ook wel iets mee te maken hebben. Op dit soort momenten haatte hij dat hij zijn bijzonderheid niet meer onder controle had. Vroeger had hij die wonde kunnen genezen zonder er zelf al te veel van te voelen en had hij haar daarna nog energie kunnen geven om de vermoeidheid te overwinnen. Nu kon hij zelf nog maar net op zijn benen blijven staan. Bezorgd vroeg hij het meisje of het haar zou lukken om naar de keuken te gaan. Haar antwoord kwam in haar schouders die op en neer bewogen. Zich realiserend dat hij haar niet zo ver zou krijgen om zelf toe te geven dat ze hulp nodig had, probeerde hij deze keer zelf zijn hulp aan te bieden. Voorzichtig reikte het meisje haar hand uit en Victor deed hetzelfde. Hij dacht er niet eens aan dat zijn bijzonderheid kon flippen als hij haar aanraakte, en dat was waarschijnlijk waarom hij de controle behield. ‘Maar je hebt al zoveel gedaan? Ik wil je niet nog meer vermoeiden.’ Haar stem was zacht en mocht er meer omgevingsgeluid zijn had hij haar waarschijnlijk niet gehoord. Hij schudde zijn hoofd. “Het is okay. Ik wil gewoon helpen.” Ze was duidelijk geen fan van geholpen worden, maar ze had nu wel hulp nodig. En vermoeid of niet, die hulp wou hij haar aanreiken.

Een dokter zijn was voor hem al lang niet enkel maar een beroep, het was een persoonlijkheid hebben die ervoor zorgde dat hij altijd wou helpen als hij iemand in de problemen zag. Hij had dan ook niet anders kunnen reageren op het hert dat gewond geraakt was dan hij zonet had gedaan. Het was gewoon wie hij was, als hij iemand zag die hulp nodig had, dan rende hij ernaartoe. Het meisje was enkel duidelijk geen fan van hulp aanvaarden. Hij had haar al zo ver gekregen om zijn hand aan te nemen zodat hij haar kon ondersteunen, maar nog altijd protesteerde ze. ’Je kan enkel helpen als je niet te vermoeid bent. In het wild is het ieder voor zich.’ Voorzichtig zetten ze een paar stappen dichter naar het huis. Het meisje ging traag en Victor zag dat het haar moeite kostte. “We zijn hier niet in het wild,” antwoordde hij. Het meisje had duidelijk ervaringen opgedaan die haar tot die conclusie hadden laten komen, maar hier was ze in een huis vol met mensen. En al konden tieners en kinderen nogal wild zijn, je kon deze omgeving nu niet echt classificeren als de wildernis. Het meisje leek dat enkel nog niet door te hebben. “In het wild is het misschien ieder voor zich, maar hier helpen we elkaar.” Hij richtte zijn blik op het meisje terwijl hij sprak.