Hidden treasure

Onderwerp: Re: Hidden treasure vr mei 08, 2020 12:30 pm

De natuur is makkelijker te begrijpen.’ Daar kon hij haar moeilijk ongelijk in geven. Tenzij je het wetenschappelijk over de natuur had—, want dan was het wel nogal moeilijk alle geheimen bloot te leggen—, was het nogal simpel om in het wild te leven. Je wist wie jou wou opeten, je wist wie jij wou opeten en dat was het zo’n beetje. Mensen en relaties daartegenover waren veel gecompliceerder. ’Mensen zeggen ja of nee en bedoelen het andere.’ Hij knikte. Hij snapte wat ze bedoelde, maar dat was niet alles wat mensen deden. Mensen hielpen elkaar ook, en dat was dan ook wat hij tegen haar zei. Een twijfelend knikje kwam als antwoord. Ze struikelde en Victor hield haar hand stevig vast zodat ze niet zou vallen. ‘Victor?’ Afwachtend keek hij haar aan, maar er volgden geen verdere woorden meer. Toch wist haar blik hem te vertellen wat ze wou. Hij zakte door zijn knieën en hield zijn armen naar haar uit. Voorzichtig tilde hij haar op zodat hij zijn balans niet zou verliezen en ze niet op de grond zouden belanden. Eenmaal hij haar zo gepositioneerd had dat de houding voor hen beiden comfortabel zou zijn, begon hij naar het huis te stappen. "Bedankt om me te laten helpen." Hij keek haar aan met een glimlach. "En laten we nu dan naar de keuken gaan."

Onderwerp: Re: Hidden treasure vr mei 08, 2020 9:12 pm

Het was veel eenvoudiger toen ze als hert had geleefd, op een vlak tenminste. Emotioneel was het minder zwaar, ze twijfelde minder over haar eigen kunnen en doen en laten maar aan de andere kant was er ook op haar gejaagd en dat was iets dat het jonge meisje nooit zou vergeten. Mensen waren aparte wezens, zeiden het ene en bedoelde het andere om maar een voorbeeld te geven. De natuur was altijd hetzelfde, het regende of de zon scheen. De bladeren veranderden af en toe kleur en soms hadden ze ineens sneeuw, maar over het algemeen wist ze waar ze zou staan. In deze mensenwereld was dat niet zo en dat maakte haar naast verlegen ook best wel onzeker. Al voelde ze zich bij Victor voldoende op haar gemak om haar mening te uiten en vragen te stellen. Zolang het geen hulpvraag was, want het jonge meisje had geen flauw idee hoe dat moest. Het enige dat ze kon was twijfelend knikken toen de ander haar uitlegde dat mensen elkaar zouden helpen. Het duurde echter niet lang voordat Nuala struikelde en enkel overeind werd gehouden door de slanke man. Onhandig en twijfelend sprak ze dan ook zijn naam uit, terwijl ze moeizaam zocht naar een manier om hem om hulp te vragen. Gelukkig leken haar ogen deze vraag al voldoende uit te stralen en duurde het niet lang voordat Victor door zijn knieën zakte en zijn armen naar haar uit hield. Nuala leunde dankbaar tegen hem aan toen hij haar voorzichtig optilde. Nadat hij een goede positie voor het dragen van het jonge kind had gevonden begon hij in de richting van het huis te lopen. 'Bedankt om me te laten helpen.' Sprak hij met een warme glimlach waardoor Nuala onhandig haar gezicht achter haar krulletjes verborg, overduidelijk verlegen. 'En laten we nu dan naar de keuken gaan.' Nuala knikte terwijl haar bruine ogen die van hem opzochten. 'Dankje?' Het leek meer alsof ze het woord testte op haar tong, maar het was duidelijk dat ze het meende. Ze zocht enkel naar een wijze waarop ze moest communiceren. Dom was ze niet, onervaren wel.

Onderwerp: Re: Hidden treasure wo mei 13, 2020 5:23 pm

Het had erop geleken dat het meisje hem niet zelf om hulp ging vragen, maar nadat hij zei dat mensen elkaar ook hielpen, leek ze zich van haar filosofie dat ze geen hulp van andere wou los te maken. Ze had hem enkel maar aangekeken en zijn naam gezegd, maar hij had de vraag die in dat ene woord had gelegen begrepen en had haar opgepakt. Voorzichtig, zodat hij niet uit balans zou raken en haar niet zou laten vallen, had hij haar gepositioneerd waarna hij aan de wandeling naar de keuken was begonnen. Na een paar stappen gezet te hebben besloot hij haar te bedanken om hem te laten helpen. Het was duidelijk moeilijk voor haar geweest om dat te doen en hij hoopte dat hij door haar te bedanken haar zou aanmoedigen om ook in de toekomst om hulp te komen vragen. Verlegen verdween haar gezicht achter haar haren. Het duurde echter niet lang voor haar bruine ogen weer tevoorschijn kwamen en de zijne ontmoetten. ‘Dankje?’ Het klonk meer als een vraag dan een echt bedankje, maar het was duidelijk dat ze meende wat ze zei. Victor schonk haar een glimlach. “Graag gedaan,” zei hij, waarna hij zich op naar het huis stappen zonder te vallen concentreerde. Het duurde gelukkig niet lang vooraleer ze aan de deur naar het huis stonden. Ietswat onhandig deed Victor de deur open en slaagde hij erin om zonder te wankelen binnen te raken. “We zijn er bijna,” liet hij het meisje weten.

Onderwerp: Re: Hidden treasure vr mei 15, 2020 4:03 pm

Nuala was er niet een die graag hulp nodig had, ook al leek ze keer op keer wel in de problemen te raken. Wellicht had ze wel twee bijzonderheden, een gewond raken en de ander het veranderen in een dier. Hoe dan ook, het meisje had duidelijk moeite om de mensenwereld te begrijpen, wellicht omdat ze voor een groot deel van haar leven toch als dier had geleefd, en dat betekende dat ze niet altijd snapte wat mensen wilden, hoe mensen te werk gingen en wat er wel of niet te vertrouwen was. Uiteindelijk was het meisje ook nog eens een behoorlijke introvert, en dat alles samen zorgde ervoor dat ze niet wist hoe ze om hulp moest vragen, zelfs als ze het nodig had. Victor leek haar gelukkig wel te begrijpen, zelfs al sprak ze maar een enkel woord, dan nog kon hij het in haar ogen zien en dus duurde het niet lang voordat het meisje door hem opgetild werd en hij haar bedankte. Zelf snapte Nuala niet waarom hij haar bedankte, waardoor ze toch een tikkeltje verlegen haar gezicht achter haar haren verstopte, voordat ze zelf onhandig hem probeerde te bedanken nadat haar ogen die van hem hadden ontmoet. Het klonk meer als een vraag, wellicht omdat ze de intonatie nog niet goed had, of omdat ze gewoon super onzeker was maar ze meende het wel en dat leek Victor ook door te hebben. Een glimlach werd aan haar geschonken waardoor ze zichtbaar wat ontspande en hij sprak weer. ’Graag gedaan,’ het was duidelijk goed, en het duurde niet al te lang voordat ze voor de deur stonden. Ietwat onhandig wist de ander de deur te openen en naar binnen te stappen. ’We zijn er bijna,’ liet hij het jonge meisje weten waardoor Nuala knikte en vermoeid haar hoofd tegen zijn borst legde en zuchtte. ’Zeg niets tegen Louise, ik denk dat ik anders voorlopig niet alleen naar buiten mag. Ik raak wel vaker per ongeluk gewond.’ Sprak het meisje zacht en onschuldig terwijl ze hem toch relatief serieus aan keek.

Onderwerp: Re: Hidden treasure di mei 19, 2020 12:16 pm

Tot nu toe had hij hen al veilig en wel tot aan het huis gekregen. Zonder te vallen of zijn evenwicht te verliezen was hij de deur binnengeraakt waarna hij tegen het meisje had gezegd dat ze er bijna waren. Hij keek heel even verbaasd toen ze vermoeid haar hoofd tegen zijn borst legde, maar herstelde al snel van de verrassing die de blijk van vertrouwen had veroorzaakt. ‘Zeg niets tegen Louise, ik denk dat ik anders voorlopig niet alleen naar buiten mag. Ik raak wel vaker per ongeluk gewond.’ Hij fronste zijn wenkbrauwen. Dit was dus niet de eerste keer dat ze gewond was geraakt. “Ik zal niets zeggen,” beloofde hij. “Maar dan moet jij wel proberen wat minder in de problemen te raken.” Hij probeerde niet al te bezorgd te klinken, maar wist niet of dat helemaal gelukt was. Hij was nooit erg goed geweest in het verbergen van zijn emoties. Feiten en formules waren zijn ding, zijn eigen emoties waren dat dan weer wat minder. Terwijl ze spraken droeg hij Nuala verder het huis in tot ze uiteindelijk in de keuken kwam. “We zijn er,” zei hij met een glimlach. Hij voelde zichzelf even wankelen, maar wist het zo goed mogelijk te verbergen. Om zichzelf toch een beetje te sparen en voor de veiligheid van het meisje zette hij haar op de tafel neer. “Wat zou je graag willen?”

Onderwerp: Re: Hidden treasure wo mei 20, 2020 7:51 pm

Victor leek nog niet al te veel moeite te hebben met het dragen van het jonge meisje. Natuurlijk woog Nuala wel wat, maar ze was zeer zeker niet de zwaarste, en ook niet de grootste. Al wist het meisje niet hoe veel energie het hem had gekost om haar te helpen. Het jonge kind legde vermoeid haar hoofd tegen zijn borst aan, voordat ze hem vroeg niet met Louise over dit voorval te praten. Ze wilde de Ymbryne niet nog meer zorgen geven, zeker als het iets was dat al geen probleem meer was omdat iemand anders haar had geholpen. Helpen, het was iets dat ze nog niet snapte, maar wel probeerde te begrijpen. Dat gezegd hebbende was Nuala zeer zeker niet harteloos, ze had gewoon weinig ervaring met mensen die voor haar opkwamen. ’Ik zal niets zeggen,’ beloofde de donkerharige man, nadat hij fronste. ’Maar dan moet jij wel proberen wat minder in de problemen te raken.’ Het meisje keek hem onschuldig aan terwijl ze langzaam knikte en vermoeid haar ogen half sloot terwijl ze de bekende hal door gingen. ’Het is vaak niet mijn fout. Een Peculiar dier dacht dat ik lekker smaakte als hert.’ Legde ze uit terwijl haar ogen naar de grond gleden. Uiteindelijk kwamen ze de keuken in. ’We zijn er,’ Zei hij met een glimlach terwijl hij het meisje op de tafel plaatste. ’Wat zou je graag willen?’ Weer zo’n lastige vraag waarop Nuala geen antwoord wist. ’Zolang het geen vlees is, is het goed,’ antwoordde ze uiteindelijk met een kleine frons op haar gezicht terwijl ze hem een onhandige blik gunde. Een blik die aangaf dat ze geen idee had hoe ze moest reageren.

Onderwerp: Re: Hidden treasure zo mei 31, 2020 6:56 pm

Hij beloofde dat hij niets zou zeggen, maar dat zij dan ook moest zorgen dat ze wat minder gewond raakt. Ze keek hem onschuldig aan met haar grote ogen vooraleer ze ze half liet dichtvallen. ‘Het is vaak niet mijn fout. Een Peculiar dier dacht dat ik lekker smaakte als hert.’ Hij hoopte dat dat een grapje was, maar betwijfelde het zeer sterk. “Echt?” vroeg hij toch maar voor de zekerheid. Ondertussen waren ze in de keuken aangekomen en had hij haar neergezet op de tafel. Hij liet haar even alleen en ging naar de koelkast. Met de deur open vroeg hij haar wat ze graag wou. ‘Zolang het geen vlees is, is het goed.’ Geen erg duidelijk antwoord, maar hij kon er wel mee werken. Hij liet zijn blik over de inhoud van de ijskast glijden. Er waren nog verschillende resten van maaltijden over. "Er is nog een beetje groentenstoofpot. En fruitsla," vervolgde hij zodra zijn blik op die kom viel. Hij keek over zijn schouder heen naar Nuala heen, wachtend op haar antwoord.