Ondanks het feit dat ze officieel nog steeds niet buiten mochten komen, had Zeal die regel al lang aan zijn laars gelapt. Al vanaf het begin had hij de regels niet gevolgd – desondanks zijn functie als mentor – maar nu deed hij niet eens de moeite om het te verbergen. Niemand leek er immers iets om te geven wat hij deed. Desondanks het feit dat Skyler al een tijdje uit zijn leven was verdwenen, viel Zeal niet terug in zijn oude gedrag. Natuurlijk kon hij mensen nog altijd zodanig manipuleren of pijn doen als ze hem niet lagen, maar meestal gaf hij ze nu een eerlijke kans. Hij maakte liever vrienden dan vijanden en dat was voor het eerst. Hij had een paar goede pogingen gedaan, maar hij had nog geen nieuwe vrienden weten te maken.

Vandaag was een nieuwe dag, dus een nieuwe poging. Hij was met goede moed het centrum ingelopen in de hoop iemand tegen te komen waar hij wat plezier mee kon hebben – en ditmaal op een normale, niet moordende, of seksuele manier. Hij wist niet of er andere Peculiars waren die uit het verblijf van Louise durfde te stappen en anders zou hij desnoods een burger van het kleine dorpje proberen te naderen. Hij had inmiddels plaats genomen in een lokale bar en had voor zichzelf wat rum besteld. Ondanks zijn goede voornemens had hij nog steeds geen afstand genomen van de verdovende middelen. Zijn verleden zat hem nog altijd dwars en hij zou leven niet overleven zonder ook maar iets van een uitweg van zijn emoties.

Zwijgend keek hij naar het glas rum voor hem op de bar. Hij had er nog enkel een klein slokje van genomen. Desondanks het feit dat hij nog regelmatig dronk deed hij het nu wel een stuk rustiger aan. Hij was ook al lang niet zo vaak dronken als hij vroeger was. Dit was niet zo zeer omdat hij het niet leuk vond. God het was heerlijk om dronken te zijn, om even je zorgen te vergeten en alles te doen wat je wou doen zonder over de gevolgen na te denken – maar dat was ook meteen het probleem. Zeal kon het zich niet permitteren om niet na te denken. Hij moest continu over alles twintig keer nadenken voordat hij iets deed. Wat voor anderen als ‘normaal’ werd beschouwd, was voor hem totaal uit zijn comfortzone en daardoor moest hij bij alles stil staan of die goed was of niet. Als hij dronken zou zijn was er een grote kans dat hij terug zou vallen in zijn oude gedrag en dat wou hij voorkomen. Hij wist echter ook dat dit geen permanente oplossing zou zijn. Het zou enkel een kwestie van tijd zijn voordat hij zijn geduld en goede moed had verloren en hij terug zou keren naar de staat waar hij vroeger in verkeerde.

Zeal keek op zodra een silhouet naast hem verscheen. Zijn blik viel op een jongeman die naast hem plaats nam aan de bar en een glas whisky bestelde. Even bleef Zeal’s blik hangen bij het glas. In ieder geval had de man een goede smaak. Weifelend richtte Zeal zijn blik terug op zijn eigen glas om er een nieuw slokje van te nemen. Hij wist niet of en hoe hij de jongeman moest aanspreken. Dit hele normaal gebeuren was ook veel te moeilijk voor hem. Maar hij had zichzelf hiernaartoe gesleept om sociaal te zijn, dus nu moest hij niet afhaken. Met een geperste glimlach rond zijn lippen richtte hij zich op de jongeman. ”Had a rough day?” vroeg hij terwijl hij knikt naar het glas. Nu hij zijn blik langer op de man gericht had viel hem het zweet op. Lichtjes fronst hij. ”From what are you trying to escape?” vroeg hij ongegeneerd. Misschien niet de beste formulering voor de vraag, maar het was wel iets wat hem op viel. Ondertussen begon ook stress bij hem op te spelen, want was als het gevaar nog altijd op de loer lag?

In eerste instantie had Zeal de jongen naast hem enkel aangesproken doordat de jongen een glas drank bestelde terwijl het nog midden op de dag was. Niemand zou zulke sterke drank bestellen tenzij ze iets wouden onderdrukken. Het feit dat de jongeman er vervolgens ook een grote slok van nam versterkte zijn vermoeden enkel. Pas toen de jongen zich naar hem toe draaide viel Zeal het zweet op diens gezicht op. Licht fronsend vroeg hij de jongen waar hij van aan het vluchten was. Door zijn eigen woorden begon de paniek meteen op te spelen bij Zeal. Hij wist dat hij nog altijd een voortvluchtige was en de kans was groot dat iemand van Jeremy’s mensen hem nog altijd op de hielen zat zonder dat hij het zelf wist. Hij wist ook dat hij eigenlijk al lang had moeten vertrekken uit de lus, maar Connor en Skyler hielden hem tegen. Hij wou die twee niet verliezen uit zijn leven, ook al kon het betekenen dat hij daardoor zijn eigen leven verloor. “Nothing of interest to you,” antwoordde de jongeman enkel. Zeal trok zijn mond tot een streep om zichzelf ervan te weerhouden om erop te reageren. Het was immers zeker wel van zijn belang. Hij wist dat hij niet enige voortvluchtige was van Jeremy en als de jongeman naast hem ook van hem weg rende zou hij het graag willen weten. Toch hield hij zichzelf tegen om het te vragen, wetend dat het te snelle conclusie was om meteen te denken dat iedereen die op de vlucht was ook meteen op de vlucht was van Jeremy. “Just the past, myself, hollows, you know the usual drill,” legde de jongeman dan uiteindelijk toch uit. Zeal knikte eens en voelde zich opgelucht. Dus de jongeman was enkel bang voor de hollows. Die angst was logisch voor elke peculiar, maar Zeal had ergere vijanden meegemaakt dan de onzichtbare bloeddorstige monsters.

Net zoals de jongeman naast hem nam Zeal ook weer even een slok van zijn drinken. Hij voelde hoe hij weer wat rustiger werd. De jongen naast hem daarentegen leek nog onrustig te zijn van de angst die hij voelde. Zeal kon er licht om grijnzen, maar hield zich in. Iemand belachelijk maken om diens angst was immers niet echt ‘goed’.  “You sure you’re not running from something?” vroeg de jongeman hem nu. Zeal grinnikte zachtjes en keek even naar zijn glas. Oh hij zou eens moeten weten. Hij wist echter ook dat hij niet alles kon zeggen omdat de jongen dan waarschijnlijk gillend weg zou rennen. ”Oh, I’m always on the run from something,” reageerde Zeal daarom wat mysterieus. Om te voorkomen dat de jongen verder kon vragen draaide Zeal zich ook naar hem toe en stak hij zijn hand uit. ”My name is Zeal Dreyar,” besloot hij zichzelf voor te stellen. Zo gingen normale gesprekken toch? Was hij eindelijk bezig met vrienden maken? God, hij zou nog spontaan trots op zichzelf worden.

Even was Zeal bang geweest dat het gevaar dichterbij was dan hij had gedacht, dat Jeremy hem al had opgespoord en hem binnen nu en een paar uur zou komen halen, maar tot zijn opluchting bleek de jongen enkel op de vlucht te zijn van zijn problemen en de hollows. Zeal wist dat de hollows een probleem konden veroorzaken, maar hij had genoeg vertrouwen in zijn krachten en wist dat hij zichzelf goed kon beschermen. Dus voelde Zeal opluchting. Hij kon zich voorstellen dat die opluchting misschien wat raar overkwam voor de jongen, maar besloot er geen aandacht aan te besteden. Hij wou niet zeggen dat hij een voortvluchtige crimineel was. Hij was immers ook anders dan hij vroeger was. Hij zou geen mensen meer moorden, martelen of ze het bed in praten. Hij wou vrienden maken, dat ging niet als je meteen je duistere geheimen op tafel legde. Zeal beantwoordde daarom diens vraag ook wat cryptisch. Hij wou voorkomen dat de jongen er verder op in kon gaan en stelde zichzelf voor. De jongen nam zijn hand verbaasd aan, kennelijk had hij niet gedacht dat Zeal zichzelf wou voorstellen. Was dat dan niet normaal aan het begin van het gesprek? Had Zeal het menselijke gedrag dan toch verkeerd begrepen?

“Victor Frankenstein,” stelde de jongen zich desondanks de verbazing voor. Zeal glimlachte eens en schudde diens hand. ”Nice to meet you Victor.” Aan de ene kant kreeg hij de neiging om te vragen of dokter Frankenstein diens vader was, maar hij besloot het te laten. Zijn plaag gedrag kon het verkeerde keelgat in schieten aangezien de twee elkaar niet kende. Misschien kon hij later er alsnog een opmerking over maken, wanneer hij zeker wist dat ook Victor erom zou kunnen lachen. “So Zeal, what brings you here?” vroeg de ander vervolgens. Even gleed Zeal’s blik terug naar zijn glas. ”I’m here to socialize actually,” antwoordde hij. Hij richtte zijn blik terug op Victor. ”So I’m glad you ran towards me,” voegde hij er met korte lach aan toe. Hij maakte enkel een grapje in de hoop de eerste verwarde, licht oncomfortabele sfeer op te lichten. ”And what brought you here? Besides the fears,” vroeg Zeal nu op zijn beurt. Natuurlijk was hij benieuwd naar de problemen waar de ander mee zat, maar wist ook dat hij in geen positie was om ernaar te vragen.

Tot zijn opluchting was het niks bijzonders waar de jongen van weg rende. Tenminste, niet voor Zeal. Aangezien hij zich nu opgelucht voelde met de soort van zekerheid dat Jeremy nog niet in de buurt was, besloot hij het gesprek op te pakken alsof er niks raars was gebeurd. Ze stelden elkaar voor waarna de vraag werd gesteld wat Zeal hier deed. Hij antwoordde naar de waarheid. Hij zag ook geen reden in om te liegen. Hij besloot er een plagende opmerking aan te geven om de sfeer wat te verlichtte. Het leek te werken aangezien Victor kort lachte. "Yeah, my running did bring us together," bevestigde Victor. Zeal knikte eens met een tevreden glimlach, blij om diens reactie, waarna hij de vraag terugstelde. Zeal ging ervan uit dat de jongen hier toch ook wel zou zitten met een bepaald doel en niet enkel hier zat omdat hij aan het wegrennen was van zijn angsten. Kennelijk had Zeal het fout. "That was kind of the only reason. But now that I'm here, socialising does sound good," antwoordde de jongen. Zeal knikte eens. ”Let’s just have some fun together then,” stelde Zeal voor met een lichte glimlach. Vroeger had hij sowieso iets anders met die woorden bedoeld dan men aanvankelijk dacht, maar nu meende Zeal het. Hij wou vrienden maken, geen one night stands meer of vijanden creëren. Het zou misschien moeilijk gaan aangezien Zeal niet goed was in sociaal zijn zonder de ander te manipuleren, maar hij zou zijn best doen. Een korte stilte viel en Zeal nam ook de tijd om even een slok van zijn drinken te nemen. Hij zorgde ervoor dat hij niet te veel of te snel dronk aangezien hij niet dronken wou worden. Hij keek op zodra Victor een knikje gaf naar zijn glas. “What are you drinking?” werd hem gevraagd. Zeal keek even terug naar zijn glas en draaide het rond in zijn hand om het goedje te laten kolken. ”Rum,” antwoordde hij. Even ging zijn blik terug naar Victor. Hij hief het glas voor hem op. ”You want to taste it?” vroeg Zeal nu. De jongen leek er immers in geïnteresseerd te zijn. Het leek hem niet dat de jongen onbekend was bij de drank aangezien hij zelf ook een whisky bestelde, een behoorlijk sterke drank, maar het kon zo zijn dat de jongen nog nooit rum had geproefd natuurlijk.

Goed, Zeal was ook niet het beste in sociaal zijn. Vroeger moest hij altijd een doel hebben gehad om sociaal te zijn met iemand. Dan was het ofwel seksueel of kwaadaardig geëindigd. Nu wist hij dat hij niet zijn gesprekspartner als slachtoffer moest zien, maar het was ontzettend lastig. Meteen zat Zeal zich al te bedenken hoe makkelijk hij de jongen kon manipuleren en hem iets kon laten doen waar hij de volgende dag spijt van zou hebben. Met al zijn macht probeerde Zeal die neigingen weg te schuiven en probeerde hij het gesprek normaal verder te laten gaan. Hij had niet door dat zijn vraag of de jongen de rum wou proeven misschien iets té was. Het was wel een behoorlijke close actie, alsof ze al jarenlang vrienden waren en niet wildvreemde in een random bar. Victor keek dan ook verbaasd op van de vraag. Zeal besefte zich daardoor dat de vraag misschien niet al te tactisch was. Even dacht hij eraan om zich te verontschuldigen voor de vraag, maar hij besloot het nog even af te wachten. Wat uiteindelijk de goede keuze bleek te zijn omdat Victor uiteindelijk toch positief antwoordde. “Yeah, sure,” antwoordde de jongen nog ietwat onzeker, maar nam wel het glas aan. Zeal glimlachte lichtjes terwijl hij toe keek hoe de jongen een slok nam van het glas. Als een echte expert liet de jongen de vloeistof even in zijn mond voordat hij het uiteindelijk doorslikte.

Zeal zelf vond de rum wel degelijk, maar hij had wel betere gehad in zijn leven. Bij hem ging het meestal toch ook niet om de smaak, maar om het feit dat hij er dronken om kon worden. “Not bad,” reageerde Victor en overhandigde het glas terug aan Zeal. Zeal nam zelf nog een slokje van het goedje om even dezelfde smaak weer te proeven die Victor waarschijnlijk ook nog in zijn mond had. “Not something I’d order myself, but not bad.” Zeal knikte eens begrijpend. Verschil in smaak moest er zijn. Hij zou dan ook zeker niet boos zijn om het feit dat Victor er niet al te enthousiast over was. Hell, het zorgde er juist voor dat Zeal nieuwsgierig was naar wat de jongen dan wel lekker vond. “Your taste is not too horrible,” lachte Victor. Zeal grinnikte zachtjes, maar meer om de dubbele betekenis van Victor’s woorden die al meteen in zijn hoofd begon te spelen. Oh wat voor subtiele seksuele reactie hij daar wel niet op kon geven. Hij schudde even zijn hoofd om zichzelf geconcentreerd te houden. ”So whiskey,” leidde Zeal zichzelf af en knikte even richting het glas van Victor. ”Is that what you prefer or do you have other drinks you like as well?” vroeg Zeal nu geïntereseerd. Hij had eerlijk gezegd niet verwacht dat hij het nog echt naar zijn zin kon hebben met iemand zonder diegene te willen vermoorden of in bed te krijgen, maar het leek erop dat hij toch echt een gezellig gesprek had met Victor.

Tot ieders verbazing had Zeal het zowaar voor elkaar gekregen om een normaal gesprek aan te kunnen knopen met een vreemde en had het daarbij ook nog eens naar zijn zin. Ze hadden het over een onderwerp waar hij van hield: drank. Natuurlijk mocht hij het van zichzelf niet meer in grote getalen naar binnen gieten, maar dat betekende niet dat hij niet meer genoot van een drankje op z’n tijd. Hij had een limiet voor zichzelf gezet, niet meer dan vier glazen op een dag, en daar hield hij zich nog trouw aan. Het was soms moeilijk, vooral als hij met anderen dronk of als hij in de ban was van nare gedachtes, maar hij hield het nog wel vol. Nadat Victor zijn rum had geproefd besloot Zeal zich op Victor’s drankje te richten. Hij zou hem niet vragen of hij er een slokje van mocht nemen – wetend hoe raar dat nu kon overkomen – en vroeg in plaats daarvan naar de drankjes die de jongen prefereerde. “I also like gin or beer. Mostly beer, but gin isn’t bad if you don’t drink it too much,” antwoordde Victor. Zeal knikte eens. Gin vond hij op z’n tijd ook wel lekker. “But whiskey is the one I like most. I learned to drink it when I was in Scotland,” vervolgde Victor. Opnieuw knikte Zeal. De jongen had een goede smaak naar Zeal’s mening. “Do you have any favourites?” werd de vraag teruggesteld. ”Hmmm,” murmelde Zeal zachtjes en richtte even zijn blik naar voren om na te denken. Hij hield van veel soorten drank. Vroeger dronk hij enkel om dronken te worden en nog steeds was hij meestal enkel fan van de wat sterkere dranken, maar hij had toch ook wel echt voorkeuren. Uiteindelijk haalde hij zijn schouders wat. ”Scotch is always nice,” antwoordde hij. Hij nam even een slokje van zijn rum voordat hij verder sprak. ”I’m a fan of the stronger liquors and not a huge fan of beer – it usually gives me a headache,” legde hij eerlijk uit. Even keek hij nog naar zijn glas, waarna hij besloot over te stappen op een ander onderwerp. ”So a peculiar as well hm?” begon hij met een kleine grijns en richtte zijn blik terug op Victor. ”What’s your peculiarity?” vroeg hij hem, toch wel nieuwsgierig naar wat de ander in zijn mars had.

Het was best link om met een wildvreemde het te gaan hebben over de lus en Victor leek zich ook nu pas te beseffen dat Zeal ook gewoon een dorpeling had kunnen zijn. Iemand die niet wist waar Victor het over had gehad. Waarschijnlijk had diegene enkel ongemakkelijk geglimlacht alvorens zij weg zou lopen, maar alsnog zat er een groot risico aan vast. Zeal besloot er echter niks over te zeggen aangezien de jongen het dus zelf ook al leek te beseffen. Zeal grijnsde enkel wat voordat hij de vraag stelde die hij wou stellen. Praten over bijzonderheden, peculiarities en bovennatuurlijke krachten was iets wat Zeal graag deed. Altijd was hij al ontzettend geïnteresseerd geweest in bovennatuurlijke krachten en wezens. Vooral om te weten wat diens zwakke punten waren mocht het zo zijn dat hij in een gevecht met hen terecht zou komen. Kennis was een wapen en Zeal hield dat wapen het liefst vast als hij met een bovennatuurlijke wezen oog in oog kwam te staan. Misschien had hij de vraag gesteld uit nieuwsgierigheid, maar misschien ook om te peilen of de jongen een bedreiging kon vormen of niet.

“It’s uhm.” begon de jongen, maar pauzeerde al snel. Zeal trok lichtjes een wenkbrauw op. Het leek erop dat de jongen niet graag over zijn bijzonderheid sprak. Er waren genoeg peculiars die liever niet spraken over hun krachten omdat ze zichzelf nog als ‘freak’ beschouwde of als er trauma’s aan verbonden zaten. Zeal zou daarom de jongen ook niet dwingen om de vraag te beantwoorden, Victor kon simpelweg zeggen dat hij het niet wou vertellen, maar Zeal besloot voor nu nog wel even stil te zijn. Misschien had de jongen enkel wat tijd nodig. “I can take life, and I can give it,” antwoordde de jongen uiteindelijk. Zeal fronste terwijl zijn blik een stuk serieuzer werd. Hij had nog nooit gehoord van iemand die zowel iemand het leven kon ontnemen én kon geven. Dat klonk ontzettend krachtig. Zijn spieren spanden zich al aan bij de gedachte alleen al. “It’s why I wear the gloves at the moment,” vervolgde Victor en hief zijn handen even op. Zeal’s blik ging naar de handschoenen. Dus simpele handschoenen konden de kracht al tegenhouden? Misschien was het toch niet zo krachtig als hij aanvankelijk had gedacht. “It’s not always easy to control.” Zeal knikte eens. ”That can be quite dangerous,” beademde hij. Hij nam een slok van zijn rum. Het was overduidelijk dat de jongen liever niet praatte over zijn krachten, maar desondanks dat ging Zeal er toch op in. Hij wou meer weten. Hij had zoiets nog nooit meegemaakt en het baadde hem zorgen. ”How does your power work? Do you just touch people and they die? Or is it more like a ritual?” vroeg Zeal nu ongegeneerd. Het was duidelijk dat zijn nieuwsgierigheid en lichte paniek ervoor had gezorgd dat hij niet geheel tactvol was.