“It’s not,” reageerde Victor nog op Zeal’s woorden, maar het was een niet al te sterk argument. Ergens wou Zeal dat ook aangeven, maar hij kon er wel vanuit gaan dat dat enkel in een welles nietes spelletje zou uitlopen. Daarbij had hij, in tegenstelling tot de jongen naast hem, wel goede argumenten. Hij wist dat het ontzettend fout kon gaan als Victor zijn krachten niet zou gebruiken en zichzelf maar zou proberen overtuigen dat het wel goed zou komen. Dan was het enkel wachten op het moment dat er ook maar één klein foutje werd gemaakt en wie weet wat er dan zou gaan gebeuren. Natuurlijk was er geen garantie dat het een catastrofe zou zijn, maar als Zeal terugdacht aan de gruweldaden die hij had mee gemaakt met iemand die dezelfde soort krachten had gehad, dan zou het wel zo zijn. Zeal besefte zich echter ook dat de jongen zo koppig kon zijn als hij zelf zou willen. Zeal kon wel door blijven praten, goede argumenten blijven geven, maar zolang Victor er toch koppig tegenin ging zouden ze nergens komen. Zeal besloot daarom toch een andere tactiek te kiezen. Even had het erop geleken dat zijn frustratie en irritatie de overhand zouden nemen, maar nu wist hij zichzelf weer in de hand te houden. Hij besloot de jongen in plaats daarvan advies te geven. Victor moest weten dat hij anderen in gevaar bracht door niet zijn krachten te gebruiken. Zeal zou hem zelfs eventueel wel willen helpen mocht Victor dat willen, maar voor nu zou Zeal hem enkel een advies kunnen geven. Als Victor daar ook niet naar zou luisteren, zou Zeal wel opstaan en weg lopen. Anders zou het sowieso fout gaan. Het was eigenlijk een wonder dat hij zich nu nog rustig kon houden.

“You’ve met others with the same power?” klonk het. Zeal keek even op van die woorden. Right, misschien was het beter als hij dat niet had gezegd. Hij sprak niet graag over die personen. ”Somewhat the same powers, yes,” antwoordde Zeal. De manier waarop de krachten werden uitgevoerd waren niet geheel hetzelfde, maar misschien was dat enkel een kwestie van oefenen. Zeal wou er niet te lang bij stil staan en sprak daarom verder, zei Victor dat hij hem zou helpen als hij het zou willen en dat het waarschijnlijk een slagveld zou worden als Victor er niks aan zou doen. Vervolgens had hij zijn blik naar zijn glas afgeweken. Hij had een moment nodig om zichzelf tot rust te roepen. Hij wou niet alsnog uitvallen naar de jongen of opnieuw zijn krachten erbij halen. Hij was eindelijk goed op weg. Er viel een korte stilte waarin ze beiden weer tot rust leken te komen. Zeal besloot het glas weg te schuiven. Hij had al te veel drank gehad dan hij eigenlijk zou moeten. “Why would I even start to trust you?” klonk het naast hem. Zeal keek opzij naar Victor. Het was een vraag die Zeal vaker had gehad en nooit goed wist hoe hij hem moest beantwoorden. Vertrouwen was iets wat enkel gewonnen kon worden door tijd en weder vertrouwen. Niemand kon wat zeggen of doen wat ervoor kon zorgen dat je diegene meteen een honderd procent vertrouwde. Daarbij zou het vast niet helpen als Victor ooit te weten zou komen hoe Zeal vroeger was, het zou het enkel moeilijker maken. In ieder geval was Zeal blij om te merken dat ook Victor iets rustiger leek. Zeal hield zich stil. “I’ve met you, like—” begon Victor. “An hour or something ago.” Zeal keek even opzij naar de klok en knikte eens waarna zijn blik terug ging naar Victor. “And all you’ve done in that time is telling me I’m stupid,” sprak Victor verder. Zeal’s blik werd wat droog. Hij kreeg de neiging om te zeggen dat hij de jongen nooit dom had genoemd, enkel naïef en zelfzuchtig, maar hij besefte zich dat dat de situatie waarschijnlijk niet beter zou maken. “Why would you even want to help me?” kwam nu de vraag waar Zeal wel iets mee kan.

”Well I don’t want to die and I don’t want innocent people to die, so of course I’d help if I can prevent that,” begon Zeal. Even week hij zijn blik weer af naar zijn glas. Het voelde ergens nog zo fout aan om het te zeggen. Hij had het gevoel alsof hij loog, terwijl hij wist dat dat de echte reden was dat hij het wou doen. Goed, misschien ook om er zeker van te zijn wat Victor wel en niet kon, maar dat was terzijde. Hij richtte zijn blik terug op Victor. ”I’m a mentor in the loop. So it’s my job to help others with their powers and to keep everyone safe,” sprak Zeal verder. Daarbij gaf hij ook meteen zijn ‘motief’ en misschien een reden waarop Victor hem kon vertrouwen. ”You don’t have to trust me. Bluebonnet trusts in me and if you trust Bluebonnet, then all will be well, right?” Even keek hij Victor met een klein glimlachje aan voordat hij een kleine zucht slaakte. ”Besides, who else is going to help you? I just want to prevent a massacre from happening,” eindigde Zeal zijn woorden.

Zeal moest zelf ook toegeven dat zijn moodswitches nog al opvallend waren. Hij was enkel blij dat hij zijn eigen moodswitch op tijd had opgemerkt waardoor hij het nu min of meer weer goed kon maken. Daarbij voelde hij er ook wel echt baat bij om de jongen te helpen. De goede reden zou zijn om te zeggen dat hij het deed voor de veiligheid van anderen als mentor zijnde -wat hij dus zei tegen Victor- maar om eerlijk te zijn wilde hij er gewoon zeker van zijn wat Victor kon en dat hij het in de hand was. Zeal wou voorkomen dat hij in een gevecht met de jongen zou komen terwijl de jongen zelf nog niet eens zijn krachten kenden en onder controle had. Daarbij had Zeal zeker wel peculiars in de lus zitten die hij niet wou verliezen aan iemand die te koppig was om zijn krachten voldoende te leren kennen. De vraag naar waarom Victor Zeal moest vertrouwen was een moeilijke vraag om te beantwoorden. De vraag was altijd moeilijk te beantwoorden. Je zou nooit het vertrouwen van iemand kunnen winnen door iets te zeggen. Enkel tijd zou het kunnen winnen. Om die reden besloot Zeal het over een andere boog gooien. En wonder boven wonder was het ook nog de waarheid. Bluebonnet vertrouwde hem genoeg om mentor te zijn, dus Victor kon hem ook wel genoeg vertrouwen om hem te laten helpen, toch? Goed, zijn manier van doen was misschien iets raar geweest net, maar dat zou Victor wel vergeten als ze eenmaal bezig gingen met de training. Hij hoopte enkel dat Victor hem geloofde.

“If Bluebonnet thinks you’re alright, I guess so,” zei Victor uiteindelijk. Goedkeurend knikte Zeal eens. Hij voegde er ook aan toe dat hij enkel een slagveld wou voorkomen en dat was toch wel makkelijk te geloven. Als hij dat kon verhelpen, dan zou hij juist slecht zijn als hij niet zijn hulp zou aanbieden. Met een zucht keek Victor hem weer aan. “And you’re sure you can help?” vroeg Victor nog na. Zeal glimlachte wat. ”As a disclaimer, I’ve never helped someone before with those powers, but I’ve seen enough to be certain to be able to teach you something,” gaf Zeal toe. Zelfs het kleinste beetje zou toch moeten kunnen helpen. “What if something goes wrong?” vroeg Victor vervolgens. Onverschillig haalde Zeal zijn schouders op. ”Worst case scenario I die,” zei hij nuchter. Hij wist dat hij onverschillig klonk en hij wist ook dat Victor er waarschijnlijk niet zo blij mee zou zijn, maar Zeal ging het niet mooier praten dan het was. ”It’s better for you to try and risk one life, than to not try it and risk dozens of others,” drong Zeal nu aan en keek Victor opnieuw serieus aan. Hij probeerde zo ook duidelijk te maken dat het hem niet veel uitmaakte als hem iets overkwam. Hij kon goed voor zichzelf zorgen en daarbij wou hij Victor nou eenmaal graag helpen.

Natuurlijk kon Zeal verwachten dat er vragen waren, maar hij hoopte dat hij Victor in ieder geval kon overtuigen om het te proberen. Zeal wou de jongen helpen en ervoor zorgen dat hij zijn krachten onder controle kreeg. Als Zeal daar aan bij kon dragen deed hij het graag. Goed, hij had misschien nog nooit echt iemand geholpen die de krachten had, maar hij kende genoeg met soort gelijke krachten om te weten wat je wel of niet moest doen. Daarbij konden ze het altijd proberen toch? Het was niet alsof er iemand anders rondliep die Victor vrijwillig zou helpen, wetend dat Zeal zijn eigen leven zou riskeren om het te proberen. Dat maakte hij Victor ook op een onverschillige wijze duidelijk. Hij voegde er echter ook bij toe dat het beter was om het leven te riskeren van één persoon en het wel te proberen, dan het niet te proberen en het leven van honderden te riskeren. Victor zou toch ook moeten in zien dat dit de enige kans was waarop hij het eindelijk kon proberen om zijn krachten onder controle te krijgen en ze weer te beoefenen? Doordringend keek Zeal hem weer aan, hopend dat de jongen akkoord ging. “Maybe you’re right,” begon Victor uiteindelijk. Zeal knikte enkel en keek de jongen nu afwachtend aan, hopend op een positief antwoord. “You get one chance,” nam Victor de beslissing. Zeal voelde zich enigszins opgelucht en knikte dankbaar. Echter bleef het daar niet bij. Nu keek Victor heem doordringend aan waardoor Zeal lichtjes fronste. “But when something goes wrong, it stops. Immediately,” sprak Victor. Even keek Zeal hem zwijgend aan, niet goed wetend of hij daar akkoord mee wilde gaan. Het zou veel druk op zijn schouders neerleggen. Hij zou het niet erg vinden als Victor niet meer met hem wilde trainen, maar wel als de jongen het meteen helemaal zou opgeven door één fout. Het leek er echter op dat Zeal geen keuze had. ”Alright, it’s a deal,” ging hij akkoord. Hij hief zijn glas op en tikte deze even tegen die van Victor aan. ”To your new trainer,” toostte Zeal met een lichte grijns, waarna hij een slok nam.