ain't no chemical euphoria, could ever compare to you

Om je vraag te beantwoorden: nee, er was niet bepaald een goede reden waarom het meisje languit op de pooltafel lag.

Het was de gekke fase van tijd waarin het voor sommige mensen nog nacht, en voor anderen alweer ochtend was. Clarke had überhaupt nog geen oog dichtgedaan, maar had wel de zon zien opkomen en wist nog niet onder welke groep ze zich zou scharen. Om maar iets anders te doen te hebben dan daar over na te denken, had ze zichzelf de trap afgesleept en was  bovenop de pooltafel gaan liggen.

Clarke's slaappatroon liet haar wel vaker in de steek, en zeker de laatste tijd had ze niet echt op tijd onder de wol gelegen. De verdomde lockdown zorgde ervoor dat ze zich kapot verveelde en soms maar gewoon ging slapen om de tijd te verdrijven. Ze had het nooit serieus genomen en was ervan overtuigd geweest dat ze vrolijk de straten van Inndyr kon bewandelen, tot wat er gebeurd was met Oskar -en dan in het specifiek zijn oog. Daarnaast was het een hele nieuwe wereld voor haar. Gek, hoe erg je gewend kon raken aan de luxe iemand alles voor je te laten doen door één vinger uit te strekken. Ze wist al niet goed hoe zich tot de andere bijzonderen te verhouden, laat staan de dorpsbewoners. Niet dat ze het toegaf, maar ze was bang geworden om de drempel van het huis van Bluebonnet over te stappen. Dus bracht Clarke haar dagen binnen door.

De change of scenery was echter voor enkele tientallen minuten genoeg, voordat ook de onregelmatigheden in het plafond begonnen te vervelen. Ze hees zichzelf weer van het groen beklede ding af, klapte het raam open en ging er met een dramatische zucht uit hangen. Tegen het raam had zich wat condens verzameld en Clarke liet haar vinger over het glas glijden. Het water begon naar beneden te rollen. Al die tijd binnen zitten had haar de tijd gegeven om wat te experimenteren met de gaven waarvan ze nog maar net wist dat ze die had, maar het wilde nog niet echt. Ze probeerde wat druppels samen te voegen, en na een paar pogingen roerde ze verveeld in het plasje in haar handpalm.

Ze wilde het zojuist weggooien en haar handen drogen aan haar pyjamabroek, toen ze een bekend geratel en gepuf van beneden hoorde komen. Nu kon ze er toch niet onderuit, het was ochtend; de Inndyrse courant werd bezorgd en dorpelingen begonnen aan hun dag. De jongen zette zijn fiets tegen het huis en opende zijn fietstas om hijgend een van de kranten te distribueren. Ze had altijd medelijden met de jongen, ook al zou hij het toch allemaal weer vergeten, het was altijd weer een raadsel in welke verschikking hij zich nu weer zou begeven. Vandaag echter, was die medelijden ver te zoeken. Onderdrukt door haar verveling, misschien. Een gevaarlijke grijns verscheen om haar lippen. Met alle concentratie en controle die ze inmiddels over haar gave had verkregen, verzamelde ze het water bij zich in de buurt en vuurde het op haar doelwit af. Net toen ze wegdook en zich klein maakte onder de vensterbank, hoorde ze een kreetje van beneden. Clarke legde haar hoofd op haar knieën en grinnikte triomfantelijk.

ain't no chemical euphoria, could ever compare to you

Haar zegevieren was van korte duur. Vlak nadat ze toevlucht had gezocht onder de vensterbank, hoorde ze de deur verder opengaan. Het geluid ging gepaard met een walm aan alcohol en sigarettenrook. Gek was het niet, op dit uur van de dag. Sinds ze al maanden geen enkele substantie meer had aangeraakt, merkte ze dat de geuren ervan haar duizelig en soms misselijk maakten. Ze was er in elk geval gevoeliger voor geworden dan diegenen die het geregeld gebruikten en nooit een slechte ervaring hadden gehad. Een onbekende stem vulde de kamer met woorden die ze nog maar net op kon maken onder de dubbele tong: 'What are you doing?' De grijns verdween van gezicht en haar hoofd maakte een scherpe beweging richting de binnenkomer, wie haar gadesloeg met een sceptische frons op zijn lichte gezicht. Niet dat hij echt in de positie was om te oordelen, vond Clarke, meneer kon zichzelf immers amper nog staande houden. In plaats van een bijdehante opmerking zijn kant op te slingeren, liet Clarke haar nieuwsgierigheid het winnen. Ze had zijn lichte ogen nooit eerder gezien. Op de huid die voor haar zichtbaar was, waren verschillende teksten vereeuwigt, sommigen met wat nog zwartere inkt dan anderen. Hij moest toch een nieuwkomer zijn, want nieuw vlees had Clarke waarschijnlijk snel opgemerkt met alle dagen die ze binnen had gespendeerd.
Ze was in de positie om twee dingen te doen: haar chagrijnige staat op hem afreageren, of haar verveling omzetten tot iets leukers. De eerdere grijns vond zijn weg weer naar haar lippen, zij het in een ietwat lichtere vorm dan voorheen. Ja, ze kon best een partner in crime gebruiken. Ze besloot dus maar in alle eerlijkheid antwoord te geven. Clarke hees zichzelf overeind en maakte plaats bij het raam. 'See him over there?' Ze wees naar de krantenjongen en zijn fiets. 'I don't know how familiar you are with the ins and outs of a loop just yet, but he gets here every fucking morning to deliver the same fucking newspaper to the same house on the same day. I mean, honestly, what a drag.' Ze legde haar hand semi-medelijdend op haar borst. Zij was overduidelijk de held in dit scenario, en die arme jong daaronder kon gewoonweg niet zonder haar hulp. 'So I thought I would switch things up for him a little bit you know? Watch this.'
Uiteraard had ze nog niet zoveel geoefend en geen idee hoe ze deze gave kon gebruiken (of in Clarke's beleving: uitbuiten), maar een klein voorwerp moest haar toch wel lukken? Ze richtte haar volle concentratie op de situatie die zich onder hen afspeelden, en terwijl de krantenjongen zijn nek droogveegde, begon zich voor Clarke's ogen een kleurenspectrum door elkaar te dansen dat enkel voor haar zichtbaar bleef. Het leek voor haar inmiddels al meer op een vertoning van het noorderlicht dan op een trip, iets waarvan ze dacht dat het een goed teken was. Het gaf haar het idee van controle dat er in ieder geval iets in ontwikkeling was met betrekking tot haar kersverse bijzonderheid. Het bleef echter niet voor lang bij iets wat zich in haar hoofd bevond. Toen de kleuren verdwenen zag ze dat het haar gelukt was: de voorheen blauwe fietstassen van de krantenjongen hadden een gloednieuwe, felroze kleur gekregen. Clarke slaakte een klein gilletje om haar succes, om vervolgens snel haar hand voor haar mond te slaan. Het was haar gelukt!
De jongen leek nog niets door te hebben en was nog steeds bezig met waar het water vandaan was gekomen. Clarke hield haar hoofd schuin en keek de jongen aan alsof hij nu moest beoordelen hoe cool het wel niet was wat er zojuist was gebeurd.

ain't no chemical euphoria, could ever compare to you

Haar bevindingen klopten dus: de jongen was hier nog maar kortgeleden aangekomen. Sterker nog, dit was zijn eerste nacht. En voor een eerste nacht had hij het al meteen behoorlijk bont gemaakt. Maar goed, wie was Clarke om te oordelen? Bovendien had hij een einde gemaakt aan haar eeuwige sleur van de afgelopen weken, en hij had haar precies de bevestiging gegeven die ze even nodig had gehad. Ze kreeg de neiging de jongen achter zijn oren te krabben en hem een good boy te noemen, want vooral met die verwarde en een tikkeltje zielige ogen, en daarna een soort onuitputtelijk enthousiasme, had hij veel weg van een golden retriever puppy. Vergiste ze zich of rook ze ook een beetje hond?
'So you can control colors?' vroeg de puppy. Clarke mocht dan van haar eerdere gave af zijn, ze kreeg nog altijd een adrenalinekick wanneer iemand, wie dan ook, interesse in haar toonde. Ze was de krantenjongen, die zojuist nog dreigde het hoogtepunt van haar week te worden, haast alweer vergeten. Misschien ging het haar ook niet meer zozeer om zijn reactie, maar om die van de jongen die voor haar stond.
'I try to,' gaf ze toe, 'but I'm not very good at it yet. I think I obtained this peculiarty by accident? I don't know, it's a long story. I'm Clarke, by the way.' Ze liet haar vinger even over het raamkozijn glijden. Het was er stoffig.
'How about you? What gift has granted you premission to stay at this marvelous place?' Ze grinnikte. Ook al verging ze van nieuwsgierigheid naar de reden waarom hij stomdronken was op zijn eerste dag bij Bluebonnet, bedwong ze zichzelf nog eventjes. Ze wilde hem niet wegjagen of een gevoelige snaar raken.