Winds of change

Ze had naar het huis gekeken, dat groot genoeg leek om vele kinderen onderdak te bieden. Het meisje was wellicht jong maar zelfs dat soort dingen vielen op voor een oplettend oog bij een kind. 'Ja dat is het huis.' Verklaarde Alex, het huis waar hij woonde, en waar zijzelf waarschijnlijk ook onderdak aangeboden kreeg. Hazel wist dat het niet lang zou duren voordat ze op de stoep zouden staan en ze zich zou moeten redden op een onbekende plek met onbekende mensen terwijl de leugens van haar ouders nog zwaar op haar schouders drukten. 'Ik hoop dat jij je hier ook zo thuis mag voelen zoals ik hier al enkele jaren doe.' Verklaarde de jongen op een luchtige toon. Hij klonk tenminste gelukkig, wellicht was het allemaal zo erg nog niet. Het kind hield zijn hand stevig vast, maar was duidelijk op haar gemak in het vreemde, het was een soort van norm geworden. Ze was niet anders gewend dan dat de wind belangrijk was voor haar, het reageerde op haar emoties en op haar koppige gedachten. Er moest nog veel gebeuren voordat ze in staat zou zijn om het voor het goede te gebruiken. 'Mevrouw Bluebonnet, zal sowieso binnen de minuut de deur opendoen. Heb geen schrik, Louise is een heel lieve dame.' Verklaarde Alex toen ze voor de deur stonden, net voor het zesde avontuur. Hazel knikte enkel terwijl ze diep in ademde en hem een vragende blik gunde. 'Ik wil niet binnen zitten.' Fluisterde het meisje, wetende dat ze zich minder op haar gemak zou voelen binnen het onbekende gebouw, zo ver weg van haar element. De wind was een soort schild voor haar, iets dat haar gerust kon stellen zelfs in het onbekende. Hetgeen dat niet van haar afgenomen kon worden in een vreemd huis. Ongemakkelijk keek het meisje hem aan, het was niet dat ze zijn woord niet vertrouwde, maar meer dat ze er nog niet klaar voor was de vrijheid die het zien van de rustige avondlucht achter zich te laten. 'Denk je dat ze het erg vind buiten te zitten, zolang het weer goed blijft?' Vroeg ze voorzichtig terwijl ze Alex met een licht fronsende blik aan keek.

Hazel wist niet of het slechte manieren was om de vrouw des huizes op deze manier iets te vragen, zeker bij ontvangst. Het meisje sloot haar ogen terwijl ze langzaam de hand van Alex los liet en twijfelend op haar lip beet. Het was niets voor haar om zomaar op te geven en zichzelf niet tot het limiet te forceren, wellicht kwam het wel doordat ze emotioneel op het punt stond te breken. Immers had ze nog geen tijd gehad om de nieuwste kennis te verwerken. Er waren wellicht net iets te veel nieuwe dingen, wat ervoor zorgde dat ze de steun zocht in haar eigen gave die nog bijzonder onstabiel was. Zo kwam het dan ook dat het meisje de deur ineens opende en gespannen de hal in stapte. Het viel op dat er veel schoenen netjes waren neergezet waardoor ze die van haarzelf ook uit trok. Ietwat bleek weggetrokken stapte ze naar een van de deuren toe voordat ze de richting bevestigde met een korte vraag naar Alex. 'Welke kant op?' Het slanke meisje wachtte tot hij zelf ook klaar was en stapte toen zo zelfverzekerd mogelijk in de richting van Louise en het avondmaal. De woonkamer was ruim en kort wierp het meisje een keurende blik door de ruimte voordat haar blauwe ogen op de roodharige vrouw vielen en ze ongemakkelijk slikte. 'Louise?' Vroeg ze wellicht onnodig, om te bevestigen dat dit inderdaad de vrouw des huizes was. Hazel had haar schouders aangespannen, in een ongemakkelijke houding, het enige teken dat ze niet totaal op haar gemak was in deze situatie, terwijl ze op de vrouw afstapte en twijfelend een slanke hand uit stak. 'Ik ben Hazel. Mijn oom en tante zeiden dat ik hier heen moest.' Klonk er helder en eerlijk, hoe ondeugend en soms fel het kind ook mocht zijn, ze had ook goede eigenschappen zoals eerlijkheid.