Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Aantal berichten : 70 IC-berichten : 69 Accounts : x Aurora Sphere
x Hunter Storm
x Cheryl Stone
x Hazel Woods
x Jace Dawson
x Grayson Miller
Onderwerp: It's all it'll ever be. wo apr 15, 2020 3:14 pm
De toch naar de kliffen was nog niet half zo erg als de gedachten die haar begeleidden. Bij elke stap die ze zette, leek het weer alsof ze het verleden terug kon voelen, alsof ze terug kon halen wat er gebeurd was voordat ze naar miss Bluebonnet’s huis werd gehaald. Aurora was ergens wel dankbaar dat ze niet meer bij haar vader in de buurt moest zijn en niet meer naar de school moest gaan waar ze Aiden had leren kennen, maar aan de andere kant was ze in een huis gestoken waar evenveel mis kon lopen, waar er nog meer mensen liepen die met verkeerde ideeën op haar af konden stappen. En daarom had Aurora de eerste week haar afstand gehouden. Ze had de anderen geobserveerd, maar ze had geen moeite gedaan om toenadering te zoeken. Ze had zich expres steeds afgezonderd op haar kamer – gelukkig had ze nog geen kamergenoot – en haar hart was elke dag ietsje minder angstig gaan kloppen. Soms schrok ze nog steeds op als ze hard geroep hoorde, maar ze verkoos het om zich in de buitenlucht te begeven en dus had ze vrij weinig last van de andere kinderen. Aan tafel at ze gauw haar eten op en verdween daarna meteen naar haar kamer zodat ze met niemand hoefde te spreken. Ze durfde er ’s avonds nog niet goed alleen op uit te gaan, bang zijnde om dronken mensen tegen te komen. Ze hield niet van mensen die dronken waren en bovendien zouden die mensen haar te veel herinneren aan vroeger, aan wat er in het verleden met haar was gebeurd. Aurora merkte pas dat ze aan het huilen was toen een traan kapot spatte op haar hand. Ze veegde gauw haar neus en haar wangen droog en richtte haar blik naar voren, waar de kliffen zich tot ver uitstrekte en de zon een glanzende uitwerking had op het zeewater. Langzaamaan begon het meisje zich steeds meer te ontspannen en liet ze de spanning losgaan. Eindelijk alleen.
Character sheet Bijzonderheid: Weapon summonarity and weapon immunity Uiterlijke leeftijd: 20 years Quote: Better run, 'cause I'm coming after you when you're sleeping at night. There's nothing that you can do. There's no place you can hide. 'Cause I'm coming after you.
Onderwerp: Re: It's all it'll ever be. do apr 16, 2020 9:47 am
It's all it'll ever be
Ondanks het feit dat Jeremy de lus had verlaten en dat dat betekende dat Gerome minder hoefde te werken, was zijn leven er niet bepaald op vooruit gegaan. Nu hij zich niet meer kon afleiden met werk, maakte hij zich sneller druk om zijn privéleven en andere zaken. Hij had er behoefte aan om weer aan het werk te gaan. Niet dat hij er nou zo van hield om mensen te moorden, maar het zorgde er in ieder geval voor dat hij niet over dingen hoefde na te denken. Echter was het ook niet allemaal slecht geweest. Hij had het voor elkaar gekregen om zijn drugs en alcohol gebruik te verminderen. Aangezien hij dus minder werkte had hij die afleiding niet meer nodig. Maar daarbij kwam ook weer dat hij zijn trainingsroutine iets had laten lopen. Zijn werk nu bestond enkel uit nieuwe peculiars spreken en diens krachten doorgeven aan Jeremy. Dat eiste nou niet echt een sixpack of een net pak. Dus nam Gerome de vrijheid om zijn dagen in een lekkere sweater te spenderen en at hij ook wat vaker zoete dingen dan normaal. Vandaag had hij echter toch besloten om er even uit te gaan. Frisse lucht deed hem altijd goed en hij had wel even tijd nodig om uit dat huis te zijn. Het liefste wou hij gewoon uit de lus vertrekken. Aangezien er niet zoveel nieuwe peculiars meer waren gekomen, en zeker geen met goede krachten voor Jeremy, was het toch enkel een kwestie van tijd voordat Gerome eindelijk kon vertrekken. Een nieuwe omgeving zou hem goed doen. Dan kon hij eindelijk al die problemen achter zich laten.
Terwijl hij door het zand heen liep ging zijn blik even omlaag naar de puppy die ondertussen al flink was gegroeid. Hij had de pup onder zijn hoede genomen zodra hij het dier aan de kant van de weg had zien rondscharrelen. Ondanks zijn beroep was hij ook zeker niet harteloos en aangezien hij toch tijd over had, besloot hij voor de puppy te zorgen. Hij had geen flauw idee of huisdieren in de lus waren toegestaan, maar tot nu toe had niemand er iets over gezegd. Gerome had besloten de puppy naar het strand te nemen, wetend dat er geen dorpelingen rond deze tijd op het strand zouden rondlopen. Bongo had nogal de neiging om op elk persoon meteen af te rennen, waardoor Gerome er net zo snel weer achteraan moest rennen om te voorkomen dat de pup iets zou overkomen of dat hij iemand tot last zou zijn. Dus hij ervoor gekozen om rond deze tijd de hond uit te laten, maar het leek erop dat hij het toch verkeerd had ingeschat. Met een ruk wist de pup de riem uit Gerome’s hand te trekken, waarna het dier het op een rennen zette en richting de klif rende. ”Bongo! Stay!” poogde Gerome nog, maar wist ook dat de pup niet zou luisteren. Hij slaakte nog een geïrriteerde zucht, waarna hij snel de pup achteraanrende. De pup was op de klif aangekomen en sprong nu tegen een meisje aan die van het uitzicht leek te genieten. ”Bongo, come here!” siste Gerome opnieuw, maar hij kreeg het enkel voor elkaar dat de pup zou stoppen als hij de pup zelf op zou pakken. Hij pakte het dier op en richtte zijn blik op het meisje. Hij wou zich verontschuldigen voor de pup, maar toen viel hem op hoe een traan over haar wang heen gleed. ”Are you alright?” vroeg Gerome daarom meteen. Het ging al onbewust en ergens kon hij ook wel nagaan dat niet iedereen ervan hield om over hun gevoelens te praten hem. Hijzelf zou ook niet zomaar loslaten wat er was. Om die reden hield hij Bongo wat op. ”I’m sure this little buddy can help cheer you up,” voegde Gerome eraan toe met een flauwe glimlach.
Aantal berichten : 70 IC-berichten : 69 Accounts : x Aurora Sphere
x Hunter Storm
x Cheryl Stone
x Hazel Woods
x Jace Dawson
x Grayson Miller
Onderwerp: Re: It's all it'll ever be. do apr 16, 2020 10:56 am
Het ene moment was alles nog sereen, het volgende moment sprong er een puppy tegen haar op. Een brede glimlach kwam om haar lippen toen ze de witte puppy bij haar benen zag en ze wilde zich net vooroverbuigen toen het dier opeens opgepakt werd. Ze schrok lichtelijk van het uiterlijk van de jongen die voor haar stond. Met zijn tatoeages en zijn grote gestalte kwam hij vrij intimiderend over. Haar hart begon sneller te kloppen en even flitsten haar gedachten terug naar Aiden. Op een paar tatoeages en een gespierd uiterlijk na leek Aiden in niet veel op hem, maar het was nu eenmaal zo dat Aurora moeite had met jongens te vertrouwen na wat er was gebeurd. Nee, niet alleen met jongens. Ze had moeite met iederéén te vertrouwen na wat er was gebeurd. “Yeah, I’m fine,” loog ze met een geforceerde glimlach, proberend om niet te laten merken hoe geïntimideerd ze was door zijn verschijning. Zijn uiterlijk en de schattige puppy waren zo tegengesteld als maar kon zijn, maar toch kreeg de jongen het voor elkaar om lief over te komen toen hij de puppy wat hoger hield zodat ze hem gemakkelijk kon aaien. Aurora besloot om haar terughoudende houding wat te laten varen en glimlachte deze keer oprecht naar de jongen, haar hand uitstekend zodat ze de puppy kon aaien. “What a cutie,” zei ze met twinkelende groene ogen. Ze veegde snel nog een keer haar wangen droog alvorens ze de hond achter de oren krabde. Ze had ooit ergens gelezen dat ze dat de fijnste plek vonden om geaaid te worden en nu was een goed moment om die theorie eens te testen. “Bongo was his name, right?” Er was veel langs haar gegaan, maar dat nu weer niet. Ze besloot dat dit ook een goed moment was om zichzelf voor te stellen. “My name is Aurora,” zei ze zachtjes tegen de jongen. “I came here for some peace and quiet, but it seems to be your dog has other plans.” Er was echter geen verontwaardiging te horen in haar stem en opnieuw verscheen er een oprechte glimlach terwijl ze de hond weer achter zijn oren krabde. Het was dan ook echt wel een schatje.
Character sheet Bijzonderheid: Weapon summonarity and weapon immunity Uiterlijke leeftijd: 20 years Quote: Better run, 'cause I'm coming after you when you're sleeping at night. There's nothing that you can do. There's no place you can hide. 'Cause I'm coming after you.
Onderwerp: Re: It's all it'll ever be. vr apr 24, 2020 12:44 am
It’s all it’ll ever be
Zelf had hij geen behoefte aan social contact, maar een puppy natuurlijk altijd wel. Dus zodra Bongo het meisje had opgemerkt, was hij meteen naar haar toe gerend en begon hij tegen haar op te springen. Met moeite probeerde Gerome de puppy tot zich te roepen, maar uiteindelijk moest hij de puppy toch weer oppakken om te voorkomen dat hij haar bleef lastigvallen. Hij merkte op hoe ze naar hem keek. Hij wist dat hij er intimiderend uit kon zien, dat was immers deel van zijn baan, maar het leek er ook op dat er iets anders aan de hand was. Het feit dat een traan nog over haar wang had gerold liet wel zien dat er meer aan de hand was dan enkel de angst die ze misschien even had gevoeld tegenover hem. “Yeah, I’m fine,” antwoordde ze echter. Gerome geloofde haar niet, maar wist ook beter dan er verder op in te gaan. De twee kende elkaar immers niet. Om die reden besloot hij enkel zijn best te doen om haar op te vrolijken en wat hielp nou beter dan een puppy? De glimlach verscheen nu meer eerlijk en gewillig stak het meisje een hand uit om Bongo te aaien. Gerome bleef de pup vast houden terwijl ze hem aaide zodat Bongo ook optimaal kon genieten van de aandacht. “What a cutie,” complimenteerde ze Bongo waarna de laatste paar tranen werden weg geveegd. Gerome kon enkel instemmend knikte. ”He’ll win over any heart,” beademde hij met een kleine glimlach. “Bongo was his name, right?” herhaalde ze. Gerome knikte eens. “My name is Aurora,” stelde het meisje zichzelf nu voor. Gerome keek haar glimlachend aan. ”My name is Gerome, nice to meet you,” besloot hij op zijn beurt te zeggen. Hij wou haar een hand geven, maar hij had zijn handen nogal vol. “I came here for some peace and quiet, but it seems to be your dog has other plans.” Gerome grinnikte zachtjes en krabde het hondje ook eens over zijn hoofd heen. ”Yes I’m sorry.” Desondanks het feit dat geen van hen het erg leken te vinden, besloot hij alsnog zijn verontschuldigingen aan te bieden. ”I wasn’t looking for some social contact myself, but it seems like Bongo wanted me to meet you anyway,” sprak hij verder met een klein glimlachje. Hij richtte zijn blik terug op Aurora. Hij had haar niet eerder gezien in de lus. Dus, was ze nieuw? Of had hij haar simpelweg over het hoofd gezien? ”Are you new in the loop?” vroeg hij haar met een klein glimlachje. Voor ieder ander kon het lijken alsof hij oprechte interesse had, maar onbewust was hij alweer bezig met zijn werk.
Aantal berichten : 70 IC-berichten : 69 Accounts : x Aurora Sphere
x Hunter Storm
x Cheryl Stone
x Hazel Woods
x Jace Dawson
x Grayson Miller
Onderwerp: Re: It's all it'll ever be. vr apr 24, 2020 6:03 pm
“I can believe that,” grinnikte ze toen de jongen aangaf dat de puppy elk hart voor zich zou kunnen winnen. Ze was nog geen vijf minuten in zijn buurt en ze smolt al van de blik die de puppy haar gaf. Het hielp om haar op andere gedachten te brengen en gek genoeg hielp het ook om wat relaxter te zijn tegenover de jongen voor haar. Ze wist niet of ze hetzelfde zou hebben gezegd of gedaan als ze hem alleen zou aangetroffen. Misschien kwam dat door zijn tatoeages, misschien was het ook wel haar eigen fout. Ze wist dat ze wantrouwig was, maar dat had een reden. En die reden kon ze nog niet met hem delen, niet nu ze elkaar nog maar even kenden. Aurora dacht eerlijk gezegd niet dat ze het ooit met iemand zou delen, maar misschien zou de lus haar wel fout bewijzen en zou er toch een moment komen dat ze haar hart zou uitstorten. Ze was ergens wel benieuwd of dat moment zich zou aankondigen, maar nog meer wilde ze zich er van afwenden. Ze keek op toen de jongen zich voorstelde als Gerome, een naam die ze niet meteen bij hem verwacht had. Ze kon niet goed plaatsen waarom niet. “Nice to meet you as well,” zei ze met een oprechte glimlach tegen hem. Ze had hem ruwer ingeschat, maar dat bleek allemaal wel mee te vallen. Misschien was haar ontmoeting met hem hét bewijs dat ze nooit op uiterlijk af moest gaan. “No, it’s fine, really. Just being here alone with my thougths wasn’t going to cheer me up anyway.” Ze knikte toen hij zijn vraag stelde. “I’ve been here a few days, so it’s hard for me to get used to it. A lot happened to me, so it’s weird to think that the loop is kinda… peaceful?” Ze grinnikte. Waarschijnlijk niet de woorden die anderen de lus zouden omschrijven, maar voor Aurora was dit wel een feit als je bekeek hoe haar leven er voor de lus had uitgezien. “Have you been in the loop for a long time?” vroeg ze vervolgens en bleef de puppy verder aaien, glimlachend om de schattige manier waarop hij genietend zijn ogen sloot onder haar aanrakingen.
Character sheet Bijzonderheid: Weapon summonarity and weapon immunity Uiterlijke leeftijd: 20 years Quote: Better run, 'cause I'm coming after you when you're sleeping at night. There's nothing that you can do. There's no place you can hide. 'Cause I'm coming after you.
Onderwerp: Re: It's all it'll ever be. wo mei 06, 2020 4:14 pm
it's all it'll ever be
Beiden leken ze niet echt op uit te zijn op sociaal contact en beiden leken ze genoeg aan hun hoofd te hebben, maar toch waren ze bij elkaar gekomen door Bongo. Gerome wist nog niet of hij Bongo ervoor moest bedanken of niet. Voor nu was het een prettige afleiding van zijn gedachtes, maar hij wou niet het meisje daarvoor gebruiken. Daarbij bleef het feit dat hij vroeg of laat alsnog zijn gedachtes moest confronteren en eens een beslissing moest nemen en dat kon moeilijker werden hoe langer hij wachtte. Eigenlijk had hij al lang een besluit genomen, maar hij wou er niet aan toegeven. Zelfs als dat besluit het meest logische was. Gerome draaide er niet om heen dat hij ook niet op zoek was geweest naar sociaal contact en verontschuldigde alsnog voor Bongo’s gedrag, ook al leek Aurora geen problemen te hebben met de aanwezigheid van de puppy. Nog altijd aaide ze het dier lieflijk. “No, it’s fine, really. Just being here alone with my thougths wasn’t going to cheer me up anyway,” antwoordde Aurora. Gerome knikte eens. Het was waar dat vast zitten in gedachtes nooit fijn was, maar soms was het simpelweg wel nodig. Gerome besloot er niet op in te gaan. Het leek hem niet dat ze op een diepgaand gesprek zaten te wachten. Dus vroeg hij haar of ze al lang in de lus zat. Onbedoeld ging hij daardoor al verder met zijn werk. Immers moest hij voor zijn baas iedereen in de gaten houden die de lus binnen kwam en doorgeven wat voor krachten ze hadden. Als zijn baas dan geïnteresseerd was in de personen, moest Gerome hen naar hem toebrengen. Zover was Gerome nog niet en bewust was hij ook nog niet bezig. Het ging geheel als automatisme. “I’ve been here a few days, so it’s hard for me to get used to it. A lot happened to me, so it’s weird to think that the loop is kinda… peaceful?” antwoordde ze. Gerome knikte eens begrijpelijk terwijl hij Bongo wat beter in zijn armen nam. ”I can understand that. The loop is very calm compared to my regular life as well,” reageerde hij met een kleine glimlach. “Have you been in the loop for a long time?” vroeg Aurora op haar beurt. Even keek Gerome bedenkelijk weg om bij te houden hoe lang hij nu in de lus zat. In ieder geval was het veel langer dan aanvankelijk het plan was geweest. ”I think..,” begon hij en richtte zijn blik weer terug op Aurora. ”Three years?” Ook al klonk hij er niet echt zeker van. Hij lachte zachtjes. ”Certainly have been here longer than I expected to be,” voegde hij eraan toe. Hij knipte de riem terug aan de halsband van Bongo en zette de pup terug op de grond. Bongo begon vervolgens nieuwsgierig rond te lopen en Gerome richtte zich weer op Aurora. ”What kind of gift brought you here?” vroeg hij verder, ongegeneerd de tweede stap van zijn baas protocol volgend.
Aantal berichten : 70 IC-berichten : 69 Accounts : x Aurora Sphere
x Hunter Storm
x Cheryl Stone
x Hazel Woods
x Jace Dawson
x Grayson Miller
Onderwerp: Re: It's all it'll ever be. wo mei 06, 2020 4:37 pm
Aurora vroeg maar niet hoe zijn gewoonlijk leven er uit zag. Op die vraag wilde ze zelf immers ook liever geen antwoord geven en als ze zo’n vraag zou stellen, zou de tegenpartij verwachten dat zij ook iets zou vertellen over haar persoonlijk leven. En dat was nu juist wat ze wilde vermijden. Ze wilde die herinneringen opsluiten en diep wegstoppen zodat ze er nooit meer naar hoefde te kijken, maar ze wist dat het zo gemakkelijk niet zou gaan. Het zou echter wel helpen als ze er met niemand in de lus over zou spreken. Zelfs al zou ze het tegen iemand vertellen, dan zouden de beelden toch nooit uit haar hoofd verdwijnen. Nee, naar haar mening had het niet veel zin om herinneringen terug op te gaan rakelen, alleen maar om er achteraf een schuldgevoel over te krijgen omdat ze naar haar gevoel haar mond voorbij had gepraat. “That seems like a very long time indeed,” sprak ze zachtjes. “It’s a lot longer than my few days around here, that’s for sure.” Ze trok haar hand terug toen de pup op de grond werd gezet en even voelde ze zich nerveus omdat dit betekende dat ze oogcontact moest houden en dat ze de puppy niet meer als excuus kon gebruiken om naar te kijken, maar de blik in Gerome’s ogen was niet bepaald hard of ijzig te noemen en dus nam dat de spanning in haar schouders ietwat weg. De blondine voelde dat de band die zo strak had gevoeld rond haar borst nog meer afnam toen het gesprek gewoon voortging over iets simpels. “I can control electrical waves,” sprak ze zachtjes. “It’s the easiest when I have a source to use it from, but I can create it myself if I concentrate hard enough. I do not have it under control, though. I can only create it when my emotions are getting out of control.” Ze beet kort op haar onderlip, niet goed wetend of ze dat detail wel had moeten melden. Hopelijk ging hij niet vragen hoe ze er achter was gekomen dat het vooral op die manier werkte, al was het natuurlijk niet ongebruikelijk in het leven van een tiener dat er soms uitspattingen waren. “And what’s yours?” vroeg ze direct verder. Een windvlaag blies haar haren over haar schouder en zorgde voor een lichte huivering, maar de zon brak al snel weer door en Aurora genoot van het warme gevoel dat de zon achterliet op haar huid. Beter dan al die regen, als je het haar vroeg.