Paradox

”Fuck!” echode door de ruimte terwijl Zeal terug op de grond kwam. Zijn kleren waren aan kanten gescheurd en ergens was het een wonder dat zijn shirt er nog niet in flarden naast lag. De hevige elektriciteit die om zijn lichaam heen siste zorgde er wel voor dat dat niet meer lang zou duren. Geïrriteerd kwam de jonge recht en keek even de ruimte rond. Het was duidelijk dat hier al een tijdje getraind werd. De ruimte was nog heel, maar er waren genoeg barsten in de muren en vloer om te zien dat hij al lang bezig was. Zijn lichaam zag dan ook klam van het zweet, maar hij dacht er niet aan om te stoppen. Voor zijn gevoel lag hij nog steeds niet terug op zijn oude niveau en dat frustreerde hem ontzettend. Hij probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat dat het enige was wat zijn frustratie vergrootte, maar eigenlijk wist hij wel beter. Hij wist echter ook beter dan om erover te beginnen of om er iets aan te doen. Er viel niets aan te doen. Hij moest het accepteren en het verwerken. Hoe kut dat ook mocht aanvoelen. Met een zucht besloot hij de vorige aanval nog een keer te proberen. Hij sloot zijn ogen en sloeg zijn handen ineen. De elektriciteit rond zijn lichaam werd heviger en de cirkel waarin ze om hem heen draaide vergrootte zich eveneens. De elektriciteit versnelde, werd krachtiger, totdat het zich plots in Zeal’s lichaam trok. Zeal opende zijn ogen, ze gloeide helder geel op, waarna hij zijn handen uitstak en de vele elektriciteit werd los gelaten. Als een golf van elektriciteit schoot het door de hele ruimte heen. In de grond en muren kwamen opnieuw schuren. Het geluid wat het veroorzaakte was oorverdovend, maar desondanks de klap die zijn krachten hadden veroorzaakt was het nog steeds niet genoeg. Hij slaakte een gefrustreerd zucht, wou het liefste opnieuw een poging doen, maar wist dat hij zich eerst weer moest opladen en liep daarom richting een stopcontact om daarin zijn vingers te steken om zichzelf op te laden.

Gefrustreerd met zichzelf wist hij niet goed hoe hij ervoor kon zorgen dat hij zijn krachten terugkreeg op het niveau dat hij was gewend. Ja hij kon behoorlijk wat schade aanrichten nu en hij had het onder controle, maar nog lang niet zoals hij vroeger was gewend. Natuurlijk wou hij niet terug naar de tijd waar hij iedere dag moordde voor werk -of dat probeerde hij zichzelf nog voor te houden-, maar hij wou wel terug naar hoe goed hij destijds met zijn krachten kon vechten. Met zoveel kracht en toch zonder dat hij snel moe werd. Nu was hij al bijna bekaf. Hij leunde zachtjes tegen de muur aan terwijl hij zijn vingertoppen tegen het stopcontact aanlegde. Langzaam begon hij de elektriciteit eruit te trekken. Hij voelde hoe zijn vermoeidheid langzaam afnam terwijl de elektriciteit zich weer nestelde in zijn lichaam. Hij keek op zodra hij voetstappen hoorde en merkte al snel Connor op. Desondanks de frustratie verscheen er toch al snel een glimlach rond zijn lippen. ”Hi boyfriend!” begroette Connor hem. De kleine stottering ontging Zeal niet, maar het feit dat Connor hem al zo noemde was al een grote stop. ”Hey husband-to-be,” plaagde Zeal hem met een kleine grijns. Even keek hij hem plagend aan, als teken dat hij die stap nog niet zou nemen -hij wou de jongen enkel even op de kast jagen-, waarna zijn blik naar het mes ging dat Connor met zich meedroeg. ”Came here to train as well?” vroeg hij nu na met een knikje richting het mes.

De bezorgdheid ging niet onopgemerkt. Zeal kon wel nagaan dat het zicht misschien enige zorgen kon opwekken, maar gelukkig was hij niet gewond. Hij was enkel iets buitenadem en de elektriciteit zorgde er wel weer voor dat hij snel was opgeknapt. Hij besloot er dan ook geen verder aandacht aan te besteden en begroette Connor op een manier waarvan hij wist dat het paniek op zou laten laaien. Hij deed het echter enkel om te plagen. Immers was hij blij dat Connor hem al zijn vriendje noemde en hij kon moeilijk anders dan glimlachen en blij zijn met de duidelijk vooruitgang die de twee doormaakte. De jongen leek even van zijn stuk gebracht te zijn en Zeal probeerde het te herstellen door te vragen of Connor hier ook was om te trainen. ”Right, yeah,” antwoordde Connor snel. ”Sort of,” vervolgde hij. Zeal keek hem wat vragend aan. ”Not sure how much there is to train on teleporting,” legde Connor uit. Zeal knikte eens, ook al begon een grijns al snel rond zijn lippen te sieren. ”What about your fighting skills?” zei hij met een korte blik richting het mes. ”Fighting with a knife is something that can always be perfected,” ging hij door. Hij liet zijn hand van het stopcontact af glijden zodra hij merkte dat hij weer helemaal opgeladen was en hij zette een paar stappen naar achteren de ruimte in. Uitnodigend opende hij zijn armen. ”Maybe your a fair match to me now,” daagde hij de jongen uit. De twee hadden al vaker gevochten, maar toen was het altijd uit woede geweest. Nu konden ze het eens voor hun plezier doen en eens zien of ze echt gewaagd aan elkaar waren. Immers was Connor flink gegroeid in zijn vaardigheden tot moord en had Zeal juist even een onnodige pauze gehad. Hij was benieuwd hoe het zich zou uitpakken.

Het leek hem dat de jongen hier was om te trainen -waarom kwam je anders naar de trainingsruimte?- maar Connor zelf leek nog niet goed te weten wat hij moes trainen. Immers had hij zijn teleporteren onder controle. Zeal was het daarmee wel mee eens, maar Connor kon nog met meer dingen trainen dan enkel het teleporteren. Connor leek dat zelf te vergeten, maar Zeal zeker niet. Zeal was zich ervan bewust hoe hun vorige gevecht was gelopen en ergens wou hij daar nog steeds een rematch voor. Daarbij vroeg hij zich ook af hoe sterk de twee nu waren tegenover elkaar. Vroeger was het meestal Zeal die de overhand nam, maar het was al wel gebleken dat Connor inmiddels veel meer had geoefend terwijl Zeal juist minder zijn krachten had gebruikt. Het was de vraag wie er nu sterker was en ergens wou Zeal die vraag graag beantwoorden. Het beetje frustratie die hij nog voelde motiveerde hem enkel meer. Om die reden begon hij te hintte naar wat Connor nog meer kon trainen. ”What are you getting at?” vroeg de jongen, ook al kon hij ook wel nagaan wat Zeal bedoelde. Zeal had echter het geduld niet om erop te wachtte en legde zijn bedoeling met een gebaar uit. Ze zouden zien wie het sterkste was. In ieder geval wiste ze nu zeker dat ze elkaar niet zouden vermoorden. ”May the best man win,” reageerde de jongen even uitdagend. Zeal’s grijns groeide. Hij opende zijn mond om er nog op te reageren, maar daar ging hij de mist in. In een oogwenk stond de jongen voor hem en voelde hij een steek in zijn rechterzij. Met een pijnlijke grom dook hij opzij terwijl de elektriciteit rond zijn lichaam sierde. ”You bastard,” siste hij, ook al wist hij dat hij enkel zichzelf de schuld kon geven aangezien hij zo dom was geweest om niet voorbereid te zijn. Wat hij van hun vorige gevecht had geleerd was dat de jongen waarschijnlijk meteen achter hem stond, wat ervoor zorgde dat hij meteen een bal van elektriciteit naar achteren wierp, voordat hij een paar flinke sprongen afstand nam. Hij liet de elektriciteit in hoge snelheid om zich heen schieten zodat het tenminste pijn zou doen als de jongen hem aan zou proberen te raken. Hij vuurde nog een paar ballen van elektriciteit af terwijl hij ook zijn handen omringd liet met elektriciteit voor het geval dat de jongen opnieuw dichterbij teleporteerde.

Zeal had er wel vertrouwen in dat hij zijn krachten zodanig genoeg had gebruikt om weer de overhand in een gevecht te kunnen. Er werd al snel een deuk in die trots gesneden door Connor die letterlijk uithaalde naar zijn rechterzij. Meteen vervloekte Zeal de jongen terwijl hij opzij schoot. De lach die volgde zorgde ervoor dat Zeal meteen wist waar Connor stond, wat erop resulteerde dat de jongen nu een gerichte aanval terugkreeg. Deze wist hij echter toch te ontwijken, tot Zeal’s teleurstelling. ”Gotta pay attention,” sprak de jongen alsnog, wat genoeg was voor Zeal om de aanval weer in te zetten. ”Speak for yourself,” vuurde hij terug terwijl hij ook zijn elektriciteit weer op de jongen afvuurde. De jongen wist dankzij diens teleportatie kunsten en snelheid de meeste ballen te ontwijken, maar uiteindelijk wist toch één zijn linkerarm te raken. ”Motherfucker,” siste Connor zacht terwijl Zeal volmaakte grijnsde. That’s more like it. Zijn triomf was opnieuw van korte duur, want Connor verdween alweer. Meteen stonden al zijn zintuigen op scherp en hield hij zijn elektriciteit bij de hand voor het geval dat hij het nodig had. Zodra hij Connor weer zag opduiken, ditmaal dichterbij hem, vuurde hij opnieuw een bal van elektriciteit op hem af -zijn aanvallen begonnen een beetje enigszins te worden- maar toen pas merkte hij het mes op dat zijn kant op werd geworpen. Het mes sneed door de bal van elektriciteit heen. Het zorgde voor een kleine explosie, waarna het mes verder door de lucht heen gierde. De elektriciteit stopte het mes dus niet, waardoor het zich ongegeneerd recht in Zeal’s rechterarm sneed. Geïrriteerd door de pijn en zijn eigen fout, wou hij in eerste instantie naar zijn arm grijpen, maar bedacht zich al snel dat Connor waarschijnlijk meteen achter het mes aan zou gaan. Immers was het zijn enige wapen op het moment. De elektriciteit focuste zich rond zijn linkerhand waar hij in eerste instantie zijn rechterarm mee vast wou pakken, maar nu draaide hij zich een kwartslag verder en werd zijn doelwit de jongen in de hoop dat hij hem ergens een stevige klap en schok kon verkopen.

Zeal kon wel nagaan dat zijn aanvallen voorspelbaar werden, maar toch voelde hij zich nog veilig genoeg met zijn ballen van elektriciteit om er nog één af te vuren. Hij had Connor er immers eerder mee kunnen raken, dus waarom niet nog een keer proberen? Wat hij niet had verwacht was dat Connor zijn enige wapen zijn kant op zou gooien. Het zorgde ervoor dat zijn aanval zo goed als nutteloos was. Connor wist de ongeplande explosie perfect te ontwijken terwijl Zeal het mes enkel op zich af zou komen. Zodra hij realiseerde dat zijn elektriciteit het mes niet tegen zouden houden was het al te laat en voelde hij een steek in zijn rechterarm. Hij wou zijn arm vastgrijpen, maar besefte zich daarbij dat Connor waarschijnlijk achter het mes aan zou gaan, waardoor hij wist waar de jongen heen zou gaan. In plaats van zijn arm vastgrijpen, sloeg hij nu in op de jongen. Een vuist vol elektriciteit belandde in de maag van de jongen. Vaag hoorde Zeal iets rinkelen op de grond, maar het besef kwam nog niet wat. Zijn blik ging naar Connor die naar achteren strompelde. Het leek erop dat zijn aanval behoorlijk hard was aangekomen en even borrelde de bezorgdheid weer op. Toch hield hij elke beweging van de jongen in de gaten voor het geval dat het een act was en de jongen hem enkel weer wou verrassen. Dat zou hem geen tweede keer lukken. Hij keek op zodra de jongen zijn hand op stak. Zijn lichaam ontspande zich wat en de bezorgdheid nam het weer over. Het feit dat de jongen een pauze wou inlassen zei hem dat hij te ver was gegaan, maar toen kwam Connor met opvallende woorden. ”What the fuck is that?” siste de jongen. Verward keek Zeal hem aan, voordat hij diens blik volgde naar hetgeen waar hij al de hele tijd naar aan het kijken was. Zijn blik viel op iets glinsterends dat op de grond lag. Hij boog dichterbij om het op te pakken en herkende de ring uit duizenden. ”My wedding ring,” mompelde Zeal, zelf verbaasd om de ring te zien. Hij had de ring al niet meer gezien sinds hij deze lus was binnengelopen en natuurlijk bracht de ring veel onverwachte gevoelens met zich mee. Hij kon moeilijk zijn gezicht in de plooi houden terwijl de vele gevoelens hem overvielen. Ondertussen besefte hij zich ook hoe dit over moest komen voor Connor en richtte hij zijn blik daarom meteen terug op Connor. ”This doesn’t mean anything,” schoot hij daardoor meteen in de verdediging.

Vaag had hij opgemerkt hoe iets op de grond was gevallen, maar hij wist beter dan zijn aandacht van zijn tegenstander te halen. Het kon net zo goed een afleidingsmanoeuvre zijn. Pas toen Connor een pauze inlaste en hem vroeg wat het was, focuste Zeal zijn aandacht op het voorwerp en kwam hij er zo achter dat het zijn trouwring was. Verbaasd sprak hij de woorden uit, niet wetend hoe de ring in hemelsnaam hier terecht was gekomen. ”Your fucking what?” klonk het meteen. Even kreeg Zeal de neiging om zijn woorden te herhalen, maar het antwoord leek hem meer dan duidelijk. Daarbij kon hij zijn blik ook niet van de ring afhouden. Bij het simpele zicht van de ring kwamen meteen alle herinneringen terug. En niet alleen dat. Ook alle gevoelens die bij die herinneringen kwamen, kwamen meteen terug. Hij slikte eens terwijl hij nog de grafeerde naam van Loras en hun trouwdag in de binnenkant van ring zag staan. Echter besefte hij zich al snel hoe dit aanzicht voor Connor moest zijn en richtte hij zich daarom snel op de jongen. Meteen zei hij hem dat dit niks betekende – wat ook zo was, hij wist niet eens dat het in zijn zak had gezeten, maar het aanzicht leek voor zichzelf te spreken. Een blik vol woede en verdriet werd op hem gericht, waardoor Zeal meteen steek van pijn door zich heen voelde gaan. ”How does that not mean something?!” snauwde Connor terug. Zeal opende zijn mond om het uit te leggen, maar toen verdween de jongen en verscheen hij weer om nu een letterlijke steek van pijn te veroorzaken. Kort hapte Zeal naar adem terwijl hij naar achteren strompelde. Even hield hij zijn hand op, omringd met elektriciteit, om enige afstand te winnen en een tweede aanval te voorkomen, terwijl zijn andere hand zich op de wond legde op zijn maag. ”God damn it Connor,” mompelde hij geërgerd. Konden ze dit niet uit praten? Er was immers echt niks aan de hand. ”Like I said, it doesn’t mean anything!” probeerde Zeal nu opnieuw. ”I guess it just happened to be in my pocket,” probeerde hij de situatie uit te leggen, ook al klonk het enkel als een zwak excuus. Zelf de aanval in gaan deed hij nog niet. Hopelijk zou Connor dan ook in zien dat zit dit uit moesten praten, ook al had hij er weinig hoop voor.

Natuurlijk deed het zicht van zijn trouwring veel met hem. Het was een heel leven wat hij had achter gelaten en wat bruut verstoord was. Zelfs toen Skyler destijds had gezocht naar de mooiste herinneringen, waren dat de enige herinneringen die de jongen had kunnen vinden die voor Zeal een beetje oké waren, maar dat betekende niet dat ze ook echt mooi waren. Ja Zeal was gelukkig geweest, maar zoals Connor al eerder had gezegd, het was allemaal een leugen geweest. Het was niet zijn geluk geweest en daarom zou hij ook nooit terug willen naar die tijd, maar dat nu uitleggen aan Connor leek onmogelijk. Hij kon nog geen reactie geven of er werd een mes in zijn maag geduwd. Meteen zocht Zeal de afstand weer op. Hij hield zijn hand op voor het geval dat de jongen nog een aanval zou zetten zodat Zeal zich daarvan in ieder geval kon weren. Zelf de aanval inzetten deed hij nog niet. Ze moesten hierover praten en niet elkaar erover vermoorden, dan zouden ze allebei als verliezers hieruit komen. Hij probeerde dan ook uit te leggen dat het stom toeval was, dat het echt niks betekende. De ring had waarschijnlijk gewoon toevallig in zijn zak gezeten. Hij had immers een oude broek aangetrokken omdat hij wist dat hij het waarschijnlijk kapot zou maken tijdens het trainen en waarschijnlijk had hij de ring erin laten zitten. Het argument klonk beter in zijn hoofd in contrast als toen hij het zei. Toen zag ook hij in dat het als een laf excuus klonk. ”Oh it just happened to be,” snauwde Connor dan ook terug. Zeal slikte eens terwijl hij zich opnieuw beseft hoe slecht de woorden klonken. ”No it’s not-“ poogde Zeal nog, maar hij wist zelf ook niet waar hij met die woorden heen ging. Hij voelde de stress op hem neerstortte waardoor hij niet meer logisch na kon denken. Connor had in ieder geval zijn woorden wel klaarliggen. ”What’s next?! You just happen to miss him,” ging Connor verder. Daar kon Zeal tenminste wel meteen tegenin gaan. ”I don’t miss him!” ging hij er meteen tegenin. Dat wist hij wel. Hij voelde woede opkomen om het feit dat Connor meteen conclusies trok in plaats van het uitpraten, maar de woede leek bij Connor te hoog te zitten om nog een normaal gesprek te kunnen hebben. ”Maybe you can accidentally go back to your perfect husband too!” klonken de woorden nog, waarna Connor weer verdween. Tijd om een wederwoord te zeggen was er niet. Instinctief draaide Zeal zich meteen om en dook hij naar achteren om een nieuwe aanval te ontwijken. Zijn handen schoten naar voren in de hoop Connor’s pols vast te kunnen grijpen. Als dat hem lukte zou hij een korte schok door de jongen heen laten gaan om diens arm te verlammen in de hoop dat de jongen zou beseffen dat geweld hier de oplossing niet was. ”I don’t want to go back to him! I only want to be with you!” siste Zeal nu dan ook zijn tegenargument. Hij zou makkelijk terug kunnen gaan naar Loras nu Laxus zich ook hier in de lus bevond, maar zelfs dat idee was nog niet in hem opgekeken tot nu. Hij wou het niet. Hij was gelukkiger dan ooit met Connor, waarom kon Connor dat zelf niet in zien?