Take a break.

Jace rolde met zijn ogen toen de jongen hem dom noemde, maar zei er verder niet veel op. Het was hem vrij duidelijk geworden dat wat die Hollows ook waren, de jongen naast hem had er al eentje ontmoet en wilde daar verder duidelijk niks over kwijt. En dat kon Jace wel appreciëren. Het was niet makkelijk om over angsten te praten, al zeker niet als je iemand nog maar net voor de eerste keer ontmoette. En er waren ook mensen die er nooit open over zouden zijn, die altijd een gesloten boek zouden blijven en zich niet lieten kennen. Maar je had ook van die flapuiten die direct het gevoel hadden dat ze alles over hun persoonlijk leven met je moesten delen. Voor Jace was het allemaal prima, als hij het maar in zijn voordeel kon gebruiken. Hij had de jongen al genoeg geobserveerd om te weten wat hij kon gebruiken mocht de jongen zich ooit tegen hem keren, hem proberen te raken met iets. Het was niet lastig om een eng schepsel met tentakels komend uit zijn mond te creëren als angst en als hij het zo hoorde, was dat misschien genoeg om de jongen tot zijn knieën te dwingen. Hij liet het nu echter voor wat het was en richtte zijn blik weer op de jongen toen deze begon te praten. “Jace,” was zijn droge antwoord, waarbij hij zichzelf ook meteen voorstelde. “And sounds like you’re the dumb one to me,” zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. “You don’t want to remember what happens around you, but you know that alcohol has a well known side effect of making you remember the shitiest things you have gone trough in your life, right? Maybe not right now, but when you pass out.” Hij schudde zijn hoofd. “I don’t know what you’ve gone trough, but it sounds to me like you’ve already given up on life and that’s just not right, man. I know it sounds ironic, but life does have good things for you in store. You just have to search for it.”

“You,” antwoordde Jace op een droge toon toen de jongen, die zich voorgesteld had als Victor, zijn vraag stelde. Natuurlijk was het een retorische vraag geweest, maar Jace had het toch niet kunnen laten om te antwoorden. De alcohol begon al duidelijk effect te hebben op de jongen en Jace week een klein beetje terug toen Victor dichter naar hem toe boog. Niet omdat de jongen hem intimideerde, maar eerder omdat hij dan de smerige alcohollucht die uit de jongen zijn mond kwam niet in volle glorie hoefde te beleven. Hij trok zijn wenkbrauw spottend op, maar onderbrak de jongen niet terwijl hij zijn verhaal deed. “That’s quite the achievement you’ve reached there, considering that all of these people are mostly people who are not living in the loop,” zei hij op een droge toon tegen hem, maar de frons ging nog dieper toen Victor verderging. Hij trok de aandacht van de mensen om hun heen, maar dat kon zowel Victor als Jace vrij weinig schelen. Victor ging door over hoe hij goede dingen in het leven had gevonden en hoe die van hem afgenomen waren, gevolgd door een erg deprimerend klinkende zin. Jace stak zijn hand uit, niet om Victor bemoedigend op de schouder te kloppen, maar om het glas van hem af te pakken en die ver van hem weg te schuiven. Hij had het ook voor het dramatische effect op de grond kunnen gooien, maar dan kon hij wel fluiten naar zijn cola. “So that’s it?” Hij trok zijn wenkbrauw op. “You decide you’re not worth it, then just get drunk?” Hij rolde met zijn ogen. “That’s the greatest bullshit I’ve ever heard, man. Yeah, life throws shit at you, but that’s to all people who are out there in the loop. Do you see them drinking themselves until they can’t even stand? It’ll only make you feel more miserable the day after. Is that what you want?” Hij schudde ongelovig zijn hoofd. “Don’t you have some friends in the loop? I’m sure it can’t be all that bad.”

“No,” antwoordde Jace op een simpele toon toen Victor vroeg om zijn glas. Als hij het glas zou geven, zou Victor zich daar weer op concentreren en dan was heel dit gesprek voor niks geweest. Dan zou hij zich helemaal lam zuipen en zou hij een nieuw gevuld glas vragen voordat Jace het gesprek voort kon zetten. Op deze manier had Jace tenminste zijn aandacht. En hij negeerde ook maar even voor het gemak dat Victor hem voor lul zette door vervelende opmerkingen te maken. Als Victor dacht dat Jace weg ging lopen door Jace voor dom uit te maken, dan had hij het goed mis. Hij negeerde weer Victor’s vraag om het glas terug te geven en schoof het in plaats daarvan nog verder van de jongen vandaan zodat hij al zeker niet langs Jace kon reiken om het van hem af te pakken, al had Jace er zo zijn bedenkingen bij dat de jongen zich nog vrij kon bewegen zonder meteen van zijn stoel te vallen. “See,” zei Jace aanmoedigend. “You’ve been here for two weeks and you’ve already met a couple of people. I bet the few more weeks or months to come will make you get to know those people on an even deeper level. So it can’t be all that bad.” De jongen trok kort zijn wenkbrauwen op toen Victor aan hem vroeg waarom hij er iets om gaf. Tja… waarom eigenlijk? Hij haalde zijn schouders op. “Because you seem like a good guy and I don’t think you’re low self esteem can be compared to the person you actually are.” Wauw, dat klonk zelfs voor hem ingewikkeld en hij was niet eens dronken. “What’s the point of drinking yourself to shit while you can make yourself feel better by meeting and talking to other people? It will cause less headaches, that’s for sure,” vervolgde hij droog. “Or more. Depends on the people you’re talking to. I bet you’ll have a huge headache after this conversation. Not sure if it’s because of the alcohol or because of niet.” Jace grijnsde scheef naar hem, al dacht hij niet dat Victor de grap ging appreciëren, gezien de staat waar hij nu in verkeerde. Maar hij kon altijd proberen, toch?

Jace had al wel half en half verwacht dat Victor ging antwoorden dat het aan hem lag. Hij kon een kleine glimlach dan ook nauwelijks verhullen toen dat Victor de schuld in zijn schoenen probeerde te schuiven, al zag hij aan de glimlach van de ander dat hij het al minder meende als daarnet. En dat hij ook al minder boos was. Jace was niet bepaald onder de indruk geweest van zijn boze bui en wist dat veel van zijn reacties te wijten waren aan zijn alcoholgebruik, wat ook één van de redenen was geweest waarom Jace het glas voor zijn neus weggetrokken had. De jongen was alweer aan het glimlachen en zijn drang naar het glas dat Jace nog altijd voor hem achterhield leek minder te worden, want plotseling vertelde hij een beetje meer informatie over zichzelf. Jace keek verwonderd op toen de jongen aangaf dat hij een dokter was. “Are you specialized in anything?” vroeg hij. Hij nam toch aan dat de meeste dokters een specialisatie moesten kiezen en niet zomaar op alle vlakken aanwezig konden zijn. Daar leek de leer van de medicatie hem ook veel te groot voor. Hij kreeg al hoofdpin bij het idee dat hij al die stukken informatie in zich op moest nemen en hij had geen alcohol gehad.