Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Het was de eerste keer in de lus dat Jax besloot dat hij niet meteen naar de club wilde gaan. Misschien was hij dat later nog wel van plan, maar nu wilde hij eerst gaan indrinken in de kroeg. Heel het voordeel met de lus was dat hij gewoon naar buiten kon wandelen tegen vijf voor twaalf en dat de eigenaar vijf minuten later vergeten zou zijn dat Jax gedronken had op de kosten van de zaak en dat hij eigenlijk de politie wilde bellen om Jax aan te houden. Eer dat die op bestemming waren, waren zij ook weer vergeten waar ze voor kwamen en kon de eigenaar het niet meer uitleggen omdat zijn geheugen ook gewist was. Echt een dubbel win-win situatie voor Jax als je het zo bekeek. Dus dat was het plan voor vanavond. En dan zou hij van middernacht tot in de vroege uurtjes gaan feesten. Hij zou daar morgenvroeg waarschijnlijk wel weer spijt van krijgen – hij droeg nog altijd een verband dat Maeve hem om had gedaan voor zijn wonden die hij had opgelopen toen hij in een hoop glasscherven was gevallen – maar daar besteedde hij weinig aandacht aan. Hij moest het gemis van zijn zusje ergens mee oplossen en aangezien er geen kans bestond dat hij terug zou gaan naar zijn thuisfront, moest hij het zo maar oplossen. En dus liep hij de kroeg binnen en liep op de bar af, waar hij meteen een biertje bestelde en aan de bar ging zitten. Hij bedankte de man met een simpel knikje toen hij met een nors gezicht Jax zijn drinken gaf en liet zijn blik vervolgens door de kroeg heen glijden. Allemaal dorpelingen, niks interessants. Jax richtte zijn blik weer naar voren en zuchtte. De kans dat hij alsnog dadelijk naar de club zou gaan, werd opeens een stuk groter. Het was hier zo saai.
Niklas was niet iemand die vaak ging feesten. De muziek deed pijn aan zijn oren. De verschillende lichten deden pijn aan zijn ogen, veel mensen rookten en dat deed pijn aan zijn neus. Nee, hij vond het dus helemaal niets om te doen. Het was niks voor hem om dat soort dingen te doen. De kroeg was daarmee in vergelijking een stuk beter. Roken gebeurde alsnog wel daar, maar alleen het roken kon hij wel aan. Hij vond het alsnog verschrikkelijk om te ruiken, maar ja. Het was beter dan alleen maar in zijn kamer zitten. En daar kon hij gewoon de alcohol krijgen die hij wilde, zonder al te veel problemen weet je wel? Hij wilde een goed voorbeeld geven aan de kinderen in het huis van mevrouw Bluebonnet, dus uit respect dronk hij daar binnen geen alcohol. Drugs gebruikte hij sowieso niet. Ten eerste werkten ze al bijna niet op hem en ten tweede? Hij vond het gevoel niet fijn. Alsof hij het contact heel erg verloor met de wolf die binnen hem zat. En dat gevoel was verschrikkelijk, dat wilde hij niet meer voelen. Dus dat soort dingen deed hij allemaal niet meer. Daarbij was het ook een ding van de pack hoog houden. Ze konden niet hebben dat degene die uiteindelijk de pack over zou gaan nemen, constant aan de alcohol en de drugs zat. Hij had een imago om omhoog te houden he, hij kon niet zomaar van alles gaan doen. Maar goed, af en toe een drankje in de kroeg kon hij prima doen. Daar had hij geen problemen mee. Totaal niet. Het was best normaal voor iemand van zijn leeftijd om af en toe de kroeg in te gaan en niet alleen dat: zijn vader deed het ook wel eens. Dus dit waren ze gewend in zijn pack. Het was niet zoals met zijn broertje, die overal van alles deed. Tattoos op zijn huid had gezet en de maan weet wat hij nog meer had gedaan. Hij liep binnen, hing even zijn sjaal op aan de kapstok, waarna hij naar de bar liep en hij ging zitten zonder enige poespas. ”Hi, a rum please.” sprak hij rustig tegen de barman, die even naar hem knikte en het glas naar hem toe schoof. Ze waren hier niet de aardigste, maar goed. Het ging ook niet over de aardige mensen hier. Het ging puur om het drinken hier. ”Hi, you’re from the house as well, right?” vroeg hij terwijl hij zijn lichaam naar de jongen toe draaide, voor de eerste keer aandacht schenkende naar de jongen. Hij herkende hem niet zo één, twee, drie, maar het was niet iemand die hij hier vaker had gezien. Dus het was voor hem wel duidelijk dat het niet zomaar iemand uit dit dorpje was.
Jax stond op het punt om zijn drankje naar achteren te kappen toen iemand naast hem kwam zitten. Kort observeerde hij de jongen en concludeerde hij dat hij de jongen nog niet eerder had gezien. Hij vroeg zich af of de jongen een dorpeling was, maar die vraag werd algauw voor hem beantwoord toen de jongen begon over het huis. Het werd opeens een stuk interessanter om hier te zitten en Jax draaide zijn lichaam naar de jongen toe zodat het een stuk gemakkelijker werd om een gesprek met hem te voeren. Hij gaf een knikje op de vraag van de jongen en liet een wederzijdse vraag uit; het was hem al wel duidelijk dat de jongen een gave had, maar wat dat was dat kon hij natuurlijk niet raden. “Not for very long, though,” zei hij tegen de jongen. “I’ve only been in the loop for a few weeks.” Hij had al wel wat mensen leren kennen en hij moest zeggen dat het er vrij aangenaam was. Toch was er een deel dat terug naar huis wilde gaan zodat hij zijn zusje weer in zijn armen kon nemen. Hij probeerde zijn aandacht te verleggen naar de jongen om zo min mogelijk aan dat onderwerp te denken, voordat hij zichzelf weer slecht zou gaan voelen. “Have you met many people in the loop?” vroeg hij vervolgens. Hij pakte zijn drankje en nam daar een slok van, waarna hij het weer terugzette en zijn blik snel door de kroeg liet gaan. Het zou er naarmate het verloop van de avond steeds drukker worden. Misschien zou hij wel aan de jongen voorstellen om mee te gaan naar de club, misschien zouden ze wel heel de avond blijven praten. Hij zou wel zien hoe het zou lopen.
