Painful experience.

Er waren best veel dingen moeilijk nadat je je pols had gebroken en je moest verplicht een gips om hebben. Een jurkje aantrekken, bijvoorbeeld. Het was buiten mooi weer en Cheryl was van plan om naar het strand te gaan, maar nadat ze eerst haar haren los had gedaan en daarna aan de klus begon om haar jurkje over haar hoofd te trekken, merkte ze op dat dat niet zo simpel ging als verwacht. Om nog maar te zwijgen over andere praktische zaken wat vrouwenkleding aantrekken betrof. Maar goed, na een hoop gevloek en met rode kaken op haar wangen was het haar toch gelukt. Ze koos simpele platte ballerina’s om in te lopen en daar hield ze het dan maar bij. Ze hadden tegen haar gezegd dat ze niet mocht oefenen op haar kracht, geen grote inspanningen moest doen en dat ze het een paar weken moest laten rusten. En zij maar denken dat ze, omdat ze in de lus zaten, de volgende dag wel weer genezen zou zijn. Cyrek had echter gezegd dat hij dacht dat het zo niet werkte en hij had gelijk gehad, maar Cheryl’s hoop was groot en haar koppigheid nog groter, dus ze had zichzelf blijven forceren en dit was het eindresultaat. Het meisje liep snel het huis uit voordat ze nog meer blikken zou krijgen en zette koers naar het strand. Dat ze een paar weken rust moest houden, wilde niet zeggen dat ze de hele tijd binnen ging zitten, waar iedereen haar hulpeloosheid kon zien en er opmerkingen over kon maken. Ze hield niet van medelijdende blikken en ze hield nog minder van alle aandacht die het gips haar gaf. De tocht naar het strand duurde gelukkig niet te lang en binnen een half uur stond ze met haar tenen te wroeten in het zachte, aangenaam voelende zand. Ze liet zich voorzichtig op de grond zakken en keek kort naar de zee die zich voor haar uitstrekte. Het ritmische bewegen van de golven gaven haar een rustig gevoel en met een zucht liet ze zich achterover op het zand vallen… en keek ze recht in het gezicht van een jongen. Verbaasd knipperde ze even met haar ogen, niet goed kunnen bepalend of de positie op haar rug en het perspectief dat daarbij kwam kijken haar nu misleidde of dat het écht zo was, maar na een paar seconden concludeerde ze dat ze toch gelijk had. “Och, verdomme,” schold ze. “Dat kan er ook nog wel bij.”

“Asher,” beet ze hem al even giftig toe. Ze had nooit gedacht hém terug te zien. Ze wist nog wat voor een eikel hij was geweest toen hij samen met zijn vriendengroepje de school geterroriseerd had waar ze beiden op hadden gezeten. Om niet te vergeten dat ze ook nog buurjongen en buurmeisje waren geweest, alsof het allemaal niet slechter kon gaan. Ze had hem vaak genoeg naar buiten zien sneaken en Asher kennende zou dat niet om iets positiefs zijn geweest. Ze kon zich nog goed genoeg herinneren hoe zijn vrienden de eerstejaars aan het huilen hadden gemaakt door melk over hun eten te gooien, ze te laten struikelen met een dienblad in een volle refter en hoe ze jongens die volgens hun niet in hun sociale maatschappij hoorden gewoon tegen de kluisjes gooiden wanneer ze daar zin in hadden. En hij had er altijd maar bijgestaan en ermee moeten lachen, alsof het echt allemaal zo heldhaftig was wat ze deden. Nee, de twee lagen elkaar niet en Cheryl keek hem aan alsof ze iets vies had geroken toen hij zijn woorden sprak. “Look at all the fucks I give,” zei ze zogenaamd vrolijk en wees naar de lucht. “Oh no, they flew away!” Ze rolde daarna met haar ogen en legde haar armen boven haar hoofd, hem bijna aanrakend met haar vingers. “Je vindt het zeker behoorlijk jammer dat die rotvrienden niet met je meegekomen zijn, hè?” Het was een pure gok. Ze vermoedde dat hij hier alleen was. En ze vermoedde ook dat hij in het huis woonde. Natuurlijk zou hij haar nog voor de lus kunnen herkennen en zou ze hem hier elke dag zien joggen, maar ze schatte de kans klein. Als het leven al zo crue was om haar hem hier te laten ontmoeten, dan zou het leven ook crue genoeg zijn om hem in het huis te laten wonen en hem een bijzonderheid te laten hebben. Van haar part mocht hij erin stikken.

“Niet alleen thuis. Hier ook,” zei ze op een droge toon tegen hem. Ze nam hem in haar op met haar grijze ogen en wilde zich weer van hem afwenden toen hij aanstalten maakte om verder te gaan, maar toch bleef staan en haar weer een vraag moest stellen. Waarom kon hij niet gewoon oprotten? Ze trok haar wenkbrauw op toen er kort op de vraag nog een andere vraag volgde, alsof hij echt geïnteresseerd was in hoe het met haar en met haar pols gesteld was. Alsjeblieft, zeg. “Careful, Lance,” waarschuwde ze hem. “Dadelijk ga ik nog denken dat je iets om me geeft.” Ze wierp hem een ongelovige grijns toe, maar besloot om dan maar antwoord te geven. Asher was iemand die zonder antwoorden toch niet ging vertrekken en hoe eerder ze dit gesprek af kon ronden, hoe beter. “Ik weet niet of je het je nog kan herinneren van vroeger,” begon ze op een iets te vrolijke toon, “maar ik werd ontzettend gepest door dat klotegroepje van je en een paar andere pubers die dachten grappig te zijn. Ik ontdekte dat ik wel wat leuke trucjes kon met wind en heb er zo voor gezorgd dat één van die pestkoppen een week het ziekenhuis in gewaaid werd. No pun intended.” Ze glimlachte breed. “Blijkbaar vonden ze dat een reden om me naar het huis te sturen.” Ze zei het op een toon alsof ze niet kon geloven dat ze zo’n maatregelen hadden genomen. “Wat mijn pols betreft…” Ze haalde haar schouders op. “Ik schrok van iets, viel op de grond en brak mijn pols. Shit happens.” Ze wilde nonchalant een beetje overeind komen en dit zou ook gelukt zijn ware het niet dat ze zich afzette met haar slechte pols. Een sissend geluid ontsnapte haar en ze liet zich in een reflex op haar zij vallen. “En wat is jouw spannende verhaal?” sprak ze op een toon alsof er niks gebeurd was, ook al voelde ze een kloppende pijn zich verspreiden door haar pols en had ze het gevoel dat ze weer in brand stond, wat met die hitte van de zon er niet echt beter op werd.

“Nou, ook dat gevoel is weer wederzijds,” beet ze hem toe. De pijn in haar pols maakte het er niet beter op en het liefste had ze hem een trap gegeven. Het was dan ook verdomd oneerlijk hoe onuitstaanbaar iemand kon zijn en hoe goed iemand er alsnog kon uitzien. Want toegegeven: Asher zag er zeker niet verkeerd uit. Ze dacht dat hij van zijn uiterlijk wel gebruik zou maken bij de meisjes zoals de meerderheid van zijn vrienden dat had gedaan, zoals híj dat had gedaan, maar ze moest bekennen dat ze dat gedrag nog niet bij hem had gezien. Niet dat ze daar erg op lette, of zo. Alleen werd het nogal lastig om Asher volledig te negeren toen ze in een bepaald hoofdstuk kwam van haar leven waarbij ze iets met zijn beste vriend had gehad, iets wat ze beiden aardig goed verzwegen hadden voor heel de school. Cheryl wist niet of Asher er van op de hoogte was geweest en zij zou het ook niet aan hem vertellen. Misschien was de hele reden dat hij zo zuur tegen haar deed wel omdat ze iets met zijn beste vriend had gehad. Maar zijn beste vriend had haar op een harde manier aan de kant gezet, dus waarom deed hij daar niet triomfantelijk over? Het ging kort door haar heen dat Asher het misschien dan toch niet wist, maar ze schudde in gedachten haar hoofd. Nee, dat kon niet. Die twee waren als een Siamese tweeling geweest. Hij moest het wel weten. “Ja, Asher. Ik ben blij om te horen dat je niks aan je oren hebt. Ik schrok en ik viel,” herhaalde ze op een toon aan hem alsof hij een klein kind was. Sukkel. Ze richtte zich op uit haar benarde positie en klopte zand van haar jurkje af alsof er niks gebeurd was. Toen keek ze hem met een peilende blik aan. “Ik vraag me af waar het leven je dan zo in de shit heeft gebracht,” zei ze op een ijzige toon. “Je had het op school anders vrij goed voor elkaar.” Ze trok haar schouders op. “Tenzij…” Er viel kort een stilte. “Tenzij je in het huis woont en onderdeel uitmaakt van deze lus?”

Cheryl trok kort een wenkbrauw omhoog toen ze zijn woorden op zich in liet werken. Het suggereerde namelijk dat hij zichzelf niet onder controle had, dat hij verplicht naar hier was moeten komen omdat er iets gebeurd was waardoor hij niet meer kon functioneren in de normale samenleving. Voor haar was dat haar gave geweest. Ze had last van nachtmerries en angstaanvallen toen ze nog op die school zat en toen haar bijzonderheid aan het licht kwam en ze merkte dat ze de wind om haar heen kon controleren, had ze dat tegen haar pesters gebruikt. Dat was uiteindelijk op gaan vallen en dus hadden ze haar van school verwijderd en naar de lus in Noorwegen gestuurd. Het verbaasde haar dat Asher dat verhaal niet had meegekregen. De paniekaanvallen waren pas echt begonnen toen Asher’s beste vriend haar ruw aan de kant had gezet nadat ze… nadat zij… Ze sloot kort haar ogen, maar opende ze weer toen Asher verderging. “Wat is jouw gave dan?” Ze had het op een bijtende manier willen zeggen, maar er was iets in zijn blik, in de toon van zijn stem, dat ervoor had gezorgd dat haar stemgeluid verzachtte. En even, heel even, was er een deel van haar dat onder dat harde pantser van hem probeerde te kijken. Ze liet haar blik kort over hem heen glijden, maar toen drongen de angstgevoelens die gepaard waren gegaan met de pesterijen zich weer aan haar op en verhardde haar blik weer. “En denk je dat dit leuk voor mij is?” siste ze hem toe. “Ik denk niet… je hebt geen idee…” Haar beide handen waren tot vuisten gebald en de scherpe pijn die door haar pols ging, wist ze wonderbaarlijk genoeg te negeren. “De herinneringen die met jouw aanwezigheid gepaard gaan zijn heus niet aangenaam, als je dat soms denkt,” maakte ze haar zin op een kille toon af. En dat was alles wat ze erover wilde zeggen.

“Trucjes met vuur, dus,” mompelde ze. Ze gaf een knikje op zijn vraag. “Ik kan hetzelfde als jou. En blijkbaar kan ik voor een wind van zeven op de schaal van Richter zorgen die mensen het ziekenhuis in kan blazen,” zei ze op een doodleuke toon, alsof ze het over het weer had. Wat in principe ook wel een beetje was, ruim bekeken. Ze had het redelijk grappig gevonden hoe ze iemand het ziekenhuis in had geholpen die haar al een paar keer het leven al zo zuur had gemaakt, al hadden haar ouders, zijn ouders en de school daar anders over gedacht. Opeens was ze naar een lus naar Noorwegen moeten gaan en was ze zowel van haar school als van haar ouders verlost geweest. Haar ouders hadden haar nooit echt veel kunnen schelen. Ze waren te druk met hun werk bezig om zich te bekommeren om hun dochter en Cheryl had zich behoorlijk in de steek gelaten gevoeld toen ze direct partij hadden gekozen voor de jongen die in het ziekenhuis lag. Ze hadden haar nooit gevraagd hoe het met haar ging, hadden nooit geïnformeerd naar de pesterijen. Ze waren altijd met hun werk bezig geweest en dikwijls moest Cheryl het doen met een leeg huis en een opwarmmaaltijd. Niet dat ook maar iemand op school had geweten dat ze thuis zo verwaarloosd werd; ze keek wel uit. Asher haalde haar uit haar gedachten door zijn woorden te spreken en ze wierp hem een kille blik toe. “Misschien moet je eens horen bij je beste vriend,” snauwde ze hem toe. “Oh nee, hij zal het je vast wel allemaal al verteld hebben.” Ze negeerde de tranen die opkwamen in haar ogen. “Je hebt niks tegen me gezegd, nee, maar je hebt het verdomme ook nooit tegengehouden. Net als al die andere leerlingen die op een gegeven moment gewoon bang voor jullie groepje waren en geen zin meer hadden om naar school te komen.” De tranen rolden één voor één over haar wangen en met een woest gebaar veegde zij ze weg met haar goede arm. “Soms doen diegenen die aan de zijlijn staan je nog meer pijn dan diegenen die je effectief aanraken,” zei ze op een gesmoorde toon tegen hem, waarna ze haar blik afwendde. Bah. Ze haatte het hoe zwak ze zich nu voelde. Verdomme!

Cheryl wierp een korte blik naar opzij, proberend te peilen of hij de waarheid sprak toen hij zei dat hij geen idee had waar het over ging. Zou Mason niks tegen hem gezegd hebben? Over hoe hij haar had weten te versieren, over hoe hij haar op haar zwakste had gezien en haar vervolgens aan de kant had geduwd? En waarom zou Mason daar niks over gezegd hebben? Asher had zeker niet meegedaan met al die grappen die zijn vrienden uithaalden, maar hij had er ook niks van gezegd. En de twee waren beste vrienden, for fuck’s sake. Waarom zou Mason dan zwijgen over zoiets? Ze had Asher’s andere vrienden immers wel met een grijns naar haar zien kijken vlak nadat het gebeurd was. Of was dat gewoon maar toeval geweest? Even kwamen de vragen zo verwarrend bij haar aan dat ze stopte met huilen. Ook het feit dat hij zich bekommerde om haar arm, zorgde ervoor dat ze hem een vreemde blik toewierp. Ze voelde zich stom, met de tranen die rolden over haar wangen en die alles van haar gezicht nat maakten. En ze voelde zich kwetsbaar. Maar ze zag aan hem dat hij er niet mee moest lachen en dat hij ook geen lullige opmerking wilde maken. Ze veegde nogmaals de tranen weg, daarbij goed uitkijkend dat ze haar slechte arm niet zou belasten. Ze haalde haar schouders mismoedig op toen hij zijn woorden sprak. Maar er was iets dat bij haar was blijven hangen. Iets wat misschien wel veel belangrijker was dan of hij er nu spijt van had dat hij nooit had ingegrepen of niet. Want hoe zou hij reageren als hij wist wat Mason gedaan had? Ze keek hem strak aan en probeerde zijn blik af te speuren naar de waarheid, maar ze kon niks lezen in zijn houding. “Dus je weet niet wat Mason gedaan heeft?” vroeg ze, voor het gemak even zijn vraag negerend die hij zojuist gesteld had. En ook maar even voor het gemak vergetend dat ze zojuist de ogen uit haar kop had gejankt bij hem. “Ik vind het vreemd als je er niks van zou weten,” ging ze snel verder voordat hij kon antwoorden op haar vraag. “Jullie waren beste vrienden en van de reacties te zien van zijn vrienden wisten zij het wel. Dus waarom wist jij het niet?”

Cheryl voelde dat een wrang gevoel zich door haar binnenste verspreidde toen Asher aangaf dat hij van niks wist. En dat bleef hij volhouden. Ze lette scherp op zijn reacties, maar ze kon alleen maar van zijn lichaamstaal aflezen dat hij er echt niks van wist. Hij had zelfs zijn wenkbrauwen op een geërgerde manier gefronst omdat zijn vrienden hem niks verteld hadden. Dit liet haar weer opnieuw haar wenkbrauwen naar hem ophalen, maar het had geen effect en zijn blik veranderde er niet door. Nee, hij vroeg zelfs een uitleg. En in eerste instantie wilde ze het voor hem verborgen houden omdat ze niet wilde dat hij een reden had om haar uit te lachen, maar een ander deel – en dat deel was redelijker – dacht aan de keren dat hij niks gezegd had, maar ook niet had meegedaan. Ze kon geen keer benoemen dat hij ook opmerkingen had gemaakt of iemand ook maar fysiek had aangeraakt. Maar zou dat betekenen dat hij het gedrag van zijn beste vriend zou afkeuren? Misschien moest ze het maar met zo weinig mogelijk emotie zeggen, zodat hij niet zag dat het haar pijn deed. “Je beste vriend heeft me blijkbaar gebruikt voor een weddenschap,” zei ze op een kille toon. “Hij begon aardig tegen me te doen, er voor me te zijn, zelfs voor me op te komen. We hebben dates gehad en kregen uiteindelijk een relatie, die maar kort stand hield. Ik heb…” Ze was heel even stil, want ze wist niet of ze hem de volledige waarheid kon zeggen zonder dat ze zichzelf ongelooflijk voor schut zette. “Ik ben… met hem naar bed geweest,” zei ze moeizaam. “En hij heeft het bewijs van zijn weddenschap aan zijn vrienden laten zien. En me daarna aan de kant gezet.” Haar stem brak, waar ze zichzelf om vervloekte en dwong zichzelf om een masker op te zetten. “Ik dacht dat hij het ook wel aan jou zou hebben laten zien of de weddenschap met je had besproken, maar blijkbaar is dat dus niet zo?” Haar toon werd zachter en de manier waarop ze hem aankeek, had bijna iets smekend. Dat Asher er niets van zou weten, zou haar in elk geval al één vernedering besparen, al was het maar een kleintje.