Painful experience.

Cheryl wist niet zo goed hoe ze haar gevoel moest omschrijven toen Asher aangaf van niks te weten. Ergens was ze best wel opgelucht, al zou ze dat natuurlijk nooit recht in zijn gezicht toegeven. Het feit dat hij het niet wist, toonde aan dat er weer iemand minder was die haar kon vernederen. Het viel haar ook wel mee dat hij er niet afkeurend op reageerde, al kon dat misschien nog wel komen nadat de verwarring voorbij zou zijn. Ze voelde zich een slet omdat ze zich naar haar gevoel te snel had opengesteld en ze was bang dat, nu ze het aan Asher had verteld, hij dat tegen haar kon gebruiken. Het was nu echter al te laat om het ongedaan te maken en Cheryl luisterde naar de woorden die hij sprak. "Dat vraag ik me ook af," zei ze op een strakke toon. "Jullie deelden immers toch alles met elkaar?" Het wilde echter ook zeggen dat hij de beschamende bewijsstukken niet had gezien. Haar bevestiging dat het haar eerste keer was geweest en dat het duidelijk pijn had gedaan. Manon had teder gereageerd, maar ze wist wel voor welk doel hij dat had gedaan en ze verachtte hem ervoor. Haar blik werd weer scherp toen Asher zijn vraag stelde en kwaad keek ze hem aan. "Dat kon ik onmogelijk weten," antwoordde ze bits. "En bovendien lijkt het je vrij weinig te doen, dus ik ben er ook zeker van dat zodra het nieuws gezakt is, je zijn kant zal kiezen. Dat is toch immers wat beste vrienden doen?" Ze wuifde hem geïrriteerd weg en richtte haar blik op de zee. "Je had er vast bij willen zijn toen hij.. het bewijs liet zien. En hij me vernederde waar al zijn vrienden bij waren." Behalve Asher dan. Nee. Op dat feit mocht ze zich niet verkijken. Mason had het Asher vast later nog wel laten zien en dan had hij er nog hartelijk om gelachen, de eikel.

Cheryl probeerde een barst in zijn houding te ontdekken, probeerde te ontdekken of hij loog. Ze kon echter niks in zijn blik vinden en ook weinig in zijn houding. Hij was zoals hij altijd bij haar was: geïrriteerd, geërgerd, noem het maar op. Zij reflecteerde dezelfde houding naar hem en behield deze terwijl ze hem met een strakke blik aankeek. Ze wilde niet voor hem buigen, maar ergens wist ze dat ze dat al gedaan had toen ze emotioneel was geworden. Toen ze hem verteld had wat er met haar gebeurd was. Ze keek verrast op toen hij zijn woorden sprak, toen hij woorden sprak over zijn beste vriend waarvan ze had gedacht dat ze die nooit uit zijn mond zou horen komen. Als niet beter wist, zou ze bijna denken dat hij partij voor haar koos. Ze vond dat lastig te geloven, maar het bewijs was recht voor haar neus en ze zag aan zijn blik en aan zijn houding dat hij meende wat hij zei. “Nee, blijkbaar ken ik je inderdaad niet,” beaamde ze met een zachte toon. Hoewel haar blik hard bleef, voelde ze toch dat er zich een onzeker gevoel in haar maag vormde. Want hoe goed kende ze Asher nu écht? Ze had hem inderdaad niet mee zien doen. Hij had nooit meegedaan en hij had het nooit gestopt, maar hij had ook zeker niet de capaciteiten om zoiets laag te doen zoals Mason had gedaan. Ze schudde verward haar hoofd toen hij zijn opmerking maakte en nadien zijn vraag stelde. “Ik geloof je wel.” Het was op een zachte toon gezegd en haar wenkbrauwen trokken zich geërgerd samen, maar ze richtte haar donkergrijze ogen wel op hem nadat ze dat gezegd had. “Het is niet dat ik je per se wil geloven, maar ik heb weinig redenen om te beweren dat je woorden onwaar zijn.” Ze haalde haar schouders op. “En misschien is er ergens ook dat deel in mij dat wil geloven dat niet alles van die school slecht was. Dat niet heel die groep slecht was.” Ze wist niet of dat het aardigste was wat ze tegen hem ging zeggen vandaag, maar ze wist wel dat ze verward was over de wending dat het gesprek nam. “Maar je kunt mij niet verwijten dat ik je niet ken. Jij hebt anders ook nooit een poging gedaan om mij te leren kennen.” Ze hield zijn blik vast omdat ze weigerde om nogmaals emotioneel te worden, al wees de brok die zich in haar keel vormde er wel op.

Waarom zorgde deze jongen er zo snel voor dat ze emotioneel werd terwijl het haar bij een andere jongen helemaal niet had kunnen schelen hoe hij gereageerd zou hebben? Ze had al een I-don’t-give-a-fuck-houding gehad vanaf het moment dat ze hier in de lus kwam en ze vroeg zich af wat Asher had dat ervoor zorgde dat ze wel emotioneel werd. Dat er ergens een deel in haar was dat zijn reactie te weten wilde komen. Ze had immers geen idee hoe hij alles verwerkte omdat hij, net zoals zij dat deed, weinig liet blijken uit zijn houding dat hij het echt erg voor haar vond of dat hij boos was om Mason om wat de jongen had gedaan. Cheryl wilde zich dan ook net overeind duwen om weg te gaan toen ze plotseling het verwijt naar haar hoofd gesmeten kreeg dat ze net deed alsof ze een idee had wat er in zijn hoofd omging. “En het is niet alsof je mij veel reden hebt gegeven om daarachter te komen,” zei ze op een nijdige toon tegen hem, al klonk het minder fel dan dat de intentie was. Het meisje klemde haar kaken geërgerd op elkaar en keek hem vervolgens weer aan toen hij zei dat hij het oprecht erg voor haar vond. Hij wendde zijn blik af en het begon bij Cheryl door te dringen dat hij zijn woorden echt meende. En hoewel dat de pijn niet weghaalde en ze het idee had dat het tussen hun nog echt alle kanten op kon gaan, speelde er toch een lichte glimlach om haar lippen. Die verdween echter weer als sneeuw voor de zon toen hij zijn vraag stelde en ze voelde haar wangen rood worden. Deze keer was het haar beurt om haar blik af te wenden en haar wangen werden nog roder van de schaamte die ze voelde. “Ik weet niet of hij foto’s of video’s heeft gemaakt,” zei ze op een aarzelende toon. “Maar ik heb… ik ben… tijdens mijn eerste keer…” Ze hakkelde over haar woorden en onbewust spande ze al haar spieren krampachtig aan, ook die van haar pijnlijke arm en ze siste zachtjes van de pijn, maar behield haar krampachtige houding. “Ik bloedde tijdens mijn eerste keer en hij heeft het bewijs daarvan laten zien aan zijn vrienden,” zei ze op een zachte toon tegen hem, waarna ze haar blik afwendde en haar kaken op elkaar klemde. “Waar ik bij was. In zijn huis, waar al zijn vrienden aanwezig waren. Behalve jij dan blijkbaar.”