Met een zachte kreun hief Zeal zijn hoofd op en werd hij wakker. Pijnlijk kneep hij nog even zijn ogen dicht terwijl hij voelde hoe zijn nek ontzettend pijn deed. Zodra hij zijn ogen opende besefte hij zich waarom. Hij bevond zich in de stoel in de bibliotheek. Kennelijk was hij in de stoel in slaap gevallen en was dat niet een al te prettige houding geweest voor zijn lichaam. Hij rekte zich uit en voelde daarbij hoe zijn rug ook behoorlijk stijf was. Hij trok zichzelf recht uit de stoel en probeerde zich spieren wat los te schudde. Hij zou maar wat meer moeten sporten om dat weer goed te krijgen. De stoel kreeg een vuile blik toegeworpen. Het leek zo comfortabel, maar nu bleek wel dat hij er geen nacht in kon spenderen. Zijn blik ging vervolgens naar de verschillende boeken, sommige opengeslagen, papieren en pennen die op de tafel voor de stoel lagen. Zo werd hij eraan herinnerd waarom hij in eerste instantie nog tot zo laat in de bibliotheek had gezeten. Kennelijk was het Louise’s nieuwe hobby om Zeal op te zadelen met alle trainingen, wat betekende dat hij ontzettend veel onderzoek moest doen naar bovennatuurlijke krachten. Hij had geluk dat de bibliotheek veel nuttige boeken had, maar het was alsnog behoorlijk door buffelen om alles op tijd in zijn hoofd te kunnen stampen en het te begrijpen. Nooit in zijn leven had hij op een school gezeten, dus dit was wel het meeste huiswerk wat hij ooit had gedaan. Met een zucht sloeg hij de boeken dicht. De papieren duwde tussen hij de paar boeken die hem nog nuttig leken, waarna hij de rest oppakte en deze weg begon te schuiven in de boekenkast.

Terwijl hij de boeken wegzette moest hij vaak een geeuw onderdrukken. Het was duidelijk dat hij geen goede nachtrust had gehad en het deed zijn humeur niet ten goede. Hij hoopte maar dat Connor zich had gedragen en dat hij zich zonder problemen in zijn bed kon neer leggen. Dan kon hij tenminste nog even een paar uurtjes slapen. Hij pakte de andere boeken op en liep de bibliotheek uit. Terwijl hij door de hallen liep richting de slaapkamer liet hij zijn hand door zijn haren gaan in een poging het wat te fatsoeneren, ook al zou het er waarschijnlijk toch niet uit zien. Het maakte ook weinig uit. Hij zou toch weer zo in bed liggen. Hij opende de deur en stapte de kamer in. Hij wou zich op zijn bed richtte, maar toen merkte hij de twee eenden op. Fronsend keek hij naar de twee dieren, waarvan één op zijn bed zat. Even wreef hij met zijn vrije hand in zijn ogen, maar zodra hij zijn ogen weer opende kwam het besef dat dit niet een slaperige illusie was, maar echt de realiteit. Voorzichtig zette hij de boeken weg op zijn nachtkastje, waarna hij de eend probeerde op te pakken van zijn bed. Luid kwakend hapte de eend naar zijn handen en geschrokken nam hij weer afstand. Hij hoorde iets achter zich en draaide zich meteen om. Daar stond Connor met een zak vol eenden voer en een plastic zwembadje. Zeal voelde de woede opkomen. Natuurlijk was dit Connor’s doen. Hoe kon hij ook hebben gedacht dat de eenden via het raam naar binnen waren gevlogen? Het gebrek aan slaap en hun eerdere voorval met het roze haar, zorgde ervoor dat Zeal’s woede al snel een kookpunt bereikte. ”Why the fuck did you bring ducks into our room?!” sneerde hij boos.

Met de slaap nog in zijn ogen was hij teruggekeerd naar zijn slaapkamer. Hij wist dat hij niet de hele dag kon slapen, maar een kort slaapje zou geen kwaad kunnen toch? Hoe moe hij nu was zou hij toch niks nuttigs kunnen doen. Met loomen passen had hij zich naar de kamer begeven, om uiteindelijk deze binnen te stappen. Zijn blik ging al snel naar de eenden, maar in eerste instantie geloofde hij letterlijk zijn ogen niet. Door het slaapgebrek ging hij er haast vanuit dat het een illusie was, maar zodra de eend hem terug hapte besefte hij zich dat het realiteit was. Dat werd enkel bevestigd zodra Connor in hun kamer verscheen met zijn armen vol spullen. Even staarde Zeal naar de spullen en besefte zich dat het spullen voor de eenden waren. Natuurlijk, natuurlijk had zijn kamergenoot ervoor gekozen om eenden naar hun kamer te slepen zodra hij even een nachtje in de bibliotheek had gecrasht. Hij had gedacht dat Connor oprecht had geleerd van het roze verven van zijn haar en dat de jongen echt van tevoren zou zeggen als hij iets van plan was, maar het leek erop dat de jongen alsnog gewoon deed wat hij wou doen. Die gedachtes wakkerde de woede al snel aan. Gepaard met zijn slaaptekort duurde het niet lang voordat Zeal op een boze manier vroeg naar een uitleg.

Stomverbaasd keek de jongen hem aan, alsof hij oprecht had verwacht dat Zeal dit allemaal goed had gevonden. Hoe kon hij dat in hemelsnaam denken?! De houding zorgde ervoor dat Zeal enkel bozer werd. ”You agreed to it!” reageerde Connor nu die ook overduidelijk boos leek te worden. Woedend zette Zeal een stap dichterbij. ”I don’t know what words you twisted, but I’ve NEVER agreed to getting ducks!” sneerde hij terug terwijl hij toch ook nog zijn best deed om zijn temperament iets in te houden. Hij wou geen dingen zeggen waar hij spijt van zou krijgen. ”I might have been a little drunk but I remember as much,” vervolgde Connor. Fronsend keek Zeal van Connor naar de eenden en weer terug. ”I don’t know what you’re talking about,” gaf Zeal toe. Hij probeerde met al zijn macht na te denken over een tijd waarin Connor dronken was geweest en ze het over eenden hebben gehad, maar hij kon zich echt niet herinneren dat ze het ooit over eenden hebben gehad. Langzaam begon het Zeal te dagen. ”Last night, I spend eight hours in the library to study for a training,” begon hij en voelde nieuwe opborrelen, maar dit keer geen woede gericht tegenover Connor. ”I haven’t seen you since yesterday morning,” vervolgde hij terwijl het vermoedde begon te groeien. ”Do you think you’ve talked to me after that? Or last night?” vroeg Zeal nu na voor de zekerheid. Beiden konden ze wel nagaan waar hij op doelde.

Natuurlijk was Zeal meteen woest geworden zodra het bleek dat Connor twee eenden mee had genomen naar hun kamer, maar die woede werd enkel erger zodra Connor het waagde om boos op Zeal te worden. Meteen gaf Zeal gas terug en zei hij dat hij de jongen nooit had verteld dat hij het goed had gevonden om eenden te namen. ”You did! You even said we should both take one!” ging Connor er weer meteen tegen in. ”I didn’t!” reageerde Zeal opnieuw. Hij zou het toch wel zeker weten als hij Connor toestemming had gegeven om eenden te nemen. Nee Zeal wist zeker dat hij daar nooit vrijwillig mee in zee zou gaan. Voor hem was het dan ook duidelijk dat Connor enkel in de ontkenning zat omdat hij niet eerlijk durfde te zijn, maar toen kwam de jongen met opvallende woorden. Zeal fronste lichtjes. Hij kon zich niet herinneren dat ze het over eenden hadden gehad toen Connor dronken was geweest. Daardoor begon een andere optie al een beetje te dagen.  ”The club? The walking? The ducks?” vroeg Connor verder, waardoor de andere optie al veel duidelijker leek te worden. Zeal voelde een zwaar gevoel in zijn maag belanden terwijl de haat jegens zijn tweelingbroer op begon te borrelen. Het was nog enkel speculatie, maar het zou de enkele logische oplossing zijn. Zeal wist echt van niks en Connor leek oprecht boos te zijn met Zeal’s reactie erop. Dus was het de enige logische verklaring.

Moeizaam, maar ook duidelijk boos over de situatie, wetend hoe het waarschijnlijk was gegaan, begon hij te vertellen wat hij gisteravond had gedaan. Het was niet zozeer belangrijk wat hij gisteravond had gedaan, maar wel duidelijk om aan te geven dat hij gisteravond niet niet bij Connor was geweest. Ook bij Connor leek het besef in te dalen en de jongen week zijn blik af. ”You think..?” Zeal knikte enkel. Het was overduidelijk. Connor leek het nog niet te willen geloven.  ”I’m sure I spoke to you,” zei de jongen. Zeal sloeg zijn armen over elkaar en behield zijn fronsende blik op de jongen. Hij was ervan overtuigd dat het Laxus was geweest, aangezien Zeal het zich wel echt zou herinneren. Of Connor moest zo dronken zijn geweest dat hij het zich allemaal had ingebeeld. Connor week zijn blik even af naar de eenden en Zeal besloot zich stil te houden zodat het besef bij de jongen door kon dringen. Plots leek het kwartje bij de jongen te vallen. Diens uitdrukking op zijn gelaat veranderde voor een seconde. Zeal keek op. Begreep hij het dan eindelijk?  ”Meet Connor and Laxus,” sprak de jongen plots nonchalant met een wuifje naar de eenden. Zeal’s blik ging van verward naar de eenden, boos terug naar Connor. ”You called a fucking duck after him and still didn’t notice he wasn’t me?!” sneerde Zeal nu opnieuw boos. Natuurlijk kon hij wel nagaan dat Laxus er goed in was om anderen voor de gek te houden, maar toch had hij gehoopt dat Connor wel het verschil had kunnen zien. Naar zijn mening kenden Zeal en Connor elkaar goed genoeg om de tweeling te kunnen onderscheiden. Kennelijk niet. ”He has fucking blonde hair, how did you not notice it?!” vervolgde Zeal en nam een stap afstand om zich even weg te draaien. Hij wou niet te veel dingen zeggen, wetend dat hij zijn emoties nog in controle moest houden voordat zijn krachten erbij kwamen kijken. Even sloot hij zijn ogen voordat hij iets nieuws besefte en meteen weer richting Connor draaide. ”Did he hurt you? Did he say anything bad to you?” vroeg Zeal nu verder, gehaast en overduidelijk bezorgd. Immers wist hij ook dat zijn broer een manipulatief slecht monster was die alleen maar kwaad in de zin had. ”I swear I’m going to kill him the next time I see him.”

Het werd steeds duidelijker en duidelijker wat er nou echt gaande was. Zeal geloofde het eerder dan Connor. Pas toen diens blik viel op de eenden leek het tot hem door te dringen. En de introductie werd Zeal enkel bozer. Eerder was hij boos op Laxus geweest, maar bij het horen van de namen werd hij ook boos op Connor. Hoe had hij in hemelsnaam niet door gehad dat Laxus Zeal niet was op het moment dat hij de eenden die namen had gegeven?! ”I was drunk!” schoot Connor in de verdediging, ook al praatte het dat ook niet goed. Want zelfs als Connor dan dronken was geweest, hoe had hij niet door gehad dat Laxus een andere haarkleur had dan Zeal? Het vermiste roze haar zou toch wel opvallen leek hem. Zeal draaide zich vervolgens weg van het gesprek, hopend dat hij zijn woede nog enigszins in de hand kon houden. Hij wist dat Laxus overtuigend kon zijn, dus hij kon niet Connor hier helemaal de schuld van geven, zelfs als het zoveel pijn deed om het feit dat Connor het zo makkelijk als de waarheid had aangenomen. Zeal zag Connor als de enige persoon die hem het beste kende en nu leek het erop dat Connor hem toch niet zó goed kende. ”I just didn’t realise! I know it’s stupid but he just-“ begon Connor, maar sneed zichzelf af voordat hij verder kon praten. Fronsend keek Zeal even over zijn schouder naar de jongen. ”He was convincing,” eindigde hij zijn zin. Even week Zeal zijn blik weer af. Ja hij kon wel nagaan dat Laxus overtuigend was. Het was duidelijk dat hij veel mensen wist te overtuigen, gezien het aantal dat Zeal al van verschrikkelijke dingen had beschuldigd. ”I was drunk and he was convincing,” herhaalde de jongen zijn conclusie.

Zeal slaakte een zucht, wetend dat Connor gelijk had, maar dat maakte de pijn er niet minder op. Het bleef een feit dat hij had gedacht dat Connor het verschil wel zou hebben gezien. De jongen had het immers zelf gezegd, maar hij snapte ook dat Laxus erg overtuigend kon zijn. Bij die gedachte begon echter meteen bezorgdheid toe te slaan. Meteen draaide hij zich weer om naar Connor en vroeg hij de jongen of Laxus ook iets bij hem had gedaan. Immers had Zeal niks goeds gehoord van Laxus’s acties. ”N-no?” antwoordde Connor. Het leek erop dat hij die vraag niet had verwacht. Overtuigend klonk hij in ieder geval niet, waardoor Zeal meteen de conclusie trok dat Laxus wel iets fout had moeten hebben gedaan. Daarmee groeide de woede enkel meer en siste hij dan ook dat hij zijn tweelingbroer zou vermoorden als hij hem weer zag. ”He didn’t do anything bad Zeal. We just talked, nothing else. Maybe he isn’t as evil as you made him out to be.” De eerste woorden hadden er nog voor gezorgd dat Zeal ietwat rustiger werd, maar bij Connor’s laatste woorden kwam de woede in een rap tempo weer terug. ”What?” siste hij ongeloofwaardig, niet kunnen gelovend dat Connor dat echt dacht. Wat had Laxus in hemelsnaam gezegd om dat voor elkaar te krijgen? Het liet maar zien dat Laxus enkel een manipulatief wezen was. ”He kills and uses people in my name! He doesn’t do anything right!” ging Zeal er meteen op in. ”Maybe he didn’t do anything harmful yet, but I’m positive he already manipulated you into thinking he’s alright or something!” sneerde Zeal verder. Hij zette nog een stap dichterbij om Connor doordringend aan te kijken. ”He’s a bad person who will do anything to make our lives miserable,” sprak hij net zo doordringend op een ijskoude toon. Veel kon hij hebben, maar niet dat Connor het gedrag van Laxus goed praatte – hoe ironisch dat ook was aangezien hij ooit precies hetzelfde had gedaan.

Ondanks de woede die hij nog voelde, en de teleurstelling, om het feit dat Connor Laxus niet had herkend, voelde hij ook opluchting om het feit dat Laxus Connor kennelijk nog niks had aangedaan. Natuurlijk ging Zeal er nog wel vanuit dat zijn tweelingbroer al was begonnen met het manipuleren van Connor en dat hij het nu enkel nog lief speelde zodat Connor hem meer vertrouwde, wat leek te werken. Connor’s woorden maakte hem woedend. Hoe kon de jongen in hemelsnaam denken dat Zeal een te grote reactie gaf op het gebeuren? Zeal wist als geen ander hoe zo’n iemand te werk ging en wist precies wat Laxus van plan was – of tenminste, daar ging hij vanuit. ”Maybe he isn’t that evil,” herhaalde de jongen moeiteloos zodra Zeal hem ongeloofwaardig had gevraagd wat hij ermee bedoelde. Het was duidelijk dat Connor zeker was van zijn woorden, wat Zeal’s woede enkel meer voedde. Woest schoot Zeal dan ook in de tegen aanval en somde op al het slechte wat zijn tweelingbroer wel niet deed. De woorden leken niet tot Connor door te dringen, aangezien de jongen hem enkel ongelovig aan keek. ”Like you didn’t do the same to him!” De woorden kwamen met een klap aan en even keek Zeal de jongen verbouwereerd aan omdat hij simpelweg niet had verwacht dat Connor er zo tegen in zou gaan. Zeal liet het er echter niet bij zitten. ”It’s because I did the same that I know he isn’t as saintly as you describe him,” siste Zeal terug, waarna Connor verder probeerde te overtuigen van zijn gelijk door op een beknopte manier uit te leggen hoe Laxus ter werk ging.

Opnieuw leek Connor er niks van te willen weten. Wat had Laxus in hemelsnaam gedaan om Connor zo goed te kunnen overtuigen?! Het baadde Zeal enkel meer zorgen. Connor schudde zijn hoofd. ”If he’s a bad person then why didn’t he do anything? He had me drunk and convinced I was with you, he could have done anything and he let me kidnap ducks!” sprak Connor verder met een nieuw gebaar naar de eenden, maar Zeal weigerde zijn blik af te wijken naar de twee beesten. ”Only to get on your good side! He’s just trying to gain your trust so he can use you when you least expect it. And clearly it’s working, ‘cause look how you’re defending him!” ging Zeal erop in. Hij wist precies hoe dit werkte en wist ook honderd procent zeker dat Laxus niks goed in de zin had. Hij hoopte maar dat hij Connor daar ook van kon overtuigen. ”You did horrible shit and you’re not a bad person, how can you even say he is?” Even hield Zeal zijn adem in om te voorkomen dat hij meteen weer zou uitvallen naar Connor. Hij snapte waarom Connor de twee vergeleek, maar het voelde ontzettend oneerlijk aan. Hij wou zichzelf immers niet de grond in praten, maar moest ondertussen wel Connor ervan overtuigen dat Laxus slecht was terwijl hij precies hetzelfde deed wat Zeal vroeger had gedaan. ”I was a bad person because I did bad stuff. He’s still a bad person because he still does horrible stuff!” legde Zeal uit. ”What I did in the past wasn’t good and it’s still isn’t good today. The only difference is that I learned from my mistakes and I’m now trying to be a better person,” sprak Zeal verder. De woede was een beetje gedimpt en zijn motivatie lag nu vooral bij het overtuigen van Connor. ”He’s still a bad person. The fact that he didn’t use his own name already suggests that he’s still trying to make me look bad one way or another. Right now he’s just playing it safe so he can have more chances to manipulate you,” eindigde hij zijn woorden en bleef Connor doordringend aankijken.

Zeal kon zich ontzettend woedend maken over hoe Connor over Laxus sprak en hij moest dan ook heel erg zijn best doen om niet nog meer boze woorden naar diens hoofd te smijten. Hij kon gewoon niet begrijpen hoe Connor in hemelsnaam Laxus kon geloven en niet Zeal wou geloven op zijn woorden. Zeal wist precies hoe Laxus het spelletje aan het spelen was en wist daardoor ook dat Connor er totaal voor was gevallen, wat de frustratie enkel erger maakte. Echter moest Zeal ook begrijpen dat Connor het niet op die manier kon zijn. Zeal moest de situatie uitleggen vanuit zijn ogen en maar hopen dat hij daarmee Connor kon overtuigen. Hij ging zijn eigen acties van vroeger niet goed praten. Hij was een slecht persoon geweest, maar wist daardoor ook perfect wat Laxus nu van plan was om te doen. ”Like?” klonk het afwachtend. Fronsend keek Zeal Connor aan. ”Well first off he slept with Mindo while using my name,” begon Zeal. ”I’m sure he has stalked you as well so he knew what to call you and how to behave, and that while using my name, this is just the start of something horrible,” sprak Zeal verder. Goed, misschien had hij op het moment nog geen concrete voorbeelden van alle slechte dingen die Laxus zou gaan doen, maar moesten ze echt wachten totdat hij iets totaal verkeerds ging doen voor Connor om hem te geloven? Zeal wou dat juist voorkomen. Straks zou Connor nog iets overkomen en dan zou Zeal het zichzelf nooit vergeven.

”I’m not trying to defend him,” begon Connor. Zeal moest zijn kaken op elkaar klemmen om te voorkomen dat hij er meteen tegen in zou gaan. Immers klonk het wel behoorlijk alsof hij voor Laxus op kwam. ”Just trying to see his side,” vervolgde Connor. Zeal knikte langzaam. Hij kon begrijpen dat het beeld van wat hij had geschetst van Laxus nogal verschilde met wat Connor had meegemaakt. In Zeal’s ogen was het enkel meer reden om op te passen. Zeal keek wat vragend op zodra Connor’s ogen zich plots verwijdde. Wat was er aan de hand? ”What if we let him? I’ll be prepared, I’ll know it when he’s manipulating me and we can figure out what he’s truly planning,” legde Connor zijn plan uit en haalde zijn schouders op. Fronsend keek Zeal hem aan. Zachtjes beet hij op zijn onderlip bij de gedachte dat Laxus opnieuw Connor zou tegenkomen. Hij wou niet dat Connor iets overkwam, maar aan de andere kant was het wel de perfecte manier om er achter te komen wat Laxus nou precies van plan was – ook al ging Zeal er vanuit dat het plan simpelweg was om zijn leven een hel te maken. Peinzend bleef Zeal even stil. Zachtjes legde hij uiteindelijk een hand in Connor’s hals en streek hij met zijn duim zachtjes over diens kaaklijn heen. ”I don’t want you to get hurt,” mompelde hij zachtjes. Hij vond het moeilijk om zijn zorgen en gevoelens te uiten, maar toch wou hij het gezegd hebben. ”If you’re gonna do it, promise me that you keep alert and that you’re always capable to teleport away when trouble strikes, alright?” sprak Zeal verder en keek Connor doordringend aan, ook al lag er nu ook vooral bezorgdheid in zijn gouden ogen.

Concrete voorbeelden waren er (nog) niet. Zeal kon in feiten enkel speculeren over wat Laxus zou doen, maar hij kende zijn tweelingbroer als geen ander en wist dat Laxus echt niet zo lief was als hij zichzelf voordeed. Als hij echt niet zo psychopathisch was geweest, dan was hij niet helemaal hierheen gekomen. Laxus had immers een man, een goed leven, een huis en werk – waarom zou je dat anders zomaar achter je laten? Nee voor Zeal was het duidelijk dat de jongen uit was op wraak en dat hij Connor al met succes had gemanipuleerd. Gelukkig leek dat besef ook bij Connor nu door te dringen. Zeal was blij dat de jongen hem begon te geloven, maar was minder blij met het plan dat Connor vervolgens voorstelde. Zeal wist dat Connor perfect capabel was om voor zichzelf te zorgen, maar hij wist ook dat Laxus onvoorspelbaar was en hij wou niet dat Connor iets zou overkomen. Zachtjes uitte hij zijn zorgen, niet zeker of hij het plan wel wou toelaten. Hij wist echter ook dat hij Connor moeilijk kon tegenhouden. De jongen schuifelde dichterbij en Zeal keek hem met een zachte blik aan. ”I’ll be careful,” beloofde Connor hem, ook al zou het de bezorgdheid er niet minder opmaken. Om die reden drukte Zeal hem op het hart om meteen weg te teleporteren als Laxus ook maar iets zou proberen en dat hij niet onder invloed moest zijn zodat hij ook altijd kon teleporteren. Hij had vertrouwen in Connor, maar zeker niet in Laxus. Het liefste wou hij dan ook niet dat Connor hem echt ging opzoeken, maar tegelijkertijd was het wel de beste manier om erachter te komen wat Laxus nu echt van plan was. Misschien kon Zeal dan ook eindelijk er een einde aan maken, want dit kon niet voor eeuwig zo door gaan. Vastberaden keek Connor hem aan. ”I won’t drink and I’ll teleport the second anything happens,” bevestigde Connor. Zeal knikte eens. Het zorgde ervoor dat hij iets meer vertrouwen had in de situatie, maar nog altijd zou hij dat beklemmende gevoel van onrust blijven voelen. De twee namen weer afstand en even keken ze elkaar nog aan. ”Good luck,” zei Zeal hem nog, waarna de jongen verdween. Met een zucht wou Zeal zich vervolgens op het bed neer zakken, maar merkte toen op dat een eend zich alweer op zijn bed had gezet. Met een frons wist hij de eend van zijn bed af te jagen, maar zodra hij eenmaal op zijn bed lag, vond de eend het niet meer dan logisch om nu boven op Zeal’s borst plaats te nemen. Fronsend keek Zeal even omlaag naar het idee, maar had geen energie om er nog boos op te worden. Daarbij zou hij nu toch niet kunnen slapen met alle onrust in zijn lichaam. Afwezig begon hij de eend voorzichtig te aaien en merkte hij hoe het rustgevend werkte. Langzaam begon de slaap toch aan zijn oogleden te trekken en viel hij uiteindelijk met de eend op zijn borst in slaap.