Even keek hij nog vluchtig naar de lucht. De donkere wolken begonnen al dreigend samen te pakken, maar het leek erop dat hij het wel zou redden om terug te zijn voordat de bui aan zou breken. Vluchtig blikte hij nog naar de zak met spullen die hij vast hield. Hij had wat spullen gekocht qua eten, honden voer en andere benodigdheden voor hem en de dieren en wou er zeker van zijn dat hij alles had. Hij had weinig zin om later op de dag weer terug te gaan. Zodra hij zeker wist dat hij alles had, besloot hij het op een sprinten te zette en rende hij terug naar het verblijf. Net begonnen de eerste druppels neer te vallen voordat hij het verblijf binnen liep. Opgelucht probeerde hij terug op adem te komen terwijl hij verder liep richting zijn kamer. Achter de deur hoorde hij al een eend kwaken. Hij was nu al zo gewend aan de eenden geraakt dat hij haast de kwaken kon herkennen. Hij wist niet of hij het goed had, maar het had geklonken als Connor. Zeal opende de deur en stapte naar binnen. Zijn blik viel vrijwel meteen op Connor die op bed lag met de eenden. Hij wou hem groette, maar fronste zodra de jongen plots iets mompelde wat hij niet kon verstaan. Even dacht hij dat hij het simpelweg niet goed had gehoord, maar al snel drong het tot hem binnen dat Connor zojuist in een andere taal had gesproken en als Zeal het goed had, was dat Russisch geweest. Verbaasd hield Zeal zijn blik op Connor terwijl hij bleef staan waar hij stond. "Did you just speak Russian?" vroeg Zeal verbaasd, haast verbolgen om het feit dat hij niet wist dat Connor Russisch kon. Ondertussen was de hond even recht gekomen om Zeal te begroeten door tegen zijn been aan te springen, maar Zeal was nog te verbaasd om de hond aandacht te geven.

Het was overduidelijk dat Connor hem nog niet had opgemerkt. Nog vol verbazing en half in shock keek hij naar het schattige tafereel dat zich plaats vond op het bed, voordat hij eindelijk de brandende vraag over zijn lippen kreeg. Meteen schoot Connor recht waardoor de eenden kort in paniek op vlogen, om vervolgens weer op het bed te belanden. Zeal had er geen oog voor. Afwachtend en verbaasd keek hij Connor aan. Het leek er haast op alsof hij de jongen op iets had betrapt waar Zeal niet achter had mogen komen. Zeal fronste licht zodra er een korte stilte ontstond en hield zich stil terwijl hij op een reactie of uitleg wachtte. ”No?” reageerde Connor echter, waardoor de frons op Zeal's hoofd dieper werd. "So you did," concludeerde Zeal. Praten met Connor was soms net andersom praten, als hij in de ontkenning schoot, dan was het negen van de tien keer wel zo. Zeal kwam uiteindelijk in beweging en zette de tas met spullen op zijn bed terwijl hij de hond nog altijd negeerde. Zijn aandacht bleef ook bij Connor hangen. "How can you speak Russian?" vroeg hij verder terwijl hij dichterbij stapte.

Het was geen verrassing om zijn kamergenoot op bed te vinden waar hij twee eenden zat te voeren. Wat wel een verrassing was, was dat Connor Russisch tegen de eenden had gesproken. Even had Zeal versteld gestaan van de plotselinge ontdekking. Ergens kon hij het niet geloven, maar zodra Connor in de ontkenning schoot wist hij genoeg. Echter zorgde dat enkel voor meer vragen. Terwijl Zeal de tas weg zette, behield hij zijn blik dan ook op de jongen. De hond drukte zijn snuit tegen Zeal’s been aan en wat afwezig besloot Zeal kort de hond te aaien terwijl zijn blik gericht bleef op Connor. Uiteindelijk vroeg hij hem hoe het kwam dat hij Russisch sprak. Het was nou niet per se een taal die je zomaar op een school leerde. Dus of Connor had zelf een voorliefde gehad voor de taal om het vrijwillig te leren of er was iets anders aan de hand. Met een zachte zucht week Connor zijn blik van hem af. ”I may or may not be born in Russia,” antwoordde Connor murmelend. Zeal’s wenkbrauwen schoten verrast omhoog. ”You’re Russian?” herhaalde hij. Dat was iets wat hij niet van zijn kamergenoot wist, wat op zich opvallend was aangezien de twee elkaar toch wel goed kende. Zeal begon zich daarom ook af te vragen hoe het kwam dat hij dit niet wist. Hij ging na of hij Connor nooit eerder iets Russisch had horen praten. Misschien hier en daar een per ongeluk scheldwoord, maar waarschijnlijk had hij toen enkel gedacht dat Connor creatief was geworden in het schelden. Nooit had hij gedacht dat de jongen echt Russisch was. Daarbij leek het er ook op dat Connor niet wou dat Zeal het wist en waarom niet? Zeal kon wel nagaan dat het lag aan diens familie, immers sprak Connor daar niet graag over. ”How come you didn’t tell me before?” vroeg Zeal uiteindelijk met een klein glimlachje om te laten zien dat hij niet boos was en enkel nieuwsgierig.

De vraag was retorisch, maar Zeal kon wel een reactie verwachten. De blik die hem werd toegeworpen was ook al erg sarcastisch. ”Yeah,” bevestigde de jongen echter met een zucht. Het was overduidelijk dat Connor er zelf niet al te blij mee was. Misschien was dat de reden waarom Zeal er nog niet vanaf wist. Hij had er ook nooit naar gevraagd, maar wie had dan ook gedacht dat Connor Russisch zou zijn? Het borrelde wel nieuwsgierigheid op. Het liet hem beseffen hoe weinig hij eigenlijk nog van de jongen wist, terwijl ze toch wel behoorlijk close waren. Om die reden besloot Zeal verder te vragen. Een klein glimlachje sierde zijn lippen om de jongen gerust te stellen. Als hij er niet over wou praten hoefde dat niet. ”It just isn’t important,” antwoordde Connor. Zeal wou er al tegenin gaan. Misschien was het in Connor’s ogen niet belangrijk, maar Zeal wou eigenlijk veel meer te weten komen over Connor. Echter leek het erop dat Connor er niet graag over wou praten. De jongen plofte zich weer op het bed neer en begon de eenden weer te voeren. Zeal besloot zich daarom op de tas met spullen te richten en begon de tas uit te pakken. ”Russia sucked,” voegde Connor er nog aan toe. Even blikte Zeal weer naar hem. ”Why did it suck?” vroeg hij voorzichtig verder. Hij begon ondertussen de spullen voor de eenden weg te stoppen in de la die al bestempeld was voor alle benodigdheden voor de twee gevleugelde vrienden. Even keek hij weer om naar Connor. ”You don’t have to answer if you don’t want to,” zei hij nog. Hij kwam weer recht om vervolgens plaats te nemen op zijn bed. Hij nodigde de hond bij hem op bed uit zodat hij hem uitgebreid kon aaien. ”I’m just eager to know more about you,” verklaarde Zeal zichzelf en keek Connor aan met een klein glimlachje.

Het was duidelijk dat Connor er niet te graag over praatte, maar Zeal wou toch ook laten zien dat hij geïnteresseerd was. Hij kon moeilijk voor eeuwig braaf zijn mond houden omdat Connor het niet fijn vond om over zijn verleden te praten en daardoor niks te weten te komen over diens verleden. Dat zou niet bepaald goed zijn voor hun ‘relatie’ leek hem zo. Daarbij had Zeal ook genoeg verteld over zijn verleden tegenover de jongen – ook al was dat een soort van karma geweest. Hij zou de jongen niet forceren. Als Connor meer wou vertellen was Zeal een en al oor en als hij er niet over wou praten, begreep Zeal het en zou hij wel over iets anders beginnen. Bijvoorbeeld wat Connor aan het doen was met de eenden. De schaal met fruit en groente had zijn aandacht getrokken, maar hij hield zijn mond er nog over en keek Connor aan terwijl hij op antwoord wachtte en de hond achter z’n oor krabde. Even bleef het stil, maar uiteindelijk keek Connor op naar hem. ”Russia itself wasn’t that bad, I guess, other than that everybody hated my guts for being gay,” begon Connor. Zeal knikte even begrijpend maar hield zich stil. Connor had wel eerder laten blijken dat zijn omgeving nooit hem had geaccepteerd voor zijn aard, maar hij had niet geweten dat het een heel land was wat tegen hem was geweest. Een hele samenleving. En daar bleef het niet bij. ”Growing up on the streets just was the opposite of fun, lots of crime, not a lot of food, people were assholes, you know,” sprak Connor verder. Zeal was er even stil van. Ook toen had Connor hem verteld dat zijn vader hem op straat had gezet, maar Zeal had er nooit bij nagedacht dat dat betekende dat Connor op straat had geleefd – ook al was dat enkel logisch geweest. ”It must’ve been hard,” reageerde Zeal zacht. Zijn blik ging even terug naar de hond, voordat hij weer terug naar Connor keek. ”How long did you have to live on the streets?” vroeg Zeal voorzichtig verder. Hij vroeg zich ook af hoe Connor in hemelsnaam van Rusland naar Noorwegen was gekomen, ook al was dat vast niet zo moeilijk als je kon teleporteren, maar alsnog, je moest wel op het idee komen.

Ondanks het feit dat het een zwaar onderwerp was, was Zeal wel blij dat Connor er toch over sprak. Hij wist dat zijn woorden weinig deden, maar de situatie die Connor omschreef deed genoeg met Zeal. Hij had kunnen weten dat Connor op straat had geleefd, maar hij had er simpelweg nooit bij stil gestaan tot nu. Hij voelde zich er slecht door worden. Hij had geen eens ouders gehad maar wel een dak boven zijn hoofd. Natuurlijk waren de situaties van de twee niet te vergelijken, maar toch voelde hij zich er erg slecht onder. Zo vroeg hij aan Connor hoelang de jongen op straat had geleefd. Zeal kon het zich herinneren dat de jongen uit huis was geschopt, dus hij hoopte erop dat het niet al te lang was geweest. Connor haalde opnieuw zijn schouders op. ”I wasn’t allowed in the house a lot so it feels like practically forever,” mompelde de jongen. Zeal’s blik werd daardoor bezorgd. Hij wist dat zorgen maken nu geen zin meer had, maar het medeleven voor de jongen groeide enkel en hij kreeg de neiging om Connor in zijn armen te nemen. Echter wist hij niet of Connor daar wel op zat te wachten. Connor kennende zou hij waarschijnlijk denken dat Zeal hem zielig vond of op hem neerkeek, terwijl Zeal enkel met hem meevoelde. ”But it wasn’t that bad.” Die woorden sprak de jongen waarschijnlijk ook enkel om de situatie minder erg te laten lijken dan het echt was. Zeal zuchtte zachtjes en stond op. Hij nam voorzichtig op het bed van Connor plaats, ervoor zorgend dat hij de eenden niet lastigviel. Voorzichtig liet hij zijn vingers door de donkere lokken van Connor’s haar glijden. ”At least you’re here now,” reageerde Zeal zachtjes. Het zou het verleden niet goed maken, maar de jongen hoefde nu tenminste niet op straat te leven. ”But how did you find this place?” vroeg Zeal verder, toch wel nieuwsgierig hoe de Russische jongen hier was geëindigd.

Zeal wist niet of Connor op fysiek contact stond te wachten. Hij kon het begrijpen als dat de hele situatie enkel erger zou maken, maar hij kon niet op zo’n afstand blijven zitten terwijl Connor het had over zo’n zwaar onderwerp. Dus besloot Zeal uiteindelijk maar bij Connor op het bed plaats te nemen en streek hij zachtjes door diens donkere lokken heen. Zeal had nog genoeg vragen, maar wist beter dan deze allemaal te stellen. In plaats daarvan zei hij het enige lichtpuntje wat hij kon vinden, wat was dat Connor in ieder geval nu hier was. ”Yeah,” stemde de jongen zacht in. Nog even streek Zeal een plukje haar uit Connor’s gezicht, alvorens hij hem vroeg hoe hij in Noorwegen terecht was gekomen. Het leek hem nogal een zoektocht geweest te zijn, maar het leek iets makkelijker te liggen dan hij had gedacht. ”Like I said, Russia sucked, so when I figured out how to properly teleport I left. I actually went through some other loops, kind of easy when you can teleport,” sprak Connor en een kleine grijns werd zichtbaar. Zeal knikte eens. Het was logisch dat hij meteen weg was gegaan als hij zulke slechte herinneringen had aan zijn vaderland. Toch kon Zeal het niet helpen dat hij weer even door diens haren streek. ”Managed to get kicked out a few times because strangely enough nobody wanted the addict who kept starting fights in their loop. Then somebody told me about Bluebonnet and now I’m stuck here,” eindigde Connor zijn uitleg. Zeal knikte eens. ”Well at least we’re stuck here together,” zei hij met een klein glimlachje. ”And I’ll use my unlimited mentor powers to make sure you won’t get kicked out,” voegde hij eraan toe met een klein grijnsje. ”And look at the lovely family you got now,” vervolgde hij terwijl hij een druifje pakte en deze aan Connor -de eend- voerde.