Divine intervention

Hoewel Jace hier al wel een tijdje was, moest hij nog steeds enorm wennen aan zijn omgeving. Niet alleen omdat hij hier blijkbaar niet de enige was met een bijzonderheid en iedereen wel een verhaal leek te hebben, maar ook omdat andere factoren hem soms ’s nachts uit zijn slaap hielden. Zo vroeg hij zich wel eens af hoe het nu met die ene jongen ging die hij het ziekenhuis in had geholpen en of er ooit nog eens kans voor hem zou zijn buiten de lus. Dat waren uiteraard dingen die hij niet deelde met zijn kamergenoot, noch met Chloé of één van de andere peculiars die hij ondertussen wat beter had leren kennen. En die lijst was nog vrij klein voor de tijd dat hij hier had gezeten, moest hij eerlijk toegeven. Misschien kwam het omdat hij wat terughoudend was op dat vlak, misschien was er een andere reden, maar Jace had zichzelf nog niet veel ingelaten in gesprekken met andere peculiars. Buiten dat gesprek in de kroeg, het gesprek met Chloé – en dat was toevallig omdat hij haar kende – en het gesprek met het meisje dat een weerelement kon beheersen, kende hij eigenlijk nog niet veel mensen en kon hij geen namen op gezichten plakken. En vandaag had hij daar niet veel verandering in gebracht: hij had zichzelf afgezonderd door wat over het strand te wandelen. Hij had een blouse aangetrokken waarvan hij de bovenste drie knoopjes nonchalant open had hangen zodat zijn torso wat meer in beeld kwam en droeg een driekwartbroek. Zijn schoenen had hij uitgedaan, welke hij nu aan de achterkanten tussen zijn vingers gehaakt hield. De jongen was daarna van het strand naar de kliffen gelopen – waar hij zijn schoenen overigens weer aan had getrokken – en zijn blik was gevallen op de vervallen kapel die een eindje verderop stond, aan de rand van de kliffen. Het zou hem vast tot rust brengen als hij daar naartoe zou gaan en dus besloot Jace om het erop te wagen. Hij wandelde naar de kapel, maar merkte al snel dat hij daar niet alleen was. Hij ving nog een paar woorden op in een vreemde taal – Grieks? – en deed een paar stappen naar binnen, enkel om een meisje met een donkere huid en donkere ogen. Jace twijfelde kort, maar haalde daarna zijn schouders op en maakte zich kenbaar aan haar door zijn keel kort te schrapen. “Kun je me een paar Griekse woorden leren?” was de beste openingszin die hij kon verzinnen, gevolgd door een schaapachtig glimlachje.

Jace had geen idee wat ze zei, maar het leek hem vrij duidelijk dat ze schrok van hem. Hij keek met een frons toe hoe ze hem aankeek alsof hij de God zelve was tot wie ze aan het bidden was (aangezien ze haar handen tegen elkaar en voor zich uit had gehouden, ging Jace ervanuit dat dat het was wat hij had gezien). Vervolgens zei ze nog iets in een taal dat hij weer niet kende – nog steeds Grieks? – maar de “nee” die erop volgde, was hem vrij duidelijk. Jace haalde zijn schouders op. Tja, dan niet. Het was niet alsof het van levensbelang voor hem was, maar had het hem wel leuk geweest om te weten wat ze zei, zelfs al had het onderwerp hem niet geïnteresseerd. Jace had nog nooit in zijn leven gebeden en hij kon zich ook niet voorstellen dat hij het zou doen, maar je had natuurlijk van die gelovige mensen. Zou ze een dorpeling zijn of iemand die in het huis woonde? Hij observeerde haar kort. Hij was nog niet veel jonge dorpelingen tegengekomen en ze leek behoorlijk naar de leeftijd te zijn die de meeste jongeren onder hun hadden. “Alright,” gaf hij toe. “Kun je me dan je naam vertellen of waar je vandaan komt?” That’s it. Dat was zijn laatste poging tot een gesprek. Anders zou hij weggaan en wat tijd spenderen op het strand iets dergelijks, eens zien of hij daar iemand zou tegenkomen.

Het meisje leek toe te happen en Jace besloot dat ze zijn tijd toch wel waard was. Misschien was ze ook gewoon geschrokken door zijn plotselinge aanwezigheid. Hij kende niet veel van religie, maar misschien was het niet zo’n goed idee van hem geweest om haar tijdens een gebed te storen. Zo had hij er tenminste naar geleken, al zou Jace er voorlopig geen vragen meer over stellen. Het meisje stelde zichzelf voor als Clarke en Jace vroeg zich af of hij haar al eerder in het huis had gezien. Hij was nog niet zo lang in de lus en dus was het voor hem niet vreemd dat hij vele peculiars nog altijd niet herkende, al sliepen ze letterlijk samen op dezelfde vloer. Er waren echter veel kamers en het was nooit in Jace opgekomen om eens een blik te werpen op de naambordjes die zich aan de zijkanten van elke deur bevonden. En sowieso zou hij op een naam toch nooit een persoon kunnen plakken als hij diegene voor zich had staan en nog nooit eerder had gesproken. “Aangename kennismaking, Clarke. Mijn naam is Jace,” stelde hij zich op een beleefde manier voor en hield vervolgens zijn hoofd schuin toen ze suggereerde dat hij een Amerikaan was. Tja, dat accent kon je natuurlijk moeilijk verbergen. “Ik ben afkomstig van Los Angeles,” verduidelijkte hij. “En mijn tijd hier in de lus is inderdaad beperkt.” Hij had die woorden expres gebruikt omdat hij wilde testen of ze soms in het huis woonde. Hij zou wel één of ander lulverhaal ophangen als bleek dat ze geen idee had wat de lus was, maar in het geval van een peculiar was het erkennen dat je weet had van de lus een soort ijsbreker, had hij al vaak gemerkt. “En jij bent officieel van Griekse oorsprong of heb je die taal gewoon van je ouders meegekregen?” Haar Engels was immers vloeiend, dus het leek hem eerder logisch dat ze inderdaad gewoon een Amerikaans of Engelse was met Griekse ouders. Of één van de twee.