Sing along!

Hazel kon aan de lucht zien dat de regenbui voorbij was. Ze trok een jeans aan met een shirt en een vest dat ze openliet. Het vest had een capuchon die ze op kon zetten als het weer zou gaan regenen, maar ze had ondertussen al wel door hoe de dag verliep en tot wanneer de regenbui ongeveer duurde, dus ze was er vrij zeker van dat de regenbui nu niet meer plaats zou vinden. Hazel liep naar buiten en glimlachte van de wind die zachtjes speelde met haar rode, krullende haren. De zon verwarmde haar huid aangenaam en ze wist dat het niet lang meer zou duren eer dat ze het vest om haar middel moest knopen omdat het anders te warm zou zijn, maar dat duurde niet wel even en voor nu kon Hazel genieten van de lichte verwarming die haar huid doormaakte. Ze besloot om deze keer eens niet naar het strand te gaan en veerde dan ook af op het pad. Ze volgde de borden die haar naar het centrum brachten, ongeveer waar ze Hennon had ontmoet. Dat was echter al weer even geleden en Hazel vroeg zich af of er andere peculiars waren die ook naar het centrum gingen. Ze was nog niet eerder bij het fonteintje geweest dat zich midden op het plein bevond en besloot om daar een kijkje te gaan nemen. Ze werd overvallen door een gevoel van medelijden toen ze een zwerver met een bekertje en een uitgestoken hand op de grond zag zitten, een versleten gitaar naast hem op de grond. Ze trok haar wenkbrauw op toen ze het volk hem zag passeren alsof hij niets was en kreeg een idee in haar hoofd. “Mag ik?” vroeg ze vriendelijk aan de zwerver, die haar een triestig knikje gaf. Ze wist dat hij dit de volgende ochtend vergeten zou zijn en dat zijn geld dan ook weg zou zijn, maar ze wilde weten of ze haar gitaarlessen nog kon herinneren en of ze mensen kon trekken met haar stem. En dus begon ze te spelen en zong een liedje dat ze zich herinnerde. ”Oh the wind whistles down. The cold dark street tonight. And the people they were dancing to the music vibe,” begon ze met zuivere stem, een klein grijnsje om haar lippen verschijnend toen ze merkte dat ze het nog steeds kon.

Hazel merkte dat haar actie effect begon te hebben. Eerst stapte er een jongen naar voren die een tientje legde in de beker van de man, gevolgd door andere mensen die ook hun bijdrage deden. Naarmate Hazel verderging met zingen, kwamen er steeds meer mensen naar voren die de man geld gaven en toen Hazel aan het einde van het liedje kwam, zat het bekertje helemaal vol. De man had inmiddels tranen in zijn ogen gekregen en nadat Hazel zijn gitaar terug had gelegd, werd ze uitvoerig bedankt. Ze lachte om zijn acties en gaf hem een knikje, waarna ze hem het bekertje zag pakken en naar de winkels zag slenteren. Waarschijnlijk zou hij zijn geld verkwisten aan drank en sigaretten, maar dan zou hij er deze dag toch tenminste eens goed van kunnen genieten. De mensen dropen af en Hazel stapte af op de jongen die als eerste een grootschalig bedrag had neergelegd voor de man. “Dat was erg gul van je,” sprak ze met een glimlach waardoor er kuiltjes in haar wangen verschenen. “Ik geloof dat dat het grootste bedrag was dat er in het bekertje lag.” Ze keek hem even observerend aan en vroeg zich af of hij soms in het huis woonde. “Je geld zal nu wel helemaal op zijn. Misschien kan ik je trakteren op een drankje in de buurt?” Zo zou ze de kans hebben om hem beter te leren kennen en te ontdekken of hij inderdaad in het huis woonde. En ze voelde zich ook op haar gemak omdat ze niet dacht dat iemand die tien euro gaf aan een zwerver echt slechte bedoelingen kon hebben. Haar radar ging niet af en dat was meestal een goed teken, dus besloot ze maar om het erop te gokken.

Hazel voelde zich op haar gemak gesteld door de glimlach die hij haar schonk. Het leek erop dat ze de juiste inschatting had gemaakt en dat de jongen goed van hart was. Natuurlijk had ze dat al gezien aan het bedrag dat hij de man had gegeven, maar een glimlach kon veel zeggen en Hazel merkte al direct dat het niet geforceerd was dat hij deed glimlachen. Maar als ze eerlijk mocht zijn, dan deden veel mensen dat niet in haar buurt. Toen ze nog niet in de lus woonde en zelfs niks van de lus wist, had ze ook al veel harten voor zich weten te winnen met haar ontwapende glimlach. Er was een miniem verschil geweest hoe goed ze toen van vertrouwen was geweest en hoe ze nu was, maar dat kleine verschil zorgde er wel voor dat ze nu meer op haar instincten afging. Er gingen echter geen alarmbellen rinkelen en Hazel besloot dat ze het niet langer op veilig hoefde te spelen. De jongen vertrouwde Hazel iets meer toe over zijn beweegredenen om de man zo veel geld te schenken en Hazel gaf een begrijpend knikje. “Dan kan ik begrijpen dat je er meer empathie voor hebt,” sprak ze op een toon die zelf al empathisch overkwam. Niemand verdiende het immers om in die positie te leven. “Maar het lijkt erop dat je er weer bovenop bent gekomen,” zei ze met een glimlach tegen hem, kuiltjes verschijnend in haar wangen. Ze wenkte hem vervolgens naar wat leuke cafeetjes die zich aan de zijkanten van de straat bevonden. “Was het hier in Noorwegen dat je je leven weer kon hervatten of was dat op een andere plek?” Ze leidde hem subtiel naar een leuk uitziend cafeetje terwijl ze hem op een geïnteresseerde manier aankeek, wachtend op zijn antwoord.

Hazel werd er steeds meer overtuigd van dat ze met iemand van in de lus te maken had. Natuurlijk kon het ook zo zijn dat hij een dorpeling was en dat hij zich morgen helemaal niks meer van hun gesprek zou herinneren, maar ze schatte die kans wel klein. En ze wist zeker dat ze het goed had toen hij over het huis begon dat zich buiten het dorp bevond. Een gewone dorpeling zou daar niks van kennen en zou het dus ook niks zeggen, maar Hazel was allesbehalve een gewone dorpeling en ze wierp hem dan ook een brede glimlach toe toen hij het over het huis had dat hun Peculiars allemaal met elkaar verbond. “Ik wist het wel,” zei ze met een triomfantelijk lachje tegen hem. “Maar ja, dat huis ken ik zeker. Ik woon er zelfs.” Ze lachte. “Mijn naam is Hazel en ik woon ook nog maar sinds een paar weken in de lus.” Ze glimlachte naar hem. Dit zou hun gesprek een stuk leuker kunnen maken, nu dat ze beiden van elkaar wisten dat ze het gesprek niet meer zouden vergeten en dat ze elkaar in de toekomst nog vaker konden ontmoeten zonder dat één van hun de draad van het gesprek kwijt zou zijn. “Het is altijd even aftasten of diegenen die je hier tegenkomt ook in het huis wonen of dat het gewoon een toevallige dorpeling is die met je aan de praat raakt. Er wonen inmiddels zo veel Peculiars in het huis dat het nooit zeker te zeggen is wie wie is, zeker niet op straat en als je elkaar niet kent.”

De jongen stelde zichzelf voor als Victor en gaf aan dat hij ook nieuw was in de lus. Dat liet Hazel al iets meer op haar gemak voelen. Wat nieuw voor haar was, zou waarschijnlijk ook nieuw voor hem zijn. Aan de ene kant was het fijn als je iemand had die je kon begeleiden en je dingen kon vertellen, maar ergens was het ook aangenaam om soms gewoon dingen te ontdekken met iemand die ook ergens nieuw was. Hazel kreeg een positieve vibe van de jongen naast haar en dat zorgde ervoor dat ze zich wel op haar gemak voelde bij hem. Sinds dat met haar ex was gebeurd, was het altijd aftasten voor haar of ze zich bij een andere jongen op haar gemak voelde, maar tot dusver leek het allemaal goed mee te vallen en was ze nog niemand tegengekomen die echt kwade intenties met haar had. Ze hoopte dat dit zo kon blijven, maar ze zou dit met Victor zeker een kans geven om het te laten uitbloeien tot een vriendschap. “Het is anders ook zo saai als je heel je middag besteedt aan een gesprek met iemand die het zich de volgende dag toch niet meer kan herinneren,” grinnikte ze. Dat was toch tenminste wat zij ervan dacht. “Iemand nieuw leren kennen is leuk, maar je kunt elkaar natuurlijk pas echt op een dieper level kennen en begrijpen wanneer je meerdere ontmoetingen hebt gehad. Wat ook de reden is waarom ik liever met Peculiars praat dan met dorpelingen.” Ze haalde haar schouders op. Ze grinnikte toen hij zijn volgende opmerking maakte, haar hoofd schuddend. “Wat het daarom een goed ding maakt dat ze het de volgende dag toch weer vergeten zijn,” zei ze lachend tegen hem. “Je zei dat je nieuw was in deze lus, maar is dit de eerste keer dat je in een lus bent?” besloot ze het gesprek op een ander onderwerp te brengen. Praten over dorpelingen was immers ook maar zo saai naar haar idee.