I think too much and I hate it.

Een zachte zucht verliet zijn lippen terwijl hij naar zichzelf in de spiegel keek. Hij had al meerdere weken hier gespendeerd en hoewel hij er vrij zeker van was dat het toch niet ging wennen, was het ook weer niet zo onaangenaam als hij in eerste instantie had gedacht. Hij had gedacht dat hij geen vrienden ging maken en met iedereen ruzie ging hebben, maar dat viel uiteindelijk allemaal wel mee. Hij had misschien zelfs twee mensen gevonden waar hij wel van kon zeggen dat hij ze wel aardig vond. Natuurlijk ging hij niet meteen zeggen dat ze beste vrienden waren – daar was immers echt wel meer voor nodig dan gewoon een simpel gesprek – maar het ging ook zeker niet de verkeerde kant op. De jongen streek zijn haren uit zijn gezicht en deed er wat gel in zodat het naar achteren zou blijven zitten en trok vervolgens een zwart effen shirt aan met daaronder een simpele spijkerbroek. Hij trok wat gemakkelijk zittende schoenen aan en overwoog vervolgens om richting de kliffen te gaan, maar eigenlijk had hij daar helemaal geen zin in. En dus besloot hij om maar naar beneden te gaan. Hij nam zijn trouwe sigaretten mee en liep vervolgens snel de trap af, waarbij hij de andere peculiars die aan de ontbijttafel zaten negeerde en straal langs ze liep, de deur uit. Het zonnetje was zoals verwacht aan het schijnen en Hunter koos een willekeurige plek uit, waar hij in het gras ging zitten. Hij pakte zijn aansteker en stak vervolgens een sigaret op, de rook diep inhalerend en deze pas na enkele seconden weer uitademend. Hij voelde zichzelf al kalm worden en ontspande enigszins. Wat een sigaret al niet kon doen.

Het ene moment was hij rustig van zijn sigaret aan het genieten, het volgende moment stond er een ree aan zijn shirt te knabbelen. Hunter sloeg zijn ogen ten hemel en zuchtte eens diep. Dat had hij dan weer. Hij was echter ook geen dierenbeul en probeerde zijn sigaret ver van het beest weg te houden terwijl hij het een zachte duw gaf. “Oprotten,” zei hij op een botte manier tegen het beest. “Ik heb niet veel shirts en dadelijk stinkt deze een uur in de wind.” Een ander zou het dier misschien schattig hebben gevonden, maar Hunter vond er dus echt niks aan en opnieuw gaf hij het beest een harde duw. Hij verloor echter zijn grip op zijn sigaret en hij keek met een beduusde blik toe hoe het in slowmotion op het gras leek te vallen, waar hij het snel uit moest trappen voordat het de boel af zou fikken. Hij wierp een duistere blik op de ree en hing met zijn gezicht dichtbij het dier zodat het hem duidelijk kon horen. “Heb je dat gezien? Nou? Heb je enig idee hoe duur die krengen zijn? En nu LOS!” Met een ruk trok hij zijn shirt los uit de bek van het dier, wat er enkel voor zorgde dat het lichtelijk begon te scheuren. Well then.

Hunter had zin om het dier een stomp te geven. Als het een mens was geweest, dan had hij dat ook al zeker gedaan. Maar het was geen mens en hij was geen dierenbeul, dus deed hij niet veel buiten wat beduusd naar zijn shirt kijken en een kwade blik op het dier richten. Hunter ontmoette de blauwe ogen van het dier en… wacht, blauwe ogen? Hunter fronste en boog zich dichter naar het dier toe zodat hij het beter kon bestuderen. Hadden dat soort beesten geen bruine kleur van ogen? Hij kon zich eerlijk gezegd, op een kat en een hond na, zich ook niet voorstellen dat er dieren waren met blauwe ogen. Hij dacht dat de oogkleur van een hert in ieder geval altijd zwart moest zijn. Wat wilde zeggen dat hij vermoedelijk met een peculiar te maken had hier. Wat ook weer wilde zeggen dat hij het dier toch een mep mocht verkopen, mits het niet om een kind ging. Hunter stond op en hurkte voor het dier neer, zijn onderarmen leunend op zijn onderbenen terwijl hij het beest aankeek. “Oké,” begon hij. “Knipper langzaam met je ogen als je een Peculiar bent en knipper vervolgens twee keer langzaam als je jonger bent dan twaalf jaar. En ik zou maar doen wat ik zeg, want het volgende wat je gaat doen bepaalt of ik je een harde schop ga geven of niet.” Ongelooflijk dat hij hier tegen een dier stond te praten, maar hier was hij dan. Als het een kind was, dan mocht ze het zelf gaan uitzweten om te bepalen of haar antwoord haar een schop op zou leveren of niet. Of hem. In elk geval, dat kreeg je ervan als je en Hunter’s sigaret doofde zonder dat die opgerookt was én zijn shirt er ook nog eens bij vernielde. En dan was hij nog best aardig geweest, vond hij zelf.

Hunter keek met een opgetrokken wenkbrauw naar het dier. Connor zou waarschijnlijk in een deuk liggen als hij Hunter hier nu bezig zag. Hunter vroeg zich eerlijk gezegd ook af waarom hij zijn tijd verspilde aan het dier en niet gewoon wegging, maar als het inderdaad op een Peculiar ging, dan wilde hij antwoorden hebben. Zo’n gedrag ging niet door de beugel en kind of niet, maar een harde aanpak zou wel nodig zijn om het opnieuw te voorkomen. Er werd eerst één keer langzaam geknipperd en daarna twee keer, wat wilde zeggen dat het inderdaad om een Peculiar ging en dat het een jong kind was. Een voorgevoel zei hem dat het om een meisje ging. Ze had iets vrouwelijks over zich heen hangen, al kon hij niet goed verklaren waarom hij dat dacht. “Die harde schop blijft je bespaard, al kan ik daar later wel op terugkomen als ik dat nodig vind,” zei hij bot tegen het dier. Of tegen het meisje. Whatever. “En ik vind dat je nu ook je ware gezicht moet laten zien. Door jou heb ik één sigaret verspeeld en mijn shirt naar de knoppen, dus het minste fatsoen wat jij nu kunt hebben is me uitleggen waarom je zoiets zou doen.” Hij trok een wenkbrauw naar haar op en wachtte vervolgens tot ze zijn orders op zou volgen. Want als het aan hem lag, zou ze dat ook zeker gaan doen.

Hunter keek wantrouwig naar hoe ze naar hem brieste en vervolgens met haar hoef schopte. Hij was er vrij zeker van dat als ze uit zou halen, hij iets zou breken. “Ik waarschuw je,” snauwde hij haar nijdig toe. “Als ik ook maar één zetje krijg van die hoef, dan krijg je nog wel wat meer op je dak dan een schop alleen.” En om te tonen wat hij bedoelde, liet hij een vlam ontstaan in zijn hand. Hij zou het natuurlijk nooit op haar gebruiken – een stevige zet zou ze echter wél van hem krijgen als ze uit durfde te halen met haar hoeven – maar voor nu moest hij vooral het eventueel aanwezig zijnde idee uit haar hoofd krijgen dat ze hem zou schoppen met haar hoeven. Hunter liet de vlam oplossen in zijn hand en keek haar peilend aan toen ze niet veranderde, maar hem in plaats daarvan aankeek. “Denk je nu echt dat ik jou taal spreek en begrijp wat je bedoelt?” zei hij op een schampere toon. Daarna liet hij een luide zucht varen en liet hij zich op zijn rug zakken, zijn armen voor zijn voorhoofd leggend. “Waar heb ik dit aan verdiend,” mompelde hij. “Laat het dan ook maar zitten.” En met dat wuifde hij in de richting van het dier dat ze kon gaan. Hij zocht ondertussen in zijn zak of hij nog ergens een sigaret had zitten en toen hij die tot zijn geluk vond, stak hij deze op door zijn vlam te gebruiken en nam een stevige trek van het ding. Hij zou dadelijk wel kijken voor zijn shirt. Eerst zijn sigaret eens op zijn gemakje oproken.

Het lot bleek nog steeds geen medelijden met hem te hebben. Niet alleen begreep ze niet de hint en ging ze er niet vandoor, maar ze ging ook nog eens langs hem liggen. Langs. Hem. Liggen. Alsof hij zin had in een irritant dier dat niet naar hem wilde luisteren, dat zijn shirt kapot had gemaakt en dat ervoor had gezorgd dat hij één van zijn kostbare sigaretten moest missen. Natuurlijk kon hij in de winkel gewoon een pakje stelen zonder dat daar ooit nog een man naar kraaide; de dag herhaalde zich immers steeds weer opnieuw en het pakje zou er de volgende dag gewoon weer opnieuw liggen en het geheugen van de eigenaar zou gewist zijn. Maar dat wilde wel zeggen dat hij die extra kilometers naar de supermarkt moest lopen. Hij kon natuurlijk aan Connor vragen of deze hem even wilde teleporteren naar de supermarkt. Konden ze weer twee flessen drank stelen en hardop gaan zingen. Zijn mondhoeken drukten zich kort omhoog bij de gedachte, maar toen herinnerde hij zich eraan dat hij hier naast een kind lag en richtte hij zijn blik op haar. Hij zag dat ze in zijn richting aan het kijken was en trok sarcastisch een wenkbrauw op. “Ben je inmiddels op het punt gekomen dat je wel kunt veranderen of blijf je daar maar stom naar me liggen kijken?” Hij zuchtte. “Ik voel me net dat wijf in Titanic dat nagetekend wordt door die gozer.” Ze had waarschijnlijk geen idee over welke film hij had het, maar dat boeide hem weinig. Hij zuchtte, nam nog een stevige trek van zijn sigaret en blies toen de rook voor zich uit. Als ze nog zo irritant zou blijven doen, dan was de volgende rook die hij uitblies in haar gezicht. Dan zou ze wel weggaan.

Hunter was niet bezig met wat er naast hem gebeurde omdat hij dacht dat het meisje sowieso niet ging veranderen, dus bleef hij de rook maar voor zich uit blazen en nieuwe trekjes van zijn sigaret nemen. Hij was dan ook net bezig om ze met zijn mond in een soort van duckface in kleine rondjes uit te blazen toen hij plotseling iemand naast zich hoorde spreken. Hunter verslikte zich en een hoestbui volgde, waarbij hij snel zijn sigaret uitduwde op het gras en vervolgens naar opzij keek, waar een jong mensenkind lag. Shit. Als Miss Bluebonnet er achter kwam dat hij gerookt had in bijzijn van een kind, dan kreeg hij weer een hele preek te horen. En dus verbrandde hij de peuken snel met zijn gave en richtte zijn aandacht vervolgens op het kind naast zich. “Ah, eindelijk ontmoeten we elkaar,” begon hij op sarcastische toon. “Ik verging al half van nieuwsgierigheid. Wat fijn om eindelijk eens goed met je te kunnen praten.” Hij rolde met zijn ogen. Hij knikte vervolgens in de richting van zijn shirt en naar de sigaret waar niks anders over was dan as. “Is er een reden waarom je zo vasthoudend bent? In principe heb ik de regels niet gebroken en mocht ik gewoon roken hier. Wist ik veel dat jij een kind was.” Dat argument werkte natuurlijk niet meer omdat hij letterlijk had gevraagd of ze een Peculiar was en dan ook nog een kind, maar ach. Hopelijk herinnerde ze zich dat niet meer.