Let is rain

Echt veel kinderen leken er niet te zijn. Niet dat Hazel zozeer op zoek was geweest naar speelmaatjes, immers had ze die thuis ook weinig gehad. Enkel haar nanny, die ze het begin van haar leven had gehad, had tijd gemaakt om met haar door te brengen wat ervoor zorgde dat ze naar tienermeiden toe trok. Zonder dat ze het bewust door had, immers gebeurde het meest nog steeds instinctief, al bleek het meisje ook een behoorlijk gevoel voor humor te hebben. Anderen uitdagen, geen probleem. Ze was graag actief bezig, en had nog geen uitlaatkleppen voor alles gevonden. Op dit moment was er echter wel iets dat haar aandacht trok en haar stil deed zitten. Twee vogels waren met elkaar aan het vechtten, waarvoor dat wist ze niet maar het zag er behoorlijk schattig uit, vol overgave was het meisje dan ook bij een raam gaan staan terwijl ze wachtte tot de donkere wolken zichtbaar zouden worden. Het zou vast niet lang meer duren voordat de dagelijkste bui zou komen. Elke dag om het zelfde tijdstip veranderde het weer, plotseling, opeens om de meeste mensen binnen te houden. Het meisje zelf hield ook niet van natte kleding, immers plakte het dan overal aan vast en werd het al snel koud, echter hield ze er nog minder van om binnen te zitten. Het voelde dan altijd zo, zo ongemakkelijk.

Het begon te regenen, het was een geluid dat Hazel inmiddels wel kon waarderen, het zachte ritmische getik had iets geruststellends. Ze kon zich dan ook niet voorstellen dat iemand er problemen mee had in het warme huis te zitten, thee te drinken en te wachtten tot ze weer naar buiten konden terwijl de frisse geur van nat gras en vochtige planten opsteeg in de wind. Aan de andere kant kon Hazel niet goed tegen niks doen. Het was alsof ze dan de uren weg voelde tikken en zich zeer opgesloten zou voelen in het huis. Hoe dan ook, Hazel had het geluk dat ze al binnen was voordat het met bakken uit de hemel kwam vallen. Er waren soms momenten waarop anderen de tijd zouden verliezen, en dan kletsnat zouden regenen terwijl ze geen enkele bescherming hadden tegen het weer. Het jonge meisje stond dan ook tevreden naar buiten te kijken, terwijl ze haar armen om haar heen sloeg, en de mauwen van haar warme, wollige trui naar beneden trok. Het was niet alsof ze het echt koud had, maar de kleding zat lekker los en was bijzonder zacht waardoor het in dit soort tijden net een knuffelbeer leek. Gevloek deed Hazel verrast opkijken naar iemand die kletsnat naar binnen kwam, die had duidelijk minder succes gehad, of minder geluk. Aan de andere kant hoefde deze ook niet te douchen, of wel om op te warmen. Onschuldige blauwe ogen namen de ander in zich op terwijl deze haar leek op te merken. ’Herhaal die woorden die ik daarnet zei alsjeblieft niet waar Miss Bluebonnet bij is,’ zei de roodharige jonge vrouw waardoor er een ondeugende glinstering in de ogen van het jonge meisje verscheen. ’En als je het doet, zeg dan vooral niet dat ze van mij komen.’ Heel onschuldig, met een lieve grijns op haar gezicht stapte Hazel naar de ander toe terwijl ze haar vrolijk grinnikend aan keek. ’Welke woorden? Ik hoorde niets? Sprak jij woorden dan?’ Haar stem klonk rustig en kinderlijk maar het was wel meteen duidelijk dat ze haar niet aan Bluebonnet zou verraden. ’Heb je een handdoek nodig?’ Vroeg ze vervolgens alsof het, het normaalste gesprek ooit was.

Er verscheen een glimlach op het gezicht van de ander. Het was duidelijk dat Hazel met haar woorden haar gerust wist te stellen dat het gevloek niet herhaald zou worden en al helemaal niet in het bijzijn van Mevrouw Bluebonnet. Het meisje wist dat sommige dingen gewoon af en toe ontglipten en zeker als de mensen ouder dan haar waren, hadden ze wel een aardige vocabulaire opgebouwd. Hazel vroeg even of de ander een handdoek nodig achtte, immers werd de vrouw des huizes waarschijnlijk niet vrolijk van een nat spoor op de vloer, maar het leek erop dat de ander haar hulp niet nodig had om droog te worden. ’ik ben zo terug,’ ze zei met een grijns op de vraag van het jongere meisje waarna ze de trap op schoot om waarschijnlijk wat droogs aan te trekken. Het duurde niet lang voordat ze in een joggingbroek en topje op de bank plofte die in de buurt van Hazel stond. ’Toch wel een beetje dom van me dat ik die regenbui was vergeten,’ in de ogen van het jongere meisje kon dat iedereen wel gebeuren. Zelfs zij was nog wel eens verbaasd over een gebeurtenis die ze de dag ervoor ook had mee gekregen, het was zeker wennen om in een lus te wonen er was immers maar zoveel dat ze konden doen. ’Dat heb je als je met heel andere dingen bezig bent dan met het weer.’ Vervolgde de ander nadat ze uitgelachen was. De roodhaar haalde haar schouders op. ’Gelukkig herinnerde jij je het nog wel,’ verklaarde ze met een knipoog waardoor Hazel haar schouders kort op haalde. ’Ja, en de donkere wolken gaven ook wel een korte waarschuwing.’ Sprak ze droogjes met een lichte humor in haar toon voordat ze naast de ander plaats nam. ’Ik houd van regen.’ Sprak het jonge meisje vrolijk.

De ander moest lachen bij de opmerking die het meisje maakte. Het was niet alsof de bui altijd van tijd veranderde, elke dag op stipt hetzelfde punt kwam het met bakken uit de hemel. Het was iets dat zelfs Hazel in de korte periode die ze hier was had meegekregen en begrepen naar enkele dagen. Als ze droog wilde blijven moest ze rond dat tijdstip binnen blijven en genieten van de gezelligheid, als deze er was. 'Hoe lager je tegen de grond zit, hoe lastiger het is om het weer in de gaten te houden,' legde de ander geheimzinnig uit waardoor Hazel haar een verwarde blik gunde, laag bij de grond? Had ze in de tuin liggen slapen of? Het meisje stelde de vraag nog niet al was het duidelijk dat ze wel probeerde uit te vogelen hoe de opmerking bedoeld was. Ze legde enkel uit dat ze wel van de regen hield. 'Echt?' Vroeg de ander duidelijk verbaasd waardoor Hazel giechelend knikte. 'Ik vind het alleen leuk om naar te kijken als ik binnen zit.' Legde de ander uit waardoor het meisje langzaam een glimlach op haar gezicht toverde. De ander moest lachen. 'Wat vind je dan zo leuk aan de regen? Je wordt er alleen maar druipnat en ook nog eens ziek van als je niet snel genoeg opdroogt. Om nog maar niet te spreken van de stand van je haren.' Het jongere meisje begon nu oprecht te lachen. 'Ik heb lang haar en het is altijd werk, of ik droog of nat ben maakt niet uit. De geur is echt veel lekkerder nat buiten en het is stil en rustig in de regen.' Legde het meisje uit, zelf had ze ook extreem lang haar, wat betekende dat ze wel wist waarover ze sprak.

De ander gaf een bevestigend knikje bij haar woorden. Lang haar was gigantisch veel werk, ook al zou Hazel er geen afscheid van kunnen nemen. Immers was ze het gewend geraakt. 'Daar heb je wel gelijk in. De geur nadat het geregend heeft is inderdaad heel aangenaam.' Het was fris, luchtig, warm. Het was iets waardoor het meisje zelf nooit een hekel had gehad aan de regen. De ander glimlachte. 'Vooral in een bebost gebied is het soms wel aangenaam om de regen te horen vallen en de geuren in je op te nemen.' Hazel was niet vaak in bossen geweest na een regenbui dus ze kon het niet beamen. De roodharige sprak nog een vreemde opmerking uit, waarvan het meisje nog steeds niet begreep waar het naar toe verwees. 'Ik kan er vooral goed van genieten omwille mijn gave,' legde de roodbaars met een knipoog uit waardoor Hazel fronste. 'Ik dacht dat je net zei dat je niet van regen hield.' Klonk er een tikkeltje verward. Immers was de ander duidelijk niet blij geweest met haar natte pak voorheen. Hazel sloot haar ogen even kort terwijl ze naar het getij op de ramen luisterde, als ze echt onrustig was, dan kon dit geluid haar zeer zeker tot rust brengen. Tiktak... Tiktik tak... Tak tak tik... Wellicht zou ze Louise moeten vragen of er ook instrumenten waren, een drumstel of zo? Was er een instrument dat dit ritme na kon doen? Dit geluid? Even was het vredig, dit alles door het weer waar toch weinig mensen doorheen zouden willen ploeteren.