Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Rain On Me do mei 28, 2020 10:31 pm
I didn't ask for a free ride, I only asked you to show me a real good time I never asked for the rainfall, at least I showed up, you showed me nothing at all It's coming down on me, water like misery It's coming down on me, I'm ready, rain on me
Zo snel als ze kon rende ze naar buiten, ze was zo kwaad, zo verdrietig. Het gevoel dat ze voor Grayson had gehad was in één oogopslag verdwenen. Wat een klotereactie. Dit had ze zo niet van hem verwacht. Ergens had ze verwacht dat hij wat ruimdenkender zou zijn dan dit. Maar mensen stelden je alleen maar teleur. Het duurde misschien vijf minuten voor ze buiten was. De koelte van de avond omving haar en meteen liep ze door naar de tuin. Ze moest uithuilen. Het kon haar niets schelen dat het zou gaan regenen, dan liet ze zichzelf maar lekker nat regenen. Chloé ging op een bankje in de tuin zitten en trok haar knieën op, zodat haar hoofd er op kon rusten. Haar capuchon deed ze wel af, aangezien ze er uitzag als een of andere junk. Wederom waren haar ogen opgezwollen en haar neus snotterig. Ze kon niet stoppen met huilen, dit deed zoveel pijn. Waarom reageerde hij zo? Ze snapte het niet. Chloé haalde haar telefoon tevoorschijn, zocht “Liz” op in haar contactenlijst en schreef: “Liz, ik moet je spreken, ASAP. Er is iets verschrikkelijks hier gebeurd en ik heb niemand om er over te praten. Please, bel me zodra je dit leest.” Voor de tweede keer in een korte tijd smeet ze haar telefoon weg en begon troosteloos te huilen. Nog nooit had ze zo graag terug gewild naar Los Angeles.
Jax was in zijn kamer geweest toen hij de klap van de deur hoorde, gevolgd door iemand die heel hard Chloe’s naam riep. Bij het horen van de naam van de blondine die hij eerder ontmoet had en met wie hij al direct een goede band had gekregen, schoot de bruinharige jongen overeind en rende naar de deur toe. Hij zag nog net hoe Chloé huilend wegrende en hoe een jongen met ros haar de deur opende en haar hulpeloos nakeek. Hij leek haar achterna te willen gaan, maar Jax keek hem strak aan met zijn blauwgrijze ogen. Even waren het enkel de twee jongens die naar elkaar aan het staren was, maar algauw gaf de rosharige jongen het op en gooide de deur vol frustratie dicht. Mooi. Dat was obstakel één. Jax haastte zich de trap af. Met het staren naar de jongen had hij kostbare tijd verloren, kostbare tijd die hij nu wilde inhalen. Hij scande snel zijn omgeving, maar gokte erop dat ze gewoon in het huis was en koos om naar de keuken te gaan, waar hij de achterdeur zou vinden die hem naar de tuin zou leiden. Hij opende de deur en ging naar buiten, waar hij Chloé al snel aantrof. Hij zag dat ze aan het huilen was, voor een tweede keer sinds dat ze elkaar ontmoet hadden en het deed hem pijn. Hij wilde het liefste de trap op rennen en die kerel eens flink door elkaar schudden, maar daar had hij weinig aan. Hij moest er nu voor haar zijn, dat was het belangrijkste. En dus zonk hij op één knie voor haar neer en legde zijn hand op haar schouder. “Hé, hé,” zei hij zachtjes. “Wat is er aan de hand?” Ze was harder aan het huilen dan de eerste keer dat ze elkaar gezien hadden, wat wilde zeggen dat het wel vrij ernstig moest zijn. En dat die kloothommel boven er iets mee te maken had. Zonder aarzelen trok Jax haar in zijn armen en streelde zachtjes door haar haren. “Rustig maar, het komt allemaal wel goed,” suste hij haar zachtjes, zich beseffend dat dat het enige was wat hij voor nu kon zeggen.
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Rain On Me do mei 28, 2020 10:58 pm
I didn't ask for a free ride, I only asked you to show me a real good time I never asked for the rainfall, at least I showed up, you showed me nothing at all It's coming down on me, water like misery It's coming down on me, I'm ready, rain on me
Als ze hem niet leuk had gevonden had dit misschien meer pijn gedaan. Maar diep van binnen had ze hem leuk gevonden – en doordat hij nu haar hart had gebroken had ze zich dat gerealiseerd. Chloé voelde zich zo verschrikkelijk. Als ze dit had geweten, was ze nooit met hem naar bed geweest. En ondanks dat ze dat leuk en fijn had gevonden, had ze daar nu nog meer spijt van. Door deze gedachte begon Chloé nog meer te huilen. In de omgeving hoorde ze voetstappen naderen. “Ga weg, alsjeblieft, ga weg, laat me met rust” dacht Chloé keihard, maar de voetstappen kwamen steeds dichterbij en stonden uiteindelijk voor haar. Chloé keek weg van de persoon voor haar, maar ze voelde twee handen op haar schouders en de zachte stem van Jax. Oh God. Nu leek het net of dat elke keer als ze elkaar zagen zij aan het huilen was. “Jax, ik…” begon Chloé. Eigenlijk had ze willen zeggen dat hij weg moest gaan, zich niet druk om haar moest maken, maar dat kwam niet uit haar keel. Vooral omdat hij zijn armen om haar heen sloeg en zachtjes door haar haren streelde. Chloé sloot haar ogen en huilde nog even door. Dit was precies wat ze nu nodig had. Twee sterke armen om haar heen, die haar troostte en iemand die zei dat het allemaal wel goed kwam. Na een paar minuten werd ze weer wat rustiger en haalde ze diep adem. “Die jongen…” snotterde ze zachtjes “Die jongen met wie ik een kamer deel…ik vond hem leuk en…en ik heb seks met hem gehad. Maar ik heb hem zojuist verteld dat ik….” Haar adem stokte weer eventjes. Wat als Jax nu precies als Grayson zou reageren? Maar al gauw kwam er een fuck it mentaliteit bij Chloé naar binnen. Dan kon ze nog wel iemand verliezen, ze kon het wel aan. Als Jax nu zoals Grayson zou reageren, zou ze haar spullen pakken en terug gaan naar Los Angeles. Chloé slikt eventjes. “…dat ik transgender ben. En hij zei…” Weer stokte haar adem eventjes en toen zei ze gesmoord: “…dat hij eigenlijk met een man naar bed is geweest.” Gesmoord begon ze weer te huilen.
Jax had zijn zusje vaak genoeg getroost om te weten wat voor woorden en wat voor handelingen het meeste effect hadden als een meisje moest huilen. Je kon hem geen expert noemen of zo, maar hij wist wel het één en ander van vrouwengevoelens omdat zijn zusje altijd bij hem kwam met haar problemen. Ze was het nog niet geweest, maar Jax durfde te wedden dat ze hem gerust zou durven vragen om mee naar de winkel te gaan als ze spullen moest kopen voor haar maandelijkse hygiëne. En hij zou het nog doen ook. Voor hem was niks te veel voor zijn zusje. Hij was niet het soort man dat zich van die taak afwendde, maar wilde zich er juist in verdiepen zodat hij zijn zusje zo goed mogelijk kon helpen. Hij wist dat ze een moeder hadden die daarmee kon helpen, maar ze wist ook wel dat ze bij hem terechtkon. Chloé leek te kalmeren in zijn armen, maar Jax liet haar tegen zijn borst huilen en merkte op dat ze zich klaarmaakte om haar woorden te spreken. Een frons verscheen tussen zijn wenkbrauwen en verdween niet terwijl ze haar verhaal deed. Het deed hem woest maken tegenover de jongen en hem om willen keren zodat hij de klootzak een harde trap tegen zijn ballen kon geven, maar dat hield hij nog maar even achterwege. Hij merkte hoe ze verstijfde in zijn armen en creëerde een beetje afstand tussen hun zodat hij naar haar gezichtsexpressie kon kijken. Hij merkte op dat ze het volgende wat ze ging vertellen lastig vond om met hem te delen, maar hij bleef geduldig wachten. En uiteindelijk kwam het dan ook. “Wát?” bracht hij ongelovig uit, maar niet voor de redenen die zij nu misschien zou denken. En dus hield hij haar ferm op haar plaats door zijn armen nog steviger om haar heen te slaan zodat ze niet in paniek weg zou kunnen lopen. “Wat een eikel. Wat een fucking eikel,” schold hij kwaad. “Echt geen greintje respect.” Hij probeerde zichzelf te beheersen, maar de woede was duidelijk in zijn ogen te bespeuren. Hij tilde echter Chloe’s kin op zodat ze elkaar aan konden kijken. “Chloé, ik wil niet dat je nu aan jezelf gaat twijfelen,” zei hij op een strenge toon. “Hij is de eikel en jij bent niet de schuldige hier. Je bent een geweldig leuke meid van wat ik nu al kan zeggen en het verleden is iets dat we achter ons laten.” Hij glimlachte naar haar. “Voor mij ben je Chloé en zal je altijd Chloé blijven. Die bekentenis van daarnet heeft daar niks aan veranderd. Het is behoorlijk laag van hem dat hij er zo over denkt en bewijst wat voor een kindje het wel niet is.” Hij snoof. “Die jongen verdient een harde trap in zijn ballen. Misschien is zijn stem dan te concurreren met die van jou,” probeerde hij haar een beetje op te vrolijken met een grijns, waarna hij zijn handen gebruikte om haar tranen weg te vegen en haar vervolgens een knipoogje gaf.
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Rain On Me zo mei 31, 2020 3:18 pm
I didn't ask for a free ride, I only asked you to show me a real good time I never asked for the rainfall, at least I showed up, you showed me nothing at all It's coming down on me, water like misery It's coming down on me, I'm ready, rain on me
Het deed gewoon pijn. Pijn, omdat ze het niet had verwacht. Pijn, omdat ze stomme gevoelens voor iemand had gehad. Het was ook stom om in de lus verliefd op iemand te raken. Eerder had ze gedacht dat ze weg moest gaan uit de lus, omdat dit iets was wat typisch voor haar was. Wegrennen voor haar problemen, Chloé was er een kei in. Maar nu kon ze eigenlijk nergens heen en was er gelukkig nog iemand die haar troostte. Maar voor hoelang? Misschien had hij wel dezelfde idealen als Grayson en wilde hij niets meer met haar te maken hebben. Nou ja, er was geen betere manier om dat uit te vinden dan het gewoon te zeggen. Ze had nu toch al pijn, meer pijn kon ze nog wel aan. Nadat ze haar verhaal had gedaan, vond ze de kracht om hem aan te kijken. Haar ogen stonden verdrietig, vol tranen. Jax hield haar stevig op haar plaats, zodat ze niet weg kon lopen. Er viel een pak van haar schouders af en Chloé voelde zich opgelucht. Eigenlijk was het best wel raar dat ze zich opgelucht voelde omdat iemand accepteerde wie ze was. Er was niks mis met haar, er was iets mis met de maatschappij. Een klein glimlachje brak door haar tranen heen toen Jax zijn grapje maakte en ze keek naar de handen in haar schoot. “Dankjewel” fluisterde ze zachtjes en voelde nog steeds een paar verdwalen tranen over haar wangen lopen. “Het doet gewoon zo’n pijn en het is zo lastig. Want ik wil niet aan iedereen mijn verhaal vertellen, maar als je iemand leuk vind, dan moet je het toch ooit wel vertellen.” Ze schudde haar hoofd en zuchtte zachtjes. “Ik vind het stom dat elke keer als je me ziet ik aan het janken ben” mompelde ze zachtjes. In een opwelling sloeg ze haar armen even om zijn nek en gaf ze hem een dikke knuffel. “Bedankt…” mompelde ze nog een keertje, terwijl ze nog meer tranen over haar wangen voelde gaan. Wat moest hij wel niet denken?
Jax vond het jammer dat hij opluchting in haar blik zag. Niet omdat ze opluchting voelde, maar juist de reden waarom ze dat voelde. Was het niet meer dan normaal dat ze gewoon zichzelf kon zijn en dat ze geaccepteerd werd door de rest van de bevolking? Ze was gewoon Chloé. Ze voelde zich als Chloé en ze had gedaan wat ze moest doen om Chloé te worden. Er was niks raar aan dat. Hij vond het juist moedig dat ze die stap gezet had. Hij zag haar niet als iemand die vroeger een man was geweest, hij zag haar als de persoon die ze nu was. Hij vond het behoorlijk laag van de jongen op de gang dat hij zoiets ook maar kon denken, laat staan dat hij die woorden zou spreken tegen de blondine. Het toonde aan dat de jongen geen greintje van respect had, noch verstand. Jax wilde het liefste terug naar boven gaan en hem een stevig pak rammel geven, maar hij ging Chloé nu voor geen goud alleen laten en dus glimlachte hij naar haar toen hij zag dat er een glimlach om haar lippen verscheen. “Ik vind het normaal dat je het niet meteen aan hem hebt verteld,” sprak hij op een kalme toon. “Zoiets hang je ook niet direct aan de klok. Maar zijn reactie is echt behoorlijk misplaatst. Als hij je echt leuk zou vinden, zou hij dat gewoon moeten accepteren. En sowieso. Hij had het gewoon moeten accepteren, klaar.” Hij was lichtelijk verrast door de knuffel die ze hem gaf, maar algauw brak er een brede grijns door op zijn gezicht en sloeg hij ook zijn armen stevig om haar heen. Hij merkte daarbij op dat ze best aangenaam rook en dat hij ook een stuk groter dan haar was, waardoor hij gemakkelijk zijn kin op haar hoofd kon plaatsen. “Beloof me alsjeblieft één ding,” zei hij met een zucht. “Je mag natuurlijk zelf doen en laten wat je wilt en je moet het helemaal zelf weten, maar ga alsjeblieft niet zo snel meer met iemand naar bed. Ik weet dat je gevoelens je soms van alles wijs proberen te maken, maar soms is het echt beter om iemand goed te leren kennen alvorens je jezelf zo openstelt naar iemand toe. De klap komt alleen maar harder aan achteraf als hij toch tegenvalt.” Misschien niet de meest leuke woorden om te horen, maar Jax was daar wel gewoon eerlijk in.
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Rain On Me za jun 06, 2020 4:18 pm
Een knuffel was op dit moment gewoon fijn. Het was fijn om iemand om haar heen te hebben die haar rustig kon maken, want dat was echt wel nodig. Na een tijdje zo met Jax gezeten te hebben, voelde ze dat ze niet meer hoefde te huilen. Ze luisterde naar zijn geruststellende woorden en knikte toen hij zijn advies gaf. “Je hebt gelijk” fluisterde Chloé “Het is alleen…ik dacht gewoon dat het wederzijds was, dat gevoel.” Een zucht ontsnapte uit haar mond toen ze Jax los liet en weer rechtop ging zitten. Met een voorzichtig glimlachje keek ze Jax aan en legde even haar hand op zijn arm. “Bedankt voor al je steun. Je bent lief” zei ze “Sorry dat ik elke keer moet huilen als ik je zie. Dat ligt niet aan jou hoor.” Een klein lachje ontsnapte uit haar mond. Chloé veegde de sporen van haar tranen uit haar gezicht. Ze wilde niet eens weten hoe verschrikkelijk ze er uit zag. Ze ging een beetje onderuit zitten en sloot even haar ogen. Een verschrikkelijke hoofdpijn kwam haar hoofd binnen wandelen. Dat was een nadeel van hard en veel huilen, vaak voelde je je achteraf ook nog verschrikkelijk. “Ik heb zin om in bed te liggen en tot morgenochtend te slapen” zei ze met een grijns, terwijl ze haar ogen weer deed en Jax weer aan keek. “Ik wist trouwens niet dat je zo dichtbij zat joh, of liep je toevallig over de gang toen je mijn…gezellige gesprek hoorde?”
“Helaas is dat wel het gevoel dat dat soort jongens aan je willen geven,” zei hij met een zucht. “Dat je de knapste bent, dat je leuk bent en bla bla bla. En als ze hebben gekregen wat ze van je wilden, dan moeten ze je opeens niet meer.” Als je hem zo zou horen, zou je denken dat het hem ook overkomen was. Hij had echter geen ervaring met dat soort dingen. Als hij naar de club ging, dan was het enkel bij zoenen gebleven omdat dat soort meisjes geen moeite deden om je beter te leren kennen en voor de rest was er nooit echt een meisje geweest met wie Jax echt een goede klik had gehad om verder iets mee te krijgen. Natuurlijk had hij al wel minstens één relatie achter de rug, maar hij wilde iemand eerst goed leren kennen voordat hij die stap nam en ze waren zeg maar nooit op dat punt gekomen dat het meer in die richting ging. Hij had er echter geen spijt van. Liever dat dan dat hij een recordaantal had van het aantal vrouwen waarmee hij naar bed was geweest. Niet echt iets om trots op te zijn, als je het hem vroeg. Hij haalde zijn schouders op toen ze haar opmerking over het huilen maakte, maar zei er verder niks op en knikte alleen maar met een flauwe glimlach. “Je kunt vannacht bij mij blijven slapen?” was eruit voordat hij er erg in had. Hij slikte. “Ik bedoel natuurlijk niet… niet iets seksueels. Ik bedoel dat je dan even niet meer bij die zak hoeft te zijn.” Hij zou natuurlijk voor kunnen stellen dat ze naar zijn kamer verhuisde, maar dat ging hij niet doen. Niet omdat hij haar niet mocht, maar omdat dat een keuze was die uit haarzelf moest komen en omdat ze misschien eerst eens met die zak moest gaan praten. Hij was misschien wel boos op de sukkel, maar hij wist dat het een verloren zaak zou zijn als hij nu naar boven zou rennen om de kerel een klap te geven, al was hij er wel toe in staat. “Mijn kamer bevindt zich blijkbaar niet ver van die van jullie,” zei hij op een kalme toon. “En toen hoorde ik dat die zak je naam riep, dus ik kwam al naar buiten. De rest ken je.” Hij richtte zijn blik weer naar haar en zuchtte zacht. “Wat kunnen jongens toch behoorlijk eikels zijn, hè?” grinnikte hij toen.
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Rain On Me di jun 09, 2020 11:23 pm
Chloé zuchtte zachtjes toen Jax aan zijn analyse over jongens begon. Daar had hij inderdaad gelijk in. Toen Chloé nog jonger was geweest, was dit een aantal keer gebeurd. Daarom had ze de relaties die ze had gehad altijd een beetje oppervlakkig gehouden, bang o voor de zoveelste keer weer pijn te ervaren. En pijn was iets wat ze voldoende in haar leven had gehad. Chloé wilde gewoon…blij zijn. Toen Jax aanbood dat ze bij hem op de kamer mocht slapen, gleed er een glimlach over haar gezicht en giechelde ze zachtjes toen hij stuntelde. “Dat lijkt me heel fijn, Jax” zei Chloé toen met een glimlach “Ondanks dat ik wel weet dat ik ooit terug moet naar die kamer, lijkt het me fijn om dat moment nog heel even uit te stellen.” Nee, voorlopig wilde ze Grayson even niet zien. Waarschijnlijk zou ze hem dan een klap verkopen. Chloé had er nog niet echt over nagedacht wat ze zou gaan doen als ze terug naar haar kamer zou moeten gaan – waarschijnlijk in de woonkamer slapen – maar dit was een perfecte oplossing. Dit zou ook het perfecte moment zijn om Jax een beetje beter te leren kennen, want ondanks dat ze elkaar al een keer gezien hadden, was het altijd leuk om elkaar nog beter te leren kennen. Dan kon ze Jax laten zien dat ze niet alleen maar een huilebalk was die alleen maar zat te janken. Chloé keek naar boven. “Nou wil ik niet de indruk wekken dat ik meteen naar je slaapkamer wil, I’m not that kind of girl” Plagend bewoog ze eventjes met haar wenkbrauwen “Maar ik denk dat het zo gaat regenen. En als ik heel eerlijk ben, zou ik het ook niet erg vinden om op een iets comfortablere ondergrond te zitten dan deze…verrukkelijke bank.”
Gelukkig vatte ze het niet op alsof hij iets seksueels van haar wilde. Dat was namelijk helemaal niet Jax’ plan. Sure, hij had wel vaker gehad in de club dat hij een meisje puur op haar uiterlijk gebaseerd naderde en dat hij dan enkel wilde zoenen voor die avond, maar voor de rest was er nooit iets gebeurd. Hij zou zichzelf eigenlijk eens open moeten stellen voor een relatie, maar hij was gewoon nog niet echt iemand tegengekomen die zijn interesse trok. Hij moest zeggen dat deze blondine dat echter wel deed. Hij had haar nu al twee keer gezien en al twee keer was het haar gelukt om van een huilbui te veranderen naar een vrolijke meid. Hij besefte ook wel dat ze niet constant huilde en dat hij haar gewoon op haar pechmomenten had aangetroffen, dus hij wuifde het weg als ze begon over het feit dat hij haar nu al een paar keer had zien huilen. So what? Het maakte hem niet veel uit. Beide keren dat hij haar had gezien, waren het ook niet de simpelste dingen geweest waar ze om moest huilen. Dat ze nu moest huilen omdat iemand haar had beoordeeld op hoe ze vroeger was geweest, was een reden dat hij wel begreep, maar waarvan hij duidelijk wilde maken dat ze zich voor hem nergens voor hoefde te schamen. “Ik denk dat je inmiddels al wel weet dat ik je niet beoordeel,” zei hij op een zachte toon tegen haar, met een glimlach om zijn lippen. “Al hoeven we natuurlijk niet direct naar de slaapkamer te gaan.” Hij pauzeerde eventjes, nadenkend over een andere manier waarop hij haar kon opvrolijken. “We kunnen namelijk ook naar de club gaan als je daar zin in hebt?” vroeg hij vervolgens door. “Of als je iets rustiger wilt gaan doen, kunnen we ook een film gaan kijken in de cinema. Het maakt mij eigenlijk niet zo veel uit.” Nu het ernaar leek dat ze de hele avond met elkaar door zouden brengen, leek het Jax ook wel interessant om er dan echt iets leuks van te gaan maken zodat ze haar gedachten een beetje kon verzetten.
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Rain On Me wo jun 17, 2020 7:53 am
Van elke andere jongen had ze in deze situatie waarschijnlijk het aanbod niet aangenomen, maar van Jax wel. Allebei de keren dat ze hem had gezien had hij laten blijken dat hij geen misbruik van haar emotionele situatie wilde maken en dat kon ze wel waarderen. Natuurlijk was ze in Los Angeles wel een paar keer met jongens mee gegaan, maar dat was als ze dronken was of zich alleen voelde. Geen enkele haar op haar lichaam had nu behoefte aan iets wat een andere jongen waarschijnlijk nu wel met haar had willen doen en daarom vond Chloe het fijn dat Jax dit niet deed. Jax gaf aan dat ze misschien niet meteen naar de slaapkamer hoefden te gaan en nieuwsgierig keek Chloe hem aan, benieuwd naar wat hij van plan was. Hij stelde voor om naar de club te gaan, of misschien een film te gaan kijken. Chloe dacht even na en glimlachte toen. “Dat lijkt me wel heel fijn, om naar een film te kijken ofzo” zei ze toen “Normaal vind ik een club wel leuk, maar ik ben niet echt in de stemming en door dit hele emotionele gebeuren ben ik ook wel moe…” Eventjes keek Chloe naar zichzelf. Haar kleding zag er niet echt uit om ergens naar toe te gaan en ondanks dat ze maar een beetje make-up op had, wist ze zeker dat het ergens op haar kin zou zitten en dat in ieder geval haar ogen zouden verraden dat ze gehuild had. Zachtjes beet ze op haar onderlip. “Ik zie er alleen echt niet uit, denk ik” zei Chloe toen en schudde met haar hoofd “Alleen ik heb niet echt zin om terug naar mijn kamer te gaan, want dadelijk zit die eikel er nog.” Zachtjes grinnikte Chloe toen en met een plagerige blik in haar ogen keek ze Jax aan: “Tenzij jij natuurlijk een lading make up en dameskleding om je kamer hebt liggen…”
Chloé gaf aan dat ze liever een film wilde kijken dan dat ze naar de club wilde gaan en Jax gaf een knikje ten teken dat hij dat wel begreep. Als hij erg emotioneel was, dan goot hij zichzelf graag vol met drank om zich af te leiden van de pijn die zich diep in zijn binnenste geworteld bevond, maar natuurlijk was niet iedereen zo en dat respecteerde hij maar wat graag. Voor hem waren beide opties prima. “Dan gaan we naar de cinema en kiezen we ons een leuke film uit,” zei hij met een glimlach. Hij vermoedde dat er toch niemand was in de cinema en als dat wel zo was, dan gingen ze wel apart zitten en keken de film uit die op dat moment aan het draaien was, waarna ze zelf een keuze konden maken. Het zou hoe dan ook een relaxte avond worden en Jax zou er wel voor zorgen dat ze blij zou worden. “Wacht even,” zei hij met een grijns, waarna hij zorgvuldig met de binnenkanten van zijn handen de uitgelopen make-up weg begon te vegen. Gelukkig was het spul makkelijk weg te werken en nadat hij met zijn duimen de laatste vegen had weggehaald, zag je er op haar rode ogen aan bijna niks meer van dat ze had gehuild. “All good,” zei hij met een brede grijns tegen haar. “Je ziet eruit alsof je gaat genieten van een filmavondje met mij. Wat toevallig ook exact het plan is.” Hij gaf haar een knipoogje en stak vervolgens zijn arm in haar richting, waarna hij op een bekakte manier zijn hoofd hoog hield en zijn lip wat naar voren stak. “Mag ik deze arm van u?” Hij grinnikte vervolgens om de opmerking die ze maakte. “Dat zou mij wel een heel erg verkeerd beeld geven als ik dat zou hebben. Maar ik denk dat je je druk maakt om niks. Je hebt nu weinig make-up op en je ziet er nog steeds fantastisch uit. Ik denk dat die overige klodders die niet op je gezicht zitten morgenvroeg dan ook geen hol meer uitmaken.”
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Rain On Me ma jun 22, 2020 10:10 pm
Jax stemde ermee in om een film te gaan kijken. Dat was niet zo gek, want hij had het zelf voorgesteld. Chloé was gek op uitgaan – dat was echt geen geheim – maar nu ze emotioneel was geweest, was ze moe en wilde ze gewoon lekker chillen. Chloé merkte dat ze het fijn vond om bij Jax in de buurt te zijn en hij kon haar opvrolijken. Nu zou er dan ook eindelijk een moment komen dat ze elkaar wat beter konden leren kennen, in plaats van dat hij haar moest opvrolijken omdat ze weer wat aan het huilen was. Een beetje onzeker had ze gevraagd of ze naar haar kamer moest gaan om zich om te kleden, maar toen ze dat had gezegd, begon Jax haar gezicht schoon te vegen met zijn handen en vingers. Terwijl hij dat deed, kon ze het niet laten om te glimlachen en zacht te giechelen. Het voelde grappig. Nadat hij klaar was, zei hij dat ze er goed uit zag en stak hij deftig zijn arm uit. “Natuurlijk, meneer” zei ze op een deftige manier terug en stak haar arm door die van hem. Toen hij zei dat ze er fantastisch uit zag, kon ze het niet helpen dat ze even verlegen moest glimlachen en voelde ze achter in haar buik een rommelend gevoel. Het was geen naar gevoel, maar ze herkende het gevoel niet en dat maakte haar een beetje in de war. “Dankjewel, dat is lief van je” zei ze met een glimlachje en legde heel even haar hoofd tegen zijn bovenarm, terwijl ze gingen lopen. Ze haalde haar hoofd weer van zijn bovenarm af. “Ik ben benieuwd wat voor films er draaien” zei Chloé nieuwsgierig tegen hem “Ik hou zelf wel van actie, horror, maar ook wel van grappige films. Ik vind eigenlijk alle soorten films wel leuk, ik ben niet zo moeilijk wat dat betreft. En jij?” Chloé dacht nog even na en grinnikte toen. “En nog een hele relevante film vraag: zoete of zoute popcorn? Of als je een badass bent: gemixt!?”
Jax voelde dat een brede grijns zijn lippen sierde toen Chloé zijn arm aannam en ze even met haar hoofd tegen zijn bovenarm leunde. De actie verraste hem licht en met een opgetrokken wenkbrauw keek hij in haar richting, maar de glimlach was niet van zijn gezicht te slaan en hij kon niet zeggen dat hij het vervelend vond. Hij had haar immers ook een paar keer aangeraakt en dus was het niet vreemd dat ze dat terug zou doen. Hij merkte op dat hij het echt heel leuk vond om de avond met haar te gaan spenderen en dat ze beiden hun hoofd even af konden wenden van de drama die er rond hun heen leek te spelen, al moest Jax ook toegeven dat hij het niet erg vond om haar te troosten. Dan was het des te beter als hij haar mooie lach nadien weer terug te zien kreeg, iets wat hem aardig goed leek te lukken. De jongen richtte zijn blik weer naar voren en grinnikte toen ze over de films en nadien de popcorn begon. “Zoet,” gaf hij toe. “Zoute popcorn vind ik echt niet te vreten. Daar krijg ik zo’n droge bek van.” Hij lachte wat schaapachtig. “Al zou ik voor jou wel een uitzondering maken, maar dan pakken we wel de gemixte versie.” Hij dacht even kort na over welk soort genre hij leuk vond om te zien. “Ik vind eigenlijk ook wel alles leuk. Gelukkig heb ik ook een optie gevonden waarbij je kunt kiezen welke film je wilt kijken. Miss Bluebonnet blijkt echt een heel scala aan films in haar repertoire te hebben zitten, dus we gaan ons zeker niet vervelen.” Eenmaal in het huis aangekomen zijnde – wat eigenlijk niet zo’n lange wandeling was als dat hij liet blijken – liet hij Chloé voor zich de trap opgaan en volgde terwijl hij twee treden tegelijkertijd nam. “We zullen snel genoeg te weten komen wat er draait,” zei hij met een grijns, waarna hij met een bekakt gebaar gebaarde dat ze voor hem naar binnen mocht gaan.
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Rain On Me ma jun 29, 2020 10:35 pm
Het was gek dat ze Jax eigenlijk nog helemaal niet zo goed kende, maar wel al een band met hem voelde. En bovendien voelde ze zich ook heel erg op haar gemak bij hem. Chloé had het gevoel dat hij haar aardig vond voor wie ze was en dat ze niet persé de leukste of de grappigste hoefde te zijn. Dat ze gewoon Chloé Hill kon zijn. Nieuwsgierig had ze gevraagd wat voor genres hij allemaal leuk vond en wat voor popcorn hij lekker vond. Tot haar opluchting zei hij zoet, wat Chloé toevallig ook het lekkerste vond. Instemmend knikte Chloé. “Soms raak ik zo overwhelmed van alle keuzes die je op bijvoorbeeld Netflix enzo hebt. Ik ben benieuwd welke ze hier hebben, ik ben nog geen enkele keer hier naar de filmavond geweest, dus ik ben echt benieuwd.” Terwijl ze netjes werd voor gelaten door Jax, babbelde Chloé nog vrolijk wat tegen hem aan, over koetjes en kalfjes. Haar stemming was helemaal omgeslagen, ze was weer haar vrolijke zelf en stiekem vond ze het ook wel leuk dat ze deze kant van zichzelf aan Jax kon laten zien. Ze wist wel dat hij haar niet veroordeelde, maar toch vond ze het leuk om te laten zien dat ze echt wel een vrolijke, chille meid was. Toen ze langs de keuken liepen, stopte ze opeens midden in een zin met praten, stond ze stil en pakte ze Jax zijn arm beet. “Wacht. We moeten natuurlijk wel popcorn hebben. Zoete popcorn, wel te verstaan.” Ze wenkte Jax, als teken dat hij haar moest volgen. Chloé stapte de keuken in en zette haar handen in haar zij. Ze wist waar miss Bluebonnet alle lekkernijen neer zette, maar ze twijfelde waar de popcorn stond. En of dat dit er überhaupt was. Willekeurig begon ze wat kastjes open te trekken. Na drie pogingen ontdekte ze hoog een aantal zakken popcorn. “Zout. Zoet. En popcorn...met kaassmaak?” Met een verbaasde blik keek ze Jax aan en haalde haar schouders toen op. En natuurlijk was het veel makkelijker om Jax het te laten pakken, hij was immers veel langer dan haar, maar Chloé wilde laten zien dat ze ook zelfstandig was en niet altijd gered hoefde te worden. Daarom ging ze op haar tenen staan en reikte ze naar de zoete popcorn. Maar de zak lekkernij was nog verdraaid ver weg. Ze strekte zich zo ver mogelijk uit en haar tong stak een stukje uit haar mond, uit pure concentratie. “Het lukt wel, het lukt wel” piepte Chloé en ze zette haar been op het aanrecht, om nog wat verder te komen. Uiteindelijk had ze een puntje beet en gaf ze een ruk aan de zak zoete popcorn. Deze kwam uit de kast gevallen...gevolgd door een lawine van andere zakken popcorn, cornflakes en meer niet echt zware dingen, maar wel zwaar genoeg om Chloé uit balans te krijgen. Het meisje wankelde en viel op haar billen op de grond. Hardop begon het meisje te lachen en ze kon bijna niet meer stoppen, zo hard moest ze lachen. “Dat verliep echt gesmeerd” giechelde ze.
