Met een kreun opende Cyrek zijn ogen. Verdwaasd moest hij een paar keer knipperen om scherp te zien en te kunnen zien waar hij zich nou echt bevond. Hij herkende de omgeving, maar het duurde een paar seconden voordat het besef tot hem doordrong dat hij zich bevond in de bibliotheek van het verblijf. Waarom hij zich bevond wist hij niet. Hij was nou niet zozeer een boekenwurm. Eigenlijk had hij naast het verplichten lezen thuis geen boek aangeraakt. Hij probeerde iets recht te komen in de zetel en voelde hoe zijn hele lichaam zijn pijnlijk verkrampte. Kreunend legde hij een hand tegen zijn voorhoofd aan zodra de hoofdpijn erin beukte. De nasmaak van alcohol was nog vers in zijn mond, waardoor de fles die naast hem stond op de tafel geen verrassing was. Echter, bij het zien van de lege fles rum, kwam de rest van de nacht wel weer terug. Hoe hij door de kamers had gesnuffeld van de andere peculiars. Niet iedereen deed zijn kamer altijd op slot en als ze dat niet hadden gedaan én ze waren niet op hun kamer, dan had Cyrek de vrijheid genomen om uitbundig door diens spullen te snuffelen. Niet zozeer omdat hem het echt iets aanging, maar meer omdat hij zich sterfelijk verveelde en op zoek was naar iets wat zijn zintuigen tijdelijk zou onderdrukken. Een weerwolf zijn was echt verschrikkelijk. De wolf viel hem maar de hele tijd lastig, ging tegen alles in wat Cyrek leuk vindt en dan had hij ook nog dat hij alles 2x zo goed meemaakte doordat zijn zintuigen zoveel sterker waren. Het liefste was hij gewoon 24/7 dronken of onder invloed van iets anders zodat hij zich gewoon geen zorgen hoefde te maken, maar natuurlijk ging dat niet. Zijn jonge leeftijd maakte het haast onmogelijk om aan drank te komen, laat staan drugs. Toch deed hij er alles aan om er wel aan te komen. Hij had al wat manieren geleerd van Connor nadat de jongen zo vriendelijk was geweest om voor hem drank te kopen, maar jammer genoeg waren die manieren niet altijd goed genoeg. Daarbij zorgde zijn wolf er soms voor dat hij niet alle manieren foutloos kon uitvoeren, dus had hij gisteravond maar besloten om iets anders te doen. Natuurlijk bevonden veel peculiars zich in de avond in hun kamer, maar er waren ook genoeg die dan juist naar buiten gingen om naar de club te gaan of de bar. En juist die peculiars waren oud genoeg om drugs of alcohol in hun kamers te verkassen. Cyrek was van kamer naar kamer geglipt om uiteindelijk een fles rum van een kamer te stelen. Met de fles rum had hij zich vervolgens verschanst naar de enige ruimte waar geen andere peculiar was geweest: de bibliotheek. Kennelijk had hij zich daar stom dronken gezopen om uiteindelijk in slaap te vallen en niet met een kater wakker te worden. Het zonlicht dat door het raam scheen had hem wakker gemaakt. Het geluid van de deur die opende was als een sluisdeur die met veel gepiep en gekraak openging, tenminste, zo klonk het voor een hungover weerwolf. Sissend kneep hij zijn ogen dicht en boog even zijn hoofd tussen zijn benen, om uiteindelijk geïrriteerd weer op te kijken. ”Couldn’t you be quieter?” siste Cyrek op een gedempte toon.

Wakker worden met een kater was niet echt iets nieuws. Het gebeurde vaak en wel op zo’n hoogte dat je haast verwachtte dat Cyrek er gewend aan was geraakt. Natuurlijk raakte je er nooit aan gewend. Echter bevond hij zich negen van de tien keer wel in zijn kamer waardoor hij in alle rust wakker kon worden en geen last had van anderen. Deze ochtend leek hij daar minder geluk mee te hebben. Waarom had hij in hemelsnaam gedacht dat de bibliotheek de beste plek was om dronken te worden? Pijnlijk kneep hij zijn ogen dicht terwijl het gepiep van de scharnieren oorverdovend aankwamen. Geïrriteerd en duidelijk aangebrand richtte Cyrek zich op de persoon die hem durfde te storen en siste hem toe of hij niet iets stiller had kunnen zijn. Cyrek kon moeilijk zien of de jongen hem had gehoord. Zijn ogen dwongen hem nog steeds om terug in slaap te vallen of in ieder geval het felle licht tegen te gaan. De woorden waren echter gelukkig wel aangekomen. “Maybe you shouldn’t have downed that whole bottle by yourself,” kwam de reactie. Niet de gewenste reactie. Daarbij hoorde Cyrek zelfs het kleine lachje in diens woorden. Zat hij hem nu uit te lachen? Een dierlijke zachte grom verliet zijn keel. Doordat hij nog niet helemaal nuchter was, had hij nog slechter controle over zijn bijzonderheid waardoor het sneller doordrong tot zijn menselijke trekken. Zelf had hij het niet door. Het voelde enkel natuurlijk om zo te reageren. ”Maybe you should mind your own fucking business,” mompelde Cyrek zachtjes terug, duidelijk niet blij met de reactie van de jongen – wetend dat het toch weer de zoveelste zou zijn die hem de les zou lezen. Echter had hij de energie niet om er volop tegen in te gaan en liet hij in plaats daarvan zijn hoofd weer wat zakken, hopend dat de jongen hem gewoon met rust kon laten. Die hoop was al snel vervlogen zodra hij opmerkte hoe de jongen dichterbij stapte. “Why did you do it anyway?” klonk de jongen nu serieuzer. Cyrek keek langs zijn haren op naar de jongen. ”Because I want to,” antwoordde hij het geen wat voor de hand lag. Hij week zijn blik weer af naar beneden en zijn ogen sloten zich alweer haast automatisch. ”Because then things finally make sense,” voegde hij er mompelend onbewust aan toe.

Het was niet de eerste keer dat iemand hem de les las en het zou ook zeker niet de laatste keer zijn. Nooit had hij erom gevraagd en ook nooit zou hij het waarderen, maar op dit moment kon de ander wel vermoorden om het feit dat hij zijn mening durfde te geven. Cyrek had al een kater, het laatste wat hij nodig had was een preek van een of andere vreemde jongen die dacht dat hij het recht had om te beslissen voor Cyrek wat hij wel of niet moest doen. De grom die uit zijn keel zette zodra hij de opmerking van de jongen hoorde was dan ook puur instinctief gegaan. Hij dacht er verder niet over na en hoopte dat de jongen zich echt enkel met zijn eigen zaken zou bemoeien, maar dat werd hem niet gegund. De jongen kwam naar hem toe en leek nu ook nog bezorgd te zijn. Natuurlijk. Dat kon er ook nog wel bij. Vermoeiend gaf Cyrek antwoord. Het tweede deel van zijn antwoord lag een stuk dichter bij de waarheid, maar dat kon de ander natuurlijk niet weten. “I’d argue the opposite is true, but I’m sure you’re not capable of a dialogue at the moment,” klonk het streng. Cyrek opende een oog een keek de jongen met een moordende blik aan. ”You know nothing,” reageerde hij enkel, waarna hij zijn ogen weer wou sluiten. Hij had behoefte aan een bed en duisternis. Hij wou gewoon slapen. Opnieuw leek die rust hem niet gegund te zijn. “How did you get this?” vroeg de jongen nu, waarom Cyrek vermoeid zijn hoofd hief om te kijken naar de fles die de jongen nu vast hield. Wat maakte dat nog uit? ”I just-,” begon Cyrek met het eerlijke antwoord, maar bedacht zich halverwege. Waarom wou de jongen dat weten? Cyrek’s grijze ogen gingen naar die van de jongen. ”Are you like one of those mentor dudes?” vroeg Cyrek nu een stuk meer op zijn hoede. Hij forceerde zichzelf om iets rechter in de zetel te drukken terwijl hij zijn kille blik behield op de jongen.

De jongen durfde hem tegen te spreken en meteen ging Cyrek eropin. De jongen leek er echter niet van onder de indruk te zijn en ging er al snel op in met een weerwoord. "Oh, but I'm sure I'm the only one here who can explain you the precise processes that are now killing your brain because you drank this,” sprak de jongen en wees richting de fles. Cyrek behield zijn kille blik op de jongen. ”Well, clearly not fast enough, because I can still hear your bullshit,” siste hij terug. Wat kon hem het nou schelen als hij zichzelf richting de dood dronk? Dan had hij tenminste een reden om er niet meer zijn. En zou iemand hem nou echt missen? Waarschijnlijk niet. God, waarom deed hij nog moeite om in leven te blijven? Waarschijnlijk enkel omdat hij te pussy was om echt de trigger over te halen. Ooit, ooit zou het hem wel lukken. De vraag naar hoe hij aan de alcohol was gekomen liet hem opnieuw opkijken. Hij wou beginnen met de waarheid vertellen, maar toen besefte hij zich dat dit misschien zo’n mentor kon zijn. Het zou tenminste verklaren waarom de jongen het nodig zag om zich met Cyrek’s zaken te bemoeien. “No, I’m not,” antwoordde de jongen echter, waarop Cyrek fronste. Oké, dus de jongen deed echt alleen zo moeilijk omdat hij dacht dat het zijn taak was. De irritatie groeide weer. “You honestly shouldn’t look so annoyed, you’d better be happy I found you. I can’t even begin to imagine the trouble you’d be in if one of the younger children found you like this and Bluebonnet heard about that,” sprak de jongen ongegeneerd verder. Cyrek hoorde de woorden met een geïrriteerde zucht aan. Fine, als de jongen hem niet met rust zou laten zou hij zelf wel weggaan. Met moeite kwam hij recht en strompelde hij uit de stoel. ”If you want to scold me on how I’m destroying my life, what a failure I am and all the things I’m doing wrong – then draw a number and wait in line like everyone else,” mompelde Cyrek enkel als reactie. Met een bonkende hoofdpijn strompelde hij richting de deur van de bibliotheek, onderweg steun zoekend bij de boekenkasten.

Voor een moment had Cyrek gedacht dat hij in de problemen zat. Als de jongen een mentor was, was het logisch dat de jongen zo op hem reageerde en dat hij het nodig zag om hem de les te lezen, maar zodra bleek dat dat niet het geval was, groeide bij Cyrek de irritatie enkel. Als de jongen niet weg zou gaan, zou hij zelf wel weggaan. Met moeite kwam hij recht. Zijn hele lichaam protesteerde en ook de bibliotheek leek even te draaien, maar koppig zette hij door. Hij zou niet nog langer blijven zitten en enkel aan luisteren hoe de jongen hem de grond indramde met zijn kleinerende woorden. Via de boekenkasten hield hij zichzelf staan terwijl hij naar de deur toe strompelde. Zodra een figuur voor hem verscheen kon hij wel nagaan wie het was. “I don’t draw numbers,” begon de jongen. ”Well then you don’t get a turn,” siste Cyrek boos terug en probeerde verder te strompelen. Hij wou niet nog langer de bullshit van de jongen aanhoren. “And while you are destroying your brain and I will nag you about that, the life and failure-thing are different matters all together and I don’t care,” sprak de jongen toch ongegeneerd verder. Cyrek fronste diep. ”It’s my brain I’m trying to destroy, not yours, so shut up about it,” siste hij terug, nog altijd niks willen horend van de woorden die de jongen uit sprak. “Just,” begon de jongen toen met een zucht, waardoor Cyrek iets vragend opkeek. Dat klonk al minder bestraffend. “Just let me get you something for that headache.” Cyrek kwam tot een halt bij het horen van die woorden. Fronsend keek hij de jongen aan. En nu wou hij hem plots helpen? Yeah right. God, wat moest de jongen van of met hem? Kon hij hem niet gewoon met rust laten? Ergens wou Cyrek de jongen ook afsnauwen, maar het aanbod klonk wel erg verleidend. ”Will you shut up about my decisions if I accept it?” vroeg Cyrek er voor terug, alsof hij in een positie stond om nog te onderhandelen.

De jongen wou hem maar niet met rust laten en leek erop gebrand te zijn om Cyrek voor eeuwig de les te blijven lezen. Cyrek had daarom maar besloten om zelf weg te gaan als de jongen niet op wou rotten, maar opnieuw hield de jongen hem tegen. Cyrek siste boos op diens woorden, maar toen kwam de jongen plots met iets aanlokkelijks. Cyrek had wel vaker drankjes gehoord voor een kater, maar had zelf nooit de moeite genomen om er echt iets mee te doen. Normaal spendeerde hij gewoon de dag in zijn kamer met een kan koffie om bij te komen van een kater. Alsof hij nog iets te onderhandelen had, vroeg hij de jongen of hij hem met rust zou laten als Cyrek het aanbod zou accepteren. "Yes, I will," antwoordde de jongen. Tevreden knikte Cyrek eens. Zijn lichaam ontspande zich iets. Goed, hoefde hij daarvoor tenminste niet meer bang te zijn. "Will you be able to get to the kitchen?" vroeg de jongen vervolgens. Cyrek fronste lichtjes. Hij wou er al tegenin gaan en zeggen dat hij een kater had en niet dat hij een debiel was, maar ook hij kon in zien dat hij niet goed ter been was en dat de jongen het in dit geval enkel goed bedoelde. Cyrek besloot daarom enkel te knikken en strompelde verder naar de deur van de bibliotheek om deze te openen en vervolgens de hal op te lopen. ”How did you get that hangover cure?” vroeg Cyrek vervolgens. De jongen leek hem nou niet bepaald iemand de vaak dronken werd. Natuurlijk kon dat allemaal schijn zijn, maar het maakte hem dusdanig nieuwsgierig om ernaar te vragen.