Green lights

Haar eerste paar dagen in de lus waren goed meegevallen. Nee, ze waren heel goed meegevallen. Ze was Victor tegengekomen en ze zouden zeker nog hun stevige gesprekken nodig hebben en het zou niet meer zo zijn zoals in het begin, maar Dawn was er vrij zeker van dat ze beiden weer naar iets nieuws konden toewerken. Ze herinnerde zich nog de vlinders die door haar buik waren gegaan toen Victor haar kus beantwoord had. Dat korte moment, die kus en zijn handen rustend op haar heupen, bleven in haar gedachten spelen en een glimlach speelde om haar lippen telkens als er eraan terugdacht. In de vorige lus hadden ze hun gevoelens nog maar net voor elkaar bekend voordat alles naar de knoppen was gegaan. Ze had zijn lippen toen nog maar een paar keer op die van haar gevoeld en het had beloofd om een mooie relatie te worden, maar opeens was daar die tragedie en daarna was haar leven één grote ramp geworden in een lus in Italië. Ze had Victor de grootste lijnen van dat verhaal verteld en ze was blij dat ze niet over enkele details had gesproken, want hij was echt boos geweest. Ze herinnerde de woede nog in zijn blik toen ze over Filio vertelde en een korte rilling ging door haar heen, ondanks de zon die op haar huid scheen. Ze had hem impulsief op zijn mond gekust om hem te bedaren te brengen en dat had in zekere zin ook wel geholpen. En nu was ze naar buiten gegaan omdat ze eerst het huis een beetje wilde verkennen voordat ze Inndyr zou gaan ontdekken. Haar blik bleef kort hangen op iemand die haar bekend voorkwam en even bleef ze als versteend staan, zich afvragend of dit soms een mooie droom was. Maar toen het meisje tegen haar begon te praten, besefte ze dat het de realiteit was en tranen van geluk verschenen in haar ogen. “Maeve!” bracht ze uit. Ze liep naar voren en pakte snel de hand van het meisje vast. “Victor is hier ook,” zei ze haast op ademloze toon tegen het meisje. “Heb je hem al gezien?”

Ze wist niet zo goed waarom ze meteen over Victor begon. Ja, oké, ze wist het ergens ook weer wel, maar ze had de band tussen Maeve en Victor ook wel opgemerkt voordien in de vernielde lus. De twee waren goede vrienden geweest. Dawn wist echter niet of Maeve het van haar en Victor had geweten; hun relatie was pas begonnen tegen dat de hulsels binnen kwamen vallen en toen waren ze uit elkaar gegaan. Letterlijk dan. Dawn had een nieuw leven in de lus in Italië proberen te beginnen, maar dat was ook allemaal naar de haaien gegaan en nu was ze terug hier. Ze wist niet of ze dat hele verhaal wel aan Maeve wilde vertellen. Ja, ze was blij dat ze het meisje zag, maar de twee hadden nu ook weer niet zo’n hechte band gehad dat ze haar hart bij de jonge vrouw zou uit gaan storten. En ze dacht dat Maeve daar ook wel hetzelfde over dacht. Hun band moest nog groeien en misschien zou het daar in deze lus wel van komen. “Beter nu dat ik ontdekt heb dat jullie hier zijn,” gaf ze toe. “Ik ben vlak nadat het gebeurde nog naar een andere lus gegaan, maar ik kon daar mijn draai niet vinden en toen hoorde ik over deze lus. Het is eigenlijk door puur toeval dat ik Victor ben tegengekomen en dat ik nu jou tegenkom.” Ze lachte. “Ik ben voor de rest nog geen anderen tegengekomen van de lus, maar het zou me niets verbazen als zij er niet meer zijn.” Haar mond trok tot een streep en ze wendde haar blik af. “Er is veel kapot gegaan toen,” mompelde ze zachtjes. En dat wat er daarna was gebeurd, had haar niet bepaald geheeld. Maar nu ze Victor en Maeve weer terug had, voelde het aan alsof een paar scherven in haar gebroken hart toch weer een beetje gerepareerd werden.