Green Fingers

Het was zeker niet het geval dat Hazel groene vingers had. Alles behalve dat, ze wist niet eens hoe ze planten moest laten groeien, echter betekende het niet dat ze geen bewondering had voor de natuur en de bloemen en planten die er door werden voortgebracht. Het was meer nieuwsgierigheid geweest dat het jonge meisje er naar toe had doen trekken, zeker omdat Alex en Louise niet in staat waren alles aan haar te laten zien, was het geen slecht idee om er zelf op uit te trekken en zich in de schoonheid van planten te verliezen. Langzaam stapte ze verder tussen de grote hoeveelheden planten door terwijl ze diep inademde. Het was zelden dat ze zich ontspannen genoeg voelde om haar gave onder controle te houden binnen vier muren als ze zich erop focuste. Af en toe gebeurde er iets kleins, maar ze was nog niet sterk genoeg en geleerd genoeg om het te gebruiken. Ze leek op het eerste gezicht dan ook niet gevaarlijk echter zaten er toch kanten aan die gevaarlijk konden zijn. In een zuurstof beladen ruimte als deze zou ze echter weinig kunnen doen, toch betekende het niet dat ze nooit iets uit zou kunnen halen, zodra ze voldoende op haar gemak was zouden er vast mensen zijn die haar zouden willen leren er beter mee om te gaan. Tot die tijd was ze gewoon een meisje dat op avontuur was in de planten. Hopende dat iemand ooit medelijden met haar zou krijgen.

De stilte en rust werd echter al snel verstoord toen Hazel voetstappen achter haar hoorde, het was duidelijk dat het bewust werd gedaan om haar niet te doen schrikken. Het jonge meisje draaide zich dan ook langzaam om terwijl ze met een licht zuur maar ook ondeugend gezicht naar de ander keek. Een grijns verscheen op de lippen van de roodharige jonge vrouw voordat ze dichterbij kwam. ’Heb je veel kennis van planten?’ Vroeg ze op een zachte vriendelijke toon waardoor Hazel resoluut haar hoofd schudde. Naast het feit dat ze nooit in de tuin had gewerkt, was het ook niet alsof ze veel met biologie gedaan had, ze was simpelweg te jong geweest. Jong naar de lus vertrokken waar anderen meestal ouder waren, ervarener in het leven. Zichzelf tot aan de keukenkastjes konden reiken, iets waar zijzelf niet bij kon. Met geen mogelijkheid, dat betekende dat ze vast zat in een lichaam van een jong iemand, voor altijd wellicht. Dat besef had ze echter nog niet en voorlopig wilde ze ook de lus niet uit, zeer zeker niet. Terug gaan naar haar ouders die haar al weer waren vergeten zou ze ook niet, wilde ze niet. Misschien dat haar oom en tante haar wel op wilde vangen maar dan nog was het slimmer hier te blijven, tenminste totdat ze haar gave onder controle kon houden en niet per ongeluk iemand liet stikken bijvoorbeeld. ’Nee, maar het is hier mooi.’ Verklaarde ze enkel haar aanwezigheid, nog wel. Schoonheid aan de buitenkant, maar binnenin? Dat was nog de vraag, wilde ze het weten. Misschien wel, misschien niet. Hazel wist niet wat ze wilde behalve tegen iemand schreeuwen, haar gave los laten gaan, maar als ze dat deed was ze binnen een mum van tijd uitgeput en niet meer in staat om ook maar iets te doen.

Hazel was nog niet zo lang in de lus, lang genoeg om achter de geheimen van haar ouders te zijn gekomen maar kort genoeg om van de meeste dingen in en rondom het huis te kunnen genieten. Elke dag voelde nog als een nieuwe dag aan, nog niet als een sleur dat zich altijd herhaalde. Wellicht was het omdat ze elke dag andere mensen zag, en dus ook nog niet echt verveeld kon raken maar wat de reden ook was, de jonge Hazel had nog geen heimwee naar huis en ook nog geen onderzoek gepleegd in het dorp of verder van het huis vandaan. De kas was aan de beurt, dat was al een avontuur genoeg met al het licht dat de planten tegen leken te houden en het feit dat er zoveel stond, misschien kon ze zich inbeelden in een woeste jungle te zijn, maar dat was nog maar de vraag. Heel veel gevoel van fantasie had het meisje immers niet. ’Ik ook niet,’ gaf de ander eerlijk toe, ze hield duidelijk wel van planten maar ervoor zorgen was een taak op zich. Wellicht dat Louise wel wist wie er het beste voor konden zorgen, de vrouw leek goed ingelicht te zijn over de meeste peculiars die hier woonden. ’Mooi is het hier zeker,’ sprak de roodharige jonge vrouw verder voordat ze over de temperatuur begon. ’Alleen wel erg warm.’ Hazel haalde haar schouders met een klein glimlachje op terwijl ze voorzichtig een van de planten aanraakte, in een zachte streling. ’Anders groeien ze ook niet zo goed.’ Sprak ze zacht, het was iets dat ze wel op school had geleerd, ze wist niet of ze haar vriendinnen miste, haar ouders miste ze ook al was ze woest op ze, maar contact had ze niet meer gehad. ’Ben je al eens samen met iemand buiten het huis geweest?’ Vroeg de nog onbekende peculiar waardoor ze haar hoofd langzaam schudde. ’Alleen toen ik hier aankwam en mijn onbekende broer mij vond.’ Sprak ze met een lichte irritatie in haar stem, het was niet haar talent om haar emoties goed te verbergen, het leek haast of er een duivelse storm vol woede op komst was. ’Een broer die mijn ouders geheim hielden,’ Sprak ze zacht met een verloren felheid voordat ze zich weer omdraaide naar de bloemen en haar handen langs haar lichaam samenkneep tot vuisten.

Het was niet alsof Hazel erg diepzinnige gesprekken voerde, natuurlijk was ze duidelijk maar het bleef een jong kind en ze had een ander soort ideologie dan bij de meeste kinderen verwacht werd. Ze was bijzonder eervol, en dat kwam er dan ook uit als ze boos was, ze werd haast nooit echt gemeen tenzij iemand haar te ver had gepusht en daarmee iets had veroorzaakt dat ze niet kon vergeten, zeker als diegene dan ook nog eens haar in de steek liet. Het was niet alsof ze er zelf voor had gekozen al het contact met haar ouders te breken, natuurlijk had ze naar haar oom en tante geluisterd en het was goed om een broer te hebben, echter bleef het lastig en ingewikkeld. Te ingewikkeld. Verbergen kon ze haar gevoelens niet, wellicht dat het meisje dat ook niet wilde. 'Dat moet vast vervelend voor je geweest zijn,' Langzaam knikte de jonge Hazel, het was lastig geweest. Zeer lastig, zelfs nu had ze nog wel eens moeite om het allemaal te bevatten. 'Ze hadden zoveel geheimen..' Sprak het meisje zacht terwijl ze op een lip beet om de emoties binnen te houden, ze was niet zielig en ze zou het aan iedereen laten zien dat ze nog steeds wat waard was. Wat haar ouders ook dachten... 'Kun je het wel goed vinden met je broer?' Het meisje knikte meteen. 'Ja, dat wel. Al ken ik hem nog niet zo goed.' Legde ze voorzichtig uit terwijl ze haar blauwe ogen naar een plant liet glijden. 'Ik ben Hazel trouwens,' Stelde het meisje zich onhandig voor.

De ander moest lachen toen Hazel zich voorstelde, waardoor wist het jonge meisje nog niet. Echter zou dat haar al snel bekend worden. ’Dat is toevallig,’ lachte ze. ’Mijn naam is namelijk ook Hazel.’ Ehm, dat ging lastig worden. Immers was het altijd onhandig als er twee mensen met dezelfde naam aan tafel zaten en iemand iets wilde. Het zou waarschijnlijk tot veel grappige momenten leiden, als de twee het tenminste niet erg vonden door de war gehaald te worden. Als een haar zou roepen, dan moest ze dus eerst nadenken of het niet de andere Hazel was waar ze het tegen hadden. De jonge Hazel giechelde zachtjes toen haar duidelijk werd waarom de ander had moeten lachen. Dit werd wel behoorlijk ingewikkeld allemaal, ze had niet verwacht om een naamgenoot tegen te komen in de lus. ’Het is jammer dat je onze naam niet gemakkelijk kunt afkorten,’ zei de ander met een glimlach waardoor het jongere meisje nadenkend knikte. ’Al mag je me wel gewoon Haz of Zel noemen als dat gemakkelijker voor je, hoor.’ Het meisje knikte nadenkend voordat ze zelf sprak. ’Zelda? Dat klinkt stoer en net zoals die ene game.’ Het meisje stelde ook maar wat voor.

Hazel, de andere Hazel leek haar voorstel helemaal te gek te vinden. Opgelucht dat ze geen onzichtbare grens was overgegaan begon de jongere Hazel dan ook te glunderen van trots. Het was niet alsof ze het spel van Zelda gespeeld had, maar ze kende het wel van andere mensen en vond het getekende poppetje dan ook wel gaaf er uit zien. 'Zelda klinkt perfect,' verklaarde de ander, het klonk immers stoer genoeg en gaf het een totaal andere vibe dan de voorstellen die de ander had gedaan dat enkel een afkorting was geweest van de toch al korte naam. 'Wil jij ook een bijnaam hebben of klinkt Hazel goed voor je?' Vroeg de oudere Hazel aan haar waardoor het meisje haar schaapachtig aan keek. 'Ik weet verder geen leuke bijnamen meer, en jij bent stoer genoeg om Zelda te heten.' Legde het meisje onschuldig en oprecht uit. Een kleine glimlach kroop op de lippen van de ander, het was dan ook een compliment, tenminste zo was het wel bedoeld. Het gesprek viel kort stil, of het was omdat de ander een bijnaam probeerde te verzinnen of omdat beide in gedachten waren verzonken. Het duurde niet al te lang voordat een korte windvlaag de ander op deed kijken en weer deed spreken. Het was zeer zeker geen ongemakkelijke stilte geweest, een vredige stilte wellicht. 'Heb je al veel van dat soort games gespeeld zoals Zelda?' Het meisje schudde meteen haar hoofd terwijl ze haar vingers schaapachtig kruiste. 'Ik speel geen games, een van mijn vrienden had Zelda en die vond ik er altijd gaaf uit zien.' Legde het meisje onhandig uit.