De lus begon voor Jace steeds meer en meer te wennen. Inmiddels had hij al wel wat mensen leren kennen die hij begon te tolereren. Hij had aan het begin van zijn tijd in de lus niet gedacht dat hij vrienden zou maken, maar het leek erop dat het toch wel mogelijk was en dat hij vooral de moeilijke types leek aan te trekken. Een kleine glimlach speelde zich om zijn lippen als hij aan Sayuri of aan Jinn dacht, twee Peculiars die zijn aandacht uiteindelijk wel hadden weten te trekken. De één met een negatieve ervaring, de ander… de ander was eigenlijk vrij neutraal. Jace had geprobeerd om zijn vertrouwen te winnen en hoewel hij nog steeds bezig was met het ontcijferen van de angsten van anderen zodat hij het vooral als zelfverdedigingsmechanisme kon gebruiken als anderen gebruik van hem wilden maken of het bloed onder zijn nagels vandaan wilden halen, merkte hij ook op dat weldegelijk oprecht aardig gevonden wilde worden door sommige mensen en dat hij zijn best deed om vrienden te maken. En dat was al meer dan wat ze van hem konden zeggen voordat hij naar de lus kwam. Daar had hij juist zijn best gedaan om iedereen zo goed mogelijk te negeren omdat ze anders toch zouden proberen om hem kwaad te krijgen. Met zijn kapsel dat eruitzag als hij windkracht tien doorstaan had, zag hij er natuurlijk ook als een gevalletje apart uit, maar hier had Jace tenminste niet het idee dat hij uit de toon viel. Dat kwam waarschijnlijk door al die andere Peculiars, maar ach. Het maakte eigenlijk ook niet zo veel uit. Jace wandelde op dit moment over straat. De schemering toonde aan dat de avond binnen de kortste keren zou gaan vallen en hij was op weg naar huis. Hij had niet echt iets in gedachten om zijn avond mee te vullen, dus waarschijnlijk werd het weer een boek lezen op zijn bed of een actiefilm kijken. Op dat vlak was zijn leven in de lus best wel eentonig, maar het was nog altijd beter dan het leven dat hij had gehad voor de lus. De jongen keek op toen een vreemd gevoel hem bekroop en trok kort een wenkbrauw op toen hij zag dat een jongen hem naderde. Hij was er vrij zeker van dat het een Peculiar was en dat zijn gave ook hetgeen was wat Jace voelde. “That’s a special kind of gift you have right there,” sprak Jace op een rustige toon ter introductie. Jace was immers analyserend genoeg aangelegd om door te hebben wat hetgeen was dat hem zo liet voelen. Nu moest hij enkel nog een wapen ertegen verzinnen, maar daar kwam hij nog wel achter.

Zijn woorden leken de jongen niet te verrassen en zijn opmerking maakte Jace duidelijk dat het inderdaad de jongen voor hem was die hem dit vreemde gevoel bezorgde. Jace vond het niet zo erg. Als hij er tenminste iets tegen kon verzinnen om te voorkomen dat hij de controle over zijn eigen wil te veel zou verliezen. Hij zou meer te weten moeten komen over de gave om te zien hoe dat in zijn werking zou gaan, maar Jace was er vrij zeker van dat hij daar wel achter zou komen. Hij had er dan ook alle vertrouwen in dat hij de controle grotendeels wel zou behouden en dus bleef hij kalm tegenover de jongen staan. Hij kon zich voorstellen dat er anderen waren in de lus die meteen een gefrustreerd gevoel ervaarden wanneer ze geconfronteerd werden met de gave van de jongen, maar Jace was zo niet. Hij was immers diegene die aan het einde van de rit altijd de touwtjes in handen zou hebben en hij was niet van plan om dat plan te laten veranderen door de jongen tegenover hem. “That’s right,” antwoordde hij met een kleine glimlach om zijn lippen. “I can show others their worst fears,” antwoordde hij. “I can do it by reflecting an object or a person, although I prefer the first one. It’s a projection that you can’t touch and the more I know about the object or the person, the better I can mimic the sound effects.” Het was een uitgebreider antwoord dan hij normaal gezien gegeven zou hebben, maar hij wist dat het beïnvloed werd door de gave van de persoon tegenover hem en zocht er daarom niet al te veel uitleg achter, noch nam hij het zichzelf erg kwalijk. “And how does your gift work, exactly?” vroeg hij aan de jongen, al verwachtte hij niet zo’n uitgebreid antwoord als dat hij zelf had gegeven. Hij vermoedde dat de jongen, net zoals alle anderen in de lus, geen effect ondervond van zijn eigen gave en dat hij dus perfect controle had over wat hij wel en niet wilde zeggen, wel en niet wilde doen en wel en niet wilde voelen.