Net zoals de dag zich herhaalde in de lus en er bepaald activiteiten waren die vast gepland stonden op die dag, stond het voor Evan ook vast om elke dag te gaan trainen. Niet op hetzelfde tijdstip, maar toch wel ongeveer rond dezelfde tijd. Hij had spieren gekweekt tijdens de zware trainingen toen hij nog voor soldaat aan het trainen was en die wilde hij niet zomaar kwijtspelen in de lus. Bovendien was zijn lichaam zo erg aan alle fysieke inspanningen gewend die hij tijdens zijn missies had moeten ondergaan dat hij bijna geen andere keuze had dan zich over te geven aan de drang om te trainen. Het was echter ook niet zijn bedoeling om de hele tijd een onaangename zweetgeur om hem heen te hebben hangen telkens als hij naar buiten ging en dus had hij deze keer maar besloten om vroeg op te staan en te gaan trainen, waarna hij een douche had genomen en weer terug aan de klim was begonnen naar de kliffen, maar deze keer op een aangenaam, rustig tempo. Hij was het zodanig gewend dat hij altijd zijn legerkledij droeg dat het vreemd aanvoelde om nu in een driekwart kakibroek en een zwart shirt rond te lopen met een zonnebril op zijn neus. De zonnebril had echter vrij weinig effect omdat de zon vanaf dit punt bij de kliffen niet echt te zien was, maar dadelijk zou dat wel weer anders zijn. Evan zette zijn klim voort, maar zijn aandacht werd getrokken door zacht geritsel en kort draaide hij zijn hoofd om te zien wat er gaande was. Hij zag dat de struiken zacht heen en weer bewogen, te hard om veroorzaakt te zijn door de wind. Al Evan’s zintuigen gingen meteen op scherp en hij richtte zijn blik naar waar hij dacht het geluid vandaan te hebben horen komen. “Hello?” vroeg hij. “Anyone there?”

Evan’s blik verried niets toen een jongen tevoorschijn kwam, al was hij wel lichtelijk zelfvoldaan van het feit dat hij het weer eens goed in de gaten had gehad dat het niet de wind kon zijn die langs de struiken was gestreken en het geluid veroorzaakt had. Dankzij zijn training als soldaat had hij veel moeten oefenen op het gebruiken van zijn zintuigen omdat die soms het verschil tussen leven en dood konden zijn. In Irak had hij meerdere keren een granaat weten te ontwijken door zich op het geluid te concentreren van iets dat in de lucht werd gegooid en was hij ook meerdere keren aan de dood ontsnapt. Zijn moeder had het geen leuk idee gevonden dat hij in de voetsporen van zijn overleden vader wilde treden, maar ze had hem ook nooit tegengehouden en Evan had zich vol op zijn werk gestort. Het was dan ook tijdens een missie in Irak dat hij er achter was gekomen dat hij wonden kon genezen en algauw had hij zijn gave in kunnen zetten om zowel zichzelf als de andere soldaten te helpen overleven. Zijn overleving skills waren in hem gebrand en dat was ook nu te merken. Hij scande de jongen kort en nam aan dat hij ook in het huis moest wonen. Hij had nog geen enkele keer een dorpeling gezien op dit tijdstip, dus dat was de enige logische verklaring. “I wouldn’t call it like that,” zei hij op een kalme manier. “But yes, I do it very often. I was a soldier back when I wasn’t involved with the loop and some habits just keep returning.” Hij knikte naar het gedeelte naast de klif en keek de jongen met een opgetrokken wenkbrauw aan. “What were you doing out there? You’re quite off course.”

Evan gaf een kort knikje toen de jongen zijn reden gaf waarom hij zich aan de zijkant van de klif bevond, in het bosachtige gedeelte. Het was een goede reden. In het huis had je niet veel mogelijkheid om te kunnen ontsnappen aan sociaal contact en zelfs hier in de buitenlucht kwam het regelmatig voor dat je iemand van het huis tegenkwam. Er kwamen dan ook steeds meer Peculiars bij in het huis, maar gek genoeg had Miss Bluebonnet precies de juiste voorzieningen om hun allemaal gevoed te houden. Het was een vreemde werking en Evan moest er nog steeds aan wennen, maar hij moest wel zeggen dat zijn onderzoek naar de Peculiars zijn vruchten af begon te werpen. Hij was tot dusver interessante figuren tegengekomen en de jongen hier voor zijn neus was geen uitzondering. “That’s a good reason. I figured the life in the loop can get pretty exhausting.” Niet dat hij daar echt ervaring mee had; hij was vrij nieuwsgierig aangelegd naar het leven hier in de lus en dus was hij vrij tolerant aangelegd in mensen die hem benaderden, mits ze om konden gaan met zijn arsenaal aan sarcastische commentaar en zijn botheid, natuurlijk. Zijn wenkbrauwen schoten kort te lucht in toen de jongen aan hem vroeg hoe oud hij was, maar al snel had hij zijn gezichtsmimiek weer onder controle. “I’m twenty,” antwoordde hij. “Why’s that so important?” Hij probeerde kort na te gaan waarom een jonge jongen zoals hij dat zou willen weten, maar hij kwam niet echt op een reden en dus moest hij die maar aanhoren.

Aha. Eigenlijk was het vrij voor de hand liggend. Een jonge jongen, zijn uiterlijk vrij puberaal. En die ook nog eens naar zijn leeftijd vroeg. Voor iemand die alert aangelegd was en veel ervaring had met anderen, was het best irritant dat Evan dit gemist had. Hij besloot zijn gezichtsmimiek echter nog steeds onder controle te houden zodat de jongen niet in de gaten had dat hij boos was op zichzelf. De vraag bracht hem echter niet van zijn stuk, maar hij ging er ook zeker niet in mee. Als de jongen dacht dat Evan zijn slechte gewoonten ging bevorderen en hem ging helpen, dan had hij het mooi mis. Evan had als soldaat zijnde een natuurlijke hekel aan alles wat ervoor zorgde dat het je lichaam naar de verdoemenis bracht. Hij was nooit op te veel alcohol, drugs of sigaretten teruggevallen, zelfs niet nadat het leven heel zwaar voor hem was geweest. Zijn vader was zijn grote voorbeeld geweest en hij had Evan op het hart gedrukt dat hij de jongen een flink pak slaag zou geven als hij zijn zoon ooit eens in de buurt zag komen van die middelen. Evan had zich uit respect aan die regel gehouden en hij moest dat ook wel als hij zijn goede conditie wilde behouden. “Hold on,” zei Evan op een kalme toon om de jongen tegen te houden. “If you’re capable enough to drink yourself to shit, then you’re capable enough as well to buy it for yourself.” Hij trok zijn wenkbrauw op. “You don’t need my help for that. And you’re not going to get it as well. Go ask someone else in the house. This conversation is done.” En demonstratief keerde hij de jongen de rug toe. Als de jongen hem enkel als een middel ging gebruiken om aan zijn drank te komen, dan kon hij Evan's rug op.

Evan had niet veel geduld voor dit soort types. Het soort type dat zichzelf helemaal naar de kloten dronk om vervolgens onacceptabel gedrag te vertonen. “Try it and you’ll see what happens,” waarschuwde hij de jongen nog. Het interesseerde hem niet dat de jongen jonger was dan hem en eigenlijk ook nog veel te jong om zichzelf naar de kloten te drinken. Evan zou het gedrag dat de jongen zou vertonen als hij dronken was niet accepteren en dat was dat. Als de jongen werkelijk dronken in zijn kamer zou verschijnen, dan zou Evan hem ook behandelen als een volwassene. Naar zijn mening was het immers zo dat als je jezelf als een volwassene op probeerde te stellen terwijl je dat nog niet was, je ook de gevolgen moest ondergaan van een volwassene. Maar goed, de jongen zou zijn reactie wel merken als hij zijn woorden waar dreigde te maken. Evan had in elk geval geen zin in dit soort gedrag en ging er dan ook niet in mee. Hij zag dat de jongen wel in de richting van het centrum liep, maar hijzelf koos het pad weer naar boven, naar de kliffen. Dadelijk zou hij wel teruggaan naar het huis en een lange douche pakken om wat af te koelen, maar voor nu wilde hij nog wat genieten van het weer en van het uitzicht.