[TW: Suïcale gedachten] Negative thoughts.

Het was sinds haar komst in de lus weliswaar steeds minder vaak voorgekomen dat ze echt meegenomen werd door herinneringen en negatieve gedachten, maar helaas was vandaag weer zo’n dag voor Aurora en de blondine had zich al afgezonderd voordat de kinderen in het huis er last van zouden hebben. Of voor één van haar leeftijdsgenoten het op zou merken. De hele weg naar de kliffen toe zaten haar ogen gevuld met tranen en bevond er zich een dikke brok in haar keel. De herinneringen van vroeger drongen zich weer aan haar op en Aurora vroeg zich af of ze haar gedachtestroom kon stoppen. Ze had met niemand gepraat over hoe ze zich voelde omdat ze daar geen meerwaarde in had gezien, maar nu wilde ze wel dat ze zich op zijn minst had opengesteld naar Miss Bluebonnet. Ze vond het echter vrij vergezocht om vrouw lastig te vallen met haar zware gedachten terwijl er kleine kinderen waren die haar hulp veel harder nodig hadden. En dus sloot ze haar gedachten weer ergens op in haar hoofd, zoals ze wel vaker deed. Ze zette haar tocht naar de kliffen stevig voort en besefte dat dit de plek was waar ze Gerome had ontmoet. De herinnering aan de ontmoeting en aan het zien van de puppy die hij in zijn handen had gehad, deed haar licht glimlachen, maar die glimlach brak weer even ongenadig hard af toen de herinneringen van vroeger, van voor de lus, zich aan haar opdrongen. Ze liet zich, als verdoofd zijnde, op de rand van de kliffen naar beneden zakken en liet haar benen bijna achteloos over de rand bungelen. Een vreemde tinteling ging door haar heen, gevolgd door een stoot adrenaline en kort gleed haar blik over de rand. Zou iemand haar missen als ze het zou doen? Haar handen klemden zich zo krampachtig samen tegen het gruis onder haar dat haar huid open sprong.

Zodra er iemand tegen haar sprak, drong de pijn in haar handen zich fel aan haar op en deed haar kort naar adem happen. De negatieve gedachten gingen echter genadeloos verder en zorgden ervoor dat Aurora negatief kantje dat ze vaak bij anderen probeerde te onderdrukken niet langer kon verbergen. Of toch niet op de manier zoals ze graag wilde. Als ze iemand zoals Gerome voor haar had staan of iemand zoals Victor, dan zou diegene zich vast rot schrikken omdat zij een heel andere kant van haar hadden gezien. Maar helaas was Aurora geen wandelende bron van energie en werd het voor haar soms ook gewoon wat te veel. En dan drongen de negatieve gedachten zich zo erg aan haar op dat ze dat niet zomaar kon verhullen voor iemand die op dat moment toevallig bij haar in de buurt was. “Me afvragen wat het allemaal nog waard is,” zei ze met een zachte stem. Hopelijk was het meisje naast haar een dorpeling, al schatte ze de kans klein. Ging ze het risico aan om nog meer te zeggen, in de wetenschap dat dit meisje het zou kunnen onthouden en het later tegen haar kon gebruiken? Haar verstand had al een beslissing gemaakt voordat haar hart erop kon reageren. “En of ik niet gewoon moet springen.” De brok in haar keel werd erger en nieuwe tranen verzamelden zich in haar ogen. Om te voorkomen dat ze in huilen uit zou barsten, klemde ze haar handen enkel nog steviger om het gruis heen, wat haar zowel pijn als een prikkend gevoel bezorgde.

Aurora schrok toen ze voelde dat haar polsen vastgepakt werden. De laatste persoon die dat gedaan had, had heel andere intenties gehad dan haar comfort geven en ietwat achterdochtig wachtte Aurora op wat het meisje van plan was. Misschien was dat wel juist haar probleem. Misschien wachtte ze wel te veel af en nam ze niet snel genoeg actie. Ze wist dat er veel opgekropte woede in haar zat, maar het verdriet was nog sterker en nam, zeker op momenten als deze, de overhand waardoor de blondine niet altijd goed kon reageren op haar omgeving. En dat zorgde ervoor dat ze zich kwetsbaar en bang opstelde, waardoor anderen makkelijk gebruik van haar konden maken. Ze wist dat er vast wel een manier moest zijn om haar woede te laten ontsnappen, maar ze wist ook dat dat voor haar niet zo simpel was als iemand anders. Alleen voelde ze nu gek genoeg geen woede. Ze keek in de ogen van het meisje en toen ze zag dat die niet direct slechte intenties had, nam het zware kloppen van haar hart af en kwam er weer wat zuurstof binnen waardoor de wereld niet zo verdomd verstikkend leek naar haar idee. Gedwee knikte ze in de richting van het meisje en trok haar polsen voorzichtig los, waarna ze zich afduwde van de rand en met haar benen kracht zette in een stamp naar achteren zodat ze van de rand wegschoof. Ze vertrouwde haar emoties nog niet helemaal en het kon goed zijn dat de hoogte een duizelingwekkend effect op haar had als ze nu op zou staan. Een nog dommere dood dan eentje die bedoeld was, was eentje die onbedoeld was. “Hoe kun je dat nu zeggen?” vroeg ze op een zachte toon aan het meisje, zodra ze verwijderd was van de rand. “Je kent me niet eens. Je weet niet hoe mijn karakter is en je weet niet wat er allemaal in mijn leven gebeurd is. Dus waarom zeg je dat ik de dood niet verdien?” Tranen rolden over haar wangen en Aurora probeerde haar snikken in te houden.

Aurora schrok van de hand die op haar schouder gelegd werd, maar het was niet alsof ze hem er echt af wilde schudden. Ergens voelde het wel goed aan dat het donkerharige meisje zich om haar bekommerde. Ze had dan het idee dat er tenminste door iemand nog om haar gegeven werd, al had ze het vermoeden dat het meisje dit eerder uit zelfbelang deed dan dat ze echt medelijden met Aurora had. Hoe zou de rest van het huis immers reageren als het meisje Aurora zou hebben laten springen? De blondine slikte en probeerde de negatieve gedachten weg te duwen. Ze wilde graag weer vertrouwen. Ze wilde graag weer op iemand kunnen bouwen en misschien in de toekomst zelfs verliefd worden op iemand die ze vertrouwde, maar ze zag het gewoon nog niet zo snel gebeuren. Er was veel te veel gebeurd om het achter zich te laten en ongemakkelijk keek ze het meisje aan toen deze begon over of Aurora al eens in de spiegel had gekeken. “Vaak genoeg,” sprak ze op een boze toon. “En het bevalt me niet wat ik zie. Als me dat wel zou bevallen, dan zouden we hier nu niet staan.” Aurora keek kort naar opzij en vroeg zich af hoe het zou zijn als ze een beslissing maakte. Gewoon een aanloop nemen en dan springen. Het meisje zou niks voor haar kunnen doen en Aurora hoefde niet mee te maken dat ze met een schuldgevoel rond zou lopen, als ze ook maar al iets gaf om het lot van de blondine. Ze slikte en richtte haar blik weer terug op de donkerharige. “Soms is opgeven de betere optie, weet je,” zei ze schamper. “Als je alles al hebt geprobeerd om iets te maken van je leven en dat werkt niet, dan vraag ik me af welke andere keuze er nog resteert.”