Thundering thoughts

Een zacht klassiek muziekstuk speelde zachtjes door haar oordopjes heen, het gelukt van de fluiten en violen deed een slanke jonge dame rustig haar ogen sluiten. Het was een vredige ruimte om tot rust te komen, hoewel ze meestal niet de meest sportieve of spraakmakende persoonlijkheid was, had ze deze plek opgezocht om even tot zichzelf te komen. De torenkamer was redelijk afgelegen en de kans dat anderen haar zouden storen leek haar dan ook niet zozeer groot. Een diepe ademteug later ging ze in de kleermakerszit zitten terwijl ze haar armen ontspannen liet hangen voordat ze deze boven haar hoofd en diagonaal aan haar lichaam strekte. Het was af en toe heerlijk om goed uit te rekken. Wellicht dat ze later een plek zou zoeken om misschien wat yoga oefeningen te doen, het kon nooit slecht zijn om fysiek actief te blijven. Ze was zo in zichzelf verdiept en de zachte muziek dat de de deur die ze had gesloten na binnenkomst niet open hoorde gaan.

Het muziekstuk was wellicht niet al te luid, maar Lleucu was zo in haar gedachten op gegaan dat ze de deur niet had horen openen. Ook de voetstappen die naar het torenkamertje hadden geleid waren haar niet opgevallen. Al met al zat het meisje er ontspannen bij. Ze deed niet zo vaak aan dit soort momenten als anderen in de buurt waren, ze hield niet van aanrakingen. Knuffels, haar niet gezien, tenzij het een persoon was die ze had leren kennen als een puur mens. Zoals kinderen bijvoorbeeld die zich van geen kwaad bewust waren, of in ieder geval zelf anderen niet zouden pijnigen. Zolang iemand geloofde een goed persoon te zijn, en geen verborgen agenda had, dan ging het meestal wel goed. Dan had haar tweede lichaam minder de neiging zich te verbergen, verbergen deed ze het nog steeds. Ze wilde niet veranderen en daarnaast had ze er weinig behoefte aan dat anderen haar mogelijk zouden zien. Ze had geen idee hoe het in de lus zou gaan, was er überhaupt een volle maan? Werden de dagen door haar lichaam geteld alsof de volle maan zou komen of zou ze voor altijd die negatieve effecten niet mee krijgen? Er waren nog zoveel vragen die ze niet wilde stellen, niet op dit moment maar wel naar boven kwamen. Het muziekstuk was afgelopen waardoor de roodhaar haar oortjes uit haar oren trok en langzaam overeind kwam om te gaan zoeken naar een andere bezigheid. Haar bruine ogen verwijdde zich bijna komisch toen ze door had dat er iemand de kamer in was gekomen. Een kleine onhandige glimlach verscheen op haar lippen voordat ze zich verontschuldigend voorstelde. 'Uhm, hi? Sorry I did not notice you before. I am Lleucu.' Haar naam sprak ze zonder moeite uit, maar ze had al spijt dat ze aan de ander moest vragen dit te gebruiken. Misschien had ze zich beter met haar tweede naam voor kunnen stellen. Dat was een stuk makkelijker.

Het leek erop dat ze niet gezien werd als een of andere te zelfverzekerde prinses. Het was goed om te weten dat ze niet iemand onbewust genegeerd had. Immers was ze hier niet gekomen om het leven van anderen op een negatieve manier te beïnvloeden. Een warme glimlach op het gezicht van de donkere jonge dame, samen met diens woorden was genoeg om Lleucu weer iets te doen ontspannen. 'It wasn't like I was trying to make my presence clear to you,' grinnikte de ander waardoor de jonge roodhaar knikte. Het was niet alsof ze haar door het muziekstuk heen had kunnen horen en ze had het volume niet bijzonder hoog gezet. 'I wanted to let you enjoy your music, so standing here was the best thing I could come up with.' De tiener knikte terwijl ze rustig bleef zitten, haar benen waren nog niet verkrampt en ze had niet het idee dat de ander haar weg wilde jagen of iets in die trant. Ze stelde zichzelf voor met haar voornaam al had ze wellicht beter haar middelste kunnen nemen. 'I'm sorry can you repeat that?' vroeg de andere tiener waardoor Lleucu haar met een verontschuldigende blik in haar donkere ogen aan keek. 'I’ve never heard that name before. I’m just I’ve heard it right, but I want to pronounce it the right way,' legde de ander vriendelijk uit waardoor Lleucu haar rode haren onhandig aanraakte met een hand en nadenkend haar ogen kort sloot. 'You may call me Seren, that might be easier. That is my middle name,' besloot ze uiteindelijk met een lichte zucht in haar toon, immers had zijzelf niet voor haar naam gekozen maar hij was gewoon te lastig voor hen die dit soort namen niet gewoon waren.

Lleucu wist niet te vertellen waar ze precies geboren was, immers was ze op een dag gewoon alleen achter gebleven. Het was een ingewikkeld verhaal, waar ze de details niet eens van wist, laat staan dat ze deze ooit kon begrijpen. Ze wist enkel dat ze in Engeland was opgegroeid, onder de toezicht van pleegouders. Totdat ze achttien was geworden en verwacht werd dat ze zichzelf zou kunnen redden, met de bijzonderheid erbij. Gelukkig had ze een pleegbroer gehad die haar kon helpen en wilde helpen. 'Can I ask where you come from?' Vroeg de ander waardoor het roodharige meisje langzaam knikte. 'Both names you have are quite uncommon and I wonder where you lived before you came to the loop.' Vervolgde de ander, waardoor Lleucu onhandig glimlachte. 'Great Britain.' De precieze plek hoefde de ander niet te weten. Het was niet echt een veel voorkomende naam, maar dat betekende enkel dat ze echt een eigen identiteit had.

Lleucu had er geen probleem mee de vraag te beantwoorden, het was een veilige vraag. Een die niet al te veel op haar leven in ging. Er waren immers voldoende mensen die ergens meer wilde weten, dan dat ze wilde delen. Er was veel waarvan het roodharige meisje niks wilde zeggen, gewoonweg omdat ze zelfs in het huis vol bijzondere zich nog niet op haar gemak voelde. Het zou een lange tijd duren voordat ze vrijwillig los zou laten wat ze was, wat ze kon en hoe ze hier terecht was gekomen. Haar geschiedenis werd door haar beschermd, het was privé, en dat liet ze als het nodig was ook merken. Gewoonweg door geen antwoord of een zeer omstreden antwoord te geven. 'I'm from New York,' legde Alyssa uit. Een zeer andere plek, al konden ze prima met elkaar communiceren, het was soms.handig dat bepaalde landen dezelfde talen konden spreken. 'I have an older brother and he’s the biggest dork you’ll ever meet,' Legde de ander uit nadat het gesprek kort stil viel, omdat Lleucu niet echt woorden had om te gebruiken, geen manier had om er op te reageren. Ze wist bijzonder weinig van New York afgezien van de films wellicht. 'Do you have any siblings?' Vroeg de ander, waardoor het meisje haar schouders op haalde. 'I don't know, I do have a chosen brother though,' sprak ze onhandig. Een pleegbroer waar ze het goed mee had kunnen vinden.

Lleucu wist dat ze meestal geen vrienden of kennissen had gehad die hun ouders misten, hun biologische ouders want soms konden andere mensen prima de rol op zich nemen. Ouders genoemd worden omdat ze voor een kind zorgden en er van hielden. Lleucu was over het algemeen alleen op de wereld al had ze een heel hechte band met haar pleegbroer die ze al jaren kende en hinder procent vertrouwde. Ze gedroegen zich vaak ook echt als broer en zus, en hij was een van de weinige die ze echt zou missen. 'Well, my older brother isn’t actually my brother,' legde de ander uit waardoor de roodharige tiener haar vragend aan keek. 'He’s also my foster brother.' Legde Alyssa uit waardoor het meisje glimlachte. 'Foster brother or not, mine feels like family,' sprak ze voorzichtig waarna ze kort stil viel, alsof ze in gedachten was verzonken. 'Were you very young when you were placed in an orphanage?' Lleucu zuchtte zachtjes terwijl ze haar schouders ophaalde. 'I guess not that young, but I lost my memory due to an accident and they could not figure out that much about me.' Het was iets waar ze zelf weinig van wist, haar vroege jeugd.