A royal meeting.

Het was inmiddels al enkele dagen geleden dat ze aan was gekomen in de lus van Noorwegen. Hoewel ze nog steeds moest wennen, moest ze eerlijk toegeven dat het dragen van de kleding die paste in de lus haar veel beter deed wennen aan heel de situatie dan als ze de jurken nog had gedragen die ze in het kasteel diende te dragen. Het was aangenamer om in te bewegen en tot zekere zin ook aangenamer om in te ademen, al zou ze dat natuurlijk nooit hardop toegeven als iemand dat ooit aan haar vroeg. Tara hechtte niet veel waarde aan haar titel hier in de lus, maar er waren toch enkele dingen die ze voor zichzelf wilde houden wat haar adellijke titel betrof. Het meisje richtte haar blik op de spiegel en keek naar de strakke zwarte jurk die ze droeg. Het was heel anders dan de middeleeuwse jurk die ze nog geen drie weken geleden in het kasteel had gedragen, maar het stond haar zeker niet slecht. Ze droeg haar haren echter wel zoals zij ze in het kasteel droeg: los over één schouder met haar voorste lokken ingevlochten. Het deed haar dan toch nog een beetje aan thuis denken. Tara liep na nog één blik op zichzelf naar beneden, waar ze er direct voor koos om naar het weiland te gaan die zich vlakbij de tuin bevond. Ze wilde zich heel even afzonderen van de rest en misschien een beetje oefenen met haar bijzonderheid. Ze had inmiddels het idee dat ze al wat meer vat op de situatie begon te krijgen en dat zou goed uitpakken als ze zo snel mogelijk terug naar Schotland wilde gaan. Tara streek met een hand door haar lange, zilverkleurige haar terwijl ze het huis achter zich liet en zich dieper in het weiland begaf. Ze kwam op een open plekje waar de zon fel scheen en liet de temperatuur al gelijk een paar graden zakken door de omgeving om haar heen te bevriezen. Hm. Veel beter dit. Tara ademde koude lucht uit en een kleine glimlach gleed om haar lippen terwijl ze uit het gras en van ijs gemaakt een soort van ijsachtige troon liet opkomen, waar ze in ging zitten. Ze sloeg haar ene been over het andere en steunde met haar wang tegen haar gebalde vuist terwijl ze haar arm nonchalant op de leuning van de “stoel” liet zakken, haar blik naar voren gericht. Ja, zo kwam thuis nog een beetje dichterbij, natuurlijk. En dat was goed zo.

Tara was vrij goed in het controleren van haar emoties. Zelfs op zo’n punt dat niemand van haar gezicht kon lezen wat ze dacht. Enkel diegenen die haar goed kenden, konden een poging wagen. Tara liet haar woede nooit blijken totdat de ruimte opeens heel koud werd en de omgeving om haar heen begon te bevriezen. De troon van ijs was misschien een weerspiegeling geweest van de frustratie die diep in haar woedde, maar zelfs al zou iemand haar dat nu vragen, dan zou ze alsnog hardop ontkennen dat ze zich had laten meeslepen door haar emoties. Ze richtte haar blik strak naar voren en vertrok geen spier toen de kroonprins van Noorwegen opeens voor haar neus stond. Als ze al geërgerd was om het gebrek aan respect dat doorklonk in zijn stem, dan was dat niet te merken. Ze kende hem wel. Kelvin Grant, kroonprins van Noorwegen. Ze had hem een paar keer op bijeenkomsten gezien en het was haar vrij duidelijk geweest hoe hij in elkaar stak. Het kroonprins zijn was naar zijn hoofd gestegen en zo behandelde hij iedereen in zijn buurt dan ook. Dacht hij nu werkelijk dat die behandeling ging helpen met de anderen die zich hier in de lus bevonden? Een klein ijzig glimlachje speelde om Tara’s lippen en ze tikte nonchalant met haar voet op het ijzeren voetstuk die zich aan de voorkant van haar troon bevond. “Prince,” zei ze op een kalme toon tegen hem. Ze verplaatste haar gewicht op haar vingers lichtelijk zodat haar vingertoppen langs haar kin streken en zij hem haast bedachtzaam aankeken. “You know,” begon ze. “If you want to be treated with respect, you should show some respect to the people around you. Being a crown prince doesn’t mean that you’re above all people. I guess your father sent you to the loop to find that out, but it seems to be the case that you haven’t learned much since arriving here.”

“I would never worry about you, Grant,” zei ze op een ijskoude (teehee) manier tegen hem. Want waarom zou ze ook? Voor haar part mocht hij ergens in de lus op zijn bek gaan en er hopelijk heel veel last van blijven houden. Nee, ze wenste deze jongen niet bepaald veel goeds toe. Ze haatte de manier hoe hij met anderen omging en dan met name zijn zus, die veel beter verdiende dan als slaaf van de kroonprins behandeld te worden. Het maakte haar woest hoe hij zelfs geen respect voor zijn eigen zus leek te hebben en haar waarschijnlijk ook behandelde zoals hij met iedereen in het kasteel deed. Dat werd nog eens extra bevestigd door zijn woordkeuze en Tara’s masker verdween voor een paar seconden om plaats te maken voor een kwade uitdrukking. Onbewust begon de grond voor haar meer en meer te bevriezen, wat altijd gebeurde als haar emoties de overhand namen en wat ook de reden was dat ze naar de lus moest verhuizen. Ze had het duidelijk niet onder controle en dat zou er enkel in resulteren dat ze langer in de lus moest blijven, maar daar ging haar aandacht nu even niet naar uit. “Cooks, maids, guards and staff, Grant,” zei ze op een kille toon tegen hem. “Not peasants. I consider no one in my castle even close to a peasant, unlike you.” Ze keek hem minachtend aan, haar blik over hem glijdend met een kille blik en daarna haar ogen weer terug richtend op die van hem. “It sounds to me like you haven’t learned at all. I bet you treat your poor sister still the same way you did back when I saw you for the last time. It’s a shame, really. She deserves a much better brother than you.” En om die woorden nog eens te bekrachtigen, keek ze hem nogmaals aan op een minachtende manier. Idioot.

“See, there you go again. It’s pathetic, really,” sprak Tara op een ijzige (tehee) toon tegen hem toen hij weer begon over hoe onderdanen geen respect verdienden en heel die zooi. Ze kon dat soort mensen echt niet hebben en was ze liever kwijt dan rijk, maar Kelvin had waarschijnlijk nog wel een paar opmerkingen die hij naar haar hoofd wilde gooien voordat hij weg zou gaan en Tara was te koppig om weg te lopen. Ze ging de confrontatie liever aan en zat hier liever tot de avond te discussiëren met hem dan dat ze hem het gevoel gaf dat hij zou winnen door nu weg te lopen. Dan zou hij nog denken dat hij gelijk had ook en Tara wilde hem echt wel even een paar dingen op het hart drukken die haar dwarszaten. Dwarszaten als in zijn gedrag, niet de daadwerkelijke dingen die haar dwarszaten. Ze deelde haar emoties nooit met anderen en al zeker niet met zo iemand als hij. Hij zou haar nog in haar gezicht uitlachen ook als ze dat zou doen. Ze dacht niet dat er ook maar één meisje was die mocht hopen dat Kelvin ooit oprechte, koesterende gevoelens voor haar zou hebben. Alleen de gedachte al liet haar bijna in lachen uitbarsten. Die drang verdween echter weer zo snel als hij opgekomen was toen hij neerbuigend over Eloise begon te praten. Haar bloed begon te koken en ze had moeite met haar gezicht in de plooi te houden, al vertrok haar mond wel naar een streep. “Actually, it is my concern when that girl feels like shit because of you and your father,” antwoordde ze vrij kil op zijn woorden. “Just because your father sees her as your servant, doesn’t  mean you should to the same. She’s your sister, for god’s sake.” Ze rolde met haar ogen toen hij nog een opmerking maakte. “You, judging someone?” Tara legde haar hand tegen haar hart en stootte een hoog, kil lachje uit. “Now, tell me something I don’t know.” Ze liet haar hand weer zakken en tikte met haar nagels in een ritmische beweging op de ijsgemaakte armleuning van haar troon. “I bet you must have difficulties with the people in this loop, considering they won’t treat you as the perfect crown prince you are.” Er klonk iets neerbuigends door in haar stem, wat versterkt werd door de minachtende manier waarop ze hem aankeek. Nee, dit stuk vreten verdiende haar respect niet. Nooit.

Tara rolde nogmaals met haar ogen toen hij haar opnieuw probeerde te beledigen. Dacht hij nu werkelijk dat zijn woorden effect hadden op haar? Zij kon duidelijk aan hem merken dat haar woorden wel effect hadden op hem. Elk woord dat zij sprak, zorgde ervoor dat hij zijn handen steeds steviger om het hek klemde waar hij voor stond. Dacht hij nu echt dat hij een goede koning zou zijn als hij zijn eigen emoties niet eens onder controle kon houden? Kelvin was daar echter nooit goed in geweest terwijl Eloise juist een heel toneelspel op kon voeren. Ze deed net alsof haar leven als rechterhand van Kelvin perfect was en ze aan zijn eisen wilde voldoen, maar Tara prikte zo door die bubbel heen. Ze zou het meisje dan ook wel eens opzoeken zodat ze een goed gesprek konden hebben samen en Tara haar eens op haar rechten kon wijzen. Dat ze een idioot had als broer die dacht dat hij verheven was boven iedereen en een vader had die haar registreerde als Kelvin’s dienstmeid wilde nog niet zeggen dat het meisje haar hele leven daarnaar moest schikken. Niet als het aan Tara lag, tenminste. Desnoods zou ze Eloise meenemen naar haar eigen kasteel om haar daar een veel betere rol te geven, maar ze hoefde niet weg te kwijnen onder het gezag van Kelvin. Dat liet ze niet toe. “As much as you don’t have to bow for my father, I don’t have to do it for yours,” antwoordde ze kil (teehee). “That means I can question his judgement whenever I like.” Ze haalde haar wenkbrauw op toen ze de regenwolk boven zijn hoofd zag verschijnen en schudde haar hoofd. “You can scold me for coming here and not being able to maintain my emotions, but the same goes for you,” zei ze, een knikje gevend naar de regenwolk die zich boven zijn hoofd had gevormd. Op dat vlak waren ze twee dezelfde personen, al zou ze dat natuurlijk nooit tegen hem zeggen. Ze wilde niet eens dat hij dacht dat zij zichzelf met hem vergeleek, want hoewel ze op dat vlak hetzelfde waren, waren ze in alle andere opzichten zeer verschillend. Ze keek hem strak aan toen hij zijn opmerking maakte over de lus. “As the people in this loop are your people, you should get some respect from them,” zei ze, haar wenkbrauw naar hem ophalend. “A crown prince or a king without the respect of his people are nothing. The more respect you have from them, the better you can rule.” Ze rolde met haar ogen. “That’s like a basic lesson, Kelvin. I bet Eloise even knows this kind of stuff.” Ze klonk nu eerder verveeld dan iets anders en richtte haar ijsblauwe ogen naar hem, haar hoofd nog altijd steunend op haar vuist. Zucht.

“No, we aren’t. And I’m glad we’re not,” antwoordde Tara op een kille (teehee) toon. Als hij dacht dat ze er rouwig om was omdat ze niet op elkaar leken, dan had hij het verkeerd. Zij had compassie, hij niet. Zij had respect voor anderen en probeerde hun respect te verdienen, hij had geen respect voor anderen en hij verwachtte dat hij het respect automatisch kreeg door zijn titel. Hij was arrogant, hooghartig en alles wat hij dacht dat zijn rang met zich mee zou brengen, terwijl zij zich luchtiger hield en open stond voor de meningen van haar volk. Hij zou het nog wel merken hoe lastig het zou worden als hij die arrogantie aan zou houden. Ze stootte een hoog lachje uit toen hij het had over dat hij zijn controle over zijn emoties prima kon behouden. Zijn eigen gecreëerde regenwolk had er inmiddels voor gezorgd dat hij helemaal doorweekt was en de boosheid was duidelijk in zijn ogen te zien, terwijl Tara hem eerder op een verveelde manier aankeek. Het ijs verspreidde zich niet verder, wat betekende dat ze inmiddels een goede controle over haar emoties had gekregen. Nog steeds niet goed genoeg om terug te gaan naar het kasteel en de taken van haar vader van hem over te nemen, maar goed genoeg om deze confrontatie aan te gaan zonder dat zij de controle zou verliezen. Voor Kelvin was dat een heel ander verhaal. “No, and we’re never going to be friends if you keep acting like this,” verzekerde ze hem. “I do not have a problem with your personality. I tolerate arrogance, in a way. It’s the way you’re disrespecting your sister and everyone around you that pisses me off.” Ze trok haar wenkbrauw op en stootte opnieuw een hoog lachje uit. “I’ll never bow down to you,” sprak ze op een kille toon tegen hem. “Never. Maybe we can get along in the future, maybe we can even be friends, but I’ll never bow for you.” Ze zuchtte. “Ruling doens’t mean that your people should bow down to you. It means they’ve respect for you and you’ll do anything to make sure they are well. You listen to what they have to say and make decisions based on that.” Ze schudde haar hoofd. “But I’m just wasting my time trying to tell you this, aren’t I?” Er verscheen nu iets van vermoeidheid in haar blik terwijl ze hem nu eerder bedachtzaam aankeek. Het ijs voor haar voeten zwakte af en Tara wreef over haar slapen. Ze was moe. Ze was verdomme echt moe.

Tara gaf geen antwoord op zijn sarcastische commentaar. Tot dusver was het haar nog prima gelukt om haar emoties in check te houden, iets wat ze van Kelvin niet kon zeggen. De wolk boven zijn hoofd was duidelijk aanwezig en Tara wist wel wat er zou gebeuren als ze hem verder zou blijven provoceren, als ze opmerkingen bleef maken die hij niet zou tolereren. Het enige wat die wolk zou laten verdwijnen was dat zij zichzelf naar het knieën verlaagde en hem smeekte om genade, iets wat ze in de verste verte nog niet zag gebeuren. Zij, kroonprinses van Schotland, zou echt niet buigen voor de kroonprins van Noorwegen, alleen om zijn attitude al. En al kon ze het wél goed met hem vinden, dan nog zou ze niet voor hem buigen. Buigen deed je voor iemand waar je voor moest buigen. Met haar rang vond ze dat onnodig. Ze zou voor geen enkele persoon buigen. Zelfs voor haar vader niet, al was ze naar hem wel gehoorzaam en luisterde ze naar zijn advies. Haar vader had haar echter nooit opgedragen om voor hem te buigen en ze wist dat dat moment ook nooit zou komen. Ze was dierbaar voor hem en hun band was alleen maar hechter geworden toen haar moeder overleed. Die gedachte bracht haar van stuk. De gedachte aan haar moeder deed pijn en het masker gleed voor haar even van haar gezicht af. Het ijs verspreidde zich razendsnel toen Kelvin weer begon met spreken en met een onverwachte woede richtte Tara haar ijzige (teehee) blik op hem. Ze voelde een brok in haar keel komen. Niet omwille van zijn woorden of omwille van hém, maar omdat haar moeder nog steeds een zwaar onderwerp was en zelfs de gedachte eraan nog steeds pijn deed. Ze wilde de vrouw zo graag terug in haar leven hebben dat het fysiek zeer deed en dat eenzame gevoel dat ze in de lus kreeg, verergerde dat. “We will never be friends, Grant,” sprak ze op een nijdige toon. “So fuck off and take your stupid cloud and your piece of shit advice that doesn’t mean a single thing to me with you. I have no further need for you.” Verschillende ijspegels begonnen zich aan haar troon te vormen en het ijs verspreidde zich zo ver dat het hem bijna bereikte. Tara had haar gezicht op hem gericht en haar kaak was verstrakt van woede, haar ogen blazend van nijd. Het was een kant die ze altijd had weten te onderdrukken, maar de gedachte aan haar moeder maakte op dit moment te veel los voor het meisje om zich te beheersen.