Lleucu kende nog niet bijzonder veel mensen. Ten eerste was ze nog niet zo lang in de lus en ten tweede was ze niet de meest sociale persoon ter wereld. De jonge roodhaar had immers voldoende mee gemaakt om afstand te willen houden van de normale mens, niet dat de mensen in de lus onder deze norm vielen, maar nog steeds hield ze een tikkeltje twijfelend afstand tussen haar en de anderen. Uiteindelijk zou ze dit wel als haar thuis gaan zien, maar voor nu was het gewoon de plek waar ze woonde, een huis met half vreemde of volledige vreemde mensen. Echter weerhield het haar er niet van om zich nuttig te maken, in te zetten voor anderen.

In een van de eerste dagen in de lus was ze erachter gekomen dat ze nog zochten naar hulp voor in de ziekenboeg en aangezien ze zelf wetenschappelijk was ingesteld maar haar bijzonderheid ook die van anderen tijdelijk kon versterken, leek het haar geen slecht idee om haar voor iets positiefs in te zetten. Zelfs als het betekende dat ze een deel van zichzelf moest tonen dat ze normaal probeerde te verbergen. Het feit bleef dat instinctief ze anderen altijd zou willen helpen en dit dus prachtig bij haar aan sloot.

Nerveus was de roodhaar wel, immers had Mevrouw Rosefinch hen bijeen geroepen in de ziekenboeg. Zodat ze met elkaar kennis konden maken en wisten wie er allemaal anderen te hulp konden schieten. Samenwerken was een ding dat ze zou leren, en ze hoopte dan ook dat ze hier wat mensen zou leren kennen die ze kon vertrouwen met haar geheimen. De Ymbryne opende de deur toen Lleucu als eerste binnen stapte, ze beantwoordde de glimlach met een gespannen maar dankbare blik in haar ogen en een klein, zuinig glimlachje op haar eigen lippen. Zodra de anderen ook binnen waren werd de deur gesloten, terwijl de roodhaar rond keek in de kleine maar goed gevulde ziekenboeg. 'Welkom in de ziekenboeg,' begon de Ymbryne met hetzelfde glimlachje, waardoor Lleucu enkel knikte, immers kon ze niet stoïcijns blijven staren. 'Eindelijk hebben we het voor elkaar gekregen om de ziekenboeg geheel in te richten en het klaar te maken voor gebruik.' De blik van Bella ging langs elk van de bijzondere die hadden besloten dit met hun tijd te gaan doen. Lleucu volgde deze kort tot aan Evan, de enige van het stel die ze kende en een klein onhandig glimlachje werd door haar zijn kant op gestuurd. Ze waren wellicht wat onhandig begonnen maar dat betekende niet dat ze hem niet mocht. Wellicht zou hij ook ergens achter komen dat hij vanaf het begin al had willen weten. Iets over haar bijzonderheid. 'Misschien kennen jullie elkaar al, misschien niet, in ieder geval lijkt het mij een perfect moment om elkaar beter te leren kennen zodat jullie ook weten wie je te hulp kan vragen als jullie iets medisch gezien niet weten,' Verklaarde de Ymbryne die hiermee het doel van de ontmoeting en samenkomst duidelijk maakte, voor zover het nog niet duidelijk was geweest. 'Ik moet nog wat ander werk doen, maar ik ben in het kantoor als jullie mij nodig hebben, veel plezier!' De Ymbryne verliet met een glimlachje de ruimte om naar haar kantoor te gaan.

Lleucu draaide zich om naar de anderen en slikte even onhandig voordat ze voorzichtig sprak. 'Ik ben Lleucu maar mocht mijn naam te lastig zijn kun je mij ook Seren noemen. Daar luister ik ook naar. Ik ben net nieuw in de lus dus geen van jullie komt mij echt bekend voor, behalve Evan,' bij de laatste woorden draaide ze zich naar Evan toe. 'Je had de vorige keer vragen over mijn bijzonderheid, ik kan ze gedeeltelijk beantwoorden omdat ze wellicht handig kunnen zijn voor in de ziekenboeg. Dus vraag maar raak,' hiermee gaf ze aan dat ondanks het feit dat ze wellicht een lastig, stroef gesprek hadden gehad dit wat haar betreft achter hen lag. Dat ze hem de kans gaf een vriend van haar te worden.

Victor keek trots om zich heen toen hij de ziekenboeg binnenkwam. Het hele idee van een ziekenboeg om mensen te helpen had hem direct aangesproken en hij was blij dat de ruimte eindelijk klaar was en ze bijzonderen konden beginnen verzorgen. Dat hij de ziekenboeg moest delen met andere mensen was wat minder, maar hij kon er wel mee leven. Alicia was dan wel de enige andere met echte medische kennis; de andere twee zouden vast ook wel van pas komen. Evan kende hij al; en de jongen had een nuttige bijzonderheid. Enkel het andere meisje dat mee zou helpen kende hij niet, maar ze zou vast ook wel niet zo verschrikkelijk zijn. Het was wel goed dat deze ontmoeting er was zodat ze elkaar wat konden leren kennen. Victor luisterde dan ook aandachtig naar wat Madame Rosefinch te zeggen had. Toen ze klaar was met praten en de ruimte verlaten had, waren het enkel zij vieren nog. Zijn blik gleed over de anderen, afwachtend wat er nu ging gebeuren, en bleef even bij Alicia hangen. Zijn aandacht werd echter getrokken door het onbekende meisje dat als eerste sprak. Ze heten Lleucu en blijkbaar was er iets met haar bijzonderheid. Zijn nieuwsgierigheid was alleszins gewekt. “Wat is je bijzonderheid dan?” vroeg hij zonder te wachten of Evan vragen had.