De meeste mensen die het jonge meisje zagen, zouden wellicht onschuld in haar ogen zien. Ze was niet bepaald aangelegd met een vreselijk onuitstaanbaar karakter, en opgegroeid onder het liefdevolle oog van haar ouders. Al was de vraag of die mensen daadwerkelijk liefdevol genoemd konden worden. Dat was echter een discussie voor een ander moment, voor een ander tijdstip. Hazel voelde zich inmiddels langzamerhand wel redelijk thuis, ook al was ze nog niet bijzonder vaak bij haar broer Alex te vinden, ze vermaakte zich wel. Zeer zeker naar de ontmoeting met Connor, de jongen had een goed gevoel voor humor en er ook geen probleem mee gehad om het kind bezig te houden met de grappen die ze op dat moment konden verzinnen. Het duurde niet lang voordat er wellicht een verhaal te ronde zou gaan over de geest die blijkbaar het huis had overgenomen. Een geest, het was wellicht nog niet zo ver gezocht voor mensen die in staat waren met hun bijzonderheden dingen te doen die boven het natuurlijke gezien werden. Het was geen wonder dat Hazel zoals vele anderen uiteindelijk in de lus terecht was gekomen. Het kon immers niet eeuwig verborgen worden gehouden. Het meisje had Connor sinds de laatste uitstap niet meer gezien, al had ze ergens het vermoeden dat het niet lang zou duren voordat ze hem weer een keer zou vinden. Ze miste zijn teleportatie kunsten wel, het was zoveel leuker om met meerdere mensen de lus op stelten te zetten en ergens verveelde het meisje zich weer. Zuchtend had ze dan ook een puzzelstukje in de grote puzzel gedrukt, als er anderen waren geweest die naar haar om keken dan had ze wellicht gevraagd mee te doen met een of ander spel.

De meeste mensen waren echter stukken ouder dan zijzelf en ze wilde ook niet telkens aan iemands arm of been hangen om aandacht te krijgen, waardoor ze met een beetje een zuur gezicht maar de puzzel had gepakt en rustig de juiste stukken in elkaar drukte. Het hield haar tenminste bezig, terwijl haar gedachten af dwaalden. Ze was wellicht niet geheel alert maar het feit dat er een paar mensen iets terug deinsden deed het jonge meisje wel opkijken waarna haar blauwe ogen in de richting van de pooltafel keek. Daar tegen de rand aan geleund stond een bekende, niet een oude bekende maar wel een die ze tot een van haar vrienden rekende. Het was wellicht niet iemand waar de meeste mensen aan dachten als ze het over vriendelijke knuffelberen had, maar hij paste in haar opinie wel mooi in het rijtje. Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van het achtjarige meisje voordat ze stil overeind kwam en in de richting van het tweetal stapte. Ze probeerde zo stil mogelijk te zijn, wellicht omdat ze Connor wilde laten schrikken en op dit moment leek hij nog voornamelijk gefocust op een onbekende jongen met een pet. Was het niet warm met een pet op? Ze besloot die vraag voor later te bewaren terwijl ze hen afluisterde. ’We can use some fun,’ sprak de bekende stem van de donkerharige jongen of man het lag er aan hoe ze het bekeek voordat de ander reageerde. ’Sounds like a perfect plan,’ ging de ander naar een knikje verder terwijl Hazel voorzichtig dichterbij stapte en zich verstopte achter de pooltafel aan de andere kant van Connor, zou hij schrikken? ’We could start easy, just a round of darts,’ stelde de onbekende man voor terwijl hij in de richting van de dartbord stapte. Het was iets waar Hazel geen ervaring in had, ze was al lang blij als ze een bal de juiste richting op gooide, en het raakte wat het moest raken al klonk het ergens best leuk om goed te leren gooien. Dat was echter voor een ander moment, want de twee leken wel redelijk diep in hun plannen verzonken. ’It’s just like throwing knifes,’ verklaarde de onbekende waardoor er kort een kleine frons op het gezicht van Hazel verscheen, niet dat ze er een slecht gevoel bij kreeg. Ze vroeg zich gewoon af of de onbekende veel trucjes kende, misschien dat hij kon helpen met het verhaal van de geest of spook?

Voordat Connor kon reageren stapte het meisje om de pooltafel heen voordat ze hem op een uitbundige manier omhelsde. ’Connington!’ Klonk er vrolijk, terwijl sprankelende blauwe ogen omhoog gleden naar het wellicht verraste gezicht van de ander. Het was waarschijnlijk niet iets dat hij gewend was, zeker niet met haar omdat ze de eerste ontmoeting niet bepaald knuffelig was geweest en de normale afstand tussen hem en haar had bewaard. Het was niet meer dan vriendschappelijk, dat was wel duidelijk. Echter voordat de ander kon vragen naar zijn bijnaam, begon het meisje zachtjes te zingen om een uitdagende, plagerige toon. Immers was bijnamen uitleggen niet haar eerste plan, hij zou het zelf hopelijk wel uitvogelen. Ooit. ’I never thought hyenas essential. They're crude and unspeakably plain. But maybe they've a glimmer of potential. If allied to my vision and brain.’ Haar stem klonk licht en het was duidelijk dat ze hem liep te plagen terwijl ze zijn been nog steeds vast hield. Al die tijd besteedde ze nauwelijks aandacht aan de ander, die ongetwijfeld de humor van de situatie wel in kon zien, aan de andere kant zou Connor de onderliggende gedachten van het lied ook wel begrijpen, immers hadden ze samen het plan gemaakt dat uiteindelijk hopelijk wat leven in de brouwerij zou brengen. Dus be prepared paste wel in die gedachtegang. ’I know that your powers of retention. Are as wet as a warthog’s backside. But thick as you are, pay attention. My words are a matter of pride.’ Zong ze verder voordat haar blauwe ogen naar de andere jongen gleden en ze hem met sprankelende, ondeugende ogen aan keek. Stoppen met zingen deed ze nog niet, immers wachtte ze nog steeds op het punt dat Connor gek zou worden, nu wilde ze hem niet pesten maar oprecht plagen kon er wel van af, toch? ’It's clear from your vacant expressions. The lights are not all on upstairs. But we're talking kings and successions. Even you can't be caught unawares.’ Of toch wel, want hij had waarschijnlijk deze reactie niet verwacht. Het meisje grijnsde ondeugend naar de nog onbekende jongen terwijl ze lief op het been van de ander klopte. ’So prepare for a chance of a lifetime. Be prepared for sensational news. A shining new era. Is tiptoeing nearer.’ Kort viel het meisje toen stil en stopte ze met zingen, het rest van het lied had ze meer stemmen nodig, want dan kwamen de hyena’s. Er waren hier geen hyena’s dus dan hield het op, maar de glinstering in haar ondeugende ogen verdween nog niet.

Het jonge meisje was nog niet van plan geweest om Connor in de problemen te brengen. Daar was de jongen te aardig voor, al vertelde ze hem dat niet. Hij wist zelf vast ook wel dat Hazel geen slecht hart droeg en hem al helemaal geen slechte intenties toe zou dragen. Echter betekende dat niet dat ze hem niet kon verrassen met haar "aanval" op zijn persoonlijke ruimte. Het meisje was niet bepaald verlegen te noemen en als ze iemand graag mocht vergat ze soms dat niet iedereen vrolijk werd van knuffels. Hazel was wat dat betreft net een losgeslagen enthousiaste hond, een die niet geleerd was niet te springen. Verstijfd bleef Connor die ze omgedoopt had tot Connington staan, terwijl het meisje zijn been omhelsde en hem geruststellend op dat lichaamsdeel klopte. Het was niet alsof hij haar niet aan kon, hij kende haar goed genoeg om te weten dat ze met een woord los zou laten. Zolang hij aan gaf dat hij iets wilde, maar aangezien hij enkel kon staren en ze op dat moment be prepared zong, was het duidelijk dat de communicatie nog even zou wachten. Wellicht zou hij wel vergeten dat ze hem had vergeleken met Paddington. Het meisje viel stil en het duurde niet lang voordat Connor sprak. 'Right, uh.. Zeal meet Hazel, Hazel meet Zeal.' Stelde hij haar aan de andere jonge man voor, terwijl het meisje haar sprankelende ogen van Connor naar Zeal liet glijden. De ander leek even verrast en verward als Connor waardoor een onschuldig glimlachje om haar lippen vormde. De man schudde zijn hoofd voordat hij enkele stappen naar achteren zette en de dartpijlen weg legde. Zijn blik gleed naar Connor, hij leek haar nog niet aan te willen spreken en dat was wat Hazel betreft niet eens zou erg. Ze kende hem niet, en wist niet of hij aan haar kant zou staan of Connor's straks zou hij dezelfde vragen willen stellen als Connor over zijn naam! Ze had hier niet bepaald over nagedacht, wellicht zou ze zich er nog uit kunnen redden? 'You didn’t really adopt a child now, did you?' Vroeg Zeal aan Connor met een verloren blik in zijn ogen, een blik die Hazel nog niet herkende en waardoor haar aandacht zelf naar de dartpijlen gleed. Wellicht kon ze een deel van de grap tonen? Misschien dat het Connor zou helpen en zou voorkomen dat de twee in discussie zouden raken om haar aanwezigheid. Zonder te wachtten op goedkeuring van Connor gleed haar aandacht naar de pijlen waarna ze het geluid van de stemmen in de kamer gebruikte om de lucht te besturen en een pijl in de lucht te laten zweven in de richting van Zeal, voorzichtig zodat het niet als gevaarlijk projectiel gezien zou worden draaide ze de punt in de richting van het bord. 'Connor? Did you see that?' Vroeg ze zachtjes terwijl haar blauwe ogen onschuldig naar die van hem gleden en ze iets tegen hem aan leunde. Het was bijna alsof een spook de pijl bewoog want ze liet het met moeite en beheersing tegen het dartbord aan komen, te zacht waardoor het op de grond viel. Hierna ontspande ze zich iets en keek ze van de een naar de ander. 'So you are Zeaster? I am Hazel, but Connington told you that already.' Sprak het kind terwijl ze onschuldig van de ene naar de andere keek en glimlachte alsof ze net niet nog een pijl in de lucht had gehouden zonder haar handen te gebruiken.

Het was soms leuk mensen nog te kunnen verrassen, zelfs als het halve vreemde waren. Immers was Hazel nog lang geen bekende in de lus. Ze was niet als laatste gekomen maar zeer zeker ook niet als eerste. Het meisje hield haar handen voorzichtig om het been van Connor geklemd, omdat dit prettig stond en aangezien ze hem niet eng vond. Wist zij veel dat hij niet honderd procent goed genoemd kon worden, ze zag niet het slechte in hem. Enkel het leuke speelmaatje en de ondeugende jonge man. Het kon dan ook niet anders dan dat ze hem een bijnaam had gegeven afgeleid van Beertje Paddington. Immers was deze ook schattig, en als zei ze het zelf ze vond Connor er niet eng uit zien. Wellicht zouden anderen er anders over denken. Uiteindelijk stelde Connor de twee onhandig aan elkaar voor. Een tikkeltje verloren vroeg de ander of Connington haar geadopteerd had. Zover zij wist had ze geen ouders om naar op te kijken, dus was het antwoord nee. Echter zou ze het aan haar nieuwe maatje, beertje, overlaten om dit uit te leggen. Hij kende Zeal beter. 'I'm being a mentor to her,' verklaarde hij in plaats van een uitleg, trots. Hazel grijnsde licht, hij had haar inderdaad wel wat geleerd. Of het slim was om een jong kind te leren grappen uit te halen, dat was een tweede. 'You're being a mentor to her?' Herhaalde Zeal geamuseerd. Het was dat moment waarop Hazel besloot een deel van haar bijzonderheid te tonen en hem mee te nemen in de reis van hun grappen en grollen. De vraag was of hij er in zou trappen, of door zou hebben dat zijn degene was die hier achter zat. Zeal fronste, dat was al een goed teken, Hazel speelde het halve spelletje mee door Connor er bij te betrekken. Welke haar natuurlijk niet teleurstelde. 'Has to be the ghost,' ging Connington erop in, waardoor Zeal grinnikte. Hij was tenminste niet meer zo boos als hij hiervoor had geleken toen hij bang was dat zij geadopteerd was door Connor. De blik van de ander gleed kort naar het pijltje voordat ze het op de grond liet vallen en zich weer op het gesprek focuste. Het meisje sprak Zeal aan met zijn nieuwe naam, Zeaster en Connor met zijn bijnaam die ze kort ervoor ook in gebruik had genomen. De ander glimlachte voordat hij haar aan sprak. 'Zeaster hm?' Vroeg hij, al leek hij zijn bijnaam wel goed te keuren. De kleine grijns op zijn gezicht was in ieder geval een kleine geruststelling dat hij het niet erg vond. 'You're creatieve with nicknames, I'll give you that,' complimenteerde hij haar waardoor ze grinnikte. Een luchtig, onschuldig geluid dat wellicht niet bij deze situatie paste. 'Your name made me think of the sea and those small starfish. They live in the sea. Connington is like a bear, hence his name Comes from Bear Paddington.' Arme Connor, zo groot verraad. 'How did you two guys meet?' Vroeg hij vervolgens, aan wie had ze geen idee. Hij leek naar Connor te kijken. 'I was bored and reading books in the Library seemed boring, so I asked him if he was bored as well.' Legde het meisje op een zachte toon uit. Echt verveeld was ze daarna zeker niet geweest.