[FINISHED] The climb.

Wat was er lastiger dan met legerkisten, een rugzak vol met gewichten en een volle legeruitrusting over het strand ploegen? Blijkbaar de klim maken naar de kliffen. Het zweet gutste langs zijn slapen terwijl Evan zijn duimen stevig om de riemen van zijn rugtas haakte en ze krampachtig vastklampte terwijl hij naar boven rende. Hij had niet gedacht dat dit zo uitputtend zou zijn, maar met de volle zon op zijn rug werd het natuurlijk een stuk lastiger om zijn doel te verwezenlijken. Zijn kuiten brandden inmiddels en Evan had het gevoel alsof hij elk moment in elkaar kon zakken en heel de weg weer naar beneden zou glijden. Natuurlijk daagde hij zichzelf bijna elke dag uit sinds hij hier in de lus was door elke dag minstens vijf kilometer te gaan rennen, maar dit was echt wel next level. Zijn ogen begonnen te prikken en Evan klemde zijn tanden stevig op elkaar terwijl hij de laatste meters naar boven aflegde. Het brandende gevoel in zijn kuiten werd zo erg dat er één moment was dat Evan zich even nergens anders op kon concentreren. Toen leek de helling af te nemen omdat hij blijkbaar bijna bij zijn eindbestemming was en werd de zon overschaduwd door de vuurtoren die zich slechts een eind verderop bestond. Het beetje extra zuurstof dat Evan kreeg, ook met dank voor het feit dat het dadelijk zou gaan regenen, zorgde ervoor dat hij de laatste meters zonder al te veel problemen af kon leggen. Evan’s schouderbladen brandden toen hij de rugzak met een klap op de grond liet vallen en vervolgens zichzelf ontdeed van zijn shirt. Hij zag dat hij zo erg aan het zweten was dat zijn dog tags tegen zijn huid bleven plakken en hijgend trok hij ze los. Well, hij moest er iets voor doen om die spieren te behouden, niet dan? Met een zachte zucht liet hij zichzelf op het bankje zakken dat zich aan de rand van de klif bevond en dat hem een prachtig uitzicht gaf op het wolkendek, waar grijze wolken zich inmiddels bij elkaar begonnen te verzamelen. Mooi zo. Een regenbui zou er wel voor zorgen dat hij af zou koelen, dacht hij zo.

Het ene moment zat hij rustig op zijn gemak in zijn eentje op de bank, het volgende moment verscheen er letterlijk iemand out of nowhere in zijn blikveld. Evan fronste kort met zijn wenkbrauwen. Die jongen had daar net niet gestaan, daar was hij zeker van. Hij had inmiddels genoeg trainingen achter de rug en missies gedaan om alert genoeg te zijn op zijn omgeving om te weten of er iemand in de buurt was of niet. Zelfs de kleinste verandering van de wind ontging hem niet en dus was er voor hem maar één logische verklaring als waarom de jongen opeens voor zijn neus stond: hij had zijn gave gebruikt. Het zou Evan niks verbazen als de jongen een gave zou hebben waardoor hij van de ene ruimte naar de andere kon gaan zonder daar echt voor te wandelen. Teleporteren, simpel gezegd. Een handige gave, maar Evan verbruikte liever energie dan dat hij het zichzelf maar al te simpel maakte. De weg terug zou voor hem ook een eitje worden en om zichzelf uit te dagen, zou hij het wel op een rennen zetten. Douchen moest hij toch al en de zweetgeur zou tegen dan wel weggewassen zijn door de regen. “I know alright,” verzekerde hij de jongen. “It was my intention to get wet.” Dat klonk totaal niet dubbelzinnig of zo. “I’ve ran a few miles and now it’s time for me to cool off.” Hij knikte toen naar de plek waar de jongen tevoorschijn was gekomen en trok zijn wenkbrauwen vervolgens op. “Did you just teleport to this place or have I missed your presence?” De kans leek hem vrij klein, maar het bestond natuurlijk.

Evan negeerde de opmerking die duidelijk dubbelzinnig bedoeld was. Bij hem was het per ongeluk geweest, maar de jongen leek het erom te doen. Hij negeerde ook de blik waarmee de jongen hem bekeek, duidelijk geïnteresseerd zijnde in Evan’s gespierde lijf. Evan had zijn shirt niet uitgetrokken om indruk te maken en dus deed het hem ook helemaal niks hoe hij als een stuk vlees bekeken werd. Hij had een mooi lijf en dat wist hij ook, maar hij ging er meestal niet mee lopen pronken en de enige reden dat hij zijn shirt had uitgetrokken, was om dadelijk door de regenbui wat af te koelen die hopelijk ook een deel van zijn zweetgeur zou verwijderen. Evan liet zijn blik even naar voren gaan en zag dat het wolkendek zich steeds meer en meer begon te verspreiden. Hij durfde te wedden dat het op sommige delen in Inndyr al aan het regenen was en dat het niet lang zou duren eer dat die bui naar hier zou komen. Het was wel speciaal om het vanaf dit perspectief te zien. Hij grinnikte toen de jongen niet bepaald overtuigd klonk toen hij zei dat het leuk klonk. “You don’t have to like it,” was zijn ongezouten mening. “As long as it works out for me, it’s fine.” Hij kon zich ook niet herinneren dat hij om de mening van de jongen had gevraagd, maar ach. Als hij zich daar beter bij voelde, waarom niet? “Have you ever tried to run a few miles?” vroeg hij aan de jongen. “If not, then you can’t be sure if you’re into it or not. Sometimes you have to try stuff to have a clear opinion on it.” Hij richtte zijn blik weer naar het wolkendek. “But if you’re not here to cool off, why would you spend your time in the rain? Most of the people I know hate it with a passion.”

“I figured you would say something like that alright,” grinnikte Evan toen de jongen zijn antwoord gaf. De jongen leek hem nu ook niet bepaald het type om heen en weer te gaan rennen. Soms had je van die heel sportief uitziende types waarvan het lichaam gewoon schreeuwde dat diegene aan sport deed. Evan wist niet of hij zichzelf tot dat type kon bestempelen. Als hij ging joggen had hij toevallig wel een shirt aan dat om zijn borstkas spande en dat zijn spieren liet zien, maar voor de rest droeg hij eigenlijk gewoon normale truien en shirts die los rond zijn vel zaten zodat niemand kon vermoeden wat voor een gespierd lijf eronder zat. Evan was niet iemand die opzettelijk met bepaalde dingen ging pronken en het ook niet van een ander kon accepteren als diegene dat wel deed. Dan had hij wel zijn broodnodige commentaar die hij moest leveren en dat kon goed uitpakken of niet. Het was bij hem dan ook eerder een of of situatie en niet een en en. Of ze mochten hem, of ze mochten hem niet. En daar had hij geen enkel probleem mee. Hij richtte zijn blik weer op de jongen toen die het had over teleporteren en rolde met zijn ogen toen hij het nogmaals niet leek te kunnen laten om een opmerking te maken over Evan’s hobby. “You’re calling me stupid, but you’re the one making yourself wet on purpose, then returning to your room. What’s the point in that?” Hij schudde met zijn hoofd en grinnikte. “And I never ask for favors unless I really have no other choice. So no, you don’t have to teleport me back. I’ll manage just fine thank you very much.” Hij zei het op een sarcastische toon en liet zijn elleboog rusten op de armleuning van het bankje, zijn kin rustend in zijn handpalm en zijn vingers tikkend tegen zijn wang terwijl hij de jongen niet echt onder de indruk zijnde aankeek.

“Drama? What drama?” vroeg Evan nu op een verwarde toon. Hij kon zich niet voorstellen dat je eigen nat laten regenen voor een hoop drama kon zorgen, tenzij de jongen behoorlijk veel gaf om zijn uiterlijk. Evan liet zijn blik snel over de jongen gaan om hem in zich op te nemen en keurde dat idee in zijn hoofd al af. Nee, hij dacht niet dat de jongen echt ijdel was. Dus wat voor drama zou het dan geven? Hij rolde met zijn ogen toen de jongen er nog een dubbelzinnige opmerking aan toe moest geven. Het level van kinderachtigheid dat de jongen bereikte, was hoger dan Evan’s capaciteit om twee keer die klif op en neer te rennen en dat wilde behoorlijk wat zeggen. Hij merkte ook duidelijk op zijn opmerking niet ten goede aarde viel van de jongen, maar daar had hij schijt aan. Evan was niet iemand die zijn meningen onder stoelen of banken ging schuiven puur om de ander een goed gevoel te bezorgen. Daar deed hij simpelweg niet aan mee. Hij trok zijn wenkbrauw op toen de jongen hem hot stuff noemde, een naam die hij nog niet eerder had gehoord. Het was waarschijnlijk sarcastisch bedoeld, maar het kon ook zijn dat de jongen een ding had voor andere jongens. En dat was voor Evan helemaal prima. Hij voelde zich er dan ook niet echt oncomfortabel bij bij het idee dat de jongen het compliment wel meende. Het flatteerde hem zelfs wel een beetje. “Good. It’s not like I need it,” mompelde hij. Nee, hij kon heel deze run makkelijk opnieuw doen. “I used to do these kind of things daily back when I wasn’t involved with the loop. It might seem hard to you, but for me it’s just something I got used to.”

“Yes, that’s the perfect way to deal with your problems,” grinnikte Evan, maar ergens kon hij zich wel vinden in de woorden van de jongen. Hij had ook genoeg momenten gehad dat hij graag in de regen wilde gaan zitten en het allemaal op zich in wilde laten werken, maar de waarheid was dat zijn leven hem daar geen kans toe had geboden. Nadat zijn vader was overleden, had hij de zorg over zijn broertje mee op moeten vangen omdat zijn moeder geen karakter was dat in een filmscène in de regen ging zitten en hard begon te janken, maar dat gewoon deed midden in de huiskamer, gevolgd door hier en daar wat servies dat door de kamer vloog. Na de zoveelste mentale breakdown had Evan haar erop gewezen dat ze een psycholoog op gingen zoeken en had ze dat ook gedaan nadat hij flink kwaad geworden was. Ze had er niet veel hoop in, maar het klikte gelukkig goed met de psycholoog die Evan benaderd had en algauw kwam de bal aan het rollen. Daarna waren er zijn missies in Irak, waar hij tussen de bommen, granaten en kogels door ook niet echt de moeite en de zin ervoor had genomen om te beginnen janken in de regen. En nu zat hij hier en lag alles te ver achter hem om dat nog te doen. Of hij duwde het gewoon weg, dat kon ook natuurlijk. “I was a soldier,” was zijn antwoord. “I had to go on a lot of missions for my country, so that’s why I got so fit.” Hij draaide zijn hoofd zodat hij de jongen weer kon aankijken. “What did you do before you came to the loop?” vroeg hij vervolgens. Zijn doel was om vooral de gaven van de Peculiars beter te leren kennen, maar misschien kon hij hier en daar ergens wel een vriend maken. Al had hij daar niet echt veel hoop in.

Evan gaf geen antwoord op de woorden van de jongen. Het was niet aan hem om te zeggen hoe de jongen het beste kon omgaan met zijn drama. Iedereen had daar zijn eigen manier voor. Hij durfde te wedden dat hij ook het één en ander commentaar zou hebben gekregen als mensen zagen hoe hij had gereageerd na zijn vaders dood. Er was altijd wel ruimte voor verbetering en wat je ook deed, mensen zouden altijd hun kritiek blijven behouden, of je nu iets had gedaan wat ze verwachtten of niet. Er zou altijd dat beetje kritiek blijven dat aanwezig zou zijn om een situatie of een handeling niet helemaal in een positieve sfeer te beladen. Dat was nu eenmaal iets wat in de mens zat, maar niet echt iets waar Evan zich aan stoorde. Als hij zich op elk kritiek puntje ging focussen in zijn leven, dan zou hij een emotionele instorting nabij zijn. Hij knikte toen de jongen zijn antwoord gaf, al gehoord hebbende dat er meerdere lussen waren en daar dus geen vragen over hebbend. “Somebody in the army noticed my gift when I was on the battlefield,” antwoordde hij. “He advised me to go to a loop to meet other Peculiars. He was a Peculiar himself, but I don’t know the details of it.” Natuurlijk wist hij wel het één en ander van de jongen die hem over de lus had verteld, maar hij zou daar niet dieper op ingaan. “Since I had no obligations to my home town, I took the bait and ended up here. I was quite curious to see how others had their gifts working for them and it didn’t disappoint me, really.”