Victim

Het was misschien contraproductief om je te douchen niet zo lang vooraleer je ging wandelen, maar hij voelde zich echter te moe en hoopte dat het koude water hem wat wakker zou maken en hij zou zich achteraf nog wel een tweede keer wassen. Het hielp… even. Tegen dat hij afgedroogd en weer in zijn kamer was, viel hij op bed neer en sloot hij zijn ogen. Waarom konden de nachtmerries hem ook niet gewoon een keer met rust laten? Dat is alles dat hij wou: één nacht goed kunnen slapen. Hij opende zijn ogen en staarde naar het plafond. Hoelang hij daar zo lag wist hij niet. Het enige dat hem een gevoel van tijd kon geven was de regen die steeds langzamer neerviel en uiteindelijk stopte. En dan stonden Connor en de hond in de kamer. Wat? Geschrokken sprong hij overeind; waarna hij zijn armen zo nonchalant mogelijk over zijn borstkas kruiste zodra hij doorhad dat hij geen T-shirt aanhad. "Can't you knock like a normal person?" hij probeerde zijn stem onder controle te houden, maar schreeuwde de woorden bijna terwijl hij zich naar de kleerkast—die nog altijd meer leeg dan vol was—haaste en een T-shirt over zijn hoofd trok (nog een geluk dat dat het enige kledingstuk was dat hij miste). Hij wist dat hij mager was. Te mager. Een jaar met te weinig voedsel had niet veel goeds gedaan voor zijn lichaam. En al was hij al een maand in de lus en was het niet meer zo erg als toen hij toekwam, hij was nog altijd ongezond mager en voelde zich al te bewust van zijn lichaam en hoefde echt geen opmerkingen van Connor te krijgen. Hij had wellicht ook anders gereageerd als de jongen niet plotseling zijn kamer in geteleporteerd was. Toen hij het T-shirt aan had, richtte hij zich dan ook niet op de jongen, maar naar het dier dat voorzichtig naar hem toegekomen was. De hond wou waarschijnlijk hallo zeggen, maar wist niet goed waarom Victor zo plots zo snel bewogen had. Victor zette zich rustig op een knie en stak zijn hand uit naar het dier. Gerustgesteld, kwam het vrolijk hallo zeggen.

De grijns van de jongen maakte het er niet beter op. ‘I could have.’ De woorden en manier waarop ze gesproken werden, deden Victor enkel maar denken dat de ander er bewust voor gekozen had de kamer binnen te komen vallen. Hij probeerde zich echter te focussen op een T-shirt uit de kast halen en aan te doen. Eenmaal dat gedaan was, slaakte hij bijna een zucht, maar hij wist die nog net in te houden. Hij voelde zich echter nog niet helemaal op zijn gemak en keerde zich dan ook eerst naar de hond toe. Het dier kwam enthousiast naar hem toegelopen en Victor wreef met een lach achter zijn oren. ‘Nice room.’ De woorden deden hem opkijken. Zijn mond viel open zodra Connor een lade van zijn bureau opentrok. Het bureau zelf was bedekt met allerlei soorten papieren en andere dingen. Van anatomische tekeningen en notities tot een erlenmeyer die hij binnenkort nodig zou hebben. Maar van die dingen kon het hem niet veel schelen als iemand anders ze zag. Ja, hij had liever niet dat iemand er in rondgraaide aangezien het zijn chaos was waarin hij alles perfect wist liggen, maar ze waren niet echt privé. Hetgeen dat in de schuif die Connor net geopend had daarentegen… Dat was niet iets waar de jongen aan mocht zitten. In de schuif lag namelijk de ketting waar het medaillon en de dog tag aanhingen die hij daar had gelegd voor hij naar de douche ging. Het maakte hem niet veel uit als de jongen dat tweede te zien kreeg, maar het medaillon was iets dat hij aan niemand toonde. Het was iets dat al heel zijn leven bij hem was en te nauw verbonden was met zijn hart om zomaar aan eender wie te laten zien. Het was van zijn broer geweest voor die was gestorven en binnenin bevond zich een foto van zijn moeder. Te persoonlijk. “Please, close that,” het klonk bijna alsof hij aan het smeken was.

De jongen had zijn hand al in de schuif gestoken, maar leek wel na te denken over Victors vraag. ‘What’s so special about it?’ De jongen sloot de lade, schoof de papieren op de bureau aan de kant—Victor trok even zijn ogen gepijnigd samen; nu zou hij alles weer mogen uitzoeken—waardoor de erlenmeyer even gevaarlijk dicht bij de kant wankelde, en ging op het meubel zitten. Victor keek toe hoe de ander weer een schuif opentrok, een met een boel potloden, gommen en tekeningen. Voornamelijk anatomische—realistische afbeeldingen van een hart, de longen, bepaalde spiergroepen, en meer—, maar ook observaties van mensen en, van wanneer hij niets beters om op papier te zetten had gehad, ook een aantal landschappen. Niets waarvan het hem extreem veel kon schelen als de ander het bekeek; al was hij nog steeds niet blij met deze schending van privacy. “It’s from my family,” antwoordde hij. “They died a long time ago.” Het was niet veel uitleg, maar hopelijk zou het genoeg zijn om de jongen tevreden te stellen. De hond kwam afwachtend tegen zijn been duwen. Die wou duidelijk gaan wandelen. “I thinks he’s done going through my stuff and wants to go for that walk,” zei hij met een knikje naar het dier, alsof het enkel de hond was die niet kon wachten om hier weg te geraken.

Ook de tekeningen waren niet veilig voor Connors nieuwsgierige handen. Victor liet hem door de papieren gaan terwijl hij antwoord gaf op de vraag van net. De jongen keek omhoog; hij leek veel serieuzer dan eerst. ‘That sucks.’ Victor knikte. Dat was de makkelijkste manier om het te omschrijven. Als hij echt moest uitleggen hoe het voelde, zou hij morgen waarschijnlijk nog bezig zijn met praten. Het gesprek—als het kon doorgaan voor een gesprek—werd onderbroken door de hond die tegen zijn been kwam duwen. Een perfect excuus om hier weg te geraken. ‘I wasn’t done.’ Even dacht Victor dat de ander nog meer schuiven zou opentrekken, maar dan ging hij van de bureau af en ging hij naar Victor toe. Eén hand werd op het hoofd van het dier gelegd en het ander greep dat van hem vast. Ergens had Victor de neiging om zich los te trekken. Over het algemeen had hij geen problemen met mensen die hem aanraakten, hij had zelf niet echt een goed gevoel voor iemands persoonlijke ruimte, maar deze hele situatie bracht hem uit zijn doen. Hij liet de andere jongen dus begaan zonder te reageren; hij had al bedacht dat het nodig was voor diens bijzonderheid en dus onderdrukte hij die neiging om zich weg te trekken. En dan stonden ze in het park. Hij keek even om zich heen; er waren geen dorpelingen in de buurt—gelukkig. Connor had wel nog altijd zijn hand vast. “Are you gonna keep holding on to my hand?” vroeg hij met een wenkbrauw omhoog.

De hond liep enthousiast voor hen uit en snuffelde aan elk struikje en sprietje gras dat hij kon vinden. Er was echter iets anders dat Victors aandacht nodig had op het moment: Connor had nog altijd zijn hand vast. Met een wenkbrauw omhoog getrokken vroeg hij de jongen of die hem nog los ging laten. ‘Do you want me to?’ vroeg de ander met een grijns die hem vertelde dat hij dit veel te leuk vond. Victor staarde even naar de jongen. Ergens wilde hij niet loslaten om de ander te irriteren door te doen alsof het hem niet irriteerde, maar langs de andere kant had hij zijn handschoenen niet aan door de plotse binnenkomst van Connor en voelde hij zich nog altijd niet helemaal gerust over zijn bijzonderheid. De ander liep echter achter de hond aan voor hij een conclusie had kunnen trekken en zo liepen ze dus hand in hand door het park. De jongen zwaaide met zijn armen waardoor hij er bijna meer als een enthousiaste hond uitzag dan de enthousiaste hond die voor hen liep. “I don’t really mind you holding my hand,” gaf hij eindelijk antwoord op de vraag van eerder. Hij pauzeerde even voordat hij verder sprak: “But could you please not dislocate my shoulder by waving your arm around like that?” Okay, misschien dat hij het eigenlijk wel een grappig beeld vond; Connor die veel te wild met zijn armen liep te zwaaien op het ritme van zijn voetstappen. Maar hij moest toch ergens over klagen?

Het was een heus dilemma. Connors hand loslaten en de ander laten winnen of blijven vasthouden en wachten tot de ander zijn arm uit de kom had gehaald. ‘It’s not my fault your shoulder is weak.’ En die woorden zorgden ervoor dat Victor onmiddellijk besloot de ander niet los te laten; zelfs al lag zijn arm er af tegen het einde van de dag. ‘Can’t your life energy fix it or something?’ Domme vraag. “Of course it can’t,” antwoordde hij. “Unless you want me to use your energy to do that.” De jongen had hem al willen vermoorden toen hij zijn bijzonderheid op Zeal gebruikt had—zelfs al was dat compleet accidenteel en Zeals eigen idee—, hij dacht niet dat Connor hem levend weg zou laten komen als hij het op hem zou proberen. Ondertussen trok de jongen hem voort richting het water. De hond leek even te twijfelen toen hij zo veel water bijeen zag en bleef aan de rand van het meer staan. En Connor staarde hem raar aan. “Why are you looking at me like that?”

Zoals verwacht schudde de ander zijn hoofd. 'No thanks,' kwam Connors antwoord. Victor liet het onderwerp rusten en liet Connor hem verder aan zijn arm richting het water sleuren. De uitdrukking op Connors gezicht toen ze dichter naar het meer toe gingen, baarde hem echter zorgen. De jongen leek iets van plan te zijn en Victor betrouwde het niet. De brede grijns die op het gezicht van de ander verscheen maakte hem enkel maar wantrouwender van wat Connor ging zeggen. 'Ever wanted to own a duck? Because this is your chance to.' Victor keek de ander verbaasd aan. "What?" Hij wist niet helemaal hoe hij op de vraag moest antwoorden. Waarom zou hij een eend willen? 'We just need to kidnap them.' Met zijn wenkbrauwen samengetrokken staarde hij de jongen aan. "Why would we steal ducks from the park?" Een logische vraag op een compleet niet logisch voorstel. Iets klikte in zijn hoofd. "Is this where you got the ducks you mentioned in the group chat?