Victim

Voor zover Connor wist kon iedereen wel een eend in zijn leven gebruiken. Sinds hij eenden had was zijn leven ook vooruit gegaan. Nog een keer herhaalde hij voor Victor wat het idee achter de kidnapping was. Het leek hem allemaal heel logisch maar goed. ”But why would you want to keep them?” vroeg Victor. Fronsend keek Connor hem aan terwijl ze bij het rand van het water stonde. ”Because they’re cute.” Had hij echt een reden nodig? De eenden hadden het zo veel beter met hem, ze konden al het beste eten krijgen en de beste verzorging. In dit park kregen ze alleen maar brood dat slecht voor hun was. Natuurlijk had hij de zijne ook van hier ontvoerd, het enige waar hij Laxus misschien een soort van semi dankbaar voor was. Dat hij nu ook een eend naar hem vernoemd was, was een nadeel. Nu zaten ze al vast aan die naam. ”Laxus?” herhaalde Victor. Connor haalde zijn schouders op. ”Laxus chose it.” Als hij dat hele verhaal ging uitleggen stonden ze hier nog tot morgenochtend. Bovendien ging het daar niet om, het ging om wat eenden allemaal brachten in het leven. Met liefde had hij er nog verder over gepraat, maar een reactie kwam niet eens. Well, Victor gaf een reactie, alleen niet op hem. Alsof iets onzichtbaars hem greep. Je hoefde geen scheikundige te zijn om te bedenken wat het was als je een beetje ervaren peculiar was. ”Cyak blyat,” siste Connor compleet tegen zichzelf. Het voelde gepaster voor de situatie dan andere talen. Met wijde ogen keek hij toe dingen zich sneller dan een seconde leken af te spelen. Iets onzichtbaars werd weggeslagen en zijn hand vloog al naar het mes dat hij standaard bij zich had. Niet voor dit soort dingen, maar het kwam even goed uit. ”Hollow!” riep Victor wat hij ook al geraden had. ”I can see that!” riep Connor terug. De stress maakte hem er niet aardiger op. Dit kon hun wandeling door het park er ook nog wel bij hebben. Nog krijg hij geen tijd om daar stil bij te staan. Dan kon hij Victor even goed aan de hollow gaan voeren alsof hij brood aan de eendjes aan het voeren was. Eenden die nu allang opgevlogen waren. Met het mes sprong hij naar voren om naar het onzichtbare uit te halen. Want zelfs Victor verdiende het niet om zo dood te gaan.

In feite zou Connor al te graag een alligator als huisdier willen. Helaas kon hij Victor’s gedachten niet lezen dus kon hij dat ook niet vrolijk gaan melden, of zelfs aanbieden om samen in Florida wat alligators te ontvoeren. Waardoor hij alleen kon verklaren dat eenden schattig waren en dan helemaal zijn eenden: Laxus & Connor (Junior). Namen die ze op een wat spijtige manier hadden verkregen, maar nu al aan vast zaten. Misschien konden ze nog veranderd worden. Het ging echter om het principe en hoe Connor inmiddels ook al aan de namen gewend was. Voor hij daar verder over kon gaan werd Victor uit het niks gegrepen. Er was niet veel nodig om te herkennen door wat. Onzichtbaar monster, check, op zoek naar peculiars specifiek, check, waarschijnlijk creepy tentakels, check: Een Hollow. De conclusie had hij ook al getrokken terwijl de ander uitriep wat het was. Het mes had hij zonder een tweede gedachten in zijn handen, gericht op het onzichtbare. Met succes wist hij zijn mes in de hollow te boren, een krijs bevestigde dat wel. Nu wist hij ook meteen dat hij in de problemen zat. Tijd om te checken hoe Victor er aan toe was kreeg hij niet zodra hij de wind voelde bewegen met tentakels die overduidelijk in zijn richting gingen. Een tentakel sloeg al om zijn pols en het mes viel op de grond voor hij snel naar achteren teleporteerde, weg van de rest van de aanval. Connor haatte hoe hij alleen maar kon gokken of hij ver genoeg weg was van het monster. Alles ging puur op instinct en hopen dat hij niet binnen een paar seconden zijn ogen kwijt was. ”Connor, get us out of here!” klonk het. ”No, I was planning to-“ Zijn blik schoot heel even opzij, voor hij naar beneden dook om zijn mes te pakken met een rol over de grond. ”-stay and-“ Zijn woorden werden in stukken gehakt met iedere snelle beweging die hij maakte om niet als hulselvoer te eindigen. Snel teleporteerde hij met mes en al op Victor en de hond af. ”-have a nice little chat!” maakte hij zijn zin eindelijk snauwend af terwijl hij haastig naar Victor’s hand greep.

Fuck yeah, hollows. Want het was niet alsof met Victor de hond moeten uitlaten al genoeg marteling was. Het hele uithangen met de ander viel uiteindelijk wel mee, maar dat liet hij achterwege. Inmiddels had hij de hand van de jongen allang niet meer vast - geen risico meer op armen uit de kom tenminste - omdat een hollow zijn hand in plaats daarvan vast wilde houden. Zijn eerste actie was om de hollow te steken, veel anders viel er ook niet te doen. Daardoor kon Victor tenminste wegkomen terwijl Connor het nieuwe slachtoffer mocht worden. Het mes werd uit zijn hand geslagen en hij teleporteerde snel naar achteren. Gelukkig gaf Victor een oh zo nuttige opmerking die hem zo veel verder hielp in dit gevecht tegen de hollow. Een onderbroken zin werd terug naar hem gesnauwd. Eindelijk eindige Connor weer naast de jongen en greep al naar zijn hand, hier weg willen komend voor ze alsnog hollowvoer werden. Er was maar zoveel dat hij kon uithalen tegen een onzichtbare vijand wanneer hij een hond en een Victor moest veilig houden. Zijn hand werd vastgegrepen terwijl een brul door het park klonk. ”Now get us out of here!” Oh nee, daar had hij nog niet aan gedacht. Er verder sarcastisch op reageren deed hij niet. Er was geen tijd voor. Met al zijn concentratie verzekerde hij dat ze alle drie weer terug op Victor’s kamer aankwamen voor hij meteen zijn afstand van de jongen nam. Connor had genoeg te zeggen. Misschien zou ‘oh fuck hollows, we should tell everyone’ handiger zijn, maar zijn hersenen stonden er niet naar. Gestresst als hij was had hij een veel beter plan. ”Thanks for all your wonderful suggestions back there Victor!” De woorden werden naar de ander gesnauwd terwijl Connor het mes weer weg stopte. ”Maybe next time we meet a hollow you can do more than just be a sitting duck!” Zelfs nu waren zijn puns geweldig.

Met zijn teleporteren was het weg komen van de hollow tenminste niet al te moeilijk. Ondanks dat Victor niks bijdroeg aan de situatie viel hij makkelijk mee te nemen en de hond daarbij ook. Tot ze terug op de kamer van de jongen stonden en Connor na alle hartelust naar hem kon snauwen over hoe nutteloos hij was geweest. Hij nam zijn afstand en de ander nam trilled plaats op de rand van zijn bed. Misschien verdiende Victor het niet om naar gesnauwd te worden, maar de stress viel weinig mee te redeneren. Voor hetzelfde geld waren ze er allebei aangegaan omdat meneer niks deed en hij alles had moeten oplossen. Dat gaf hem al genoeg recht om nu zijn stress uit te leven op de jongen tegenover hem. ”I’m sorry,” reageerde hij zacht. Dat was tenminste al iets. ”I froze,” legde hij verder uit. Met vernauwde blik bleef Connor hem aankijken. ”I noticed as much,” reageerde hij terug. Eindelijk begon zijn eigen stress wat te verzwakken. Ze waren niet meer in het park, ze waren veilig en hij hoefde niet meer tien dingen tegelijk te regelen. ”We should probably tell people about this,” ging hij door met de meer logische zaken. Er was al eerder gezegd dat er hollows waren, maar het had er op geleken dat ze mysterieus weer verdwenen waren. Blijkbaar niet. ”Maybe you can at least be useful that way.” En daar was zijn gestresste houding weer. Ondertussen riep hij de hond al naar zich toe om te kijken of het dier niks gebeurd was. Het enige wat er mee aan de hand leek te zijn was verwarring over het plotselinge gestopte uitje en de gespannen sfeer die in de kamer hing.

Zijn teleporteren was de enige echt reden dat ze hier allebei heelhuids stonden, dat en het feit dat Connor altijd wel een mes mee had. Zonder ging hij tegenwoordig de deur niet meer mee uit. Niet wanneer messen voor zo veel situaties nodig waren, inclusief de situatie van een aanvallende hollow. Zijn blik werd ontweken terwijl hij zijn woorden naar Victor snauwde met geen echte zorgen of de jongen het ook verdiende om naar gesnauwd te worden. Hij was nutteloos geweest, voor hetzelfde geld was Connor er niet bij geweest en waren zowel hij als de hond dood. Niet alleen dat, maar Victor kon onmogelijk de enige peculiar zijn die weerloos was tegen hollows. Al helemaal met de nieuwe peculiars die nog niet eens wisten wat een hollow was. Misschien moesten ze een cursus Hollows 101 gaan houden om iedereen in te lichten, of het in ieder geval aan de begeleiding vertellen. Snel controleerde hij de hond om tot de conclusie te komen dat er niks aan de hand was. ”Is he alright?” vroeg Victor. ”He’s fine,” antwoordde Connor met een kleine zucht. Dan was het aan hun om de rest erover te vertellen zodat ze er iets aan konden doen. Victor kwam ook weer overeind. ”We should go to Miss Bluebonnet,” stemde hij ook in. Connor knikte terwijl hij alvast een hand op de hond legde om die ook mee te nemen. ”If you tell Bluebonnet I can tell Zeal about it.” Tenslotte was zijn kamergenoot ook een mentor en moest hij ook wel wat kunnen uitrichten. ”And then they can figure it out.” Want dit is in de tijd dat Connor nog geen mentor is ):.