Shadows of the past

Eleonore had nooit begrepen dat er zo veel verschillende soorten regen konden zijn die je leven verzuurde. In de drie dagen dat ze achtervolgt werd door de dorpelingen had ze motregen, storm, stortbuien en gewoon regen over zich heen gehad. Dan kon ze ook nauwelijks iets voor zich uit zien met de mist. De grond was zacht onder haar voeten. Moe van het rennen lette ze even niet op en gleed uit over een natte steen. De modder omhelsde haar rug met een nat geluid en zoog haar verder de grond in toen ze weer omhoog probeerde te komen. Het spul zat nu overal: in haar haren, op haar groene jurk, zelfs haar schoenen waren niet meer te zien onder de laag van aarde. Ze verlangde zo naar een warme douche en zachte handdoeken. Helaas bestonden deze niet hier door die stomme tijdslus waar ze in gelopen was en nu zat ze vast ergens in de middeleeuwen. Er bestond geen slechtere periode voor een jonge vrouw met een Peculiarity en natuurlijk moest zij hier dan belanden.
Ze had de dorpelingen geprobeerd te waarschuwen maar toen haar voorspelling uitkwam hadden ze besloten dat zij de reden was dat het in de eerste plaats was gebeurd. Heksenjachten waren wel iets waar ze op school over had gelezen maar het was een hele andere ervaring om die vinger op jezelf gewezen te krijgen. Elke keer dat ze ook maar een beetje het gevoel van veiligheid terug kreeg werd het ruw uit haar handen getrokken.
Stap voor stap sleurde ze zich door het modderige weiland heen. Een schoen lag verlaten achter haar maar ze had geen tijd om te stoppen daarvoor. De misselijkheid begon terug te komen. Ze had ook al twee dagen niks anders dan een paar blauwe bessen gegeten en begon ondertussen uitgeput te raken. De vuurtoren, daar in de verte, die zag eruit als een goede plek voor Eleonore om zich te verstoppen. Misschien kon ze daarna op zoek gaan naar de tijdslus waar haar moeder over had verteld. Moeder... was nu niet een onderwerp waar ze zich op kon richten. Achter haar begon het geluid van schreeuwende mensen luider te worden. Nu eerst bij die bomengrens komen, dan kon ze even uitrusten.
Ze viel op handen en knieën in de modder en moest overgeven, op een lege maag. Met haar arm veegde ze haar mond af en keek achter zich. In de mist doemde lichten op van de fakkels die haar bleven achtervolgen. Hoe kon ze hen vertellen dat de dood van het meisje niet haar schuld was? Ze had het proberen te voorkomen, gezegd dat ze die dag niet rond het meer moesten gaan spelen… maar dat mocht niet baten en nu kwam de mob achter haar aan. De eerste hooivork prikte door de mist heen, gevolgd door een paar mannen. Het duurde maar een paar seconden voor ze haar zagen en begonnen hard te schreeuwen tegen elkaar.
Haar hart begon als een gek te kloppen. Op pure overlevingsinstinct trok ze zichzelf omhoog en rende richting de bomen. De weg daardoorheen was ook niet makkelijk. Struiken trokken gaten in haar jurk, takken sloegen terug in haar gezicht en bladeren bleven overal aan haar plakken. Als ze niet aan het wegrennen was van een zekere dood had ze zichzelf uitgelachen: ze was een lopende boom met al die modder en stukken plant op zich. Die luxe had ze alleen niet en ze vocht haar weg door de natuur heen.
Daar zag ze dan eindelijk de vuurtoren! Boven op de klif, daar moest ze zien te komen. En dan? Daar moest ze maar later aan denken. Misschien kon ze in het water springen. Of misschien niet, gezien ze dat waarschijnlijk niet zou overleven. Het was een open stuk grond tussen haarzelf en de vuurtoren. In een hoog tempo probeerde ze dichterbij te komen. Haar voeten gleden uit over de stenen, nat van de mist, en ze liep meerdere sneden op haar benen op. Achter zich werden de geluiden luider.
“Daar is ze!” en “pak haar!” waren de vriendelijkste dingen die haar kant op werden geroepen. Eleonore stopte niet en bleef doorgaan. Uiteindelijk bereikte ze dan de vuurtoren. Ze trok de deur open, stapte naar binnen en gooide de deur achter zich dicht. Veilig? Nee, ze kon hier niet blijven. Het rode huisje dat ze op weg hierheen had gezien? Daar moest ze voor gaan. Ze rende door via de achterdeur en terug naar buiten. Als ze de tijd had genomen om rond zich heen te kijken had ze kunnen opmerken dat het weer anders was en er geen mensen meer aan kwamen maar met de staat waarin Eleonore zich in bevond had ze dat allemaal niet door. Ze bleef in een staat van waanzin doorrennen tot ze bij een tuin aan kwam. Ze vloog de hoek van een hoge struik om en botste bijna tegen een man op. Eleonore gilde verschrikt en viel achteruit op de grond, haar ogen groot en gericht op de jonge man voor haar. Ze tilde een trillende hand op naar hem als een soort teken dat ze hem geen kwaad wilde.
“Alsjeblieft, doe me geen pijn. Het was niet mijn schuld, ik heb niemand pijn gedaan.”
Haar stem was schoor maar verrassend luid gezien ze net zo hard had gerend. Met haar lichte ogen gericht op de jongen kon ze alleen maar afwachten hoe de boze groep haar straks zou volgen en dan was alles voor niets geweest.

OOC: eerste reactie is voor Jace Dawnson, daarna vrij voor iedereen om kennis te komen maken

Jace Dawson

Jace keek naar buiten en zag dat het weer een mooie, zonnige dag beloofde te worden. Hij kon het niet laten om lichtjes te grinniken. Was dat hier ooit anders dan? De dag herhaald zich en op de dagelijkse regenbui na, was er niks dat veranderde aan de zonnige, warme dag. In de avond koelden de temperaturen af, maar nog steeds niet genoeg voor Jace om met een t-shirt aan te gaan slapen. Hij sliep dan ook meestal in zijn bloot bovenlijf en had enkel een boxershort aan dat zijn lichaam bedekte. Zijn kamergenoot was daar inmiddels al gewend aan geraakt en had er geen probleem van gemaakt. Jace had nu ook weer niet zo’n erg lijf om naar te kijken; hij was lichtelijk gespierd, had geen beharing op zijn buik en borst en had een bleke huid. Hij had grijsgroene ogen en koperkleurig haar dat er altijd uitzag alsof er een storm met windkracht negen doorheen had gewoed. Hij had daar echter, sinds hij in de lus was dan, verrassend weinig commentaar op gekregen, al was de jongen daar niet echt mee bezig en interesseerde het hem ook vrij weinig wat anderen van hem dachten. Hij had deze houding aangenomen en behouden, waardoor hij eigenlijk geen problemen met anderen had binnen de lus. Het was vreemd te noemen, maar Jace was in de lus terechtgekomen omdat hij iemand in coma had geholpen na het gebruik van zijn gave. Hij had zichzelf afgezworen om zijn gave niet meer te gebruiken, maar hij wist dat hij als hij zich nog eens bedreigd voelde, hij zijn gave weer opnieuw zou gebruiken. Hij duwde het onderwerp met een geïrriteerde blik van zich af, trok een zwart shirt aan en trok een wijde joggingbroek aan, waarna hij met zijn handen diep in zijn zakken gestoken de trap afliep en naar de tuin ging. Hij wilde de eerste zonnestralen op zijn huid voelen voordat hij iets ging ondernemen en koos er dan ook voor om het luchtje te scheppen in de tuin. Hij was echter nog maar goed en wel buiten toen er plotseling een figuur bijna tegen hem aan knalde en met een gil op de grond viel. Met een opgetrokken wenkbrauw, zijn handen nog steeds diep in zijn zakken gestoken en een vreemde blik in zijn ogen keek hij naar het meisje dat doodsbang naar hem aan het kijken was, haar hand naar hem uitgestrekt. “En waarom zou ik dat in godsnaam willen doen?” vroeg hij verbouwereerd aan haar. Hij keek om zich heen, zag niemand die de oorzaak kon zijn van haar angst en zakte door zijn hurken, maar dan wel op een veilige afstand. Wie weet dealde hij hier wel met een gek en dan was het belangrijk dat hij zichzelf op tijd in veiligheid kon brengen. “Wat is er gebeurd?” vroeg hij dus maar met een frons. Ze had nogal een entree en hij zou graag willen weten waarom. Hij zag aan haar gescheurde jurk, geschramde benen en modderige figuur dat het tamelijk mis was en wachtte rustig af op haar antwoord.

. @Eleonore Goodwynn

LITCH

De jongen voor haar viel haar niet aan en riep niet naar de dorpelingen dat hij haar had gevonden, dat was de eerste verrassing. In plaats daarvan vroeg hij waarom hij haar pijn zou willen doen. Was dat niet duidelijk dan? Ze was een vrouw, alleen, in de middeleeuwen, met een mob achter zich aan die haar levend wilde verbranden. Dat was genoeg reden voor alle anderen om zich ver weg van haar te houden. Toen de jongen door zijn knieën heen zakte zette ze snel haar handen achter zich neer en trok zich een stukje naar achteren. Als hij haar echt pijn wilde doen bereikte ze er niks mee maar het deed haar goed om wat ruimte tussen hen te creëren. De tweede verrassing kwam toen hij haar vroeg wat er was gebeurd. Nou, dacht ze, ik was met mijn moeder in 2006 toen een Wright achtr ons aankwam, en toen pleegde ze zelfmoord om mij te redden, waardoor ik hier in de middeleeuwen belandde, en iedereen denkt dat ik een heks ben en wilt me levend verbranden. Dat zou haar alleen niet helpen in deze instantie, tenzij ze daadwerkelijk van de klif gegooid wilde worden, dus ze besloot om diep in te ademen en na te denken. Voor het eerst keek ze daadwerkelijk naar de jongen voor haar. Wild rood haar was niet apart voor Noorwegen, dit was immers onder andere waar de vikingen vandaan kwamen, maar er was iets aan hem dat een belletje deed rinkelen in haar achterhoofd. Kom, Lennie, zei ze tegen zichzelf. Zo veel tijd heb je niet, de dorpelingen komen eraan en.. toen ze achter zich keek naar de vuurtoren besefte ze wat er was gebeurd. Er was geen mist. Er waren geen dorpelingen. Ze voelde de paniek omhoog reizen, door haar borstkas naar haar keel. Was ze door een tijdslus heen gelopen? Waar was ze dan beland? En wie was deze jongen? Haar blik keerde terug naar hem en ze scande snel zijn kleding. T-shirts droegen ze niet in de middeleeuwen. Ze begon misselijk te worden, het werd teveel.
"Ik, de dorpelingen, zat vast in 1568, maar dit is de moderne tijd.." ze zei het niet echt tegen hem maar moest de informatie voor zichzelf herhalen zodat ze alles op een rijtje kreeg.
"Jij bent modern!" Ze kroop op haar modderige knieën naar hem toe in een noodtempo en draaide haar hoofd zijlings terwijl ze hem bekeek. Waar was ze in godsnaam beland?
"En je denkt waarschijnlijk dat ik knettergek ben."

Jace Dawson

Jace zag dat haar paniekerige houding niet verdween, maar enkel erger leek te worden toen hij dichterbij stapte. En hoewel hij op een matige afstand gehurkt bleef zitten, was het voor haar blijkbaar te dichtbij en kroop ze naar achteren. Haar blik was nog altijd angstig op hem gericht en Jace bleef wijselijk waar hij was, zijn blik nog altijd gefronst. Ze keek weer achter zich, maar Jace hield zijn blik op haar gericht en zag dat er iets van realisatie door haar heen begon te dringen. En opeens dacht hij te weten wat er was gebeurd. Er konden ook echt maar twee opties zijn: of ze werd achtervolgd door één of andere achterlijke dorpeling of – en die optie leek hem waarschijnlijker gezien de staat van haar uiterlijk – ze was van een andere lus naar hier gekomen. Het meisje begon te vertellen en Jace gaf zichzelf een inwendig klopje op zijn schouder voor het feit dat hij zo analyserend was. Ze vertelde dat ze van de lus van 1568 afkomstig was en gaf aan dat dit de moderne tijd was. Jace grinnikte lichtjes toen ze hem modern noemde. “Ik weet niet of dat het juiste woord is om mezelf te omschrijven, maar het klinkt inderdaad al heel wat moderner dan 1568,” grapte hij. Er verscheen meteen weer een serieuze frons en hij nam haar vluchtig in zich op. “Ik denk niet dat je gek bent, maar ik zit wel met enorm veel vragen,” gaf hij toe. Hij zou haar er echter niet meteen mee overvallen. Het had geen zin om haar weer slechte herinneringen te doen beleven en haar volledig kwijt te raken aan haar eigen paniek. Misschien was het beter als hij haar eerst wat praktische dingen liet doen en haar daarna pas liet vertellen over wat ze had meegemaakt. “Misschien helpt het als ik je eerst een glas water geef of dat je jezelf eerst wat op kunt frissen?” stelde hij dan ook voor. Hij was analyserend genoeg ingesteld om te weten wat hij moest doen als hij iemand voor zich had die een paniekaanval doorging. Beginnen over de bron van paniek was dan meestal geen goed idee, een gesprek beginnen nadat de persoon in kwestie gekalmeerd was, was dat dikwijls wel. En dus zou hij wel zien waar zijn voorstel hem ging brengen.

. @Eleonore Goodwynn

LITCH

Een kleine glimlach verscheen op haar lippen toen de jongen met haar grapte. Het was maar een klein gebaar maar het zorgde er meteen voor dat haar schouders een beetje ontspande. Ze zat nog steeds met haar knieën in het gras maar dat voelde nu als een goede plek om te zijn in plaats van de plek waar ze was gevallen. Hoe ze het voor elkaar had gekregen wist Eleonore niet maar ze had zelf de lus weten te vinden waar haar moeder het over had gehad. Het vreemde was dat haar moeder Eleonore er niet op had voorbereid dat hier andere mensen konden zijn. Natuurlijk wist ze wel dat er anderen waren maar... toch nooit ontmoet. Haar aandacht werd teruggebracht naar de jongen toen hij weer sprak. Dus hij geloofde haar maar hij had wel vragen? Ze voelde haar schouders weer wat aanspannen, als reflex, maar forceerde zichzelf rustig te blijven. Het was niet raar om vragen te hebben als een wildvreemde vrouw op je af komt rennen die eruit ziet alsof ze een bos heeft meegenomen. Ze had zelf ook wel vragen maar ondanks dat ze hem kon rationaliseren, deed haar hart niet mee. Ze kon heel kort een kijkje wagen in zijn schaduw.. niet dat ze daar ooit zo veel aan had gehad maar wat wijsheid was beter dan geen. Dat dacht je ook de vorige keer, bedacht ze zich, en daarom zit je nu in deze problemen. Bovendien had de jongen niets gedaan om haar wantrouwen te verdienen. Dat betekende niet veel in de echte wereld wist Eleonore, maar ze wilde toch niet zijn vertrouwen schaden door in zijn schaduw te kijken. Ze hield haar ogen dan ook strak op de zijne gericht en knikte. Opnieuw was ze verbaasd toen hij voorstelde of ze wat water wilde, of zichzelf wilde verfrissen. Ze keek naar beneden, naar haar schoot, en nam de staat van haar kleding in. Het zou heerlijk zijn om een douche te nemen, om de modder haar af te schrobben op dezelfde manier dat ze het verleden weg wilde krijgen van haar netvlies. Om weer moderne kleding te dragen zoals broeken in plaats van die eeuwige jurken waar niemand iets aan had. Dat moesten alleen dromen blijven voor nu. Haar hoofd sprak deze keer wijzer dat ze eerst wat kon drinken voordat ze deze vreemdeling zo veel vertrouwde om zich zo kwetsbaar te laten. Haar maag rommelde hard en brak de stilte waar ze zich in bevond. Geen fatsoenlijk eten had haar maag chagrijnig gemaakt en het idee van al een glas water maakte hem wakker. Haar wangen bloosde rood en ze keek beschaamd even naar beneden voordat ze zich had verzameld. Ze glimlachte naar de jongen. “Een glas water zou heel erg welkom zijn.” Ze stond op en veegde wat van de ondertussen opgedroogde modder van haar hand af en stak deze naar de jongen toe. “Mijn naam is Eleonore, wat is de jouwe?” Een glimlach ontsnapte haar toen ze dacht aan wat hij eerder had gezegd. “En doe jezelf wat recht aan. Voor zover ik weet was een shirt met een joggingbroek altijd wel stylish voor moderne mensen.”

Jace Dawson

Omdat Jace vrij analyserend was aangelegd, had hij het gedrag van andere mensen en de betekenis ervan sneller door dan de meesten. Natuurlijk lag het voor de hand dat ze bang en paniekerig was, maar Jace merkte ook op dat er iets aan haar houding was dat ervoor zorgde dat ze nog niet te snel in haar kaarten wilde laten kijken. Ze zou zich niet snel voor hem openstellen, maar dat vond de jongen geen probleem. Hij was inmiddels zodanig gewend geraakt aan zijn omgeving dat hij allang in de gaten had gehad dat elke Peculiar lastig te doorgronden was. Voor hem iets minder omdat hij goed was in het herkennen van emoties, maar voor anderen zou het wel eens een behoorlijke uitdaging kunnen zijn. Aan de andere kant maakte dat het meisje ook wel interessant en had ze iets over haar heen hangen wat Jace wel beter wilde leren kennen. Hij hoorde haar maag rommelen en kon een kleine glimlach nauwelijks onderdrukken toen hij zag hoe rood ze werd, ook al was het heel normaal dat je maag in opstand kwam na een periode niks gegeten te hebben. Hij maakte een mental note dat hij ook voor eten moest zoeken en wilde daar juist aan beginnen toen ze een modderige hand naar hem uitstak. Jace, die zelf al niet te ijdel was aangelegd, pakte hem zonder aarzelen aan en schudde hem even op en neer. “Jace,” zei hij zijn naam. Hij grinnikte om de opmerking die volgde. “Als jij het zegt,” zei hij tegen haar, waarna hij zich omdraaide en naar de keuken liep. Het glas water vullen was niet zo moeilijk, maar het eten vinden was iets minder simpel. Hij opende de koelkast en zag een dessert in een glas apart staan. Hij twijfelde kort, maar pakte het erna toch uit en stak een lepel in het glas. Daarna liep hij terug en wandelde naar haar toe. “Het is niet veel, maar dit zou je honger moeten stillen voor een tijdje.” Hij aarzelde kort. Hij had vandaag toch niks meer te doen en haar aankomst verbrak de sleur waar de lus zich naar zijn idee in leek te bevinden. “Zodra je je wat opgefrist hebt, kan ik je anders het centrum van Indyrr laten zien?” stelde hij nonchalant voor. Hij nam toch tenminste aan dat ze van plan was om hier te blijven. En als dat niet zo was, had ze in elk geval iets fatsoenlijks te eten gehad.

. @Eleonore Goodwynn

LITCH

Jace, dat bleek de naam te zijn van de onbekende jongen die ongekend aardig was aangelegd, althans volgens Eleonore. Hoe graag ze ook wantrouwend en achterdochtig bleef kwam hij elke keer van een onverwachte hoek en verraste haar. Ze keek hem achterna toen hij het gebouw in verdween en vroeg zich af of ze hem achterna had moeten gaan. Eigenlijk wilde ze dat liever nog niet, wie weet wie er daar binnen nog meer zat? En bovendien had Jace haar niet mee naar binnen gevraagd dus ze voelde zich op haar gemak om buiten te mogen blijven. Eleonore keek om zich heen. Het huisje was prachtig gelegen, zo bij de vuurtoren en boven het dorpje uit. De zoon scheen en ze liet de warmte ervan neerdalen op haar gezicht. Hoe lang geleden was het dat ze de tijd had genomen om naar de natuur te luisteren? De frisse geur van ’s zomers gras, het ritselende geluid van de wind door de bladeren en het gefluit van vogels. Eleonore voelde zich haast sereen in de tuin was ze zo per ongeluk was aangekomen. Ze hoorde de deur open gaan en draaide bliksemsnel haar hoofd richting het geluid toe. Toen ze zag dat het Jace was ontspande ze zich weer. Bij hem hoefde ze geen antwoord te geven op vragen waar ze zelf haast niet de tijd voor had gekregen om over na te denken en ze huiverde om iemand anders te ontmoeten. Hij overhandigde haar een glas water en een glas met iets erin dat ze niet wist te herkennen. Het had een lepel dus het was vast en zeker eetbaar. Haar maag rommelde opnieuw en ze nam beide aan. “Dankje, dat is lief.” Ze ging opnieuw zitten in het glas en nam een grote lepel van wat hetgene ook was dat erin zat. Het was romig, zacht en mmmmmm eten. Eleonore had alweer een tweede lepel vol in haar mond gestoken toen ze terug omhoog keek en zag dat de jongen er wat aarzelend uit zag. Oh nee. Moest ze weg? Misschien waren hier al wel genoeg Peculiars en konden ze er helemaal niet nog eentje erbij hebben, daar had ze niet eens aan gedacht. Of ze was problematisch aangezien ze boze dorpelingen hiernaartoe had gebracht. In een ander tijdperk natuurlijk maar toch. Ze maakte zich klaar om het slechte nieuws te ontvangen toen hij vroeg of ze het centrum van Indyrr wilde zien. De verrassing stond geschreven op haar gezicht en ze nam eerst een grote slok water voordat ze haar stem vertrouwde om antwoord te geven. Een grote grijns beantwoordde zijn vraag. “Dat lijkt me fantastisch!” Als ze niet op de grond zat met eten, of vol met modder zat trouwens, had ze hem waarschijnlijk daar omhelsd van blijdschap. In plaats daarvan werd ze weer een beetje rood bij de gedachte van haar gevoelens haar hoofd altijd voor waren. Niet alleen mocht ze blijven, eten en zich opknappen maar ook met hem blijven omgaan. Het leven was zo slecht nog niet. Indyrr, herhaalde ze in haar hoofd. Zo heette het dorp hier waar ze mocht verblijven, al was het maar voor vandaag. Na nog een slok water en een paar happen van het heerlijke dessert stond ze op. Die douche had ondertussen haar naam op zich gekregen en bovendien, als Jace haar had iets aan had willen doen had hij dat ondertussen wel gedaan. Haar humeur had een immense omslag gemaakt in de korte tijd en hoewel ze wist dat ze ooit over serieuzere dingen moest nadenken wilde ze nu genieten van de leukere tijd voor zich. Ze linkte dan ook haar arm om zijn arm heen, zodat hij niet onder de modder kwam te zitten, en liep richting het huis. “Zeg me dat jullie warm water hebben.” Ze glimlachte vrolijk naar Jace. “Welke kant richting de douche? Deze takken zijn lang genoeg in mijn haar gebleven.”

Jace Dawson

Jace keek ietwat verbouwereerd in haar richting toen ze hem lief noemde. “Eh… ja, graag gedaan,” zei hij een beetje onhandig. Hij was niet goed met complimenten, noch met aandacht van schoon vrouwelijk volk. Want ja, hij kon niet ontkennen dat ze knap was met haar lange bruine haar en haar slanke postuur. Voordat hij naar de lus kwam, werd hij grotendeels genegeerd door het vrouwelijke volk. Natuurlijk had hij wel momenten dat hij aandacht kreeg, maar hij had daar altijd heel terughoudend en onhandig op gereageerd en had nooit echt de tijd genomen om een meisje beter te leren kennen. Andere factoren zoals de pesterijen hadden echter meegespeeld en Jace had niemand echt goed genoeg vertrouwd om ze binnen te laten. Hij was chill aangelegd en maakte snel vrienden, maar wanneer het over zijn gevoelens ging, was hij eerder teruggetrokken. Een grijns speelde om zijn lippen toen hij haar zag genieten van het dessert en nonchalant leunde hij, met zijn armen over elkaar heen geslagen, tegen de muur. Plotseling leek echter heel haar humeur om te slaan en Jace trok zijn wenkbrauw op toen ze van een bang, teruggetrokken persoon leek te veranderen naar iemand die juist heel vrolijk was. Het leek erop dat hij haar vertrouwen had gewonnen, iets waar hij eigenlijk wel blij mee was. Dat betekende dat ze er uiteindelijk voor open zou staan om meer over zichzelf te vertellen en dat hij achter haar grootste angst kon komen. Zo zou ze hem nooit een loer kunnen draaien en kon hij zien of het de moeite waard was om haar op een dieper level te begrijpen. De jongen werd uit zijn gedachten gehaald toen Eleonore haar arm door de zijne stak en hem naar het huis leidde. “Natuurlijk hebben we warm water,” grinnikte hij. “We leven immers in de moderne tijd, weet je nog?” Dat klonk ietwat plagend. Van de manier hoe dat ze deed, zou ze zo afkomstig kunnen zijn van Los Angeles. Hij herinnerde zich dat Chloé ook dit soort dingen deed wanneer ze iemand aardig vond en vatte het maar op als een goed teken. “Hier de trap op naar de eerste verdieping en dan achteraan in de gang is de badkamer.” Hij keek kort naar haar kleding en dacht na. “Ik weet niet of je van plan was om hier te blijven, maar ik neem aan dat je niks anders bij hebt dan dat?” Hij knikte naar haar kleding. “Ik geloof dat ik ergens nog wel wat heb liggen, maar dat gaat natuurlijk veel te groot voor je zijn.” Hij haalde zijn schouders op. Meer dan dat kon hij ook niet voor haar betekenen.

. @Eleonore Goodwynn

LITCH

Ze rolde haar ogen op een niet serieuze manier toen Jace haar plaagde over het warme water. Wat kon ze zeggen? Ze had twaalf jaar in het begin van de negentiende eeuw geleefd en de rest van de tijd in de moderne tijd. Echt thuis voelde ze zich nog niet in de eeuw na haar geboorte maar ze waardeerde alle uitvindingen die daarmee gepaard gingen. Zoals de warme douche. Haar liefde voor de warme douche was oneindig en kon nooit vaak genoeg benoemd worden. Toen Jace de trap op wees nam ze alvast twee stappen ze trap op en keerde daarna naar hem om zodat ze de rest kon horen van wat hij te zeggen had. Ze knikte, die instructies waren duidelijk genoeg. Ze was bijna alweer op weg naar boven toen hij opnieuw begon te praten. Toen hij knikte naar haar kleding keek ze zelf ook naar de staat waarin haar jurk verkeerde. Misschien dat ze er iets van kon redden maar veel zou het niet zijn. Ze knikte van niet, ze had inderdaad geen andere kleding bij. Slecht voorbereid sinds ze per ongeluk in de middeleeuwen was beland maar ze had nog wel de kleine portemonnee van haar moeder vastgebonden onder haar jurk. Misschien kon ze daar iets van halen in het dorpje. Verbaasd keek ze naar hem op. Hij wilde haar kleding lenen? Ze voelde opnieuw wat argwaan in haar opkomen. Niemand kon oprecht zo aardig zijn en goede intenties behouden, toch? Ze kon altijd een kijkje wagen in zijn schaduw.. maar nee. Ze glimlachte naar hem en besloot hem met zijn goede intenties te vertrouwen. “Dat zou ontzettend fijn zijn, als je dat echt niet erg vindt.” Eleonore wilde nou ook niet een last voor hem zijn, alleen maar omdat hij haar toevallig was tegengekomen. “Maak je maar geen zorgen over de maat, daar vinden we wel iets op.” Als haar ouders of vrienden uit het dorp haar ergens dankbaar voor waren geweest hadden ze Eleonore een kus op haar kruin gegeven en ze deed dan ook automatisch hetzelfde bij Jace voordat ze de trap op verdween richting de douches.

Die waren inderdaad op precies de plek waar Jace het over had gehad. Ze keek goed rond toen ze de deur open deed naar de meiden badkamer maar kon niemand horen. Daarmee stapte ze naar binnen en zuchtte. Zo veel last viel van haar schouders af en nu kon ze even goed schoon worden. Ze deed de deur open naar een van de douches en begon zich uit te kleden. Eerst de middeleeuwse sandalen, dan de jurk en als laatste haar ondergoed. Toen bedacht ze zich dat ze geen was spullen had. Voorzichtig keek ze de hoek om van de douche. Nog steeds niemand daar. Ze opende een kastje boven de wasbak en vond een hoop vrouwelijke douchespullen. Bang om iemand boos te maken pakte ze de meest basic spullen die ze kon vinden. Ze beloofde zichzelf dat ze in het dorp haar eigen spullen zou gaan halen en hoopte in de tussentijd dat de eigenaar niet al te boos zou worden. Ook vond ze een plastic kam, tandenborstel zonder een naam erop geplakt en een handdoek. Met haar buit ging ze snel de douchecabine weer in en deed de deur op slot achter zich. Ze zette het water aan, eerst warm en dan geleidelijk meer koud totdat de perfecte temperatuur bereikt was. Eerst waste ze haar ondergoed en sandalen zodat deze konden drogen. Ze hing deze dan ook over de cabine deur heen waar de zon scheen zodat ze extra snel opdroogde. Dan werd het haar beurt. Langzaam schuifelde ze een voet eronder, de rest van haar lichaam volgde. De modder en het opgedroogde bloed zorgde voor een donker oppervlak onder haar en ze kon het niet laten om een verheerlijkte zucht te laten. Takken, bladeren, alles begon los te laten. Met de shampoo ontvette ze haar haren en met de conditioner kon ze alle klitten eruit halen. Ze had ook een spons gevonden en daarmee boende ze zichzelf schoon totdat haar huid rood zag. Eleonore kon zelfs even haar tanden poetsen, nog zoiets waar ze naar uit had gekeken. Toen ze dan eenmaal goed en wel schoon was deed ze de kraan uit en droogde zichzelf met de handdoek. Haar ondergoed was gelukkig gedroogd in de zon en deze deed ze aan. Daarna wikkelde ze de handdoek om zich heen. Een beetje aan de korte kant maar je kon niets zien wat je niet hoorde te zien. Als laatste verzamelde ze al haar spullen en deed de geleende douchespullen terug in de kast. Tot slot liep ze dan in haar handdoek terug naar de deur. Hopelijk had ze Jace niet al te lang laten wachten, al had ze geen idee hoe lang ze eronder gestaan had. De koude buitenlucht begroette haar en gaf haar kippenvel. Haar haren waren nog vochtig en klampte zich aan haar lijf vast terwijl er een gezonde blos op haar wangen stond van de hitte waar ze net vandaan kwam. “Jace?” fluisterde ze de gang in. Hij had gezegd dat ze kleding van het mocht lenen maar ze wist niet waar zijn kamer was. “Jace?” deze keer durfde ze iets luider te zijn.

Jace Dawson

Jace gaf enkel een knikje ten teken dat hij het niet erg vond. Hij had nog wel wat liggen wat ze kon gebruiken en als ze binnenkort naar het centrum zou gaan om kleren voor zichzelf te kopen, kreeg hij ze toch wel terug. Hij zou haar gemakkelijke kleding geven en… hij verschoot van kleur toen ze een kus op zijn kruin duwde en keek haar automatisch met een opgetrokken wenkbrauw aan. Hij was ontzettend awkward wanneer het aankwam op fysiek contact en het laten blijken van iemand dat ze zijn hulp apprecieerden, vooral als die persoon een vrouw was. Zijn wilde haren lagen er niet echt anders bij toen ze hem een kus gaf en wat verdwaasd haalde hij één hand door zijn haar en keek haar na. Hij schudde zijn hoofd, mompelde wat onder zijn adem en liep toen naar zijn kamer om spullen te zoeken. Aangezien de kamer zich dichtbij de badkamer bevond, zou hij het zo horen als ze naar buiten zou lopen. Hij rommelde wat door zijn kledingkast en vond uiteindelijk een zwart effen shirt en een joggingbroek met twee touwtjes waar je stevig aan kon trekken. Zo zou het niet al te lomp om haar middel blijven hangen en had ze er toch wat aan. En het was voor hem ook geen probleem als hij de kledij kwijt zou raken. Jace keek op toen hij de badkamerdeur open hoorde gaan en liep snel naar de gang toe toen hij haar zijn naam hoorde roepen. “Hier,” zei hij kalm, maar hij keek wel even op toen hij haar enkel in een handdoek en in ondergoed gehuld zag. Waarom had hij dit weer? Hij hoopte dat Hennon nog heel even weg zou blijven. Het zou niet fijn zijn als hij dit moest uitleggen aan de jongen. De kust leek echter veilig te zijn en hij wenkte haar door met zijn hoofd een beweging richting de kamer te maken. “Ik heb hier je kleding op mijn bed liggen,” zei hij. “Ik zal me wel even omdraaien zodat je je kunt omkleden.” Hij voegde de daad bij het woord en draaide haar de rug toe, naar de enige raam in de kamer lopend en zijn handpalmen laten leunend op de vensterbank zodat hij naar buiten kon kijken. “Ik neem aan dat je je nu een stuk frisser voelt?” grinnikte hij. “Ik weet niet of je van plan bent om hier langer te blijven, maar de kamer hier naast de mijne staat volgens mij leeg. Dus daar kun je wel blijven slapen vannacht en als je wilt blijven, kun je bij Miss Bluebonnet een kameraanvraag doen. Zij is de eigenaresse van dit huis en houdt de Peculiars in de gaten en geeft ons een veilige thuis.”

. @Eleonore Goodwynn

LITCH

Gelukkig hoorde Jace haar en wenkte haar richting zijn kamer. Eleonore keek nog een keer om zich heen voordat ze snel naar hem toe sloop en de kamer in ging, de deur deed ze achter zich dicht. Jace keerde zijn rug naar haar om en ze voelde zich dan ook genoeg op haar gemak om de handdoek te laten vallen. Met een voet trad ze in zijn joggingbroek die een heerlijk zachte voering had. Leg voering maar eens uit aan die middeleeuwers, dacht ze. Terwijl ze nog bezig was beantwoordde ze zijn vraag. “Ja zeker. Al dat opgehoopte vuil, zo weggespoeld.” Ze trok de touwtjes aan zodat de broek strakker om haar middel zat en knoopte deze vast zodat ze zich geen zorgen hoefde te maken dat deze naar beneden zou vallen. Ook deed ze de kleine portemonnee in de linker broekzak. Daarna slipte ze in haar dichte sandalen. Echte schoenen gingen wachten tot ze bij het dorp aankwamen. Eleonore luisterde naar wat hij verder te zeggen had. De kamer hiernaast? Dat zou toevallig zijn. “Als het van haar mag, zou ik hier heel graag blijven.” Ze moest Miss Bluebonnet dan maar vinden om haar te vragen. De kamer hiernaast was immers leeg en een veilig thuis, dat had ze al lang niet meer gehad.Als laatste pakte ze het shirt op dat Jace voor haar had klaargelegd. Een effen, zwart shirt dat voor haar redelijk aan de grote kant was. Ze deed het aan en legde een zijlingse knoop erin. Niet te strak natuurlijk, ze wilde zijn kleding niet uitrekken op een manier die niet hoorde, maar zo zag ze er net iets vrouwelijker uit met haar buik bloot. “En?” vroeg ze en draaide een rondje. “Volgens mij staat het me wel.” De joggingbroek was lekker los maar accentueerde haar heupen mooi terwijl het shirt op haar bovenlichaam viel. Met haar vochtige lange haar erbij voelde ze zich net als uit een film waar ze undercover moest. Wat niet helemaal onwaar was, al was de undercover gewoon naar een andere tijdsperiode vluchten. Ze liep naar Jace toe en leunde naast hem tegen de muur aan. “Wat is de volgende stap?” vroeg ze hem vrolijk. “Naar Miss Bluebonnet, of Indyrr in?”

Jace Dawson

Het meisje gaf aan dat ze wilde blijven, iets wat Jace ergens wel verwacht had. Dit was immers een veilige haven en veel Peculiars wilden hier graag blijven eenmaal dat ze deze plek ontdekt hadden. Miss Bluebonnet leek ook iemand te zijn die open stond voor dat soort dingen en Jace nam aan dat ze één Peculiar meer of minder niet zo erg vond. Er waren er immers die niet lang in de lus bleven en al snel weer doorgingen naar de volgende, dus er kwamen altijd wel kamers vrij en toevallig voor Eleonore was het de kamer naast die van hem. Jace draaide zich om nadat ze zijn mening vroeg om hoe de kleding haar stond en zag dat ze haar buik ontbloot had. Zoals verwacht was ze slank en Jace keek snel naar de rest van haar kledij om te voorkomen dat zijn ogen per ongeluk langer bleven hangen op bepaalde delen. “Het staat je niet slecht,” was zijn antwoord. Jace was nu niet echt iemand die met complimenten ging strooien en ook niet iemand die het duidelijk liet merken als iets erg zijn aandacht trok, dus hier moest ze het maar mee doen. Het meisje vroeg wat ze als eerste zouden doen en Jace fronste even met zijn wenkbrauwen, niet verwacht hebbende dat het meisje al direct actie wilde ondernemen. En dat ze wilde dat hij daarbij zou zijn. “Miss Bluebonnet kan later,” zei hij. “Bovendien denk ik dat ze er toch wel van op de hoogte is. Dit soort dingen heeft ze vrij snel in de gaten.” Hij besloot dat de introductie van het huis en de eettijden ook wel op een later tijdstip kon; het zou beter voor haar zijn als ze zo snel mogelijk allerlei benodigdheden voor haar zouden vinden zodat ze in het huis kon verblijven zoals alle moderne mensen dat deden. Of zoiets. “Laten we maar naar het centrum gaan,” verwoordde hij zijn gedachten. “Dan kan ik je de omgeving laten zien en kun je er ook voor zorgen dat je je eigen spullen hebt zonder dat je anderen moet lastigvallen.” Dat kwam er belabberder uit dan dat hij het bedoelde, maar de jongen nam zijn woorden niet terug en gaf enkel een knikje in de richting van de trap om aan te geven dat ze konden vertrekken.

. @Eleonore Goodwynn

LITCH

Niet slecht was een uitdrukking die ze van haar moeder gewend was geraakt en dus nam ze het op als compliment. Eleonore voelde zich nog steeds wel een beetje ongemakkelijk met het idee dat ze de jongen zo veel lastig viel maar hij had het zelf aangeboden en dus besloot ze het uit haar hoofd te zetten. Nu was niet de tijd om over moeilijke dingen na te denken maar genieten van de veiligheid die voor haar lag. Ze kon hier een kamer krijgen, had al een vriend gemaakt ook al vond hij misschien niet hetzelfde en ze was fris en schoon. Zelf wat eten in haar maag. Hoe veel beter kon ze het krijgen? Miss Bluebonnet klonk als een intelligente vrouw, die zou ze wel eens willen ontmoeten maar zoals Jace zei zou ze het ondertussen wel doorhebben dus ze zou er wel wat van hebben gezegd als ze Eleonore hier niet wilde hebben. Op naar het centrum dan! Er was genoeg dat ze moest halen en wilde zien van de omgeving. Ze kreeg bijna het gevoel van haar jongere zelf terug wanneer ze op avontuur ging in de omgeving van haar dorp. Dat kon ook nog wel komen. Ze knikte toen Jace zei dat ze beter naar het centrum konden gaan, die conclusie had ze immers zelf ook getrokken, en stak kort haar tong naar hem uit toen hij zei dat ze dan andere mensen kon lastig vallen. Alsof hij met haar wilde gaan als hij haar daadwerkelijk irritant vond. Of? Nee, besloot Eleonore, daar moest ze hem dan maar gewoon mee vertrouwen. Ze was dan ook niet erg wantrouwend aangelegd, ook al wilde ze dat zelf wel meer zijn uit eigenbehoud, maar lang hield ze dat niet vol. “Wat is er allemaal in het centrum?” Vroeg ze Jace, hem volgend de trap af en naar buiten. Ze nam een snif van de buitenlucht en nam de vrijheid die het met zich meebracht binnen. Voor het eerst in een lange tijd ging ze naar buiten zonder dat ze op haar hoede hoefde te zijn. “Zijn er veel mensen? En winkeltjes? En cafés?” Eleonore maakte zich enigszins zorgen om mensen. Zeker met hoe mooi het weer nu was zouden er veel schaduwen vallen op de grond. Dan moest ze ontwijken om naar de grond te kijken en dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ze haalde Jace in en liep naast hem, afwisselend keek ze naar hem en het gebied rond hen. Het leek zo anders wanneer er geen mist overheen hing. Of als boze mensen achter je aan komen, herinnerde ze zichzelf. “Cafés waren een van mijn favoriete plekken om met mijn moeder te zijn.” Ze keek er dan ook naar uit om er eentje te vinden. Niet dat dat haar moeder terug zou brengen maar goed. “Hoe zit het eigenlijk met jou? Ben je hier met je ouders?” Nu ze eraan dacht wist ze eigenlijk niks van Jace. Misschien wilde hij dat ook niet, bedacht ze zich, net zoals zij dat ook niet echt wilde. “Laat maar zitten trouwens, je bent mij geen antwoorden verschuldigd.” Toen bedacht ze zich wat hij had gezegd voordat hij eten was gaan halen voor haar. “Je zei dat je nog vragen had, wat wil je weten? Ik kan niet beloven om op alles antwoord te geven maar ik kan het proberen.”

Jace Dawson

“Dat zal je dadelijk wel zien,” antwoordde Jace lichtelijk geamuseerd op de toon van haar stem. Ze leek echt nieuwsgierig te zijn naar Inndyr, zo enthousiast had Jace niemand nog meegemaakt als het ging om het dorpje. De meeste Peculiars werden al een stuk minder enthousiast wanneer ze te weten kwamen hoe klein Inndyr was, maar iets zei hem dat er weinig was dat het meisje naast hem echt kon ontmoedigen. En ergens had hij wel moed voor haar hoopvolle, sterk lijkende karakter, maar ergens deed het hem afvragen of het haar niet ontzettend naïef maakte. Ze had in pure angst naar hem opgekeken toen hij haar ontmoete en nu liep ze met hem mee alsof dat ze al jaren bevriend waren. Was ze echt zo snel van vertrouwen of had hij iets kalmerend over zich heen hangen waardoor mensen sneller geneigd waren om hem te vertrouwen? Hij hoopte dat ze in elk geval niet bij elke Peculiar zo was. Toevallig had hij wel goede bedoelingen, maar hij wist ook dat er Peculiars in deze lus waren wiens bedoelingen al iets minder goed waren. Jace richtte zijn blik op haar toen ze weer begon met vragen stellen en hij gaf een knikje. “Je hebt de dorpelingen die elke dag op hetzelfde tijdstip op dezelfde plek rondlopen en je hebt inderdaad een café en winkeltjes. Er is een ijsshop en een park waar je naartoe kunt gaan.” En dat was het wel zo’n beetje. Naar zijn idee was Inndyr niet echt bijzonder, maar misschien dat Eleanor daar wel anders over dacht. Ze gaf iets meer informatie over zichzelf weg en Jace luisterde aandacht naar wat ze te zeggen had. Hij probeerde via haar gezichtskenmerken af te lezen wat ze over haar moeder dacht, maar kon dat niet gelijk zien en hij fronste even toen ze haar vraag stelde. Blijkbaar lokte dat een averechtse reactie uit; ze begon zich al gelijk te verontschuldigen en het gesprek weer naar haar toe te trekken en hoewel Jace dat geen slecht ding vond omdat dit de gelegenheid gaf om zijn vragen te stellen, was het ook weer niet zo dat hij niks over zichzelf prijs wilde geven. “Ik ben hier niet met mijn ouders. Geen enkele Peculiar is hier met zijn ouders,” zei hij tegen haar. “Je laat je familie praktisch gezien achter en je komt alleen naar de lus. Sommigen hebben het daar moeilijk mee, maar bij mij valt dat wel mee.” Hij bracht een glimlach op en dacht kort na over de vragen die hij wilde stellen. “Waar kom je vandaag?” vroeg hij. “Ik neem aan dat dit niet je eerste lus is?”

. @Eleonore Goodwynn

LITCH

Jace legde uit dat er een café was en een park en een ijswinkel. Dat laatste kon Eleonore ook wel naar uitkijken om en keer heen te gaan, ze hield van ijs. Ze hield eigenlijk wel van de meeste dingen waar suiker in zat. Dat de dorpelingen elke dag hetzelfde deden was een opluchting; als ze een keer een fout zou maken was iedereen het de volgende dag vergeten. Bovendien kon ze dan uit haar hoofd leren waar iedereen stond zodat ze niet per ongeluk naar iemands schaduw zou kijken en migraine op zou lopen. Dat was haar grootste probleem met mensenmassa’s maar Jace had al gezegd dat het hier niet druk was. Misschien dat de meeste mensen van haar leeftijd dat verschrikkelijk vonden maar Eleonore vond dat heerlijk. Ze maakte zichzelf graag wijs dat ze een wantrouwend persoon was na alles dat er was gebeurd en hoewel haar dat een benodigde dosis levenservaring had gegeven had het niets gedaan voor haar naïviteit. Toen ze toch antwoord kreeg op haar vraag keek ze schuin naar hem op. “Oh. Het spijt me dat je ze moest achterlaten.” Was alles dat ze op kon brengen om te zeggen. Ze wist niet dat mensen hun families hadden achtergelaten om hier te wonen, noch wist ze wat ze ervan moest denken dat hij er niet veel moeite mee had. Had hij misschien ruzie met ze gehad? Het klonk in ieder geval niet alsof hij ze niet meer had. Een bekende kriebel van nieuwsgierigheid kwam in haar op. Ze wilde graag meer over hem weten en liet haar ogen afdwalen… en trok ze snel weer terug. Hoe durfde ze zijn privacy bijna zo binnen te dringen? Ze moest zich schamen. Hier liet hij haar wat over hem weten en ze had hem bijna bedankt door meer informatie over hem uit te dwingen. Gelukkig haalde zijn vraag haar snel uit die gedachtegang. Waar kwam ze vandaan? Dat was een langer antwoord dan dat de meeste mensen gewend zouden zijn. Eleonore liet haar vingers over een boom glijden die ze passeerden en voelde zich teruggetrokken in het verleden. Nee, dit was niet de eerste tijdslus waar ze zich in had bevonden, noch was het een verhaal dat ze met liefde kwijt liet aan anderen. Een zucht verliet haar terwijl ze in de verte keek en ineens besefte ze zich dat ze stil was komen te staan. Ze keek naar Jace, glimlachte naar hem en begon weer met lopen. “Ik kom uit Ierland. Toen mijn vader overleed in de Paasopstand nam mijn moeder me mee terug naar haar tijd, oftewel de moderne tijd.” Eleonore hoopte dat haar grapje wat van het serieuze antwoord maskeerde. “Daar woonden we een paar jaar in een tijdslus maar daar was niemand van mijn leeftijd.” Of überhaupt veel andere mensen. En toen kwam de Wight. De gedachte alleen dreef alle lucht uit haar longen. “Er was een… ongeluk.” Het was niet dat ze probeerde te liegen maar ze kon het woord simpelweg niet uit haar mond krijgen. “Lang verhaal kort, ik ontsnapte en belandde in een tijdslus uit 1568 die op het punt stond om kapot te gaan.” And the rest is history, zoals ze thuis zouden zeggen. Het voelde als een eeuw om dat allemaal te zeggen en toch ze waren maar net bij het dorp aangekomen. De zin in ijs en winkeltjes waren weggesmolten als sneeuw voor de zon en toch wilde Eleonore dat niet opgeven. Ze vertikte het gewoon om de dag dat ze was aangekomen in de lus in verdriet door te brengen dus ze zette weer een glimlach op en wees naar het dorpje voor hen uit. “Dus, de winkeltjes? Ik kan niet eeuwig shampoo blijven stelen van de andere meiden, dan zullen ze me nooit laten blijven.” Goedzo Eleonore, Jace zou het nooit doorhebben dat je het onderwerp probeert te veranderen, dacht ze tegen zichzelf.