Unexpected

De Franse lus had hem alles gegeven om het vervolgens zonder problemen weg te halen. Eerst was het de vrijheid van zijn vrij conservatieve ouders geweest waar Blake naar had verlangd, een kans om eindelijk zichzelf te ontwikkelen zonder overbezorgde ouders die met alles meekeken. Daarna was het plezier redelijk afgenomen zodra iemand moest zeuren over zijn experimenten met drugs, maar viel het allemaal nog mee. Het was ook nog leuk geweest voor de Australische jongen om wat Frans te leren. Tot hulsels alles verpest hadden dat hij in zijn leven had gehad. Zijn vrienden waarvan hij niet wist of ze leefde of niet, zijn vriendin waarmee hij het contact verloren was en boven op al dat zijn zus waarvan hij wel wist dat ze het niet overleefd had; Angel waarmee hij van plaats gewisseld had moeten hebben. Zijn gedachten stonden heel ergens anders, Blake weigerde om te lang aan alle ‘what ifs’ te denken. Slenterend liep de jongen door de tuin met een sigaret in een hand en een aansteker in de andere. Zodra de wind zich kort neerlegde greep hij zijn kans en drukte de vlam tegen het einde. In twee pogingen had hij hem aan. De sigaret werd naar zijn mond gebracht en hij keek op, alleen om halverwege de beweging weer stil te vallen. Zijn hand zakte weer naar beneden. De jongen waar hij nu voor stond kwam hem al te bekend voor als degene die roet in Blake’s eten had gegooid. ”Blake?” vroeg hij. Langzaam knikte hij. In de Engelse lus had hij ook overlevende gekend, maar dat was de groep waar hij mee gevlucht was. Om ze uit het niks tegen te komen was iets anders. ”Hi Victor,” antwoordde hij droog. De jongen zag er niet zo gezond uit als Blake hem kende, maar dat was ook een jaar of twee geleden.

Blake had geweten dat veranderen van lus betekende dat hij nieuwe bekenden kon tegenkomen, wat hij niet had verwacht was om in de tuin terwijl zijn gedachten compleet ergens anders lagen Victor tegen te komen. De aangestoken sigaret werd eindelijk naar zijn mond gebracht terwijl hij de jongen in zich op nam. Hun relatie was niet de beste geweest, maar het was twee jaar geleden geweest en hij kon niet inschatten hoe de ander zich er nu over voelde, toch was zijn stem niet de meest enthousiaste. ”It’s good to see you,” antwoordde hij. Het klonk niet vijandig, maar wel onzeker over hoe goed het was. Iets waar Blake hem alleen maar gelijk in kon geven. Victor kon opnieuw zijn plannen verpesten als hij erachter kwam waar Blake inmiddels in handelde. Wat hij in Frankrijk uittestte was niks in vergelijking met het aanbod dat hij nu had om geld mee te maken. ”It’s good to see you too,” reageerde hij ondanks alles. Het was fijn om te weten dat er wel overlevenden waren. ”You survived?” vroeg hij erg overbodig. Rook werd zacht uitgeblazen terwijl Blake hem aan keek. Vrienden zijn ging het toch niet worden. Het liefst had hij zo min mogelijk aandacht van Victor, het zou het makkelijker maken om deze keer weg te komen met zijn handel. ”No, I died,” reageerde hij opnieuw droog. Al was zijn nieuwsgierigheid langzaam aan het opdringen naar hoeveel anderen het hadden overleefd en hoeveel Victor ervan af wist.

De kennis dat Victor het ook overleefd had bracht nieuwe vragen op van wie het verder overleefd had en nog belangrijker; wie daarvan zich ook in deze lus bevond. De kans dat Victor de enige was leek Blake klein. Hollows hadden een hele inslag gemaakt, hij wist er alles van, maar naar de lus in Londen waren ook meer dan alleen hem ontsnapt. Compleet kon hij Victor niet vergeven voor de bemoeienis met zijn zaken. Zand erover zou waarschijnlijk nooit gebeuren hoe goed het ook was om de ander te zien. Voor nu liet hij al dat achterwege om een droge opmerking te geven. ”Of course you did, I can clearly see that,” reageerde Victor even droog. Opnieuw lag er tenminste niks vijandigs achter. ”Congrats on having eyes,” reageerde Blake weer. Nog zat er niks vijandelijks achter, al had het makkelijk in die richting kunnen gaan. Het was meer net hoe sarcastisch Victor de woorden wilde opvangen. ”You know of any others who survived?” vroeg hij. Voor een seconde gleed Blake’s blik naar beneden. Plotseling was hij dankbaar voor de kalmerende sigaret tussen zijn vingers. Wat hij wel wist was wie het niet overleefd had. Na twee jaar leek het feit dat zijn zus er niet meer was nog niet helemaal doorgedrongen, tot momenten als deze waarop ze het over overlevenden hadden. Zijn blik dwong hij weer omhoog met de hoop dat het niet opvallend was geweest. Behoefte om erover te praten had hij niet. ”I do know some who made it" antwoordde hij de vraag. ”Julia, Michael, Dione and Vanessa all made it,” gaf hij het groepje op waarmee hij naar Londen gereisd was. Uiteindelijk had hij met geen van de vier echt contact gehouden en voor zover hij wist was Victor er ook geen grote vrienden mee geweest, maar het was goed om te weten dat er overlevenden waren.

Natuurlijk was Blake niet de enige die het plan had gehad om naar Londen te ontsnappen. De lus was bereikbaar genoeg geweest vanaf de verwoeste Franse lus en met een klein groepje was hij er gekomen. Een groepje dat het wel overleefd had, samen met hem. Al zou hij wensen dat hij het niet overleefd had en gewoon van plaats kon ruilen met Angel die het wel verdiende om te leven. ”Dawn and Maeve also made it, they’re here,” vertelde Victor. Hoe blij Blake ook was om te horen dat er meer waren die het overleefd hadden kon hij nu geen glimlach op zijn gezicht dwingen. Misschien als hij de genoemde tegenkwam, misschien. ”Hennon’s also here, though he wasn’t there when-“ Victor viel stil en Blake wilde niet dat hij de zin afmaakte. ”That’s good,” sprak hij in plaats daarvan, stem licht gesmoord. Snel nam hij een trek van zijn sigaret om het gesprek door te komen. Want de jongen tegenover hem leek ook de conclusie te trekken over wie ontbrak in de lijst van genoemde namen. Wie nooit de lus uitgekomen was. ”Your sister, she-?” Met een lege blik keek hij op naar Victor. De bevestiging lag al in zijn ogen. ”She’s gone,” sprak hij kortaf, bitter, alsof het de fout van Victor was. Meer woorden wilde hij er niet aan kwijt, het gesprek wilde hij niet eens doorzetten. Vaak voelde het alsof ze er nog gewoon was. Alsof hij haar nummer kon draaien en antwoord kon krijgen dat niet gelijk naar voice-mail overging. ”She’s fucking gone,” ging hij door. Want met wie kon hij het er anders over hebben? Al de overlevenden had hij niet genoeg gekend, hun medelijden had hij nooit gewild. Nu mocht Victor het over zich heen krijgen.

Victor tegenkomen was niet bepaald nummer een op zijn wenslijst geweest. Nu zat hij vast aan het gesprek en kwam het besef wie het wel en niet overleefd hadden. Er waren genoeg die het wel overleefd hadden. Allemaal verdiende ze het niet om wel te overleven terwijl zijn zus het niet had overleefd. Ze was de enige waarvan Blake wist dat ze nooit iets verkeerd had gedaan, zelfs vliegen probeerde ze vangen om ze naar buiten te brengen. Niet hij, of Victor, of alle anderen die het minder verdiende om te ontsnappen, maar van alle opties was juist zij gegrepen door hollows, omdat ze zo nodig moest proberen om meer te redden. Allemaal gevoelens die hij allang opgekropt had en verhulde met zijn verlangen naar geld en af en toe drugs. Bitter doorgaan tegen Victor kon hij niet tegenhouden. In London had hij al helemaal niemand gehad om er mee over te praten. De ander mocht hij toch al niet voor de poging die hij had gedaan om zijn beginende drugshandel te stoppen. De sigaret bracht hij weer naar zijn lippen, want veel anders kon hij niet doen. Als Victor nu ging klikken aan de leiders kon dat er ook nog wel bij. Heel veel zou het Blake niet verbazen. Goed ding dat hij hier was om makkelijker weg te komen met dingen nat alle verhalen over leiders die weinig deden, niet om te gaan praten over al zijn verdriet. ”I’m sorry,” reageerde de ander overbodig. ”I don’t need your sorry,” sprak Blake terug. Misschien had hij de stilte eerder gewaardeerd. ”I’m coping with it and I’m fine,” al klonk hij het niet zo. Whatever.

Het onderwerp viel onmogelijk te ontwijken nu ze het hadden over wie het had overleefd, wat automatisch de vraag opbracht wie het niet overleefd had. Blake wist nog van anderen die niet weg waren gekomen, maar die boeide hem bar weinig. Alleen zijn zus die er niet meer was deed er toe voor hem. Dat betekende niet dat hij er nu hier met Victor over wilde praten, er een therapiesessie over wilde gaan hebben. De verontschuldiging van de ander had hij ook niet nodig. Uiteindelijk wist hij niet wat Victor er echt mee te maken had, alleen dat hij ook binnen was geweest en dat hij wel naar buiten was gekomen en Angel niet. Dat was genoeg wat hij hoefde te weten. Dat bewees al dat het allemaal oneerlijk was. ”Okay, good to hear,” reageerde de jongen weer. Een stilte viel weer en hij had het mis gehad. Het zwijgen was niet veel beter dan het praten. Geen van beiden was goed. Alles wat hij kon doen was omdraaien en weglopen zonder een verder woord. Omdat er niks meer te zeggen viel. Blake had genoeg woede dat hij allemaal wel op Victor wilde gaan uitleven, maar wat was het nut? Het ging niemand terugbrengen uit de dood. Het enige wat het gesprek had opgeleverd was dat hij wist dat er meerdere waren die het overleefd hadden en dat hij voorzichtig moest zijn met zijn zaken hier. Dat was genoeg informatie, hij wilde niet verder praten. Dus liep Blake zwijgend weg, de sigaret in het gras gooiend. Zijn kamer klonk als een stuk betere plaats om te alleen te kunnen zijn.