Holy f¨ck.

Maeve was blij oud genoeg te zijn om alleen op pad te mogen. Het was niet alsof ze bang was dat haar iets zou overkomen, ze was niet echt angstig voor de dood. Haar gebied was ook vernietigd, daar leefde ze voor dus wat betekende haar leven dan op dit moment. Daarnaast was ze als ze buiten de lus had gewoond ook al over de helft van haar leven heen. Had ze ook al misschien een familie gehad. Maeve kon zich dit niet voorstellen. Ze was opgegroeid met het geloof, dus was het geen verrassing dat ze het kapelletje op zocht. Een ander leunde er al tegen aan, hij zag er niet bijzonder helder of gelovig uit waardoor haar donkere ogen hem zwijgend in zich opnamen. Haar lange haren wapperden in de lichte bries waardoor ze deze met een vlugge beweging uit haar ogen haalde en naar hem toe stapte. 'Op zoek naar vrede?' Vroeg ze zachtjes terwijl haar blik naar de zee gleed, het zag er vredig uit. Al voelde zijzelf zich nog niet op haar gemak in de lus. Ze had heimwee naar haar eigen plek, naar de natuur die ze in balans kon houden met haar bijzonderheid.

De jongen was groter dan zijzelf, iets dat niet al te verbazingwekkend was. Hoewel Maeve zeker niet de kleinste vrouw op aarde was, was ze ook niet super groot. Slank en iel kon ze wel genoemd worden, maar de donkere kleding gaf haar een wat krachtigere uitstraling dan die ze met felle kleuren had gehad. Er zat een gevaarlijk randje aan, een die aangaf dat ze in staat was zichzelf te redden als het er op aan kwam. Mensen zouden snel genoeg leren dat Maeve niet iemand was om tegen hen te hebben, ze was een goede vriend en een gevaarlijke tegenstander. Echter had ze in deze lus nog niemand ontmoet waarvan ze kon zeggen dat deze op haar zenuwen werkte, zeker omdat het hier voornamelijk rustig leek. De ander leek de vredige omgeving niet erg te vinden, al haalde hij wel zijn schouders op bij haar vraag. ’Dit was één van de weinige plekken die ik bezocht had, dus ik besloot om het een kans te geven,’ antwoordde hij op een kalme toon. ’Jij?’ Hij leek ondertussen de omgeving in zich op te nemen met scherpe ogen waardoor het meisje kort zijn blik volgde. ’Vrede, hmm… dat is een sprookje.’ Sprak ze met een vage glimlach op haar lippen, ze geloofde er niet in dat ze het ooit nog oprecht zou voelen. Ondertussen pakte de ander een sigaret, en stak deze aan met behulp van zijn bijzonderheid. ’Vergeef me mijn zonden,’ zei hij met een grijns, die duidelijk aangaf dat hij niet in een almachtige geloofde, voordat hij rook het kapelletje in blies. ’Vuur dus?’ Vroeg ze terwijl ze naar zijn sigaret gebaarde, wel handig dat hij geen aansteker nodig had.

De jongen knikte, vrede was enkel voor mensen die droomden, en geen nachtmerries hadden. Dromen was dom, in dromen kon iedereen vliegen en de realiteit was dat het niet het geval was voor de meeste. Ze vroeg niet naar zijn levensverhaal dat ongetwijfeld ook heftig zou zijn, haast geen enkele Peculiar had het makkelijk gehad. Haar donkere ogen gleden langs hem heen naar de wilde golven van de zee. Het was goed om af en toe frisse lucht tot zich te nemen. Ze vroeg uiteindelijk naar zijn bijzonderheid, het leek erop dat het vuur was. 'Nee, dit is ijs,' sprak hij sarcastisch waardoor het meisje een glimlach onderdrukte, ze hield wel van dat soort opmerkingen. 'IJs vermomd als hitte waar rook uit op kan stijgen. Verkregen door een geheime vaccinatie in een afgesloten laboratorium in Londen.' Spotte hij waardoor het meisje haar wenkbrauwen op haalde. 'Vuur, ja,' ging hij verder alsof hij haar net niet bespot had. 'En wat is jouw bijzonderheid?' De jonge vrouw grijnsde even licht. 'Dark Nymph,' legde ze enkel uit, zonder al te veel uitleg te geven.