Snel glipte hij weg uit de woonkamer voordat hij nog langer werd opgehouden. Hij had enkel snel wat ontbijt willen pakken om vervolgens weer terug te gaan naar zijn kamer, maar het leek erop dat mensen veel te geïnteresseerd in hem of in zijn kracht waren. De één wou meer met hem om gaan en de ander wou diens haat aan hem laten zien, ook al vonden ze het onmogelijk om boos op hem te zijn als hij er echt bij was. Hij wist niet goed of hij het fijn vond of niet dat mensen achter zijn rug om boos op hem konden zijn. Hij wist dat hij niks fout had gedaan en dat het enkel een bijwerking was van zijn bijzonderheid, maar toch wist hij ook niet of hij liever had dat mensen boos waren recht in zijn gezicht. Dan kon hij tenminste ook eens ervaren hoe het was als iemand je niet mocht. Natuurlijk ervaarde hij dat wel, maar dat was altijd indirect. Iets dat was gestolen, geklad op zijn deur of zijn spullen die werden vernield in zijn kamer. Aan dat soort dingen merkte hij wel dat hij niet bij iedereen geliefd was, maar erover praten met ze kon hij nooit. Hij probeerde het wel, maar negen van de tien keer zorgde zijn kracht ervoor dat men geen gemene dingen tegen hem wouden zorgde, wat ervoor zorgde dat de waarheid werd vertroebeld. Voor nu besloot Melvin zijn gedachte te focussen op zijn ontbijt. Misschien kon hij hierna even naar buiten gaan. Even weg van alles zou hem vast goed doen. Hij liep naar boven, maar eenmaal voor zijn kamer bleef hij staan. Zijn blik ging naar de deur die naar de torenkamer leidde. Waarschijnlijk zaten de meesten toch braafjes beneden aan het ontbijt. Er was dus een grote kans dat de torenkamer nu leeg was. Met een kleine grijns liep hij op de deur af en opende hij deze. Hij liep de krakende houten trap op, waarna hij de torenkamer op liep. Daar kwam hij er echter al snel achter dat hij zijn conclusie toch verkeerd had, want er was wel degelijk iemand in de torenkamer. ”Oh, I’m sorry,” verzuchtte hij zachtjes, teleurgesteld dat hij zijn ontbijt niet kon benutte in de oude verstofte ruimte. ”I was hoping to have my breakfast here, but it seems like it’s occupied,” legde Melvin uit en forceerde een klein glimlachje rond zijn lippen.

Met een glas melk in zijn ene hand en een bord met een broodje erop in zijn anderen stond hij in de deuropening van de torenkamer. Zoals altijd ging de blik meteen naar Melvin. Melvin onderdrukte een zucht en verontschuldigde zich. Ook al had hij meer een hekel aan zichzelf dat hij het opnieuw voor elkaar had gekregen om een ruimte binnen te lopen waar iemand anders zich bevond. Alsof zijn bijzonderheid dat nog niet moeilijk genoeg maakte. De wantrouwige blik die hij kreeg toegeworpen beloofde weinig goeds. Melvin slikte eens. Het leek erop dat zijn krachten voor de eerste vijand hadden gezorgd. Hij hoopte maar dat de jongen diens haat niet te veel zou uiten. Hij schudde even zijn hoofd. Hij moest niet te snel conclusies trekken. Misschien viel het wel mee. Misschien kon hij het wel goed praten. “Why do I suddenly feel like I want to shit rainbows and make you the happiest person on earth?” vroeg de jongen. Hij klonk niet echt boos of wantrouwig, maar Melvin kon zelf wel nagaan dat het wel zo was bedoeld. ”It’s my peculiarity,” antwoordde Melvin zacht, duidelijk niet heel erg opgewekt. Zijn humeur was al niet super geweest, maar nu werd deze nog verder naar beneden geramd door de gedachte de jongen voor hem een automatische hekel aan hem had door zijn bijzonderheid. ”It attracts people to me and makes them always want to please me. I can’t turn it off,” legde Melvin verder uit. Het was zeker niet zijn bedoeling om de anderen te beïnvloeden met zijn krachten, maar hij kon het niet tegengaan. ”I’m sorry,” voegde hij er aan toe, ook al ging hij er niet vanuit dat het iets zou veranderen.

Melvin was al niet op zoek geweest naar sociaal contact, dus zodra hij iemand toch tegen was gekomen was zijn eerste instinct geweest om om te draaien. Toch bleef hij nog even staan om zich te verontschuldigen, waarna wel bleek dat de jongen niet al te blij was met Melvin’s krachten. Voorzichtig legde Melvin uit dat hij het ook niet kon helpen, waarna hij zich ervoor verontschuldigen. “It’s… annoying,” reageerde de jongen op een kalme toon, ook al kon Melvin zelf wel na gaan dat de jongen het niet zo kalm bedoelde en eerder boos wou zijn op Melvin. Melvin week even zijn blik af naar de grond. Het leek erop dat hij zijn eerste vijand had gemaakt. “It’s okay tho,” zei de jongen nog, maar Melvin wist wel beter. “I think this well help you cheer you up.” Melvin keek op en zag nog net hoe een sigaret en aansteker zijn kant op kwamen. De sigaret viel voor hem op de grond neer terwijl de aansteker met wat vaart tegen hem aankwam. De woorden en de actie spraken elkaar tegen, maar Melvin wist wel wat hij moest geloven. Even boog hij naar de grond toe om zijn bord neer te zetten en de sigaret en aansteker op te pakken. Hij liep naar de jongen toe, wetend dat zijn kracht dan sterker zou zijn en overhandigde de aansteker en sigaret terug aan de jongen. ”I don’t smoke,” zei hij de jongen zacht, waarna hij weer afstand nam en zijn bord weer op pakte. ”I will stop bothering you. I hope you have a good day,” zei Melvin nog, waarna hij de jongen de rug toekeerde.