The tower of my Solitude

Er was een kamertje in dit hele huis waar ze zich op haar gemak voelde. Een kamer waar haast niemand kwam en waar Eleonore zich geen zorgen hoefde te maken over de schaduwen die de zon wierp over de vloer. Ze verlangde immens naar een kopje koffie in een café of een goed gesprek in de eetkamer maar kom het zichzelf niet veroorloven om rond zo veel mensen te zijn. Hoe kon ze vrienden met hen worden als ze per ongeluk achter hun grootste angst kwam? Of een scene zag uit hun verleden? Nee, ze had beneden een mok gevuld met koffie en deze meegenomen naar de torenkamer. Onderweg naar boven had ze een koekje van het aanrecht mee gejat waar ze nu zachtjes op zat te knabbelen. Het was een werkelijk prachtige kamer. Eleonore zat bij het raam, starend naar het interieur met de mok in haar hand. Hoe hadden de andere Peculiars deze plek gevonden? Zo mooi gelegen aan de haven en in Noorwegen van alle landen. Het deed haar denken aan de woeste zee die ze van huis gewend was, alleen was het hier veel kouder. Ze had dan ook een veel te groot vest aan gedaan om warm te blijven en met haar voeten onder haar knieën. Haar haren waren nog nat van de douche van vanochtend. God wat was de douche een geschenk! Alle tijd dat ze vast had gezeten in de middeleeuwen verlangde ze naar de moderne douche en nu ze er weer toegang tot had maakte ze er elke dag gelukkig gebruik van. Soms zelfs twee keer per dag, als niemand haar zag. Het was stiekem ook wel een manier om de dag door te komen. Nadat ze zo lang op zoek was geweest naar de tijdlus was het raar om nu niets meer te doen te hebben, niets om naar te streven of te bereiken. Nu kon ze gewoon leven, en hopelijk veilig leven. Maar wat doe je als je van de ene op de andere dag ineens veilig bent, er eten is, en niemand die achter je aan komt met fakkels? Of Hollows. De herinnering aan haar moeder deed haar trillen en ze nam voorzichtig nog een slok van haar hete koffie. Snel aan iets anders denken. Er lag een boek op haar been dat ze uit de bibliotheek had geleend, over de geschiedenis van Europa. Ze had een hoop in te halen sinds het 2011 geworden was en sloeg het boek open. Het voelde een beetje koud aan op haar blote been aangezien ze een kort broekje aan had maar nog een slok koffie verhielp dat. Haar vingers traceerde de foto’s van gebeurtenissen die gebeurde voor, tijdens en na haar geboorte. Toen Eleonore ineens een geluid hoorde schrok ze zo erg dat ze wat koffie morste op haar andere been. “Fuck,” schold ze binnensmonds toen de hete koffie haar blote huid raakte. Zo snel kon ze geen papier vinden dus ze legde de mauw van haar vest erop en trachtte daarmee de koffie weg te halen. Gelukkig had ze niet al te veel gemorst maar het deed nog steeds zeer. “Godverdegodver.”

Toen ze eenmaal over het feit was gekomen dat ze hete koffie over zichzelf heen had gegooid keek Eleonore de kant op waar het geluid vandaan was gekomen. Een op uiterlijk lijkende jonge man stond aan de andere kant van de kamer met een doos in zijn handen. Ze keek van hem naar de trap en weer terug. Hoe had ze hem niet aan horen komen? De trap was zo geruisloos nog niet met alle krakende treden. Misschien was ze gewoon te verloren geweest in haar boek, dat kwam voor. Hij zei dat hij hier alleen was voor zijn eenden. Moest dat een metafoor voorstellen of was hij hier daadwerkelijk voor eenden? Want Eleonore was een immense dierenliefhebber. “Your ducks?” vroeg ze en legde haar boek aan de kant zodat ze van haar zitplek af kon komen. “Cool, I didn’t know you could keep them.” Ze keek kort om zich heen en vroeg zich af wat hij van plan kon zijn met eenden hierboven in de torenkamer maar besloot het voor zich te houden. “I’m Lenore and I was here to read but if you don’t mind, I’d love to help with your ducks. What do you need?” Hij leek haar vriendelijk genoeg dat hij haar niet meteen af zou wijzen en immers, wat was het ergste dat kon gebeuren met eenden? Tenzij hij een soort satanist was. Je wist maar nooit. Aan de andere kant waren ze hier allemaal Peculiars onder elkaar dus zo erg kon het niet zijn. Toch?

De schijnende irritatie leek te verdwijnen zodra ze interesse toonde in de eenden. Dat kwam mooi uit want Eleonore was nooit een geboren leugenaar geweest en ze hield dingen graag eerlijk, zoals haar oprechte interesse in de eenden. Hij legde uit dat Miss Bluebonnet het niet wist en ze deelde zijn grijns. “Well, she won’t hear it from me.” Dat legde alleen nog niet de doos in zijn handen uit. Als daar eenden in zaten had ze dat vast al wel gehoord dus ze bleef nieuwsgierig naar hem kijken. Hij stelde zich voor als Connor en ze knikte vriendelijk naar hem. Het was een naam die goed bij zijn uiterlijk paste, gezien ze nog vrij weinig over zijn innerlijk kende. “A swimming pool?” deze man werd met de minuut raarder, alhoewel tot nu toe op een goede manier. Ze keek om zich heen. De toren was niet de kleinste plek in het huis maar zo groot was het nou ook nog niet. Tot ze naar de doos keek. “Aaah,” ontsnapte uit haar toen ze het begreep. Het zou vast iets van een opblaasbaar zwembad zijn. Slim. “That’s nice, your ducks will love a place to swim around in.” Ze knielde tegenover hem aan de andere kant van de doos en nam het boekje met instructies van hem aan, blij om iets van betekenis te kunnen zijn. Met haar vinger traceerde ze langs de instructies en keek tussendoor terug naar de doos. “Seems to be your basic swimmingpool. Blow air in the hole over there,” ze wees naar het plastic mondje op de zijkant, “and when it’s full, fill it with water. That isn’t boiling or it’ll melt the plastic.” Daarna stond ze op en keek rond in de kamer. Het moest ergens zijn.. aha! De groene emmer achter een paar dozen zou perfect gebruikt kunnen worden. Eleonore viste het tevoorschijn en keek terug naar Connor. “If you blow it up, I’ll go and fetch some water.” Daarmee liep ze naar beneden, de kleine trap af en richting de badkamer. Ze vulde de emmer met water, tot de rand zodat ze sowieso genoeg hadden en liep terug naar boven.

Eleonore kon Connor’s humor wel waarderen, al had ze geen enkel gevoel bij hoe ze bij hem overkwam. Dat maakte ook niet veel uit aangezien hij tot nu toe niet boos of geïrriteerd had geleken dus volgens haar ging het best goed. Het hielp ook wel dat ze interesse had in zijn eenden want tot nu toe had ze geen dieren in Miss Bluebonnet’s huis gezien. Ze moest lachen om zijn grap dat hij wel goed kon blazen maar dacht er verder niet veel over na. Nieuwsgierig was ze zeker naar andere mensen maar ze had daadwerkelijk weinig ervaring buiten de mensen uit haar jeugd om dus ze had weinig vooroordelen.
Toen ze eenmaal de trap terug op kwam met het water was Connor volop aan de slag met het zwembadje dus ze wachtte geduldig. Toen hij eenmaal klaar was kwam ze naast hem zitten en goot het water erin tot het bijna vol was, zodat er nog genoeg ruimte was voor de eenden zonder dat alles zou overstromen. “Perfect indeed!” reageerde ze op wat hij had gezegd. Nu was het alleen tijd om te kijken wat de eenden ervan zouden vinden. Ze hoopte dat ze daar dan ook mee naar mocht kijken. “Can I stay and watch what they think of it? They’re your ducks, after all.”

Zo enthousiast was Eleonore al tijden niet meer geweest. Ze had in eerste instantie vrienden willen maken maar nu was ze bezig met een zwembad opzetten voor eenden! Wie had dat kunnen verwachten? Het was de pijn van haar gemorste koffie meer dan waard. Bovendien zag ze niets in schaduwen van dieren dus om hen heen hoefde ze zich geen zorgen te maken. Ze knikte toen Connor zei dat hij zijn eenden ging halen maar was totaal onvoorbereid toen hij ineens verdween. Was dat waarom ze hem niet aan had horen komen de eerste keer? Sindsdien had hij zich nauwelijks verplaatst en dat zou het wel uitleggen. Lang hoefde ze niet op een antwoord te wachten. Ineens verscheen de jongen weer voor haar met twee eenden in zijn handen. Voordat ze het wist waren de woorden al uit haar mond verdwenen. “You can teleport! That must be an awesome Peculiarity.” Daarna werd ze geïntroduceerd aan de eenden, die kennelijk Laxus en Connor heette. Ze glimlachte en dacht dat hij misschien de ene eend naar zichzelf had vernoemd. “An honour to meet you both.” Zei ze en boog voor de eenden alvorens ze nieuwsgierig keek of ze het zwembad iets vonden of niet. Beiden liepen de kamer rond, waarschijnlijk wilde ze eerst de nieuwe ruimte ontdekken voordat ze settelden in het zwembad.  Ineens herinnerde ze zich het koekje wat ze niet helemaal had opgegeten. “Do you think they’d like a piece of cookie?” Het koekje lag naast haar mok met nu koud geworden koffie. Ze brak er twee stukjes vanaf en zorgde ervoor dat er natuurlijk geen chocoladestukjes in zaten. Chocolade was slecht voor dieren maar de rest moest goed te doen zijn voor de eenden. Eleonore ging op haar hurken zitten en legde de twee stukjes bij naast het gevulde zwembad neer. “How on earth did you get them? That must be a great story.” Met een brede glimlach keek ze omhoog naar Connor. Ze hoopte dat hij het niet erg vond dat ze zo veel interesse toonden in zijn eenden.

Eleonore voelde zich haast weer een klein kind terwijl ze zat te wachten op het verhaal van Connor. Toen ze vanochtend de toren in was gegaan had ze totaal niet verwacht dat de dag zo leuk zou gaan worden. Misschien kon ze hierna wat meer lef opbrengen om wat meer inwoners hier te ontmoeten want tot nu had ze verbazend leuke ervaringen opgedaan. Connor vertelde dat hij de eenden had gekidnapt uit het park en Eleonore kon het niet laten om een wenkbrauw op te trekken voordat ze moest lachen. Hij was anders dan haar, deed andere dingen dan zij deed en eigenlijk vond ze dat heel interessant in mensen. Zelf zou ze er nooit aan hebben gedacht om twee eenden uit het park te stelen of met andere mensen in het park te hangen, laat staan dat ze nog nooit alcohol had aangeraakt. Even maakte ze zich zorgen dat ze wel erg saai was in vergelijking met Connor maar toen bedacht ze zich dat ze het gewoon gezellig hadden samen, en dat was het enige dat telde. “Oh, so you named both the ducks after yourselves! That’s sweet.” Eleonore vroeg zich af wat voor rol Laxus speelde in Connor’s leven maar besloot om daar niet naar te vragen. Soms zeggen mensen dingen expres niet omdat ze het er niet over willen hebben en dat wilde Eleonore respecteren. “Sounds like a great story.” Zei ze en meende het. “You went for what you wanted most, and besides, it must have been hilarious to see the two of you stumbling after the ducks.” De enige ervaring die ze had met dronken mensen was dat ze klungelig liepen dus dat was hetgene dat ze voor zich zag. “And now they have a swimming pool, too.” Zei ze vrolijk.

Met een glimlach nam Eleonore het eendenvoer aan dat Connor richting haar hield. “Of course I do! Thank you.” Met de ene hand nam ze een kleine hoeveelheid uit de andere hand waar ze het voer vasthield en strooide het naast de eenden in het water. Die doken er meteen op wat er voor zorgde dat ze nog breder moest glimlachen. Toen vroeg Connor of ze nieuw was. Eleonore pakte weer een kleinere hoeveelheid en strooide het in het water voordat ze naar hem op keek. “Guilty as charged.” Tsja, ze was een nieuwkomer en dat moest ze dan ook wel toegeven. “I’d been looking for this place for quite a while when I kind of stumbled upon it a few days ago.” Wat viel daar meer over te vertellen? Dat ze wegrende van een mob uit de zestiende eeuw toen ze hier kwam? Dat was zo’n lang verhaal en ze wist niet of Connor daar wel interesse in had om te weten. Bovendien konden ze het goed met elkaar vinden dus het zou vast niet al te lang zijn voordat ze elkaar weer tegen zouden komen. “I take it you’ve been here for a while? You seem to know your way around here. And you’ve captured two ducks from the park.” Dat laatste was vooral als grap bedoelt maar Eleonore had het gevoel dat hij wel meer mensen hier kende, wat ze zelf ook graag wilde.