Candy man

Het was een mooie dag, de zoveelste op een rij van mooie dagen. Hazel wist niet eens hoe lang ze al in deze lus zat. In het begin had ze wellicht de dagen geteld maar uiteindelijk voelde ze geen verbinding meer met de buitenwereld. Haar ouders hadden geen behoefte aan een kind met een bijzonderheid, of in andere woorden een tweede kind waar ze mee moesten werken. Het was altijd beter geweest dat anderen op haar pasten, haar leerden wat ze moest weten. Het was niet dat ze niet van hun dochter hadden gehouden maar het verbinden was niet makkelijk en soepel geweest en daar waren dit de vruchten van geworden. Als iemand ook maar rover ouders begon kregen ze vaak een duistere blik en soms negatieve woorden. Ze was alles behalve in en stemming voor een oppas en was zonder toestemming het huis uit geglipt. Louise had het af en toe behoorlijk druk met alle kinderen, de een had dit nodig en de andere dat. Het was dan wel mogelijk geweest maar Hazel verwachtte dat het wel voor problemen zou zorgen. Dat was echter een latere zorg voor het jonge meisje. Eerst maar wat meer ontdekken.

Ontdekken dat deed Hazel dan ook, het duurde niet lang voordat ze op een plein kwam en een van de andere kustbewoners zag, hen die ook een bijzonderheid bezaten. Welke bijzonderheid de jongen met roze haren had, was nog maar de vraag maar hij leek in ieder geval van zoetigheid te houden. Het duurde niet lang voordat ze er achter kwam dat hij het water van een fontein in chocolade veranderde om de normale mensen te doen schrikken. Wellicht zodat ze oprecht iets hadden om naar te staren. Langzaam nam Hazel naast hem plaats terwijl ze haar vinger in de chocolade doopte en deze bedenkelijk bekeek. 'Cool,' Was het enige dat ze duidelijk verrast zei.

Het was duidelijk dat de rozeharige jongen niet bepaald een sociale eend was. Hij hield blijkbaar niet zo van gezelschap maar sinds wanneer zou Hazel daar aandacht aan besteden? Juist, het meisje zag er niets verkeerds in om bij hem te gaan zitten en van de chocolade te proeven, want het maakte haar wel nieuwsgierig. De grote fontein was gaaf, tenminste in haar ogen en dus sprak ze hem ook aan ondanks zijn anti-sociale uitstraling. Wat droog keek hij Hazel aan waarop ze enkel haar schouders ophaalde, ze kon er ook weinig aan veranderen dat ze niet bang was voor hem, wellicht zou hij haar wel kunnen laten schrikken maar daar bleef het bij, ze was nog steeds te nieuwsgierig om echt weg te deinzen. Zeker als het snoep of chocolade in hield. De ander haalde zijn schouders op terwijl hij het ijsje verder op at. ’You can eat it, enjoy yourself,’ reageerde hij er enkel op, waardoor het meisje twijfelend van hem naar de chocolade fontein keek. ’Are you sure? I just… reached out because I was… kind of… eh… interested in seeing if it was really chocolate.’ Haar stem klonk zacht en vriendelijk, misschien zelfs licht verontschuldigend. Manieren was niet altijd haar sterkste kant, oeps.

Echt spraakzaam leek de roze harige jongen nog niet te zijn. Het betekende echter niet dat hij in het geheel met rust werd gelaten terwijl hij zijn ijsje at. Terwijl hij haar uitlegde dat ze wel wat van de chocolade mocht snoepen, probeerde het meisje onhandig haar slechte manieren wat te verbeteren. Kinderen en impulsief zijn leken soms hand in hand te gaan. Hij knikte enkel bij haar woorden voordat hij het ijsje in de chocolade diepte en er een hapje van nam. 'It's real chocolate, trust me,' bevestigde hij enkel voordat het meisje voorzichtig een vinger er in doopte en het proefde. 'Cool, you know you can pull quite a few good practical jokes with that.' Sprak het meisje met een zachte glimlach om haar lippen. Ergens vind ze zijn bijzonderheid echt stoer, dat anderen het nut er niet van in zagen was hun probleem. In haar ogen was het bijzonder nuttig, aan de andere kant was ze ook nog maar een kind en die waren fantasierijk.

Het leek erop dat het gesprek voornamelijk vanuit haar moest komen. Het was dan ook maar goed dat Hazel niet bijzonder verlegen was en te geïnteresseerd naar de bijzonderheid van de ander om zich af te laten weren door zijn kalme afstandelijkheid. Voorzichtig, na wat aanmoediging van de roze harige jongen proefde ze wat van de chocolade. Het was heerlijk zoet, zoals het hoorde. De ander richtte zijn aandacht ondertussen op zijn ijsje terwijl Hazel verklaarde dat zijn bijzonderheid cool was maar ook dat hij grappen er mee uit kon halen. Licht fronsend keek de ander het meisje weer aan. 'Jokes?' herhaalde hij, alsof hij er zelf nooit over na had gedacht. 'What kind of jokes?' Vroeg hij vervolgens verder waardoor het meisje hem gespeeld onschuldig aan keek. 'Well you could fill water balloons and while throwing them change water into Chocolate, making people sticky and all annoyed.' Legde het meisje giechelend uit. 'Or you could use the old bucket of water on the door trick. Covering someone with another questionable, sticky substance. On the other hand you could play around with making people confused by what they are seeing. Every time they think they see something, change it back to the original substance making them very confused maybe even scared. I don't know maybe I can come up with more when I have thought a bit more about it.' De laatste zin sprak ze uit met het ophalen van haar schouders en speels glinsterende ogen.