The dream comes crashing Dawn

Dawn’s ogen schoten open en hoewel ze de nachtmerrie niet meer precies kon herhalen in haar gedachten, wist ze dat het met Filio te maken had. Hoe hij kwaad werd als hij te veel gedronken had. Hoe hij naar haar toekwam en haar vervolgens hard in haar gezicht sloeg als ze iets verkeerds zei. Hoe boos hij was geworden toen hij erachter was gekomen dat ze plannen had gemaakt om te vluchten hoe lang het daarna had geduurd eer dat ze die plannen waar kon maken. Ze rilde over haar hele lichaam en ze schudde haar hoofd. Ze trok een kort shortje en een topje aan om haar lichaam te bedekken. Omdat de temperatuur ’s nachts flink afkoelde, was het niet bijzonder warm in haar kamer en Dawn sloeg haar armen rillend over elkaar heen. Ze besloot om naar beneden te gaan zodat ze wat melk kon opwarmen. Ze wist dat warme melk haar kalmeerde en dat ze er beter van kon slapen. En dus sloop ze zachtjes de trap af zodat ze niemand zou wekken. Ze passeerde de woonkamer en vond melk in de koelkast. Binnen enkele minuten hield ze een mok dampende warme melk in haar handen en liep ze naar de woonkamer. Ze wilde net richting de bank lopen toen ze zich een ongeluk schrok door een schim dat op de grond zat. Ze wist dat haar gedachten spelletjes met haar speelden, maar voor één moment zag ze Filio voor zich en liet ze geschrokken de mok op de grond vallen. Het warme goedje spatte tegen haar benen aan en liet een schrijnend gevoel achter, maar Dawn was te gefixeerd op de jongen die voor haar op de vloer zat. “Victor?” vroeg ze ontzet, kijkend van de fles in zijn handen naar het rode haar en ze fronste. Dit was niet de lieve jongen waar ze een heerlijk reünie mee had gehad in de torenkamer en angstig zette ze een paar stappen achteruit. “W-Wat doe je daar?” vroeg ze ontzet aan hem.

Dawn klemde haar kaken op elkaar en dwong zichzelf om haar gedachten te ordenen. Victor was niet Filio. Victor was niet Filio. Victor was niét Filio! Ze wist echter wat drank met iemand kon doen en hoe het bepaalde herinneringen uit kon wissen. Ze wist niet of Victor zo iemand was, maar ze wist wel dat drank dezelfde invloed op iedereen kon uitoefenen wanneer er te veel van werd geconsumeerd. De kans dat Victor haar zou belagen of anders zou benaderen, was reëel en dat zorgde ervoor dat Dawn’s hart nog sneller in haar keel ging kloppen. Toch was er onder al die angst ook woede merkbaar. Ze richtte haar blik strak op hem, klemde haar kaken op elkaar en keek hem boos aan. “Ongelukkig zijn?” herhaalde ze, wat een steek door haar hart liet gaan. Dat hij ongelukkig was, voelde aan bij Dawn alsof hun ontmoeting in de bibliotheek en hun nacht in de torenkamer niks voor hem betekende. Alsof het de pijn in zijn binnenste niet uit kon wissen, alsof ze niks voor hem betekende. “En dan vlucht je naar… naar dát?” Met een knikje naar de alcohol gaf ze aan dat ze de fles bedoelde die hij in zijn handen had. Ze wilde een paar stappen dichterbij doen, maar Victor leek heel onvoorspelbaar te zijn en er was nog altijd een diepe angst in haar binnenste geworteld dat hij haar pijn zou doen. Ze zou het niet van hem verwachten, maar dronken mensen waren nu eenmaal onvoorspelbaar en ze wilde niet nog eens meemaken wat ze in de lus van Italië had meegemaakt. “Wat is er toch met je aan de hand, Victor?” Haar stem brak. “Zo ken ik je helemaal niet.” En er was een deel in haar dat hem zo ook helemaal niet wílde leren kennen, al kon niks in haar hart hem nu al afschrijven. Of zijn gedrag. Er moest iets achter zitten. Dat moést gewoon.

"Nee, het is niet het enige wat helpt," zei ze op een boze toon tegen hem. Voor ieder ander zou ze nu waarschijnlijk onredelijk overkomen en zou ze wel wat meer compassie mogen hebben, maar Dawn's ervaringen met iemand die onder invloed verkeerde van alcohol waren zo negatief dat ze niet anders kon dan op een boze manier op hem reageren. Ze wist dat het hier echter niet om haar draaide en dat Victor diegene was die haar steun nodig had, maar ze vond dat lastig om te doen omdat er zich een wrang gevoel in haar binnenste nestelde dat hun ontmoeting blijkbaar toch niet zo veel voorstelde. Hij koos alcohol als een middel om met zijn problemen te dealen en dat was wat Filio ook had gedaan. En Filio had niks om haar gegeven. De gedachte dat Victor niks om haar gaf of toch minder dan ze dacht, was zo verpletterend dat ze een paar stappen naar achteren deed. "Je kunt erover praten. Je kunt bij me aankloppen en zeggen wat er is. Maar in plaats daarvan kies je daarvoor. Wat moet ik daarvan denken?" Victor was echter weer overgeschakeld naar het Duits en leek meer tegen zichzelf bezig te zijn dan dat hij tegen haar was. Totdat hij plotseling zei dat alles mis was. Hoewel Dawn nog steeds de behoedzame blik in haar ogen hield, verzachtte haar blik enigszins en liep ze dichter naar hem toe. Ze ging voorzichtig voor hem op de grond zitten, maar wel voldoende op afstand zodat ze altijd voor hem terug kon wijken als hij besloot een uitval te doen. Het was iets waar ze geen rekening mee wilde houden, maar iets wat ze wel moést doen omdat Victor nu zichzelf niet was en ze in de lus in Italië had gezien wat er kon gebeuren als iemand zichzelf niet was. "Dan probeer je het maar aan me uit te leggen," zei ze op een strakke toon tegen hem. "Ik kan je niet helpen als ik niet weet wat er aan de hand is. En dat je alcohol boven mijn hulp verkiest, doet me echt enorm veel pijn, Victor. Zeker na wat we allemaal hebben meegemaakt." Er verzamelden zich tranen in haar ogen en ze keek hem haast wanhopig aan terwijl ze wachtte op zijn antwoord.

Dawn’s blik verzachtte enigszins toen ze in de gaten had dat Victor het echt ontzettend moeilijk had. Dat bleek wel aan de manier hoe hij zijn haren vastgreep, haren die rood gekleurd waren. Dawn trok kort haar wenkbrauw op, maar zei er verder niks over en keek toe hoe hij in een hevige, innerlijke strijd met zichzelf verwikkeld leek te zijn. Vervolgens zei hij dat alles pijn deed, maar het was voor Dawn niet meteen duidelijk wat hij daarmee bedoelde. “Wat doet er dan pijn?” vroeg ze dan ook aan hem. Hij ging vervolgens door over de nachtmerries die hij had. Nachtmerries over Hollows? Nachtmerries over dingen die daarna waren gebeurd of zelfs voordat hij naar de lus van Frankrijk kwam? Het werd er niet duidelijker op toen hij zijn volgende opmerking maakte, wat vermoedelijk kwam door de alcohol die hij inmiddels al geconsumeerd had. En daar wilde Dawn graag behoorlijk boos over worden, maar ze wist dat ze er beiden op dit moment het meeste aan hadden als ze kalm bleef. “Waar heb je nachtmerries over?” vroeg ze op een kalme toon aan hem. Ze behield haar afstand van hem, maar kwam wel ietsje dichterbij zitten zodat ze hem kon aankijken en haar volledige aandacht op hem kon richten. Ze beet op haar onderlip toen hij zei dat hij niet meer wilde, maar besloot om daar niks over te zeggen. Ze had wel een idee wat hij daarmee bedoelde, maar ze wist niet of het een bijkomend effect was door de alcohol of iets wat hij al veel langer had willen zeggen, maar dat hij steeds had onderdrukt en dat nu door de alcohol naar boven kwam.

Victor wendde zijn blik van haar af omdat hij het blijkbaar moeilijk vond om naar haar te kijken en Dawn beet kort op haar onderlip. Ze probeerde de steek die in haar hart kwam opzetten te negeren, probeerde te negeren dat dit de alcohol die effect op hem had en dat hij waarschijnlijk een normaler gesprek met haar had kunnen voeren als hij niet onder invloed was geweest. Het deed haar pijn om hem zo te zien, maar het was nog pijnlijker om te zien dat hij een compleet ander persoon leek te worden als hij onder invloed was van alcohol. Zijn plotselinge beweging deed haar kort verstijven en hoewel ze het niet wilde doen, week ze toch een beetje van hem weg. Hij vertelde wat hem dwarszat en Dawn moest onwillekeurig aan alle ellende van de vernielde lus denken. Hij had het waarschijnlijk weggeduwd uit zijn gedachten en nu kwam het weer allemaal terug. Ze haalde diep adem en stond toen op, maar niet om naar hem toe te lopen. Ze ging op de leuning van de bank zitten en liet haar rug steunen tegen de rugleuning van de bank, trok haar knieën op en keek hem aan. “En waarom komt dat nu allemaal opeens terug?” vroeg ze zachtjes aan hem. “Tenzij je in de tussentijd dat ik weg was in een alcoholist bent veranderd, greep je vroeger nooit naar de fles als dingen je dwarszaten. Dus wat is er gebeurd, Victor?” vroeg ze op een zachte toon aan hem. Net nu ze dacht dat dingen weer wat ongecompliceerder tussen hun waren, gebeurde dit weer. En ze had geen idee wat ze ervan moest denken of wat ze ermee aanmoest.