I had a dream.

Hunter’s ademhaling was duidelijk versneld toen hij wakker werd. Hij ging rechtop zitten en blies zijn adem zachtjes uit, zijn blik glijdend naar het bed dat zich aan de andere kant van de ruimte bevond. Zijn blik bleef kort op Chloé hangen en hij voelde zich opgelucht toen hij opmerkte dat ze niks van zijn nachtmerrie had gemerkt. Hoewel hij hun knuffel die ze laatst hadden gedeeld niet heel erg vond, wilde hij niet dat ze hem weer op een zwak moment zou treffen. Hij was diegene die hier sterk in zijn schoenen moest staan en dat ging niet als ze hem steeds aantrof wanneer hij het moeilijk had. Zijn blik bleef langer op haar hangen dan in dit geval noodzakelijk was en voorzichtig kwam hij overeind. Hij sloeg zijn dekens op een zachte wijze terug zodat hij haar niet per ongeluk wakker zou maken en trok een shirt aan. Omdat ze hem had gezien op zijn meest kwetsbare moment vond hij het niet langer lastig om zonder shirt in haar bijzijn te slapen. Ze wist wat zich onder zijn shirt bevond en ze had duidelijk gemaakt dat ze hem er niet voor beoordeelde. Er was voor hem geen reden om het langer te verbergen voor haar en ergens voelde dat wel goed aan. De jongen schudde verdwaasd zijn hoofd en liep zachtjes de kamer uit, waarna hij de deur zachtjes achter zich sloot. Hij liep de trap af en pakte ondertussen de sigaret die hij standaard in elke zak zijn broek had zitten, waarna hij deze in zijn mond stak en opstak met zijn gave. Het kon hem weinig schelen dat het tegen de regels was en al snel bevond hij zich op bank middenin de kamer, waar hij met een norse blik in de richting van de uitstaande haard keek. Hij nam traag een trekje van zijn sigaret en blies de rook rustig uit terwijl hij wachtte tot zijn malende gedachten genoeg getemperd zouden zijn voor hem om weer terug naar boven te kunnen gaan en een poging te doen om verder te slapen.

Het duurde niet al te lang eer dat hij vergezeld werd door iemand anders. Hunter gaf enkel een knikje toen dat hij de begroeting hoorde en keek toe hoe de bebaarde jongen tegenover hem ging zitten. Hij leek iets ouder te zijn dan Hunter en had net als Hunter bruin haar, alleen wel iets langer dan hemzelf. Hij had een baard en ze leken ongeveer even groot te zijn, maar dat was vanaf hier lastig te bepalen. Hunter schatte ook dat het een nieuwkomer was, wat nog eens bevestigd werd door de vraag van de jongen. Als de jongen hier al langer had gezeten, had hij wel 100 procent zeker geweten dat er in de woonkamer niet gerookt mocht worden. Hunter haalde echter zijn schouders naar de jongen op en keek hem rustig aan. “It’s not allowed,” bevestigde hij de woorden van de jongen. “But there are no children around and by the time everyone gets up, the smoke will be vanished.” Hij zag niet echt een probleem met zijn rookgedrag, maar je had natuurlijk van die goedzakken die de regeltjes tot op de letter wilden volgen. Als deze jongen er ook zo eentje was, dan was hij bij Hunter bij het verkeerde adres. “It will do no harm, but if it bothers you too much, you’re free to walk trough that door and leave,” zei hij op een botte toon, zijn blik weer richtend op de open haard. Om zijn punt nog eens extra te bewijzen, nam hij een trekje van zijn sigaret en blies de rook vervolgens vol in de richting van de jongen. Het kon hem weinig schelen dat hij niet bepaald een goed beeld van zichzelf neerzette; dat had hij tot dusver nooit gedaan in de lus en dat zou hij nu ook niet beginnen te doen.  

Hunter richtte zijn blik naar opzij, zag de geërgerde blik van de ander en daagde hem met zijn blauwgrijze ogen zowat uit om er iets van te zeggen. Hij had geen zin in van die nerds die zich te veel aan de regels wilden houden. Ja, dit mocht niet, nee, hij ging er niks aan veranderen. Hij mocht eigenlijk ook helemaal niet op zijn kamer roken, maar toch deed hij het. Hij opende nu wel dikwijls een raam zodat Chloé er geen last van hoefde te hebben of ging, zoals in dit geval, naar beneden zodat hij alleen kon zijn met zijn gedachten. Zijn blik richtte zich weer naar de jongen toen hij deze keer om een sigaret vroeg. “You are quick with changing your mind,” zei hij op een droge toon, maar graaide toch in zijn zak en diepte ergens daar een pakje op. Hij bekeek de inhoud, fronste toen hij zag dat het niet veel meer was en hield het pakje naar de jongen gericht. “If you ask me for a second, you owe me a new one,” zei hij, het pakje omhoog richtend naar de jongen. De jongen zou waarschijnlijk wel op de hoogte zijn van de lockdown, maar wie weet was het een rebel die wel een pakje sigaretten durfde te gaan halen. En anders zou Hunter wel met hem meegaan. Hij was de lus en zijn regeltjes inmiddels strontzat en kon wel wat spanning gebruiken in zijn leven.  

De jongen trok zich niet terug en pakte de sigaret aan. Hunter was benieuwd of de jongen ook daadwerkelijk een nieuw pakje voor hem zou halen als hij Hunter’s laatste sigaret uit het pakje zou halen, maar Hunter zou wel zo zijn manieren hebben om de jongen ertoe te dwingen als dat zou moeten. Of zijn leven in de lus toch een regelrechte hel te maken. Hunter’s sigaretten waren heilig voor hem en dat hij er al één wilde delen, was al heel wat. Er viel een korte stilte over hun heen waarin beiden van hun sigaretten rookten en de rook uitbliezen. De jongen tegenover hem was de eerste die de stilte verbrak en Hunter keek de ander aan. Hij ging zijn levensverhaal niet aan deze jongen zijn neus hangen, dus besloot hij maar om de jongen te laten denken dat hij een nachtuil was. En misschien was dat tegenwoordig ook wel zo. “I guess I became a night owl when wasn’t surrounded with people who wanted me to follow the rules anymore,” zei hij tegen de jongen. Hij weigerde om de jongen te laten weten dat hij een alcoholistische vader had die hem ook nog eens sloeg en dus leek het hem beter als de jongen dacht dat hij uit een strikt gezin kwam. “Why can’t you sleep?” vroeg hij met een frons aan de jongen. De jongen had immers het woordje “ook” gebruikt, wat indiceerde dat de jongen geen nachtuil was, maar gewoon niet kon slapen. Zeker weten deed hij dat echter ook niet.  

Hunter gaf enkel een knikje toen de jongen aangaf dat het aan de nieuwe omgeving kon liggen. Hunter had hetzelfde probleem gehad toen hij voor het eerst gearriveerd was in de lus, al zou het waarschijnlijk om andere redenen zijn dan dat de jongen voor hem had. Voor Hunter was het gewoon dat hij ’s avonds had zitten luisteren of hij de trap niet hoorde kraken. Hij moest er heel erg aan wennen dat zijn vader niet elk moment voor zijn neus kon staan en dat het ’s nachts praktisch stil was in plaats van het gerommel van flessen in de kelder waar hij thuis dikwijls wakker van had gelegen. Dat was echter geen informatie dat hij met de jongen wilde delen en met een kalme blik luisterde hij verder naar wat de jongen te zeggen had. Hunter haalde enkel zijn schouders op en daar leek het gesprek mee afgelopen te zijn als Hunter geen sociale skills had opgebouwd sinds dat hij in de lus zat. Hij weet het aan Chloé en haar vermogen om met iedereen een gesprek te kunnen starten, maar hij had plotseling geen zin om de hele tijd stil te zijn. “Is this the first loop you’ve came to?” vroeg hij aan de ander, waarna hij een trekje nam van zijn sigaret en de rook weer op een langzame manier uit blies.