I'm living in a nightmare

Het was duidelijk dat Zeal wat frustratie kwijt moest. Het incident met Connor zat hem overduidelijk nog steeds hoog en gepaard met zijn zoveelste midlife crisis begon dat zijn tol te eisen. Moest hij zich nou wel goed gedragen of niet? Hij had het gevoel alsof het leven enkel tegen hem had gezeten sinds hij zich goed begon te gedragen. Hij had zich pas goed gevoeld op het moment dat hij zich eindelijk weer gedroeg als zichzelf en zich niet voordeed als iemand anders. Hij had zich vrij gevoeld en het boeide hem niet wat anderen ervan vonden. Zolang Connor het maar goed vond. En zijn vriendje moedigde het waarschijnlijk enkel toe. Dat was waarschijnlijk ook de reden geweest waarom hij zo boos was geworden op Victor. Niet zozeer om wat de jongen had gezegd, maar meer om de angst dat Zeal wist dat hij Victor zou verliezen als vriend als Victor erachter zou komen hoe Zeal echt was. Immers was hij een moordenaar, iemand die ervan hield om anderen te martelen en het was wel duidelijk hoe Victor daarover dacht. En daarbij was het niet enkel Victor. Ook Alicia, Juniper en Yara zouden er waarschijnlijk net zo overdenken. In ieder geval moest hij kiezen tussen een leven waar hij niet zichzelf was maar wel vrienden had, of een leven waar hij eenzaam was maar wel zichzelf. Hij wist dat hij een keuze was, aangezien hij nu geen van beiden had, maar hij wist nog niet hoe hij de keuze moest maken. Voor nu besloot hij stoom af te blazen in de trainingsruimte. Als hij de frustratie kwijt was kon hij misschien iets duidelijker nadenken een beter besluit nemen. Hij keek op van zijn gedachte zodra hij een paar klappen hoorde. Hij liep verder en merkte iemand op die in de ruimte tegen een boksbal aan sloeg. De rode lokken vertelden hem al snel wie het was. Ook Victor had hem opgemerkt en draaide zich naar hem toe. Voor een moment keek Zeal de jongen even zwijgend aan. Hij wist niet hoe Victor nu over hem dacht, maar het was wel duidelijk dat ze iets hadden om uit te werken. Zijn blik ging even naar het bloed op diens handen. Victor leek ook genoeg frustratie in zich te hebben. Zou dat door Zeal komen? Zeal besloot uiteindelijk zijn gedachtes opzij te zetten en zette een paar stappen dichterbij. ”Frustrated as well? " begon hij met een knik richting diens hadden. Zijn stem was neutraal, maar hij moest moeite doen om niet spottend te klinken. Het was aangedreven door angst van verlating – iets waarvan hij wist dat hij het zelf had veroorzaakt en het daarom ook verdiende, maar wat hij eigenlijk wou voorkomen.

Zeal had gehoopt dat hij zijn frustratie alleen af zou kunnen handelen, maar het leek erop dat hem dat niet werd gegund. Victor stond te midden van de ruimte in te slaan op een boksbal. Even dacht Zeal erover om om te keren en weg te lopen. Hij kon wel nagaan hoe dit zou lopen. Hij was nog altijd gefrustreerd met zichzelf en ook Victor leek nog genoeg frustratie hebben. Een normaal gesprek zou er niet van kunnen komen en dus zou het eindigen in een gevecht. Waarschijnlijk stonden ze daar beiden niet op te wachten, ook al was er nog een kant van Zeal die Victor nog altijd wou aanpakken. Hij wou zijn frustratie kwijt, maar hij wist niet of het de slimste zet was om Victor daarvoor te gebruiken. Immers was Victor één van de weinige vrienden die hij op het moment had en nu ook op het punt zat om te verliezen. Hij ging er niet vanuit dat Victor hem zou accepteren als hij terug zou vallen in zijn oude gewoontes. Dus… moest Zeal zich verontschuldigen? Moest hij het goed praten? Hij wist het niet. Hij wou zich niet voordoen als iemand anders. Hij was klaar met proberen om ‘goed’ te zijn. Zo was hij nou eenmaal niet. Misschien moest hij zichzelf zijn en hopen dat Victor de vriendschap niet weg zou gooien. Het vele malen in zijn hoofd zorgde ervoor dat hij uiteindelijk maar één zin uit zijn mond kreeg. Even keek Victor naar zijn eigen handen. Het leek erop dat de jongen nu pas door had dat zijn knokkels bloot lagen. Diens blik ging terug naar Zeal. “Yes,” antwoordde Victor enkel, waarna de aandacht terug ging naar de boksbal. Zwijgend kwam Zeal langzaam dichterbij. Op een meter afstand van Victor en de boksbal bleef hij staan. Even keek hij de jongen aan – nog steeds niet zeker van zijn aanpak. Hij wist niet wat hij moest doen, maar hij wist wel dat hij iets moest doen. ”Do you want to punch me again?” vroeg hij uiteindelijk. Hij probeerde zo uit te vogelen of iets van de frustratie nog jegens hem was of niet.

Hij had niet verwacht om Victor tegen te komen in de trainingsruimte, maar nu hij er wel bleek te zijn zou hij ook geen moeite doen om weg te gaan. Er was overduidelijk spanning tussen hen en dat moest uitgewerkt worden. Negatief of positief. Het maakte Zeal niet echt uit. Zolang het maar werd uitgewerkt. Hij had geen zin in dit half vrienden gedoe. Ja hij wou vrienden blijven. Hell, vroeger had hij nooit vrienden gehad en dat was misschien de enige positieve kant geweest van het doen alsof hij een normale jongen was. Hij had vrienden gekregen en hij kon plezier met ze hebben. Maar toch, als dat betekende dat hij zich anders voor moest doen om die vrienden te behouden, waren ze het dan wel waard? Zeal kwam dichterbij. Het was duidelijk dat Victor hem liever negeerde en dus confrontatie liever uit de weg ging -typisch weer-, maar Zeal zou het hem niet toelaten. Dus vroeg hij hem of hij Zeal wou slaan. “Yes,” was het antwoord dat hij kreeg. Het was te verwachten. Toch deed Victor niks. Het bleef enkel bij dat antwoord. Geen verdere woorden, geen verdere acties. Prima. Als Zeal dan het voortouw moest nemen omdat Victor bang was voor de confrontatie, dan zou Zeal het voortouw nemen. Zeal slaakte nog een zachte zucht, waarna hij zijn vuist balden en vervolgens deze recht in het gezicht smeet van Victor.

Het was overduidelijk dat ze beiden met de situatie in hun maag zaten, maar dat ze beiden ook niet goed wisten wat ze ermee moesten. Het verschil was dat Zeal wel een poging wou doen, waar Victor liever leek te willen wachten op het moment dat hij wel wist hoe hij met de situatie om moest gaan. Waarschijnlijk was Victor’s aanpak gezonder, maar Zeal weigerde om gewoon te wachten totdat meneer wist hoe ze dit moesten aanpakken. Dus zodra bleek dat Victor het gesprek en gevecht niet aan wou gaan, besloot Zeal de eerste zet te doen. Met triomf keek hij toe hij zijn vuist in het gezicht van de ander belandde. De andere had het overduidelijk niet verwacht en zette een paar stappen naar achteren. ”Well I wanted to punch you as well,” voegde Zeal wat droogjes toe aan zijn actie. Een kwade blik werd hem toegeworpen. “This what you want?” werd er gevraagd, maar tijd voor een antwoord was er niet. Een vuist vloog zijn kant op en belandde opnieuw in zijn gezicht. Een scheut van pijn ging door hem heen terwijl hij een stap naar achteren zette om zijn balans te houden. Zijn blik schoot terug naar Victor. ”Yes,” gaf hij het antwoord wat Victor ook al twee keer had gegeven. Met geheven vuisten schoot hij op de jongen af. Nu schoot een vuist richting diens maag, waarna hij met zijn voet de jongen onderuit probeerde te halen door deze achter zijn enkel te haken.

Zijn bedoeling werd al snel duidelijk gemaakt. Waarschijnlijk zou Victor er niet blij mee zijn, maar de jongen was toch al niet blij met hem en op deze manier kon er tenminste nog iets qua woede uit worden gegooid. Hij merkte het zelf al meteen zodra zijn vuist belandde in Victor’s gezicht dat het hem opluchtte. Nog niet genoeg, maar het was een begin. Als bedankje kreeg hij een vuist in zijn gezicht terug, waarna het gevecht echt losbarstte. Hij liet zijn bijzonderheid achterwege, wetend dat het gevecht dan snel afgelopen kon zijn en dat ze dan al helemaal geen steek verder kwamen. De vuist die naar Victor’s maag ging wist de jongen te ontwijken, maar Zeal haakte snel zijn voet achter Victor’s enkel waardoor de jongen achteroverviel. Meteen wou Zeal zich vervolgens bovenop Victor stortte, maar een haal met een voet hield hem tegen. Hij had de aanval niet aanzien komen waardoor ook hij snel op de grond lag. Hij gaf zichzelf de tijd niet om op adem te komen en rolde meteen richting Victor. Een nieuwe vuist ging richting diens gezicht terwijl hij zich boven op hem te klauteren. Als hij boven op hem kon komen was het gevecht snel gewonnen.

De vuist naar diens maag toe werd ontweken, maar daardoor de voet niet. Als een torretje belandde de jongen rusteloos op zijn rug. Zeal wist dat dit zijn kans was en wou zich meteen boven op de jongen stortte, maar een voet haalde ook hem onderuit. Met een zachte kreun belandde hij op de grond, maar gaf zichzelf de tijd niet om bij te komen. Alsnog probeerde hij boven op Victor te komen. Hij haalde nogmaals uit met zijn vuist die ditmaal wel zijn doel bereikte, waarna hij zich boven op Victor probeerde te klauteren. Dan hoefde hij nog enkel zijn handen rondom diens hals te sluiten en ze waren klaar. Het originele doel van het gevecht was al haast vergeten door de blinde woede en frustratie die ze beiden hoogstwaarschijnlijk voelde. Een knie in zijn maag liet hem happen naar lucht, waardoor het vervolgens gemakkelijk was voor Victor om de winnende hand te nemen en nu boven op Zeal te komen. Grommend zette Zeal zijn hand tegen Victor’s schouder, waarna hij nogmaals uithaalde naar diens gezicht. Het feit dat hij nu op zijn rug lag betekende niet dat hij zich zomaar gewonnen zou geven.

De pijn werd niet bij hem opgemerkt. Hij was gewend om te vechten tot het bittere einde, daarna pas zou hij zich druk maken over de wonden die hij had opgelopen. Het was al wel duidelijk dat hij een paar rake klappen had gekregen en dat hij vast binnenkort een bloedneus zou krijgen door de klappen op zijn neus. Voor nu vocht hij nog terug. De ander was ook niet geheel nieuw tot het vechten en wist het voor elkaar te krijgen om Zeal te vloeren en vervolgens boven op hem te eindigen. Kennelijk had Victor het ook niet tot zover bedacht en wachtte hij daarom praktisch op nog een vuist in diens gezicht. Het was duidelijk dat de fysieke aanvallen zijn tol begonnen te eisen bij de ander. Ruw gaf Zeal hem een duw in de hoop Victor van hem af te kunnen duwen zodat hij vervolgens zelf weer recht kon klauteren. Eenmaal recht voelde hij al een nat straaltje langs zijn lippen naar beneden glijden. Even veegde hij met de rug van zijn hand langs zijn lippen en merkte hij het bloed af. Zijn blik ging snel weer terug naar de jongen. Hij zette de tegen aanval nog niet in. ”Had enough?” siste hij in plaats daarvan.