Flowers

Het beloofde om een mooie dag te worden. Alyssa was gisteren speciale schoenen gaan kopen zodat ze morgen naar de kliffen kon trekken om daar de omgeving te gaan verkennen. Ze had er wel zin in, maar ze had het maar naar morgen verzet omdat het nu tamelijk laat op de middag was en omdat haar laatste plan was om in het donker te verdwalen. Inndyr leek niet erg groot te zijn en ze zou uiteindelijk wel weer op haar pootjes terechtkomen, maar het leek haar beter als ze op klaarlichte dag, ergens vroeg in de ochtend zou vertrekken dan nu nog zo laat in de middag. En dus besloot ze om de rest van haar tijd wat in het huis te spenderen zodat ze haar omgeving kon ontdekken. Ze liep dan ook door de tuin en keek om zich heen naar de prachtige bloemen die overal aan het bloeien waren. Ze wilde net bij een paar exemplaren neerknielen zodat ze kon ruiken, maar opeens was daar een meisje die haar hand vastpakte en haar al naar specifieke bloemen meenam. "Ze zien er ook uit alsof ze fantastisch ruiken," zei Alyssa op een lieve toon tegen het meisje, haar enthousiasme voor de bloemen zeker delend. Ze zeeg neer bij de bloemen die het meisje aanwees en rook eraan, haar ogen sluitend en een glimlach om haar lippen verschijnen. "Weet je hoe je de geur voor de hele middag bij je kunt houden?" Ze liet een korte stilte vallen. "Door dit te doen." Vervolgens pakte ze de bloem voorzichtig vast en trok hem los, waarna ze de bloem achter het oor van het meisje schoof. "En je ziet er ook nog eens beeldig uit zo!" vervolgde ze met een brede grijns, het meisje met twinkelende ogen in zich opnemend.

Alyssa’s glimlach werd breder toen het meisje haar gebaar duidelijk leek te waarderen. Ze vond het altijd heerlijk om anderen blij te maken en als het zo’n jong kind was, dan was dat des te leuker om te zien. Kinderen hadden een bepaalde manier om hun dankbaarheid te laten zien dat volwassenen niet hadden en Alyssa vond het heerlijk om het te zien bij dit meisje. Ze kwam dan ook vlug overeind toen het meisje haar idee vertelde. “Dat is een geweldig idee!” zei ze enthousiast tegen het meisje. Ze had in de woonkamer een spiegel zien hangen, dus erg ver hoefden ze niet te wandelen. Voordat Alyssa echter naar daar zou gaan, plukte ze ook snel een bloem en schoof haar zwarte haar aan haar linkerkant naar achteren zodat ze de bloem achter haar oor kon plaatsen. Daarna liep ze, met haar hand in die van het meisje gestoken, naar de woonkamer. “Ben je eigenlijk al lang in de lus?” vroeg ze aan het meisje om het gesprek tussen hun niet stil te laten vallen. Ze had het meisje nog niet eerder gezien, maar zij was ook nog niet zo heel lang in de lus, dus het kon goed zijn dat ze hier al langer was dan haar.

Alyssa giechelde zachtjes toen het meisje aangaf dat ze het mooi vond. “Ja? Wel, ik vind jou er veel mooier uitzien, hoor,” zei ze glimlachend tegen het meisje. Alyssa had zichzelf nooit echt lelijk gevonden, maar zichzelf nu ook weer niet als mooi beschouwd. Het leek haar tamelijk narcistisch als je jezelf echt prachtig vond, maar dat was natuurlijk een mening dat ze zelf had. Ze was liever bescheiden wat haar uiterlijk betrof, wat natuurlijk niet wilde zeggen dat ze het niet kon hebben of niet zou accepteren als ze een compliment kreeg. Ze was gewoon een beetje verlegen op dat vlak, nam ze aan. Haar gedachten werden onderbroken toen het meisje aangaf dat ze nog maar drie dagen in de lus was. “Dat is niet lang,” grinnikte Alyssa. “Maar geen zorgen hoor, ik ben ook nog niet zo lang in de lus.” Ze glimlachte, maar haar glimlach zwakte af toen ze zag dat het meisje niet meer zo vrolijk keek als eerst. “Vind je het leuk om hier in de lus te zijn?” vroeg ze op een voorzichtige toon, bang zijnde dat ze het meisje aan het huilen zou brengen met haar vraag, maar ergens ook wel nieuwsgierig naar hoe dat het kwam dat zo’n jong meisje al in de lus was.  

Het onderwerp werd opeens een stuk serieuzer, maar dat vond Alyssa niet erg. Het was soms behoorlijk fijn om je verhaal aan iemand te kunnen doen, zelfs al was het maar een buitenstaander. Het meisje en zij hadden immers nog geen diepgaande band, maar Alyssa had wel het idee dat ze zeker vrienden konden worden en dat ze daar ook achter zou staan. “Nog maar een weekje,” zei ze tegen het meisje. Een paar dagen meer als het meisje, maar ook niet genoeg om te zeggen dat ze meer ervaring had of iets dergelijks. Ze kende nog maar amper haar weg door het centrum van Inndyr en veel Peculiars had ze al helemaal nog niet ontmoet. Het meisje gaf aan dat ze haar thuisfront miste en Alyssa gaf een begrijpend knikje. “Ik weet zeker dat ze zo’n lieve meid als jij ook wel zullen missen,” zei ze op een zachte, lieve toon tegen het meisje, waarna er een glimlach om haar lippen kwam. “Heb je geen manier om contact met ze te houden? Een e-mail of een mobiel dat je soms kunt lenen?” Ze wist dat meisjes van die leeftijd dat niet echt hadden, maar misschien zou Miss Bluebonnet wel een uitzondering voor het meisje maken.  

Alyssa richtte haar blik zorgelijk op het meisje en het kwam bijna in haar op om het meisje een knuffel te geven toen ze zag dat het meisje de tranen uit haar ogen wreef. Ze wist echter niet of het meisje dat wel zou appreciëren en dus zou ze voorlopig nog maar even doen alsof ze het niet gezien had. Pas als de bui echt los zou barsten, zou ze haar wel troosten. Misschien had het meisje al vaak gehuild en wilde ze dat nu voorkomen. En misschien was het ook beter om haar op te vrolijken met manieren om wel in contact te komen met haar familie. Alyssa gaf een knikje toen het meisje haar vermoedens al bevestigde. “Ik weet dat er in de bibliotheek standaard een computer staat waar je op kunt internetten,” zei ze tegen het jonge meisje. “Waarom gaan we daar niet even kijken? Wie weet vinden we wel iets.” Ze glimlachte breed naar het kind en stak haar uitgestrekte hand naar haar uit, wachtend op reactie.