Everything's a First

Het was terwijl het meisje in de speelkamer met een pop met vol krullend haar speelde, dat ze zich iets vreselijks besefte. Direct liet ze het speelgoed vallen, en haastte ze zich naar de eetkamer waar ze daarstraks nog had ontbeten. Verwoed zocht ze rond, bij haar stoel en onder te tafel. Ze zocht in de keuken, en keek zelfs even in de prullenbak: niets. Ergens voelde ze de tranen al opwellen. Waar was ze nou! Hopeloos liet ze zich op haar kont ploffen, en even zuchtte ze. Waar zou ze kunnen liggen? Plotseling kwam er een idee in haar op. Als iemand haar had gevonden, had ze vast en zeker haar terug in haar bedje gelegd! Meteen sprong ze overeind, en ze rende zo snel als haar kleine beetjes konden naar boven. Met een ruk opende ze de deur van haar kleine kamertje, en een enorme lach verscheen op haar gezichtje toen ze een grijs olifantje veilig ingestopt zag liggen. "Ellie!", riep Josie verrukt uit. Ze rende naar het knuffelbeest toe, en klemde deze stevig in haar armen. Gelukkig had ze haar gevonden. Het was toen pas dat ze de witte poes die op het voeteneinde van haar bed haar lag aan te kijken zag. Nieuwsgierig keek het meisje terug. Wat deed deze poes hier? "Hallo poesje!" begroette ze haar vrolijk, terwijl ze voorzichtig haar hand uitstak om haar te aaien.

Het meisje trok een klein pruillipje toen de witte poes haar kop terugtrok en ze haar dus niet kon aaien, maar deze werd al snel ingeruild voor een klein giecheltje toen de poes zich met een raar accent voorstelde. Het poesje praatte! "Madam Kitran Noentessa!" herhaalde ze met een kinderlijke onschuld, alsof het doodnormaal was dat ze hier zo even stond te praten met een kat. ”Tissa will be acceptable as well,” sprak de kat vervolgens. Ja, dat was wel wat makkelijker. And what is your name, little one?” vroeg de kat haar. Toch raar, het ene moment was ze nog op zoek geweest naar Ellie, en nu stond ze ineens met een witte poes te praten. "Mijn naam is Josie," antwoordde ze, terwijl ze voorzichtig op het bed klom en in de kleermakerszit tegenover de kat plaatsnam. "Waarom kan jij praten? Andere poesjes kunnen niet praten," vroeg ze plotseling, zonder schaamte. Ellie plaatste ze op haar schoot, terwijl haar blauwe ogen op de kat waren gericht.

Josie giechelde toen de poes haar naam uitsprak. Het poesje kon dan wel praten, maar praatte wel heel raar. "Niet sjosíe, Josie!" legde ze nog even voor de duidelijkheid uit. Vervolgens ging Josie op het bed zitten, en stelde ze haar vraag. De poes leek even te aarzelen, en ze voelde hoe haar ogen haar in zich op namen. Ongestoord bleef Josie wachten, terwijl ze nieuwsgierig naar de witte kat glimlachte. Dat deze in de lucht zweefde was trouwens ook iets raars. Was ze soms aan het dromen? ”That’s because I’m not like most,” begon de poes. Josie keek haar vragend aan. Wat bedoelde ze? Dat ze niet zoals alle poesjes was, dat kon ze zelf ook wel vertellen. Dat was geen uitleg. ”There are people here who have special abilities as well, bon?” Aah, nu viel het kwartje. Ze was ook bijzonder, dat verklaarde ook het hele vliegen-gebeuren. Dat dat ook bij dieren voorkwam was echter nieuw voor haar. Waren die rare woorden ook deel van haar bijzonderheid? "Wat is toet a fet?" vroeg ze, terwijl ze probeerde de onbekende woorden na te spreken. ”Do you any special abilities?” Josie knikte. Even aarzelde. Moest ze nu over haar bijzonderheid vertellen? Haar bijzonderheid was niet zo leuk, zeker vergeleken met die van haar. Ze kon niet vliegen, en ook niet iets anders cools. "Ik kan.. dingen zien. Dode dingen.." begon ze voorzichtig. Wilde ze wel verder gaan? Ach, ze was nu toch al begonnen. "Ik kan met ze communiceren. Ik kan ze ook in een lichaam stoppen, maar dat mag ik nooit doen, want dat doet heel veel pijn. Oh, en ik kan ook jouw geest uit je lichaam halen, maar dat is heel moeilijk, dat heb ik nog nooit geprobeerd, oma zei dat dat kon. Ik weet niet of het bij jou kan, want jij ben een poesje, maar.. En dat is het wel.." eindigde ze abrupt, omdat ze doorhad dat ze aan het ratelen was. Afwachtend keek ze de poes aan. Zou ze nu bang voor haar zijn?

Tissa's warme blik stelde Josie vrijwel direct gerust: ze was in ieder geval niet bang voor haar. Of ze liet het niet merken. Ze begreep niet hoe sommigen angsten konden verbergen, maar ze wist wel dat sommigen dat konden. Misschien was het iets wat volwassenen leerden. ”I think you’re very brave to tell me all of this,” klonk er van de spierwitte poes. Een verlegen maar gevleid glimlachje verscheen op Josie's gelaat. Dapper? Zij? Hoe kon iemand die altijd bang was, en altijd bescherming nodig had, nou dapper zijn? Maar kennelijk vond deze blauwogige poes dat, en dat deed haar goed. Misschien was ze wel echt dapper. ”But don’t think I’m suddenly scared of you, You’re still a sweet little girl,” sprak de poes vervolgens. Het meisje knikte dankbaar. Vervolgens bleef ze even zwijgend zitten, niet helemaal wetend wat ze nu moest doen. Tot haar verbazing boog echter de poes na een poosje haar kopje naar haar hand, waar ze nadat ze even hieraan had geroken voorzichtig tegen aan tikte. Mocht .. mocht ze haar aaien? Voorzichtig liet ze haar kleine handje over haar zachte kop glijden, en vervolgens kriebelde ze even achter haar oortje. "Jij bent het liefste poesje dat ik ooit heb geaaid.." mompelde ze zachtjes.

Tissa leek te genieten van de aaitjes die ze haar gaf, en Josie glimlachte voldaan toen de poes haar ogen sloot. Wat ze vervolgens zei zette haar echter aan het denken: verdiende ze liefde? In haar opzicht kreeg ze al heel wat liefde, en dan vooral van haar broer. Louise was ook altijd wel lief, en de andere kinderen deden nooit gemeen tegen haar. Nu begreep ze natuurlijk niet precies wat liefde was; dat was heel ingewikkeld, voor een meisje van vier. Betekende het als iemand lief was, je meteen liefde met die persoon had? Wat was het überhaupt? Een soort band? Iets wat je kon geven? Allemaal heel verwarrend, als je het haar vroeg. ”Josie, do you have any family or friends here?” vroeg Tissa. Ze leek oprecht bezorgd om haar te zijn, en dat stelde haar ergens wel gerust. Vervolgens knikte ze. "Mijn broer Ethan is hier ook, en hij is heel erg lief," antwoordde ze. "Maar veel kinderen zo oud als ik zijn er niet, dus ik kan niet echt met anderen spelen.." vervolgde ze. Waarom wilden oudere kinderen niet spelen? Was dat alleen iets voor kleine kinderen? Waarom was ze eigenlijk het enige kleine kind hier? Misschien dat er ooit nog iemand kwam om mee te spelen..

”Well it can never hurt to try,” sprak Tissa. Josie haalde haar schoudertjes op - voor zover dat ging, terwijl ze zo lag. Ergens had ze een punt, maar het kleine meisje was te koppig om dat toe te geven. Wat als ze haar uit zouden lachen? ”You should ask more people. I am positive that there’s someone who wants to play with you. And maybe that person is looking for you right now,” vervolgde de witte poes. Ze voelde aan de bewegingen van het matras hoe Tissa naar haar toe kwam lopen, en toen deze plaats nam naast het kussen waar ze op lag draaide Josie haar hoofdje naar het dier. "Denk je dat echt?" Stel nou dat ze gelijk had! Dan moest ze snel gaan zoeken. Anders miste zij zelf niet alleen een grote kans, maar was het ook zielig voor de persoon die haar zocht. Maar wat nou als deze persoon helemaal niet hier was, maar heel ver weg? Dat zou wel onhandig zijn .. ”Becides I’ll still be here if things don’t turn out as you wished they would.” Een lachje verscheen op haar gezichtje. Nu had ze al helemaal gelijk. Vastbesloten kwam het meisje weer overeind. "Nou, dan moet ik snel maar gaan zoeken! En anders zoek ik jouw gewoon weer," besloot ze. Ze zwaaide haar beetjes over de bedrand, en klemde Ellie onder haar arm terwijl ze richting de deur liep. Opeens schoot er haar iets te binnen. Ze draaide zich plotseling weer om naar Tissa. "Waar woon je eigenlijk, Tissa? Anders kan ik je toch nooit meer terugvinden!" legde ze vrolijk uit. Ja, dat was wel zo handig om te weten.