room 313 | learning how to fly

Na enkele nachten te hebben overnacht in een logeerruimte, was vandaag dan toch de dag! Ik kreeg mijn eigen kamer! Of nouja, niet per se een éígen kamer, ik zou deze ten slotte gaan delen met een kamergenoot. Maar toch, een kamer die ik zelf zou mogen inrichten naar eigen inzicht. Heerlijk! Wel, moest ik eerlijk toegeven, was ik lichtelijk nerveus. Gedachten als 'Zou mijn kamergenoot me wel mogen?', 'Mag ík mijn kamergenoot wel?', 'Arme kamergenoot... Zit hij met deze pechvogel opgescheept.' spookte door mijn hoofd al sinds ik het nieuws van een eigen kamer gehoord had.

Ik haal een hand door de lange blonde plukken van mijn pony. Wellicht binnenkort tijd voor een knipbeurt, bedacht ik me terwijl ik twee zware duffel bags met me meezeul. Ik druk mijn bril iets verder op mijn neus en speur de nummerbordjes af naar de juiste. "Drie, een, drie. Drie, een, drie," mompel ik zachtjes onder mijn adem door. Typisch, trouwens, dat het getal dertien in het kamernummer zat. Het was alsof de wereld één grote grap met me uithaalde.

Drie, een, een. Drie, een, twee. En dan. Mijn kamer. Drie, een, drie. Ik houd halt voor de deur en haal enkele keren diep adem. Zou mijn kamergenoot binnen zijn? Ik hijs een van de duffel bags iets hoger op m'n schouder en duw de klink omlaag om de deur te openen. Één stap, tweede stap en... Niets. Mijn kamergenoot was niet aanwezig. Ik adem uit, een zucht waarvan ik niet realiseerde dat ik hem ophield. Mijn kamergenoot was duidelijk wel al ingetrokken; her en der waren enkele persoonlijke voorwerpen te vinden. Fotolijstjes met foto's van wat ik vermoedde ouders en een zus, kleding in de kast en op de stoel. Om nog niet te spreken van alle rommel op de grond. Kleren, papier, boeken, snoepgoed. Met andere woorden, een lichte chaos. Ik laat de twee duffel bags van mijn schouders afglijden, die alvorens met een zachte plof op de grond landen. Tijd om mijn kant van de kamer in te richten.

Geen fotolijstjes met familie voor mij, foto's waren er destijds niet en schilderijen waren zeldzaam. Er is een schilderij die ooit eens van mijn vader gemaakt was, maar de gelijkenis was er maar half. Verbloemde kunst en verouderde kunststijl maakte mijn vader bijna niet herkenbaar. Voorwerpen die ik wél uit mijn duffel bags haal zijn mijn laptop, hoofdtelefoon, enkele leesboeken en kleding, na kleding, na kleding. Mijn gayageum zat nog op de post vanuit Australië en zou hopelijk een dezer dagen binnenkomen.

Ik wil net het laatste van mijn kleding in de kast leggen als de kamerdeur opengaat. Op precies hetzelfde moment struikel ik over niets anders dan lucht en val ik, gezicht eerst, tegen de borst van de nieuwkomer in de kamer aan. Ik grijp de jongen snel vast om niet nog verder te vallen. Dan krabbel ik snel weer overeind en woel ik sukkelig door mijn haar. "Sorry voor dat," zeg ik, een lach in mijn stem te horen, een grijns op mijn gelaat.

Een vriendelijke glimlach siert het gezicht van de andere jongen. Dan weerklinkt een melodische stem door de ruimte met woorden die iets van opluchting tot de lange, slungelige Frerin brengen. Frerin's lichaam, lichtjes verstijfd uit angst voor een boze reactie, ontspant en hij knikt vrolijk. "Inderdaad aangenaam kennis te maken!" brengt de blonde jongen opgewekt uit, een brede glimlach in mond, ogen en neus te lezen op zijn gezicht.

Frerin laat zijn ogen vluchtig over de jongen zijn voorkomen glijden. De jongen is kleiner dan hem, slank gebouwd met kort bruin haar, modern gestyled en met diepe bruine ogen. Als Frerin mocht raden, zou hij de jongen zijn leeftijd op ongeveer hetzelfde schatten als zijn eigen uiterlijke leeftijd. Maar laten we eerlijk wezen, dat wil in een lus helemaal niets zeggen! De jongen kan net zo goed drie keer zo oud zijn als Frerin! Hoe oud de jongen dan ook daadwerkelijk moge zijn, voor nu besluit Frerin dat de jongen hem vriendelijk lijkt. Hoewel hij dat tot noch toe alleen kan afleiden aan het feit dat de bruinharige jongen niet boos werd toen Frerin letterlijk op hem viel.

Frerin richt zijn ogen wederom op de jongen zijn gezicht en zet"Frerin Cheshire," stelt de blonde jongen zichzelf dan voor. Met zijn linkerhand duwt Frerin zijn bril iets verder op zijn neus, een gewoonte die hij al jaren niet kan doorbreken. "Jouw naam?" weerklinkt Frerin's stem dan, niet geheel onvriendelijk. Hij glimlacht vreugdevol en legt zijn hoofd wat schuin, als een puppy die iets niet geheel begrijpt.

Een antwoord afwachtend friemeld Frerin wat aan zijn shirt, waarvan hij bemerkt dat deze een beetje plakkerig voelt. Dat wil ook wel, bedenkt de blonde jongen, na het meezeulen met zware tassen en inruimen van gezegde tassen. Frerin draait zijn lichaam half om naar de kast en ontdoet zich snel van zijn rode geruite vest en grijze t-shirt. Met zijn rechterhand wrijft hij over zijn naakte borstkast heen terwijl hij in de openstaande kast kijkt. Uiteindelijk plukt hij een oversized wit t-shirt uit de kast die hij alvorens over zijn hoofd heentrekt. Dan kijkt hij de jongen weer aan. "Ben je al lang hier in Inndyr?" vraagt Frerin nieuwsgierig, een glimlach zijn gezicht nooit verlatend. Tijd om de jongen wat beter te leren kennen.

Frerin knikt lichtjes bij het horen van de jongen zijn naam, een brede glimlach op zijn gelaat. Met lange passen baant de blonde jongen zich een weg naar het bed wat hij tot het zijne heeft benoemd. Alvorens laat hij zich rug eerst op het matras vallen en vouwt hij z'n armen achter zijn hoofd als kussen. "Ik ben hier nu een paar dagen," antwoord Frerin knikkend, nog steeds lachend met kleine, nauwelijks zichtbare kuiltjes in zijn wangen. "Ben ik je eerste roommate, of?" vraagt hij dan, ogen groot en vragend, oprecht geïnteresseerd.

Een vrolijke, spontane lach verlaat de jongen zijn lippen bij het horen van de vraag. Niet omdat de vraag gek of stom was, maar puur omdat werkelijk, Frerin's 'bijzonderheid' niet zo spectalair 'bijzonder' was. Een flauwe grijns siert de blonde jongen zijn lippen. "Mijn bijzonderheid is Bad Luck," lacht hij blij. "En ik hoop van harte dat ik je niet aansteek." Eigenlijk hoopt Frerin ook dat de jongen, Alex, een beetje een gevoel voor humor heeft en niet meteen een nieuwe kamer gaat aanvragen. Een kamergenoot die praktisch uit ongeluk bestaat, kan niet altijd een pretje zijn.

Frerin gaat rechtop zitten en vouwt zijn benen in kleermakerszit, die hij alvorens met z'n handen bij de enkels grijpt. Met kleine knikjes seint hij dat de jongen kan gaan zitten, op Frerin's of op z'n eigen bed, mocht hij dat willen. "En wat is jouw bijzonderheid?" vraagt hij dan nieuwsgierig. Het kon bijna onmogelijk vervelender zijn dan zijn eigen, bedacht Frerin zich halfhartig. "Hoe oud ben je eigenlijk?" vraagt de blonde jongen dan. "Je lijkt zeventien of achttien, zoals ik... Maar..." Een korte lach verlaat mijn keel. "Ik ben vér van achttien." Nieuwsgierig als een jonge pup, kijkt Frerin de zwartharige jongen afwachtend aan.