Het was ontzettend wennen om in een nieuwe omgeving te zijn. Ondanks het feit dat ze vaak in haar leven van woonplek was gewisseld en daardoor ook vaak werd geforceerd om zich aan te passen aan andermans levensstijl, zou het nooit echt wennen. Nu was de stap van de 18e eeuw naar de 21e wel een erg grote stap, dus was het meer dan logisch dat ze zich wat ongemakkelijk voelde in het kleine dorpje. Ze had om advies gevraagd qua kleding zodat ze niet helemaal uit het plaatje viel. Men had haar een broek aan willen doen, maar dat zou ze toch echt voor geen goud aan willen. Het stond boers, alsof ze een man was! Ze was best bereid om haar stijl enigszins aan te passen, maar zeker niet in zoverre mate dat ze er als een man uit zou gaan zien. Dus had ze uiteindelijk voor een lange rok gekozen en een net wit blouseje. Daarover had ze nog een licht roze sjaal geslagen tegen de wind. Ze droeg een doek rondom haar haar om het in stijl te houden, wetend dat de wind van zee haar haar meteen door de war zou gooien. Rustig liep ze de vuurtoren uit. Het zicht van zee deed haar goed. Dat was tenminste iets wat nooit veranderde. Ze had de zee niet vaak gezien in haar leven, maar toch bracht de nostalgie bij haar naar boven. Haar blik viel vervolgens op een man die haar stond op te wachten. Dat moest Girolamo zijn. Een vriendelijke glimlach sierde haar lippen terwijl ze haar hand naar hem uitstak zodat hij deze kon kussen. Goed, qua manier was ze de 21e eeuw nog niet gewend. ”Bonjour mister Girolamo,” sprak ze met een glimlachje en een dik frans accent. Ze had zichzelf voor genomen om vooral Engels te praten zodat de kinderen haar wel zouden kunnen verstaan, maar een simpele bonjour zou iedereen wel kunnen begrijpen, toch?

Ze was opgelucht om eindelijk gearriveerd te zijn in de lus waar ze zolang voor had moeten reizen. Natuurlijk zou het werk nu pas echt beginnen, maar ze hoopte dat ze nog wel even de tijd kreeg om bij te komen voordat ze echt aan de slag ging. Daarbij moest ze ook wennen aan de nieuwe omgeving en tijd. Ze zou zichzelf tot een zekere hoogte aan de nieuwe gewoontes moeten aanpassen, maar dat zou vast ook wel met de tijd komen. Ze was blij om de man bij de vuurtoren te ontmoeten. Het was een knappe man, waardoor haar glimlach spontaan iets breder werd. Met een vriendelijke uitstraling begroette ze hem, ervan uitgaand dat het Girolamo was. Immers was hij diegene die haar zou opwachten. Op haar hand werd een kus gedrukt, waardoor het kleine glimlachje haar lippen bleef zitten. Het was fijn om te zien dat hij ook nog manieren had. “Nice to meet you, Miss Rosefinch. I hope your journey here went well.” Bella knikte eens. ”It was nice to stretch the wings,” beantwoordde ze met een klein glimlachje. Haar blik ging even de omgeving rond. ”So where is the house?” vroeg ze al snel verder. Ze kon het niet helpen. Ze had behoefte aan zitten en een goed kop thee.

De begroeting stond haar aan. Het bleek wel dat Girolamo wat manieren had, waardoor Bella zich meteen iets meer op haar gemak voelde. Ze wist dat het nog wel even zou duren voordat ze gewend zou zijn aan haar nieuwe omgeving en de nieuwe tijd, maar tot die tijd hoopte ze dat ze bij Girolamo terecht zou kunnen komen. Voordat ze zich op die zorgen zou concentreren, besloot ze eerst maar te vragen naar het verblijf. Als ze eenmaal bij het verblijf waren konden ze het wel hebben over grotere zorgen. De man draaide zich in een richting. “Over here, it’s not that far,” beantwoordde hij de vraag. Bella knikte goedkeurend en glimlachte als bevestiging zodra hij even naar haar keek. Trouw volgde ze hem zodra hij de reis terug inzette. ”So, Girolamo, can you tell a little bit about yourself?” vroeg Bella ondertussen. Er was immers nog genoeg informatie onbekend en het leek haar wel logisch dat ze het een en ander wist van de mede-eigenaar van de lus. Daarbij hadden ze vast wel tijd voor een kort gesprek voordat ze bij het verblijf aan zouden komen.

Ze was blij dat ze tenminste opgevangen werd bij de opening van de lus. Dan was ze niet helemaal hulpeloos in de onwetendheid van dit tijdperk. Daarbij leek Girolamo ook een charmerende man die goede gedragsregels had. Bella was erachter gekomen dat dat nog zeldzaam was in de huidige tijd. Het zorgde ervoor dat ze interesse genoeg had om naar hem te vragen. “Well, I was born in 1453 in Savona. That’s in the north of Italy, near France,” begon Girolamo. Bella keek met een glimlach op. ”I’ve heard it’s very lovely in Savona,” reageerde Bella met een klein glimlachje. Haar lus was immers dicht bij de grijns gelokaliseerd en dus had ze ook wel een paar peculiars gehad die uit Italië waren gekomen. Ze had zelfs een paar Italiaanse woorden geleerd van haar kinderen. “I found out about loops on accident.” Verbaasd keek Bella op. Per ongeluk? Hoe dat? “I met Louise in Miss Swift’s loop in London. She was just a child back then and wanted to travel the world before she started her own loop. We’d become good friends so she came back and we started the loop here in Inndyr together,” legde Girolamo verder uit. Bella’s glimlach groeide. ”It’s great to hear a friendship could make such a wonderful thin happen,” sprak ze met een klein glimlachje. Het liet wel zien hoe sterk hun vriendschap was. Girolamo richtte zich tot haar. “I think it’s your turn to tell something about yourself now,” gaf Girolamo aan, waarop Bella glimlachte en knikte. ”Well I was born in Marseille were I spend most of my days before starting my own loop,” begon ze. Het besef begon in te dalen dat ze geen idee had wat ze in hemelsnaam moest zeggen. Het liefste wou ze niks vertellen over de tijd voor haar lus, maar ze ging ervan uit dat wat er in de lus was gebeurd al duidelijk was. Toch besloot ze zich daar maar op te focussen. ”In 1775 I made the loop in Annemasse and in 2016 it was destroyed. I made a small private loop for myself and a few children to keep myself safe. When I heard about the hollows here, I felt more than needed to come. I surely hope I can help you with defending the loop,” sprak Bella en wist het onderwerp zo ook te veranderen. Perfect.

De wandeling naar het verblijf was waarschijnlijk de beste gelegenheid om elkaar wat beter te leren kennen. Eenmaal bij het verblijf zou het immers allemaal over de actuele zaken gaan en zou Bella waarschijnlijk meteen aan het werk moeten gaan. Nu hadden ze allebei nog even rust en konden ze in deze rust het gesprek aangaan. Het was fascinerend om Girolamo’s verhaal te horen en ergens klonk het zelfs een beetje schattig. Het liet Bella al haast heimwee geven voor de lus die haar was ontnomen, maar ze wist dat verdriet zichzelf nog te ontzeggen. Ze wou hem daar niet mee lastig vallen. In plaats daarvan zei ze dat ze hopelijk haar kracht in kon zette in deze lus en hier van dienst kon zijn. “I’m sure you’ll be able to help a lot,” begon Girolamo. Bella glimlachte lichtjes, maar zweeg eveneens. Het leek erop dat het gesprek zwaarder werd. “The children don’t seem to realise in how much danger they are. It’s hard to keep track of them with just the few of us in charge,” legde Girolamo uit, waarop Bella eens knikte met een ernstige uitdrukking op haar gelaat. Ze onderdrukte een zucht en slikte in plaats daarvan. ”That’s always difficult to deal with. Most peculiars have luckily never engaged in a hollow before, but that also makes it easier for them to forget the danger they’re in,” haakte Bella erop in met toch een zachte zucht. “We did install mentors to be able to enforce stricter rules, but there’s still much room for improvement. The mentors themselves could actually use some stricter rules,” sprak Girolamo verder. De woorden zorgden voor een frons op Bella’s gezicht. Dat klonk wel zorgelijk. Als zelfs de mentors de regels aan hun laarzen lapten, wat bleef er dan nog over? Bella knikte eens. ”We should have a talk with them and sharpen the rules where necessary,” ging ze erop in. Haar blik ging naar voren en even was ze verzonken in de gedachtes over de lus en over hoe ze het beste kon aanpakken, voordat ze zachtjes haar hoofd schudde. ”But we can discus that later,” poogde ze met een klein glimlachje en richtte zich weer terug op Girolamo. ”What do you prefer to do in your free time?” vroeg ze wat voorzichtig met een glimlachje.

Het was lastig om aan de kinderen uit te leggen hoe gevaarlijk de hulsels waren als ze zelf nog niet in aanraking waren gekomen met zo’n verschrikkelijk monster. Ze had het in haar eigen lus eveneens gezien. Iedereen was ‘moedig’ en dachten dat de hulsels wel aan konden. Nou dat duurde ongeveer net zolang totdat het te laat was en de hulsels zich al een weg hadden gebaand naar het verblijf. Toen pas wisten de kinderen hoe gevaarlijk de hulsels echt waren en jammer genoeg had Bella niet iedereen van dat gevaar kunnen redden. Ze hoopte dat het deze keer beter ging. “It is quite lucky and unlucky at the same time,” reageerde Girolamo op haar, waarop Bella knikte en voorstelde om nog maar eens een goed gesprek met de kinderen te hebben. Hopelijk zou dat iets helpen. “Yes, we should. We knew they weren’t perfect when we asked them to be mentors, but we believed they could become better at it. They might need to hear why they are needed again,” ging Girolamo erop in, waarop Bella knikte. ”We’ll have a stern talk with them,” antwoordde ze. Toch wou ze het niet alleen over hun werk hebben. Natuurlijk was het belangrijk, maar het feit bleef ook dat ze zich nu in een andere omgeving bevond en dat ze Girolamo toch ook wel graag wat beter wou leren kennen. Met dat in gedachte vroeg ze hem naar zijn hobby’s. “Reading, running, I sometimes like to sing as well,” antwoordde hij, waarop Bella wat breder glimlachte. Het klonk als goede hobby’s om te hebben. “You?” vroeg Girolamo op zijn beurt waarop Bella haar handen op haar rug legde en zachtjes humde. ”I love to read as well, especially if it’s to study a bit,” begon ze met een glimlachje. Haar blik ging terug naar hem. ”And I like to sing as well, but I think that’s the bird in me,” sprak ze met een kleine grinnik. Ze hield haar hoofd iets schuin. ”Do you sing often?” vroeg ze verder. Ergens wou ze hem best eens horen zingen, maar ze wou hem ook tot niks forceren.