Avoiding the collide.

Hoewel hij nu al een paar dagen in de lus was, moest hij nog steeds erg wennen aan zijn omgeving. Hij had al wel een paar Peculiars ontmoet die hem wel aardig leken, maar het was nog steeds niet met duidelijkheid te zeggen of hij er ook echt een band mee zou krijgen. Hij miste zijn vrienden van zijn kostschool wel een beetje, al moest hij toegeven dat hij het hier ook helemaal niet slecht had. Het was gewoon… anders. Het wereldje stak anders in elkaar en Miles wist dat hij dit nooit aan zijn vrienden uit zou kunnen leggen. Ze hielden regelmatig via een groepsapp contact, maar Miles had tot dusver niet echt uitleg gegeven over zijn avonturen hier. Zijn vrienden waren dan ook niet echt op de hoogte van zijn gave en hij had maar een flauwe smoes gegeven over waar hij naartoe zou gaan. Ze hadden het geslikt en hoewel Miles het erg vond dat hij tegen ze moest liegen, wist hij ook dat ze het nooit zouden snappen als hij hun de waarheid zou vertellen. Hij had eerst gedacht dat hij ziek was geweest in zijn hoofd en dat er iets mis met hem was, maar deze plek bewees het tegendeel en daar was hij toch wel blij mee, al zou hij dit nooit uitgelegd krijgen aan zijn vorige omgeving. Miles was zodanig in zijn gedachten verzonken dat hij niet meteen in de gaten had waar hij liep. Het was dan ook in de flits van een paar seconden dat hij reageerde toen hij het onbekende meisje dichterbij zag komen. Hij liet de tijd voor een flits van een seconde stilstaan en deed een stap opzij zodat hij haar stilstaande vorm ontweek. Daarna hervatte de tijd zich weer en keek hij haar met een verlegen blik aan. “Sorry voor dat,” verontschuldigde hij zich. “Ik was duidelijk niet aan het opletten waar ik heenging. Hopelijk heb ik je niet te erg doen schrikken?”

Het meisje wuifde zijn verontschuldigingen weg en Miles nam de tijd om haar even in zich op te nemen. Hoewel ze ietsje ouder dan hem oogde, was ze kleiner dan hem – wat niet moeilijk was met zijn één meter negentig – en leek ze ook iemand nieuw te zijn. Maar ja, voor Miles leek iedereen wel nieuw te zijn; hij was hier zelf nog niet eens zo heel lang. Het was voor hem een mysterie hoe lang iedereen hier al zat, maar tot dusver had hij vooral mensen ontmoet die nog maar een paar weken in de lus zaten. Hij had eigenlijk nog niemand gezien die hier al jaren zat, maar daar kon natuurlijk wel verandering in komen. De jongen richtte zijn blik op het meisje toen ze begon met spreken en hij glimlachte om haar woorden. Hij gaf een knikje op haar woorden, maar grinnikte zachtjes toen ze haar tweede opmerking maakte. “Het helpt als je een gave hebt dat de tijd even doet stoppen,” zei hij glimlachend tegen haar. Ze oogde op het eerste zicht wel vriendelijk en Miles voelde zijn schouders ietwat ontspannen. Soms had je ook van die mensen die opeens heel kwaad konden reageren als je een bijna botsing met ze had, maar deze dame leek duidelijk niet onder die categorie te vallen. Toen vielen haar woorden bij hem in. Haar eerste ervaring. Hij had het dus goed gegokt: ze was ook nieuw. “Dus je bent hier ook nog maar pas?” vroeg hij toch maar voor bevestiging te hebben. Hij zei expres “ook” zodat ze zou weten dat hij ook nieuw was. Het viel hem dan weer mee dat heel deze ervaring niet alleen voor hem onbekend was en dat hij misschien een bondgenoot had gevonden in het ontdekken van de omgeving, als dit gesprek tenminste goed verliep.