Avoiding troubles.

Ietwat nerveus zat Zeal op de bank. Vaak liet hij zijn hand even naar zijn mond toe gaan om zijn had vervolgens weer te laten zakken. Elke keer liet hij even zijn duim langs zijn lippen gaan om heel even zijn tong onder zijn nagel door te laten gaan, waarna hij zijn hand weer liet zakken. Het was een trekje geweest dat hij jaren geleden had gehad, maar sinds een tijdje had hij het trekje weer opgepakt. En waarom? Omdat hij weer was gaan moorden. Elke avond glipte hij uit bed om vervolgens naar het centrum te gaan waar hij een paar slachtoffers uitzocht en deze vermoordde. Daarna ging hij weer braaf terug naar bed nadat hij zichzelf helemaal had ontdaan van het bloed op zijn lichaam. Zijn hele lichaam, behalve zijn nagels. Onder zijn nagels lag een klein randje opgedroogd bloed waar hij af en toe aan likte om de smaak van bloed weer naar boven te halen. Het zorgde ervoor dat zijn verslaving engiszins werd gestild en dat hij niet de neiging kreeg om ook overdag te gaan moorden. Hij wist dat hij slecht bezig was. Hij wist dat hij moest stoppen – wat zou Connor wel niet denken als hij erachter kwam? – maar hij wist niet hoe. Voor nu probeerde hij zich rustig te houden. De gedachte dat hij vanavond weer kon moorden zorgde er in ieder geval voor dat hij zich op dit moment enigszins rustig kon houden. Hij had voor zichzelf een kop koffie gezet en een boek lag voor hem op de tafel, maar hij kon zich niet genoeg concentreren om het echt te lezen. De leesbril was daarom ook al op de kaft gelegd. Hij keek op zodra een jongen de woonkamer in liep. Hij twijfelde nog of hij de jongen moest begroeten of niet toen het glas plots dreigde te vallen. Echter, op wonderbaarlijke wijze, bleef het glas even in de lucht hangen om vervolgens veilig te worden gepakt door de jongen. Zeal keek op van de actie, maar grijnsde al snel. Dat was een handige bijzonderheid. “Sorry for that,” verontschuldigde de jongen zich. Zeal wuifde de woorden weg. Er was niks fout gegaan, dus verontschuldigingen waren ook niet nodig. “I can be quite clumsy sometimes,” sprak de jongen verder, waarop Zeal wat grijnsde. Hij klopte op de bank naast zich als teken dat de jongen naast hem plaats moest nemen. Als het boek hem niet van de realiteit kon afleiden, dan zou de jongen dat moeten doen. ”At least your gift saved the situation,” merkte Zeal op met een kleine grijns. ”I assume you’re new here? My name is Zeal,” vervolgde Zeal en stak een hand uit naar de jongen.

Zeal keek op van zijn gedachtes toen een jongen de woonkamer binnen liep. Even leek het erop dat hij voor rommel ging zorgen, maar toen wist hij het glas te redden met zijn gave. Zeal wist niet precies wat de bijzonderheid was, maar het was wel iets wat hij niet eerder was tegengekomen. Het zorgde ervoor dat het zijn interesse op riep. Zo ging hij het gesprek aan en stelde hij zichzelf voor, waarna hij de jongen vroeg of hij nieuw was. Waarschijnlijk wel, anders was Zeal hem al wel opgevallen. “My name’s Miles and I’m new, yeah,” antwoordde de jongen. Zeal knikte eens. ”Well, welcome then,” greens hij terwijl hij toekeek hoe de jongen naast hem plaats nam op de bank. Hij merkte de blik op die naar het boek ging. “Do you often read books?” vroeg Miles. Zeal haalde zijn schouders op. ”It’s a hobby,” reageerde hij. Het lag er aan hoeveel vrije tijd en moordlust hij had hoeveel hij zou lezen. “And what kind of genre do you prefer?” vroeg de jongen verder, waarop Zeal besloot om het boek erbij te pakken. ”Supernatural powers,” reageerde hij. Hij zette de bril op om kort naar de achterkant van het boek te kijken, waarna zijn blik terug naar Miles ging. ”I’m not sure how much you know about the supernatural, but there are a lot of different creatures and I’m interested in them all,” sprak hij verder. Hij hield het boek vervolgens op voor Miles. ”It’s about the different types of warlocks,” beschreef hij het boek.

De aandacht ging naar het boek wat op tafel lag. Eerder had Zeal zich geschaamd voor de hobby, maar hoe vaker hij beneden had gezeten met een boek en hoe vaker hij had opgemerkt dat niemand er raar van op keek, hoe gemakkelijker het werd om het te accepteren. Zo durfde hij nu zelfs ook wel over het boek te praten. Hij hield nou ook eenmaal van bovennatuurlijke wezens, dus om erover te praten deed hem al goed. Het leidde hem af van de constante bloedlust die hij voelde. De jongen fronste zodra Zeal zei dat zijn interesse bij bovennatuurlijke wezens lag. “Like vampires and shapeshifters?” vroeg Miles na. De voorzichtige toon zorgde ervoor dat Zeal niet ging grinniken. Hij wou de jongen niet uitlachen. ”There are way more creatures than just those, but yeah, I suppose,” antwoordde hij met een lachje. Hij pakte het boek erbij en zette de leesbril op om kort de achterkant te lezen. Bondig legde hij uit dat het ging over warlocks. Gezien Miles’s eerste antwoord ging hij er niet vanuit dat Miles wist wat een warlock was, maar Zeal wou het met liefde uitleggen. “Can you explain a bit more about them to me?” vroeg Miles opnieuw op een voorzichtige toon, meteen knikte Zeal. Al te graag zelfs. “I’m afraid I’ve never heard of them before,” voegde Miles er aan toe, waarop Zeal glimlachte. ”That’s alright. Supernatural creatures are barely known in most places.” Zover Zeal wist woonde de meeste bovennatuurlijke wezens in en om het rijk van Jeremy. Ze woonden vast ook wel op andere plekken, maar daar moesten ze zich vast verbergen van de mensheid om hun veiligheid te garanderen. Hij sloeg het boek open en begon er doorheen te bladeren. ”Warlocks are humans who can bend and use one type of element,” begon Zeal terwijl hij door bladerde. ”I’m a warlock,” gaf hij toe aan. Even stopte hij met bladeren en richtte hij zijn blik terug op Miles. ”Usually you can see with a warlock’s eye color what kind of element they can bend,” sprak hij verder. Hij boog iets dichterbij met zijn gezicht. ”What kind of element do you think I have?” vroeg hij de jongen, hem diep aankijkend in zijn ogen.

Praten over bovennatuurlijke wezens was iets wat hij graag deed, maar bijna nooit kon doen. Ondanks het feit dat hij zich in een plek bevond waar veel mensen nog maar net hun kracht hadden ontdekt en waarbij ook nog zoveel verschillende krachten waren, waren er maar weinige peculiars die echt interesse toonde in het leren van bovennatuurlijke krachten. De meesten hielden het bij hun eigen bijzonderheid en liet de rest links liggen. Zelf vond hij het erg naïef, maar hij kon het ook wel begrijpen. Zij gingen er immers niet vanuit dat ze elk moment in de aanval moesten schieten tegenover een ander die ook krachten had, hij wel. Bondig legde hij uit wat een warlock was, waarna hij iets dichterbij boog en Miles uitlegde over de oogkleur. De oogkleur verschilde natuurlijk per persoon, maar bij warlocks zat er nog een betekenis achter. Je kon namelijk diens krachten al benoemen voordat de persoon zelf ooit de krachten had gebruikt. Waar Zeal vandaan kwam was het normaal om een baby al te bestempelen met een bepaalde kracht, puur afgaand op diens oogkleur. Even leek Miles wat overdonderd te zijn door Zeal’s actie, maar hij dook niet weg en ging in plaats daarvan erop in. Even keken de twee elkaar zwijgend aan, voordat Miles met een antwoord kwam. “Electricity?” gokte de jongen. Goedkeurend knikte Zeal. Dat was het correcte antwoord. Nu had Miles dan ook de smaak te pakken. “And I guess if you had blue eyes, it would be water? And red eyes stands for the fire element?” vroeg de jongen verder na met duidelijk enthousiasme in zijn stem. Zeal knikte opnieuw. ”Al though red can also stand for blood bending,” voegde hij er nog aan toe. Zijn gedachte schoten meteen naar een bepaald iemand bij die woorden, maar hij forceerde zichzelf om bij het heden te blijven. Het had geen zin om terug te denken aan hem. “But if Warlocks have green eyes, do they bend the plants or something?” vroeg Miles verder, waarop Zeal knikte. ”Correct, then they can manipulate the plants to their own hand,” bevestigde hij opnieuw. Een knikje werd gegeven naar zijn book en even ging Zeal’s blik er ook weer heen. “It must be cool to kind of be a character of that book.” Zeal grinnikte zachtjes. Zijn blik ging terug naar Miles. ”Well aren’t you either?” vroeg hij aan hem met een kleine grijns. ”They could easily make a movie or write a book about your powers too,” sprak hij verder. Even rechtte hij zijn rug wat. ”How long have you been aware about your powers? And how long have you known about the super natural?” vroeg hij Miles vervolgens verder.