It's alright, it's okay

Verward over wat Zeal aan het doen was beantwoorde Connor de vragen over zijn vingers. Op afstand werd het onmogelijk om te vertellen hoeveel vingers hij omhoog hield. Zeal beweerde dat het was omdat zijn ogen slecht waren. Alsof hij het niet zou weten als zijn ogen slecht waren. Voor zover hij wist was zijn zicht prima en dat het een stuk helderder werd met de bril bewees nog niks. ”You couldn’t say how many fingers I was holding up from a few feet away, that’s not normal Connor,” ging hij er op in. ”That’s normal,” reageerde Connor er meteen weer op. In alle eerlijkheid stonden ze wel al in de winkel waar de test zo uitgevoerd kon worden. Het ging alleen nutteloos zijn. Er was niks mis met zijn ogen, daar was hij compleet van overtuigd. In antwoord sloeg Zeal zijn armen weer over elkaar. Koppig keek Connor hem aan door de bril heen. ”It is worse than average,” ging hij er weer tegenin. ”It’s not,” reageerde Con ook weer. Als hij eenmaal koppig over iets was ging niks hem er van af helpen. ”Don’t you see much clearer with glasses on?” ging Zeal er weer verder op in. ”That doesn’t prove anything.” Soms kon zijn pure koppigheid zorgwekkend zijn. De ander liet zijn armen weer zakken, maar zijn blik bleef even koppig. Hij was er van overtuigd dat zijn ogen prima waren en niemand individuele bladeren kon zien. ”You can at least take the test. It’s free. And if it turns out you need glasses you get a pair, and if your sight is okay I’ll get you chocolate,” stelde Zeal voor. Goed, misschien was zijn koppigheid niet eindeloos. Een test en hij zou er chocolade voor krijgen. Wat kon het ook kwaad. ”Fine, I’ll take the test,” gaf hij in. ”Free chocolate for me.”

Waarom hij koppig was hierover wist Connor al niet meer. Inmiddels had hij een standpunt aangenomen en ging hij zich daar ook aan houden. Er was niks mis met zijn ogen, het hoorde allemaal zo te zijn. Het was normaal. ”It’s not,” reageerde Zeal er weer op. ”It is,” ging hij er ook weer tegenin. Als ze aan welles-nietes moesten beginnen was hij daar meer dan bereid toe om zijn punt te maken. Zijn protest ging verder. Dat hij alles veel beter kon zien met de bril op bewees nog niks. Veertig jaar lang had hij het toch overleefd zonder een bril. Ongelovig keek Zeal hem aan en hij gaf een koppige blik terug. De enige reden om de test te doen was de belofte van gratis chocola. Zo moeilijk was hij niet om over te halen om op de uitdaging in te gaan, alleen al dat het een uitdaging was was genoeg. ”Sure sure.” Uitdagend staarde Connor hem aan, maar voor hij meer kon doen of zich kon bedenken werd hij naar de balie geduwd. ”Ma’am, my boyfriend here would like to get an eyetest,” begon Zeal tegen de vrouw die erachter stond. Als zijn vriendje benoemd worden liet hem zelfs nu glimlachen. ”I wouldn’t like-“ begon Connor, de rest van zijn protest afgesneden doordat ze al knikte en weg liep om iemand te halen. Gespannen bleef hij wachten. Het zou wel goed komen. Ze konden zo concluderen dat zijn ogen prima waren en dan zou hij er al weer van af zijn. Een man kwam van achter uit de winkel aangelopen waar hij ook weer naar toe geduwd werd, de enige reden dat hij nu van zijn plaats verschoof. ”I’ll wait here, good luck,” sprak Zeal nog voor hij wel mee moest lopen. Vol tegenzin volgde Connor naar de kamer waar de tests uitgevoerd werden. Niet dat hij nerveus was of zo, natuurlijk niet. ”I don’t even need a test. My eyes are fine,” begon hij ook koppig tegen deze man. Dan kon hij zich dat ook realiseren en waren ze hier snel klaar mee. Ongeveer 25 minuten later verscheen Connor weer, met slecht nieuws. Al zijn koppigheid had weinig uitgehaald tegenover het testen zelf en de resultaten die eruit kwamen. Vol tegenzin sloot hij zich weer bij Zeal aan, weigerend om zijn blik te ontmoeten. ”I may need glasses,” gaf hij mompelend toe.

Met gemak had Connor voor eeuwig door kunnen gaan in zijn ontkenning en koppigheid, het was dat hij chocolade beloofd kreeg en naar de balie geduwd werd voor hij verder nog iets kon doen. Het goede nieuws voor Zeal was dat hij zelf ook al compleet vergeten was dat hij weg kon teleporteren. Waardoor hij niks anders kon doen dan achter de man aanlopen met meer koppige woorden die genegeerd werden. Prima, ze zouden hier binnen vijf minuten mee klaar zijn. Behalve dat hij pas 25 minuten later vrijgelaten werd, na een hele marteling aan tests, met slecht nieuws. Vol tegenzin deelde hij de resultaten met Zeal mee. Misschien had hij een bril nodig, dat was alles wat hij ging toegeven. Zijn vriendje legde een arm om hem heen en hij keek eindelijk op. Langzaam begon het te dagen dat het niet compleet normaal was hoeveel beter Connor hem van dichtbij kon zien. ”We’re gonna find you a nice pair and you already look really handsome with them,” sprak Zeal bemoedigend. Hij werd meegetrokken naar de rekken met brillen. Waar zijn blik over de vele keuzes ging. Het grootste deel viel al af. ”What kind of glasses would you like?” vroeg Zeal. Connor’s blik ging even naar hem terwijl hij zijn schouders ophaalde. ”Nothing flashy, something like yours,” antwoordde hij terwijl zijn blik weer naar de rekken ging. Een vrij simpele zwarte, vrij gelijk aan die van Zeal, was de eerste keuze die hij van het rek afhaalde om op te zetten en mee naar Zeal draaide. ”What do you think?” vroeg hij met een kleine glimlach. Dingen waren nog steeds zoveel beter te zien nu hij een bril op had. Ergens was hij blij met de ontdekking, ondanks zijn koppigheid. Het paste bij het mentor zijn.

Ontkenning van alles ging zijn zicht er niet beter op maken, dat was de conclusie die de man die de test uitvoerde ook had gemaakt. Connor had een bril nodig. Met dat resultaat keerde hij weer terug naar Zeal waar hij het met genoeg tegenzin toegaf dat hij er een nodig had. Het liefst een die niet veel opvallender dan die van zijn vriendje was. Met het dragen van een bril zelf had hij tenminste niet zo veel problemen. Zijn blik ging over wat brillen. Een paar vielen gelijk af, sommige waren wel redelijk en de uiteindelijk keuze kwam op een zwarte die hij op probeerde. Hij draaide zich naar Zeal die meteen een brede glimlach terug gaf. ”It looks really good on you,” gaf hij zijn mening. Connor’s glimlach werd automatisch wat breder terwijl hij weer naar een van de spiegeltjes draaide. Het paste wel bij het beeld van autoriteit dat hij als mentor nodig had. ”Makes you look like a real mentor,” voegde Zeal wat hij ook al dacht eraan toe. ”I know right,” grijnzende Connor tevreden terug naar hem. Nu hij zijn slechte zicht had geaccepteerd had hij met het hebben van een bril geen enkel probleem meer. Daarmee was alles afgehandeld en konden ze weer terug naar de lus. Betalen was toch niet nodig. Tevreden met zijn nieuwe bril greep Connor naar Zeal's hand om terug te kunnen teleporteren naar hun kamer and then they have mentor sex.