Cliffhanger

Goed, ze waren nu beste vrienden. Dat bepalen was makkelijker gegaan dan Connor verwacht had. Nog was het ingewikkeld aangezien zijn beeld van vriendschap en relaties compleet vertekend was, maar dit moest wel goed komen. Of zoals Hunter het zo mooi zei, als ze het verpeste konden ze daar ook wel doorheen komen. Waar Connor weer een belediging op terugschoot zodat het duidelijk was waar ze stonden terwijl hij door ging over ‘fucking up’ en hoe de laatste tijd niet heel slecht was geweest. Voor even leek zijn leven beter te zijn dan gemiddeld, wat  nog weinig zei omdat het gemiddelde vrij slecht was. ”I guess you could’ve done worse,” reageerde Hunter er nuchter als altijd op. Dat was uiteindelijk waarschijnlijk de beste conclusie. Stil luisterde hij naar de rest over de kamergenoot redden en het gesprek met haar. Bijna dreigde het om allemaal wel heel touchy-feely te worden. Voor je het wist zouden ze allebei hun trauma’s verwerken, gross. ”I still want to find out who did something in her drink. And I want to know what that stupid Grayson guy is so I can punch him in the face.” Kort trok er een grijns over Connor’s gezicht. Dat was iets waarbij hij makkelijk kon helpen. Als mentor kon hij binnen twee seconden achterhalen wie het was en het doorgeven aan Hunter. Waarbij hij een notitie maakte om dat ook te doen, maar eerst hadden ze andere prioriteiten. Een missie. ”Let me bring Kroshka home,” begon Connor voor hij de hond weer terug vloot. Het dier meenemen ging niet handig worden. ”And then we can go on a mission tonight, fucker won’t know what hit him,” grijnsde hij terwijl hij zijn hand al op de hond plaatste. Vechten wilde hij altijd en moorden nog liever. Hopelijk ging Hunter het toelaten. Daarmee richtte Connor zich nog een keer op zijn nu officieel beste vriend. ”I’ll see you tonight loser.”